Zo’n drie weken geleden komt er abrupt een einde aan onze wereldreis. We stappen in het vliegtuig van Kampala naar Amsterdam. Daar wacht ons een vreemde wereld. Geen ontvangstcomité op het vliegveld, geen welkom-terug-feestjes, zelfs geen huilende moeders in de aankomsthal. Na bijna drie jaar reizen voelt thuiskomen in tijden van corona onwerkelijk en absurd. We krijgen vaak de vraag hoe het nu met ons gaat, waar we wonen en hoe het is om weer thuis te zijn. Ben jij ook benieuwd? Je leest er alles over in dit log.

Moeizame terugreis

Op vrijdag besluiten we naar huis te gaan, op zaterdag zitten we in het vliegtuig. Vlak voor middernacht moeten we overstappen in Nairobi. Daar aangekomen wordt al snel duidelijk dat er iets aan de hand is. De vlucht is vertraagd en piloten en stewardessen lopen met bezorgde blikken en snelle passen heen en weer. Wat blijkt? Toen het vliegtuig vanuit Nederland aankwam in Nairobi zat er een passagier in met hoge koorts. Het toestel moet eerst chemisch ontsmet worden en dat kan een paar uur duren.
 

Mondkapjes en handschoenen

Iedereen heeft begrip voor de situatie en we wachten rustig af. In de gate zitten gezinnen met kleine kinderen, ouderen, mensen met mondkapjes, handschoenen, zonnebrillen en sommigen zelfs met gasmaskers op hun gezicht. Er hangt een vreemde spanning, maar ook een gevoel van saamhorigheid: we willen allemaal zo snel mogelijk naar huis. Om drie uur ’s nachts meldt de piloot dat het erom spant. Als het toestel niet op tijd vrijgegeven wordt, mogen de piloten niet meer vliegen. Ze zijn dan te lang aan het werk. Om vier uur is het duidelijk dat we het niet gaan redden. We worden in groepjes over hotels in de omgeving verspreid. Morgen een nieuwe kans.

We gaan naar huis

De volgende dag zit de gate vol met dezelfde – maar nu extra vermoeide – mensen. Als een half uur voor het boarden de piloten en stewardessen binnenkomen, begint iedereen te klappen. Zij blijven gewoon werken, terwijl ze weten dat ze extra risico lopen om ziek te worden. Dat is een applausje waard. Met nog wat meer vertraging stijgen we die middag dan toch op. Pas als we hoog boven het Afrikaanse continent hangen realiseer ik me: we gaan na twee jaar en acht maanden terug naar huis.

Geen feestjes, blijdschap en tranen van geluk

Natuurlijk hebben we gefantaseerd over onze thuiskomst. De feestjes, de blijdschap, de tranen wanneer we elkaar na zo’n lange tijd weer zien. Dat kan allemaal niet. Patricks moeder valt in de risicogroep. We willen haar niet per ongeluk besmetten en dus blijft ze thuis. Hetzelfde geldt voor mijn moeder. Zij werkt met ouderen en mag nu geen risico lopen. En dus worden we door mijn jongste en oudste broer en mijn stiefvader opgehaald op het vliegveld. We geven elkaar wat onhandig een armstoot. Het nieuwe groeten. Ineens zijn we er weer. Daar heeft niemand zich op voorbereid.
 

Thuis zonder voorbereiding

Voor we vertrokken hebben we onze woning opgegeven en alle spullen verkocht. Ons plan was om vóór onze terugkomst langzaamaan op zoek te gaan naar woonruimte. Patrick zou een paar weken ervoor alvast gaan solliciteren. Al die voorbereiding hebben we nu niet gehad. De eerste anderhalve week slapen we in de Airbnb van onze vrienden in Amersfoort. Daar hebben we de tijd om een tijdelijke woning in Zeist klaar te maken. Mijn middelste broer woont op de begane grond, wij gaan boven slapen. Wat een geluk dat we daar voorlopig terechtkunnen. Via Marktplaats en de hulp van vrienden en familie verzamelen we genoeg spullen om enigszins comfortabel te leven. We kunnen koken, werken en slapen. What else do we need?

Vrienden en familie

Vrienden. Familie. Dat is what we need. Ik heb mijn moeder nu één keer gezien. Geen knuffels. We lieten ruim twee meter tussen ons in. Voor de zekerheid. Dat is gek en ongemakkelijk. We proberen af en toe een auto te lenen, zodat we onder het balkon van Patricks moeder kunnen zwaaien. We hebben vrienden gezien op het beeldscherm van mijn laptop en we hebben geborreld via Houseparty. Maar dat is toch niet hetzelfde als elkaar in het echt zien.

Alsof we nog op reis zijn

Eigenlijk leven we alsof we nog op reis zijn. Daar konden we onze vrienden ook alleen digitaal zien en telefonisch spreken. De hele dag op elkaars lip zitten, thuis werken, leven met beperkte middelen, ons aanpassen aan een nieuwe situatie en vreemde regels… Dat is gesneden koek voor ons. Dat deden we op reis elke dag. De grote uitdaging zit in de onzekerheid. Krijg ik straks weer werk? Kan Patrick een baan vinden? Waar gaan we wonen? Hoe gaan we weer aarden?
 

Het was echt!

Het gekste is nog dat het voelt alsof we nooit zijn weggeweest. Er wordt niet gepraat over onze herinneringen en avonturen. Het gaat alleen maar over corona. Dat is heel begrijpelijk. Als ik me bedenk dat ik anderhalve maand geleden nog oog in oog stond met de berggorilla’s in Oeganda, moet ik mezelf even knijpen om te voelen dat ik niet droom. Het was echt! Ach, als de dingen straks weer normaal zijn, komt dat gevoel vast wel weer terug. Want hoe je het ook wendt of keert, we hebben een onvergetelijke reis gemaakt. Dat pakt niemand ons af!

De All Day Every Nieuwsbrief

Wil je na dit verhaal over thuiskomen na een wereldreis nooit meer een verhaal missen? We schrijven vaker dit soort verhalen en delen onze beste tips. Meld je aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief en je mist nooit meer een artikel. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen 😉 Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. We gaan naar huis. Onze onvergetelijke wereldreis is onverwachts afgelopen
2. Dit zijn de leukste en minder leuke momenten van onze wereldreis in 2019
3. Twee jaar op wereldreis: eindelijk een antwoord op al jullie vragen!
4. 5 verrassende landen in Europa die wij na onze wereldreis willen bezoeken
5. Een avontuurlijke wereldreis: waarom we liever niet vliegen