We reizen van het prachtige stadje Luang Prabang naar het noorden van Laos. Vlakbij de grens met China ligt het Nam Ha National Protected Area. In het beschermde natuurgebied maken we een 2-daagse ecotrekking door de dichtbegroeide jungle. We laten ons natregenen, klauteren door wilde rivieren, slapen bij de lokale bewoners en leren over koeien, melk en kippeneieren. Ga je met ons van gebaande paden af tijdens deze trekking in Laos in Nam Ha National Park?

Waterdichte schoenen

“Denk je dat hij nog terugkomt?” Patrick en ik zijn nat tot op het bot. We staan op een smal, modderig pad midden in de jungle in het noorden van Laos. Voor ons een woest beekje, achter ons een nog woester beekje. Onze gids Sai loopt zonder blikken of blozen door de stromende rivier. “Ik heb waterdichte schoenen,” zegt hij over zijn plastic enkelschoentjes, terwijl het water tot aan zijn schenen staat. Ik wil mijn schoenen droog houden, want morgen staat er nog een lange wandeling op het programma. Sai is op zoek naar stenen om een brug voor ons te bouwen, maar hij blijft nu wel erg lang weg. Intussen heeft mijn regenjas het begeven en voel ik het water over mijn rug sijpelen. Ik ril van de kou. Wie gaat er dan ook op een trekking in Laos tijdens het regenseizoen?
 

Als ik op het punt sta om voor te stellen ook maar door de rivier te lopen om Sai te zoeken, horen we geritsel aan de overkant. Vanachter de dikke bananenpalmen komt onze Tarzan met een brede grijns tevoorschijn. Sai draagt een boomstam van 2 keer zijn lengte op zijn schouder en gooit ‘m in 1 beweging over de rivier. Hij wiebelt wat en test de stevigheid door op de stam te springen. “Veilig!”

Trekking in Laos zonder telefoon en elektriciteit

Na 7 uur in de stromende regen klimmen en klauteren door de dichtbegroeide jungle komen we aan in Ban Nalan. Het dorpje ligt ver van de bewoonde wereld. Er is geen elektriciteit, telefoonsignalen komen hier niet aan en het enige teken van de moderne wereld zijn de ‘Manchester’ voetbalshirtjes van de rondrennende kinderen. Sai neemt ons mee naar een afdakje met houten bankjes. Binnen enkele seconden bouwt hij een vuurtje, zodat onze natte kleding kan drogen. Intussen gaat hij op zoek naar de chief van het dorp om te vragen bij welk gezin wij vannacht mogen slapen.
 

Glibberen tussen de kippen

De kuiltjes in het rode zand zijn volgelopen met regenwater en het is spekglad. Ik moet uitkijken dat ik niet uitglijd. Vanonder de houten huizen op palen kijken de bewoners geamuseerd toe hoe Patrick en ik met onze handen gestrekt balanceren over de glibberige grond. Een jonge meid op slippers en met een baby op haar rug haalt ons zonder moeite in. Ik zie haar grinniken naar haar vriendinnen. De enigen die zich niet weg laten pesten door de regen zijn de kippen, eenden en tientallen kuikentjes die zich pikkend en weg tussen de plassen door banen.
 

Verbrand hout in de keuken

Ik laat mijn modderige schoenen onder aan de trap staan en klim naar boven. Het huis is verdeeld in twee kamers, die worden gescheiden door een soort overloop. “Dit is de keuken,” wijst Sai, terwijl hij me voor gaat de rechter kamer in. Het is een donkere ruimte met in de hoek een vuurtje met een pot erboven. Langs de wand staan pannen en lepels. Het ruikt naar verbrand hout en mijn ogen beginnen te prikken.

Met mooi weer televisie kijken

Aan de andere kant, in de slaapkamer, staan 2 grote kledingkasten en een televisie met een stoffige doek eroverheen. “Als het mooi weer is en de rivier staat laag is er soms stroom en kan de familie televisie kijken.” In de hoek hangen doeken die de slaapruimtes van de 4 dochters, oma, tante en ouders van elkaar scheiden. Bedden hebben ze niet. Iedereen slaapt op de grond onder een dikke deken en een muggennet. Hier slapen wij vanavond. Maar niet op de grond. De toeristen met hun tere ruggetjes krijgen een matras dat voelt alsof het met hooi gevuld is. Patrick vraagt zich hardop af of ze per ongeluk stenen in de kussenslopen hebben gedaan.
 

Ander soort koeien

Terwijl Sai en de vrouw des huizes slakken uit de rijstvelden schoonmaken, leg ik uit dat wij geen vlees eten en liever ook geen melk en eieren. Dat is gelukkig geen probleem. “De dorpelingen eten amper vlees. Ze krijgen wel betaald voor het slachten van een kip voor jullie, maar nu dat niet hoeft houden ze wat extra’s over.” En geen eieren en melk is al helemaal niet erg. Sai legt uit dat de bewoners zelf ook geen melk en eieren gebruiken: “wij hebben namelijk een ander soort koeien dan jullie. Onze koeien geven alleen melk als ze een kalfje hebben gehad. En uit de eieren komen kuikens en die worden kippen.” Ik ben er stil van. Moet ik uitleggen dat onze koeien ook alleen melk geven als ze een kalfje hebben gehad? Maar hoe leg ik dan uit dat ze toch het hele jaar door melk produceren? Ik knik begrijpend en besluit mijn mond te houden.
 

Plakkerige rijst met een goed gesprek

Als het buiten donker is verzamelen we op kleine krukjes rond een laag tafeltje in de keuken. Het enige licht is dat van een brandende kaars. We krijgen een bordje plakkerige rijst. De host laat zien dat we er bolletjes van moeten kneden en ze in de tomatensaus kunnen dippen. De gekookte varens rollen we op en de bamboescheuten eten we met stokjes. Ik verbaas me erover dat deze ogenschijnlijk simpele gerechten zoveel smaak hebben. Sai prikt behendig de gewokte slakjes uit hun huisjes. Een echt feestmaal!
 

Na het eten vraagt de vader van het gezin ons de hemd van het lijf. Sai vertaalt. “Hebben jullie kinderen? Moet bij jullie ook de vader van de bruid de bruiloft betalen? Verbouwen jullie veel rijst? Wat dan wel?” Als de kaars is opgebrand duiken we in onze muggententjes. Hoe laat de wekker morgen gaat? Dat bepalen de hanen. De regen klettert hard op het metalen dak. Onze gastheer heeft er geen last van. Die ligt binnen een paar minuten hard te snurken.

Ontbijt van restjes

De volgende ochtend worden we, zoals beloofd, gewekt door de hanen. Mijn telefoon staat uit, dus ik weet niet hoe laat het is. Aan de schemering te zien moet het rond half 6 zijn. Het ontbijt staat al klaar. Het zijn de koude restjes van de vorige avond. Als Kliekjeskoningin ben ik daar natuurlijk gek op!
Na het ontbijt is het tijd om onze trekking in Laos te vervolgen. We krijgen een pakketje plakrijst in bananenbladeren mee voor tijdens de wandeling terug. Het is zo’n 5 uur wandelen naar Luang Namtha. Mijn schoenen zijn nog nat, maar buiten is het droog. Ik heb er zin in. We wandelen over smalle paadjes door het dichtbegroeide bos. Om het half uur checken we onze enkels op bloedzuigers. We worden omringd door niets anders de geluiden van de vogels en krekels. Zo nu dan vliegen gigantische, felgekleurde vlinders voor ons uit. Wat is het hier mooi!
 

Ecotrekking als wapen tegen ontbossing

Het Nam Ha National Protected Area is niet alleen een beschermd natuurgebied, het toerisme in de regio is zo opgezet dat de lokale bewoners er ook van profiteren. Aan het begin van deze eeuw wordt duidelijk dat steeds meer dieren in het noorden van Laos met uitsterven worden bedreigd. De oorzaak? Arme bewoners die door het stropen en verkopen van de gevlekte luipaard en de zwarte gibbon hun brood verdienen. Maar ook ontbossing voor de aanleg van bijvoorbeeld rijstvelden zorgen ervoor dat de dieren steeds minder leefruimte hebben. In 2001 ontstaat het idee om de bewoners door toerisme een andere bron van inkomsten te geven, zodat ze de dieren voortaan met rust kunnen laten. In samenwerking met lokale organisaties start UNESCO het community based tourism project in Nam Ha.

Geld voor de bewoners

Tijdens de meerdaagse wandeltochten in het Nam Ha NP overnacht je in dorpen die midden in het park liggen. De bewoners wonen in bamboehutten en leven van het land. Als toerist word je uitgenodigd om bij een familie te blijven slapen. Van het bedrag dat je betaalt voor de tour gaat 25% rechtstreeks naar een gezamenlijke pot voor het dorp. Daar worden bijvoorbeeld een waterpomp of metalen daken van gebouwd. Het gastgezin verdient iets extra’s. Zij moeten tenslotte voor je zorgen. Elke keer is een ander gezin aan de beurt. Op die manier profiteren de bewoners direct van jouw aanwezigheid en hoeven ze zich niet meer bezig te houden met het illegaal jagen op bedreigde dieren. Het project is een groot succes en wordt gezien als een schoolvoorbeeld van wat community based tourism kan betekenen voor de lokale gemeenschap. Een trekking in Laos die leuk voor jou is én voor de bewoners van het land!

Hier lees je meer over de ecotrekking in het Nam Ha National Park en kun je een meerdaagse wandeling boeken.

Zelf een trekking in Laos boeken?

Wil jij ook graag op avontuur in Laos en de Ecotrekking in Nam Ha National Park lopen? Bij Bookatrekking.com boek je bij lokale aanbieders maar met het gemak van een Nederlands platform. De locals weten tenslotte precies wat je nodig hebt als je in Laos bent. Klik op de onderstaande banner voor het actuele aanbod en boek vandaag nog je trekking in Laos.
 

De All Day Every Nieuwsbrief

Wil je dit soort verhalen zoals dit verhaal over een trekking in Laos niet meer missen? Meld je dan aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen! Meld je aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Genoten van de trekking in Laos? Lees snel verder!

1. Luang Prabang: wat te doen in de mooiste stad van Laos
2. Wandelen door de Nilgiri hoogvlaktes en op bezoek bij de Toda stam
3. Eén met de natuur in Alentejo in Portugal
4. Nepal: wandelen met neushoorns, fietsen met locals en dromen met Dhurba
5. Een dag uit het leven van de Bakhtiari nomaden in Iran