Om half zes staat de taxi klaar om me naar het station te brengen. Ik zou wel met de bus willen, maar die rijden nog niet zo vroeg. Op Rotterdam Centraal stap ik over op de trein naar Brussel. Ik vlieg vanaf daar naar Athene, want dat scheelt me zomaar € 120,-. Ik ga als vrijwilliger voor Stichting Bootvluchteling werken en moet mijn reis zelf betalen. Het geld van de stichting is voor de vluchtelingen.

“De trein richting Antwerpen, Brussel en Parijs staat klaar op spoor vier!” Ah, chill! Ik kan vast gaan zitten. Pas als de deuren sluiten realiseer ik me dat ik in de Thalys zit. Die vertrekt zeven minuten eerder dan de trein die eigenlijk voor mij bedoeld is.

De conducteur is ongenadig en schrijft een boete van € 85,-. Ik slik diep en trek geschrokken mijn pinpas. Veel eerder dan gepland kom ik aan op het vliegveld in Brussel. Tsja, de Thalys rijdt heel snel! Aan de incheckbalie staat mij de volgende tegenvaller te wachten. Blijkbaar heb ik niet goed opgelet tijdens het boeken en ben ik vergeten het vakje ‘bagage toevoegen’ aan te vinken. Met een brok ik mijn keel betaal ik € 45,- om mijn koffer mee te kunnen nemen. Na veel te weinig slaap, ruim acht uur reizen en twee tegenslagen slaat de vermoeidheid toe en barst ik in tranen uit. Wat een slecht begin.
 

 
Het moest zo zijn, denk ik. Een kleine vingeroefening zodat ik gemakkelijker mee kan voelen met de mensen voor wie dit al heel lang dagelijkse kost is. Nooit kunnen reizen op jouw manier; lekker ontspannen. En altijd die mensensmokkelaars die je uitpersen, meer willen en je meteen belazeren.
Het is eigenlijk de perfecte start. Enne… ik kan het hebben!

Athene

In de metro is niks te merken van wat zich afspeelt in de haven en op de kleine eilanden in de Egeïsche Zee. Mensen in werkkleding zijn op weg naar huis, tieners zitten gebogen over hun telefoon. Het is net als thuis. Op het station word ik opgehaald en meegenomen naar het gebouw van het Leger des Heils. Daar houden de vrijwilligers van Stichting Bootvluchteling elke avond een vergadering over hoe de dag is gegaan. Ik kom binnen als ze er middenin zitten. Onhandig schud ik een paar mensen de hand en zwaai ik naar de rest aan de andere kant van de tafel. Ik zeg twaalf keer “hoi, Daisy” en probeer zo goed mogelijk alle namen te onthouden.

De vrijwilligers zijn vooral twintigers: studenten vermoed ik. De sfeer is goed. Er wordt gekletst over hoe het uitdelen van de thee op het plein ging. Een jongen vertelt dat hij bijna belaagd werd toen hij dekens bracht naar de mannen die ’s nachts buiten slapen. Het verdelen van eten zou efficiënter kunnen, vinden een paar vrijwilligers. Ik hoor alles aan en vertrouw er maar op dat ik de aankomende dagen leer waar iedereen het vanavond over heeft.

Coördinator Stefan verdeelt de taken: “Daisy, jij naar de haven morgenochtend? Dat is wel heel vroeg!” Ik zeg “ja”. Ik zit nu toch al in het ritme van veel te vroeg opstaan. Op een luchtbedje in de woonkamer van het vrijwilligershuis overdenk ik wat ik allemaal gehoord heb. Ik ben benieuwd wat mij morgen te wachten staat.

Wil je weten waarom ik dit doe? Dat lees je hier.
 

 
Van 14 januari tot en met 26 januari ben ik in Athene om voor Stichting Bootvluchteling te werken. Ik wil proberen om tussendoor zoveel mogelijk foto’s, video’s en verhalen te delen, maar kan niet garanderen dat ik regelmatig updates plaats of meteen reageer op vragen of berichten. Ik hoop dat je mijn keuze om ter plekke te helpen waardeert en mijn bijzondere avontuur de aankomende weken gaat volgen. Voor updates kun je mij volgen op Facebook en Twitter.

Onder de indruk van dit verhaal? Dan wil je dit ook lezen:

1. Kinderen op Victoriaplein willen vlinder, prinses of tijger zijnf=
2. Geen zon, zee en strand, maar vluchtelingen helpen
3. Top 7 meest duurzame reizen
4. Een slecht begin of de perfecte start?
5. Giechelen… en tranen in mijn ogen