“Daisy? Daisy! Focus je!” Ik schrik van Patricks harde stem. “Je moet alert blijven. We kunnen hier niet blijven. We zijn er bijna. Kom op!” Onze gids Ringi slaat zijn arm om mij heen en tilt de helft van mijn gewicht het hobbelige pad over. De andere helft draag ik zelf met de kracht die ik put uit Patricks woorden. “Stapje voor stapje. Volhouden. Blijf me volgen. Kijk naar het licht.” Dit is de zwaarste dag uit onze 24-daagse Mount Everest Base Camp trek.

Slechte nacht

Ik lig al zeker een uur of drie te woelen in bed – of beter gezegd ‘op de plank’ – in de hoop dat er eindelijk wat ochtendlicht door het raam naar binnen valt. Dag 3 van onze wandeltocht naar de Mount Everest Base Camp kan maar beter beginnen, want na deze slechte nacht wil ik zo snel mogelijk weg uit dit vreselijke dorp Sete.

We ontbijten wat de pot schaft: een vette, natte omelet en een dikke chapati die net niet genoeg is doorbakken. Met grote moeite kauwen Patrick en ik ons door het onsmakelijke maal. Het droge brood spoel ik weg met heet suikerwater. De eigenaar noemt het thee. Vraag me niet waarom, maar Patrick waagt zich aan de koffie. Daar heeft hij meteen spijt van. Het is niet meer dan een laffe bak heet water met een smaakje. “De koffie is duur, dus ze gebruiken liever niet te veel poeder”, legt Ringi zich verontschuldigend uit. “In Sete komen niet zoveel toeristen. In het volgende dorp, Jungbesi, is alles beter!”
 

Een lange dag

De eerste kilometers gaan ons goed af. Patricks kniepijn is aardig weggetrokken en de vermoeidheid van mijn gebroken nacht lijkt geen effect te hebben. Het eerste stuk is klimmen. We stappen flink door, want het wordt een lange dag. Het landschap verandert met het uur. Van de dampende jungle slaan we de hoek om naar een kale, rotsachtige vlakte. Mijn voeten wankelen over de gesteenten die recht omhoog steken. Achter de groengele bergen pieken twee indrukwekkende fel witte punten uit. “Na morgen zien we nog veel meer daarvan,” belooft Ringi.

De man met de hamer

Rond het middaguur heeft de man met de hamer ons ingehaald. Ik voel aan alles dat ik slecht heb geslapen; mijn gewrichten voelen koortsig en de verkoudheid maakt alles net even erger. Ik ben moe. Ringi is vooruit gelopen en heeft bij het eerste restaurant op de route twee stoelen voor ons klaargezet. “Lunch time!”

Knoflooksoep

Volgens Ringi is knoflook het beste medicijn tegen spierpijn. “Doe maar twee knoflooksoep en een portie gebakken rijst met groente alsjeblieft!” Dat gaat wel lekker stinken. Maar als we het allebei eten ruiken we elkaar niet. Terwijl de soep staat te pruttelen sluit ik even mijn ogen. De warme zon voelt als een deken en ook al lig ik op een houten bankje, het voelt beter dan het ‘bed’ van de afgelopen nacht.
 

Jambura Pass

Na de lunch voel ik me energiek en begin ik vol vertrouwen aan het tweede – zwaardere – deel van de dag. We klimmen nog een stukje omhoog en bereiken na een half uurtje de Jambura Pass op 3570 meter hoogte. Links en rechts kijken we uit over diepe dalen. In de verte zie ik een eenzaam huisje tegen de steile bergwand, omringd door niets anders dan dennenbomen. Wie gaat er nou op zo’n plek wonen? Vraag ik me af. Vanaf de pas kijken we de diepte in. Ringi wijst het dorp aan waar we naartoe moeten. Dat is zo’n 1000 meter afdalen. “Down, down, down. Zigzag, zigzag,” legt hij uit.
 

Down en zigzag

Vol goede moed en het sprankje energie van de lunch zet ik de eerste stap naar beneden. Ik voel meteen mijn rechterknie zeuren, maar negeer de pijn. We moeten tenslotte nog zo’n 3 uur wandelen. Ringi had het pad niet beter kunnen beschrijven dan met die 2 simpele woorden: down en zigzag. Het rotsachtige pad slingert zich een weg tussen de naaldbomen, de eindeloze diepte in. Elke stap vraagt mijn aandacht. Eén verkeerde beweging en mijn enkel ligt dubbel. Ik moet stoppen om af en toe om mij heen te kijken. De bodem is nog lang niet in zicht.
 

Nepalees vlak

Na bijna 2 uur naar beneden denderen is het tempo er uit. Mijn knie doet te veel pijn om nog langer te negeren, mijn onderrug voelt beurs, mijn benen trillen en ik ben doodop. Ik ben zo moe dat ik lopend zou kunnen slapen. Even kom ik in de verleiding om mijn ogen dicht te doen. “Gaat het wel?”, vraagt Patrick net op tijd. Ik ben er weer. “Nee, het gaat niet.”

De zon verdwijnt langzaam achter de bergen. Het koelt meteen af. Ringi zegt dat het nog 2 uur lopen is naar Jungbesi en noemt het pad ernaartoe “only flat, flat”. Met die woorden in mijn achterhoofd praat ik mezelf moed in. Kom op. Nog even. Negeer de pijn. Je kan het. Een uur later wil ik weten wanneer het pad eindelijk vlak wordt. Ringi snapt de vraag niet. “Dit is toch vlak?” Ik realiseer me dat er een verschil is tussen Nepalees vlak en Nederlands vlak. De moed zakt me in de schoenen. Bij elke stap begint mijn knie feller te steken. Van wandelen is al lang geen sprake meer. Ik wankel.

Tranen in mijn ogen

De beloofde 2 uur zijn voorbij en er is nog geen zicht op een dorp waar we kunnen slapen. Ringi wijst in de verte. “Daar ligt Jungbesi.” Ik tuur voorbij zijn vinger en zie tot mijn schrik een – ik heb inmiddels een hekel aan dit woord – zigzaggend pad tegen een bergwand aan liggen. “Up, up, up en dan, achter die berg moeten we zijn.” Ik geloof mijn ogen niet. Dat is zeker nóg eens 2 uur lopen!

Met tranen in mijn ogen vraag ik aan Patrick hoe ik dit ooit ga doen. “Je kan het liefje. Vergeet de pijn en denk aan het warme bed waar je straks in ligt.” Werkelijk elke spier in mijn lijf doet pijn. Het wordt donker en ik begin me zorgen te maken. Ik móet doorlopen. Maar ik kan niet. Moet doorlopen. Kan niet. Doorlopen… mijn aandacht verslapt. Ik hoor Patrick in de verte aanwijzingen geven, maar begrijp niet wat hij zegt. Mijn ogen voelen zwaar. Ik word gevolgd door het krassende geluid van mijn wandelstok die ik niet meer kan tillen. De pijn verdwijnt langzaam uit mijn lijf. Het duiveltje in mijn hoofd zegt dat ik mijn ogen wel even kan sluiten. Laat je maar vallen, dan kun je slapen.
 

Diepe slaap

In het pikkedonker vinden we met moeite de weg naar het gastenverblijf in Jungbesi. Eenmaal daar plof ik neer op de bank in de hal. Ik moet moeite doen om mijn tranen van de pijn (of is het van geluk?) te bedwingen. Het bed is zacht. Ik krul op in mijn dikke slaapzak. Ringi brengt een kom heerlijke, versgemaakte tomatensoep. Patrick is streng en dwingt me een kop O.R.S. (zoutoplossing) te drinken, gevolgd door een vitaminebruistablet én een kop gemberthee. Een half uur later val ik in een diepe slaap.

Warm welkom

In Namaste Guesthouse in Jungbesi worden we warm ontvangen. Het gezin dat het gastenverblijf runt stelt alles in het werk om ons verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Het eten is vers en waanzinnig lekker. De gezamenlijke woonkamer wordt warm gestookt met een houtkachel. De slaapkamers zijn simpel, maar comfortabel genoeg. En, jawel, er is een warme douche. We besluiten een dagje te blijven, zodat ik kan uitzieken en aansterken voor de 3 weken wandelen die we nog voor de boeg hebben.
Op onze vrije dag in Jungbesi bezoeken we het 400 jaar oude Thuptenchholing klooster. Een Tibetaanse monnik laat ons binnen en prevelt een gebedje als we langs het altaar lopen. Zou het helpen voor de rest van onze Mount Everest Base Camp trek?
 

Boek je trekking via Bookatrekking.com

Niemand kan garanderen dat je het niet zwaar krijgt als je naar bergachtig Nepal gaat voor de Mount Everest Base Camp trek. Maar je kan het jezelf natuurlijk wel iets makkelijker maken! Met Bookatrekking.com kan je snel en gemakkelijk lokale aanbieders van trekkings vergelijken. Ze bieden niet alleen trekkings in Nepal, maar ook in veel andere landen zoals Peru, Ethiopië en Tanzania. Genoeg te kiezen dus!
 

De All Day Every Nieuwsbrief

Wil je dit soort verhalen zoals over de Mount Everest Base Camp trek niet meer missen? Meld je dan aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen! Meld je aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Meer over de Mount Everest Base Camp trek? Lees snel verder!

1. Mount Everest Base Camp: wij maken ons klaar voor de hike van ons leven.
2. Wandelen door de Nilgiri hoogvlaktes en op bezoek bij de Toda stam.
3. De Van Gogh Fietsroute door Wallonië.
4. Een voorproefje van de Italiaanse Alpen.
5. Olifanten spotten in een ecolodge in de wildernis van Sri Lanka.