Eeuwenoude stammen die wonen op kunstmatige, rieten eilanden, kilometers van de kust? Ik kon me er geen voorstelling van maken. Tot ik voet zette op de deinende bodem van deze onwerkelijke plek in het Titicacameer in Peru. Dit is zo raar dat ik mijn bliksembezoek aan het eiland heb vastgelegd op video. Ik weet zeker dat je me anders niet gelooft!

 

 
Als je deze video hebt gezien vraag je je vast en zeker af: waarom? Waarom wonen deze mensen op een zelfgemaakt eiland? Dat zit zo. Honderden jaren geleden woonden de Urosstammen in vrede rondom het Titicacameer. Tot de Inca’s de Uros met geweld verdreven uit hun dorpen. Ze zagen maar één oplossing: hun geliefde meer. Op de rieten eilanden waren de dorpelingen ver weg van de vijand en konden ze zich verplaatsen als er gevaar dreigde. In de vijfhonderd jaar die volgden zijn ze altijd zo blijven wonen.

Mijn bezoek aan het drijvende eiland op het Titicacameer

Ik word met een speedboot van de stad Puno in twee uur naar het eiland gevaren. Ik ben wat draaierig van de hoogte. Puno ligt 3.860 meter boven zeeniveau. Dat is hoog voor een Hollander. Vaste grond onder mijn voeten zou me goed doen, maar daarvoor ben ik op de verkeerde plek. De bodem van het eiland wiebelt op de golven van het meer. Bij de eerste stap die ik aan wal zet zak ik weg en voel ik het ijskoude water van het Titicacameer in mijn schoen lopen. Het eiland is met de hand gemaakt. Niet alleen de bodem is van riet. De huizen, bedden, boten en stoelen, alles is van riet. Ze eten hier zelfs riet!
 

 
“Hola!” Word ik begroet door een kleurrijk geklede dame in een bolle rok en met lange vlechten over haar schouders. Zij is één van de vijfendertig bewoners van de Uros Titinos. Vijfendertig mensen op dit kleine stukje uhm – grond? Ik bedenk me dat het totale oppervlakte van mijn appartement ongeveer even groot moet zijn als het hele eiland. Het valt me op dat er vooral jonge kinderen en ouderen op het rieteiland zijn. De jeugd is vast vertrokken naar het vaste land, met smartphones en internet.
 

 

Zonnepanelen om televisie te kijken

Het enige teken van de eenentwintigste eeuw zijn de zonnepanelen die boven de rieten huisjes uit steken. Niet voor verlichting of warm water. Nee, de zonnepanelen zijn nodig om televisie te kijken. Ik tref een bewoner midden in haar hut voor een ouderwetse, zwart-wit t.v. Ze gaat zo op in haar programma dat ze mijn niet eens hoort binnenkomen. “Hola!” Geen reactie, alleen het geruis door de slechte ontvangst. “Buenos dias.” De bewegende beelden zijn veel interessanter dan de zoveelste nieuwsgierige toerist.
 

 
Naast vis en riet is er weinig te eten voor de Uros. Er scharrelen wat kippen rond voor eieren en vlees. En één keer per week varen een paar bewoners naar het vaste land om brood en groenten te halen. Dat ruilen ze voor vis of kopen ze met het beetje geld wat ze verdienen door de bezoekjes van toeristen zoals ik. Uros Titinos is nog authentiek en wordt niet in stand gehouden voor het toerisme. Dat kun je niet van alle eilanden op het Titicacameer zeggen. Dichterbij de haven van Puno liggen meerdere eilanden in lange rijen naast elkaar opgesteld. Ze dienen alleen nog als toeristisch trekpleister en verkapte souvenirsshop. De eilanders doen zich voor als bewoners, maar komen in werkelijkheid elke ochtend uit Puno naar hun ‘werkplek’ gevaren. Op Uros Titinos hebben ze een manier gevonden waarop ze kunnen profiteren van het toerisme en tegelijkertijd hun eigen, authentieke levensstijl kunnen behouden. Het voordeel voor mij is dat wat ik zie echt is. Omdat ik met een klein groepje het eiland bezoek kan ik werkelijk contact maken met de bewoners. Nou ja, behalve met die vrouw voor de televisie dan.
 

Met uitsterven bedreigd

Het is een bijzondere manier van leven, die langzaam aan het verdwijnen is. De vraag is of dat erg is. De Uros hebben de Inca’s allang overleefd en echt gezond is het leven op de eilanden van het Titicacameer niet. In de hutten is het vochtig en benauwd, waardoor reuma en astma veel voorkomen bij de mensen. De bewoners krijgen weinig beweging (er valt nou eenmaal niet veel te lopen) en op onbewaakte momenten verdrinkt er nog wel eens een kind. Waar ik bij Josefina op de boerderij nog speelde met de gedachte dat ik zelf ook zoals zij zou kunnen leven, weet ik zeker dat ik het hier geen dag zou volhouden.
 

Een #RiksjaMoment op het Titicacameer

Er zijn honderden organisaties die bezoeken naar de rieteilanden op het Titicacameer organiseren. Maar omdat het Uros Titinos-eiland nogal ver van de kust ligt, wordt dit niet zo vaak bezocht als de andere eilanden. Samen met Riksja Travel kun je een bezoek aan dit authentieke eiland regelen, zonder dat je onder de voet wordt gelopen door andere reizigers. Zo ervaar je veel meer hoe de eilanders echt leven op het grote meer. Dat noemen ze een #RiksjaMoment. Mijn reis naar Peru is geregeld door Riksja Travel. Meer informatie over reizen naar Peru vind je op de website van Riksja Peru.

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. 7x vegetarische gerechten die je moet proberen in Peru
2. 10 tips voor een onvergetelijk bezoek aan Machu Pichu
3. Een dag in het leven van een boerin in Peru
4. Mijn reis door Peru begint in de koloniale stat Arequipa
5. Do’s & don’ts tijdens de Mount Everest Base Camp Trekking

Ik mag voor Riksja Peru op reis naar Peru. Zij organiseren de activiteiten en overnachtingen. De dertien uur durende vlucht van Amsterdam naar Lima is gesponsord door KLM. Ik kreeg niet alleen de vlucht, maar ook nog een upgrade naar Economy Comfort. Dat is meer beenruimte, een stoel die verder naar achter kan en een verstelbare hoofdsteun, zodat ik heerlijk kan slapen tijdens mijn lange vlucht.
In Peru maak ik nog eens twee binnenlandse vluchten. Van Lima naar Arequipa en van Cusco terug naar Lima. Beide vluchten zijn gesponsord door LC Perú. Deze luchtvaartmaatschappij vliegt voornamelijk tussen kleinere bestemmingen en is daarom ideaal als je buiten de gebaande paden wilt reizen. Oh, en LC Perú brengt als één van de weinigen geen ‘gringo tax’ (extra kosten voor buitenlanders) in rekening. Fijn!