Nog niet zo geleden dacht ik dat Yangon de hoofdstad van Myanmar was. Tot ik hoorde over een bizarre stad die in het geheim gebouwd is door het Birmese leger en in 2005 gelanceerd werd als de nieuwe hoofdstad van Myanmar: Naypyidaw. Vanuit het niets moesten alle overheidsinstanties en hun medewerkers verhuizen naar het nieuwe metropool. De rest zou vanzelf volgen. Ruim 10 jaar later is Naypyidaw een stad waar de lokale bewoners een lachkick van krijgen. “Wie wil daar nou wonen?”, vragen ze zich giechelend af. Ik ben gefascineerd door de spookstad met meer straatvegers dan inwoners en een 20-baans snelweg zonder verkeer.

Voor ik je meer vertel over de hoofdstad van Myanmar en hoe deze merkwaardige stad is ontstaan, neemt mijn vriend Patrick je in 2 minuten mee op een brommer langs de hoogtepunten van Naypyidaw.
(Lees verder onder de video.)
 

Het stadshart zonder hartslag

Volgens Google Maps rijdt onze gammele bus de hoofdstad van Myanmar binnen. Ik kijk door het raampje en zie links en rechts uitgestrekte grasvelden. De 6-baans weg is nagenoeg leeg. In de verte onderscheid ik met moeite het silhouet van een pagoda tegen de heiïge zomerlucht. Nergens zie ik de bebouwing die je verwacht als je de grootste stad van een land binnengaat. Ik druk nog eens op het locatieballetje van mijn navigatie. De GPS zal het wel mis hebben. De kaart wordt opnieuw geladen en het stipje verschijnt op dezelfde plek. Het klopt. We zijn toch echt in het centrum van Naypyidaw. Het stadshart zonder hartslag.

Oversteken is een koud kunstje

Het blauwe balletje rolt richting ons hotel. “Stop!”, roept Patrick naar de chauffeur. Zelfs in de hoofdstad doen ze niet aan bushaltes. Als je er eerder dan de eindhalte uit wil, moet je roepen. We worden nog net niet gelanceerd. Met veel bombarie trekt de bus weer op en laat ons in stilte achter op een hoge stoep langs een weg met 8 rijstroken. Het pastelkleurige hotelcomplex staat achter een groene haag aan de andere kant van de weg. Oversteken is een koud kunstje. We kijken naar links en dan naar rechts. Er is geen verkeer.
 

Piccolo met een gouden karretje

The Hotel Grand ACE ziet er in het echt minder spectaculair uit dan op de foto’s. Het hoofdgebouw heeft 2 ingangen, waarvan 1 niet in gebruik is. Daar staan stapels vloertegels en zakken cement onder een dikke stoflaag in een donkere hal. Bij de 2de entree komt een piccolo met een gouden karretje op ons afgerend. Hij stapelt onze tassen op de krakende rolkar en neemt ons mee door de grote, marmeren hal naar de receptie. We krijgen een cocktail zonder alcohol en de sleutel van de kamer. “Enjoy your stay!”, galmt het door de aankomsthal.

Doodop van de lange busrit ploffen we neer op ons kingsize bed. Morgen gaan we deze bizarre stad van dichtbij bekijken.

De nieuwe stad

Tussen de eindeloze rijstvelden en rietplantages is begin deze eeuw een stad gebouwd. In 2005 is het project nagenoeg klaar en wordt Naypyidaw officieel de nieuwe hoofdstad van Myanmar. Ministers, ambtenaren en legerofficieren verhuizen verplicht naar de stad, die volgens de plannen binnen de kortste keren één van de grootste metropolen van Azië moet zijn. 12 jaar later is daar niets van terechtgekomen. Naypyidaw is 4 keer zo groot als Londen, maar telt nog geen miljoen inwoners. Wat blijkt? Een levendige stad is niet maakbaar.
 

Gekleurde zones

Naypyidaw is verdeeld in zones: de hotelzone, een straat voor alle restaurants, een plek voor overheidsgebouwen, de woningen van ambtenaren, een militair complex waar je als gewone burger niet mag komen en het ministerie met het presidentiële paleis. Het indrukwekkende gebouw is een samensmelting van de bombastische Stalinistische architectuur en de sierlijke, Birmese bouwstijl. Er staat een imposant, metalen hek omheen. Foto’s maken mag niet, maakt een bewaker met hevige gebaren ons duidelijk.

Liever op en neer

Het kan nog gekker in Naypyidaw; de woontorens voor ambtenaren hebben verschillende kleuren die aangeven tot welk ministerie de bewoners behoren. In het groene gebouw wonen alle medewerkers van het Ministerie van Landbouw. In het blauwe gebouw het personeel van het Ministerie van Volksgezondheid. Er is ook 2 hectare grond gereserveerd voor alle buitenlandse ambassades en ontwikkelingsorganisaties. Maar tot nu toe heeft nog niet 1 zich daadwerkelijk in de hoofdstad gevestigd. De medewerkers reizen liever op en neer van de oude en vooral gezellige hoofdstad Yangon, dan dat ze zich moeten vestigen in deze lege stad.

Geen natuurlijk centrum

Door de vreemde indeling van Naypyidaw is er geen natuurlijk centrum of gezellig plein waar de mensen samenkomen. Ook daar hebben de stadsplanners wat op bedacht. Een fonteinenpark, 4 golfbanen, een perfecte replica van de wereldberoemde pagoda in Yangon en een dierentuin met vooral heel veel plastic dieren. Ironisch genoeg wordt het gigantische pinguïnverblijf (met echte pinguïns) 24 uur per dag voorzien van airconditioning, terwijl het grootste deel van het land regelmatig met 40 graden zonder energie zit. Naypyidaw is de enige plek in Myanmar waar de stroom nooit uitvalt. De hotels en restaurants bieden gratis en snel internet en er zijn volop winkelcentra. Het enige wat Naypyidaw nog mist is mensen.
 

Tuinmannen en straatvegers

Dat gebrek aan bewoners doet iets met je. Op ons brommertje tuffen we op de lege snelweg. De enige mensen die we tegenkomen zijn de tuinmannen en straatvegers in knalgele vestjes, die de lege stad spik en span houden. Je kan zeggen wat je wil, maar de groene stroken tussen de overdaad aan asfalt liggen er mooi bij. Toch bekruipt me de hele tijd het onbehaaglijke gevoel dat we iets over het hoofd zien. Dat er ergens in Naypyidaw een groot feest is waarvoor wij niet zijn uitgenodigd. Of erger; dat er iets vreselijks is gebeurd en iedereen de stad halsoverkop heeft verlaten.

Een aanval uit het westen

Terwijl we op ons gemakje rijden over de 20-baans snelweg die naar het parlementsgebouw leidt, worden we ingehaald door 1 auto. File of spitsuur kennen ze niet in Naypyidaw. Dat is uniek voor een Aziatische hoofdstad. Volgens het leger was de verhuizing nodig omdat de oude hoofdstad Yangon de groei niet meer aankon. Maar de onofficiële berichten vertellen een heel ander verhaal. Het toenmalige militaire regime was bang voor een aanval uit het westen. De hoogste chef zou door een astroloog zijn gewaarschuwd en dus verhuisden alle belangrijke overheidsinstanties naar een strategische plek. De weg met 20 banen zonder middenstrook is een mooi voorbeeld van die paranoïa. In tijden van crisis kan de brede weg gebruikt worden als vliegveld.
 

Is het de moeite waard?

Is het de moeite waard om een omweg te maken langs deze surrealistische stad? Wij vonden van wel. Tijdens al mijn reizen heb ik nog nooit een plek meegemaakt waar ik me zo vaak heb verbaasd als in Naypyidaw. Het is een onwerkelijke ervaring om met een brommertje over een mega brede snelweg te rijden. Dat levert hilarische plaatjes op. Maar verder is Naypyidaw totaal niet fotogeniek, oersaai en ontzettend ongezellig. Heb je maar beperkt de tijd en nu al moeite om keuzes te maken tussen al het moois wat Myanmar te bieden heeft, dan zou ik Naypyidaw lekker laten voor wat het is.

De All Day Every Nieuwsbrief

Wil je dit soort verhalen zoals over de hoofdstad van Myanmar niet meer missen? Meld je dan aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen! Meld je aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.
 

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. Gelukkig nieuwjaar! Wij vieren het Thingyan waterfestival in Myanmar
2. Moeten we Myanmar boycotten of juist nu gaan?
3. Myanmar: maak kennis met de bewoners van de onbekende Kayah State
4. Op safari door de buitenaardse Wadi Rum woestijn in Jordanië
5. Inspirerend hotel: op schattenjacht in Inle Lake bij A Little Eco Lodge