Met een luchtballon van Amersfoort naar Bilthoven

Het is een bizarre ervaring om driehonderd meter boven de grond te zweven, zonder het geluid van een vliegtuigmotor. Af en toe spuugt de gasbrander met een oorverdovend lawaai hete vlammen de luchtballon in. Maar als die weer uitgaat is de stilte intens.

Vorig jaar lukte het maar niet om op te stijgen. Het weer zat niet mee. Nu hebben we een nieuwe datum geprikt en duim ik de hele week al dat het slechte lenteweer één dagje overslaat. Vanmiddag kreeg ik het verlossende telefoontje van een medewerker van Dutch Ballooning. “Goed nieuws! De zon schijnt en de wind is gunstig; de ballonvaart gaat eindelijk door!”

Net op tijd

We spreken af op een grasveldje in Amersfoort. Om zeven uur vertrekt de vlucht, dat staat in de bevestigingsmail. Een half uur daarvoor moeten we aanwezig zijn. We komen allemaal uit een andere stad en op tijd zijn is nog een hele organisatie. Mijn oudste broer komt zelfs helemaal uit Brussel, waar weer eens gestaakt wordt in het openbaar vervoer. Er is in elk geval geen tijd meer om te eten. Op mijn ov-fiets race ik nog even langs de AH voor wat broodjes en pakjes drinken.

Om half zeven komen mijn ouders, tante, broertjes en vriend uit drie richtingen aangesneld. Ik ben buiten adem en opgelucht dat iedereen op tijd is, maar ik maak me ook zorgen. Het veldje is leeg. Geen enkel teken dat erop wijst dat hier straks een luchtballon wordt opgeblazen. Dutch Ballooning is niet bereikbaar en de piloot neemt zijn telefoon niet op. Heb ik het wel goed begrepen? Of was de opstijglocatie toch ergens anders? Of was het misschien morgen? Grapt broer Richard.

Na de vijfde belpoging krijg ik eindelijk de piloot te pakken. “Wij zijn niet van plan om eerder dan half acht aanwezig te zijn.” Ai, dat was een hoop haasten voor niks! De locatie is in elk geval goed, maar de aangepaste starttijd hadden ze wel even mogen doorgeven. Nou ja, nu hebben we lekker de tijd voor onze geïmproviseerde picknick.

Een stroeve start

Stipt om half acht komt een busje met een oplegger en een megagrote mand erop het veldje opgereden. Inmiddels hebben zich nog meer passagiers verzameld en geïnteresseerd staan we in een halve cirkel om de mand heen. Zonder een groet of uitleg beginnen vijf mensen de grote ballon uit te rollen en alles gereed te maken voor de vlucht. Na tien minuten ongemakkelijke stilte neem ik het initiatief en stel ik mij voor aan degene die de leiding lijkt te hebben.

Na de stroeve start komt de piloot eindelijk los en krijgen we een heldere uitleg over het opstijgen. We moeten ons in groepjes van vijf over de hokjes in de grote mand verdelen en niet te dicht bij de ventilator komen. Oh ja, handen binnenboord, want we kunnen omvallen. Als de ballon na een kwartier blazen in de lucht hangt klimmen we in de mand. Wij zijn met z’n achten en verdelen ons met een ander stelletje over de ene helft van de mand. In het midden staat de piloot en aan de andere kant staan nog eens tien personen. Eenentwintig personen! Ik wist niet dat het kon!

Zweven boven de Utrechtse Heuvelrug

De ballon begint al aan de mand te trekken. Als de mannen op de grond de touwen loslaten stijgen we meteen op en voor ik het doorheb hangen we tientallen meters boven Amersfoort. Wauw! Wat is dit gaaf zeg! De lucht is helder, in de verte zie ik de Domtoren van Utrecht. Zelf de Zuidas in Amsterdam is vanaf hier te zien!

We zweven over Utrechtse Heuvelrug, langs grote zandvlaktes en boven chique villawijken. In de tuinen liggen helblauwe vierkantjes en elk huis heeft een eigen trampoline. In de verte raast een gele trein door het groen van de bomen. Mijn vriend Patrick merkt terecht op dat we vaker in de buurt erop uit moeten gaan. Het is hier zo mooi!

Af en toe hoor ik honden blaffen. Ze raken van streek door die grote, rode ballon. Als we wat lager zweven worden we geroepen en uitgezwaaid door bewoners. Zouden we helemaal naar Utrecht varen?

Spectaculaire landing

Na ruim een uur in de lucht is het tijd om te landen. De piloot speurt in de verte naar een open veldje. Hij heeft de landingslocatie niet voor het kiezen. Het is maar net waar de wind ons brengt. Tussen de hoge bomen ligt een vierkant veldje. We zakken langzaam en maken ons klaar voor de landing. Maar de wind beslist anders en drijft ons zó ver naar links dat het nooit haalbaar is om de ballon aan de grond te zetten. De mand schuurt door de toppen van de bomen, terwijl de piloot het gas vol aanzet. Als we weer op veilige hoogte hangen vragen wij ons af of de piloot deze mislukte landingspoging misschien expres zo gepland had. Spectaculair was het in elk geval wel!

Bij Bilthoven ziet de piloot nog een kans om te landen. Vlak naast het spoor ligt een open veldje. We zakken snel richting het gras en vragen ons af wat er gebeurt als we de kabels boven het spoor raken. Tientallen nieuwsgierige bewoners zijn naar buiten gekomen om ons te zien landen en richten hun mobiele telefoons op het schouwspel. Gelukkig weet onze ervaren piloot precies wat hij doet en zet hij ons met het zachte stoot veilig aan de grond.

Achteraf lees ik op Facebook de reacties van de toeschouwers. “Was het een noodlanding, zo dicht bij het spoor?” Vraagt iemand zich af. Een ander heeft de eerste poging gezien en meldt dat we zelfs de boomtoppen raakten. “Volgens mij was het niet gepland, maar het liep goed af.” Reageert een bezorgde bewoner.

Barones van Amersfoort tot Bilthoven

Na de veilige landing proosten we met champagne op een mooie vlucht. De piloot vertelt ons dat de eerste bemande ballonvaart in de achttiende eeuw al gemaakt werd. De twee passagiers kregen na de veilige landing de titel ‘Baron’ gevolgd door de startlocatie en de landingslocatie èn werden eigenaar van de grond waar ze overheen vlogen. Na dat moment mochten alleen nog mensen van adel een luchtballonvaart maken. Ook zij kregen de eervolle vermelding en werden eigenaar van de grond. Helaas is die regel allang afgeschaft, maar voor even voelde ik me toch Barones Daisy Scholte van Amersfoort tot Bilthoven. Proost!