By 

Iran: ze slachten een kip voor mij (en ik ben vegetariër)


Majid loopt met de spartelende vogels weg van de andere kippen. Zouden ze weten welk lot hen te wachten staat? Met Patrick in mijn kielzog sjok ik er achteraan. Het gaat nu echt gebeuren. “Ik vind het eng,” fluister ik naar Patrick, alsof Majid me anders zou kunnen verstaan. Hij ruilt één van de kippen voor het mes dat zijn moeder vasthoudt. De andere vogel drukt hij stevig tegen grond. Hij zet zijn linkervoet op de vleugels en pakt de kip in haar nek beet. Het beestje kan geen kant meer op.

Vegetarisch in Iran

Ik eet al jaren geen vlees meer. Niet omdat ik het niet lekker vind, maar vooral omdat ik me druk maak om het milieu en liever niet bijdraag aan de bioindustrie. Ik heb altijd geroepen dat ik geen ‘nee’ zal zeggen, als ik tijdens één van mijn verre reizen in een situatie terecht kom waarbij er speciaal voor mij een kip geslacht wordt. Hoe groot is de kans dat dat gebeurt? Makkelijk praten dus. Tot vandaag. Ik verblijf twee dagen bij een nomadenfamilie in Iran, ver weg van supermarkten en restaurants, waar ‘vegetarisch’ niet in het woordenboek staat en verse kip wel op het menu.
 
Iran kippen

Kippen en geiten

Het nomadenleven is simpel. Majid en zijn ouders wonen op een stuk grond in de bergen onder een doek van geitenharen. Op het erf scharrelen tientallen kippen, verderop grazen meer dan honderd geiten en achter de heuvel staan een stuk of twintig bijenkasten. Moeder Manighe vult haar dagen met het maken van allerlei soorten voedsel: geitenkaas, geitenmelk, geitenboter, geitenyoghurt, honing en eieren. Van het overblijfsel uit de yoghurt maakt ze snoepjes en van het vocht uit de kaas kookt ze jam. Niets blijft ongebruikt. De bloem voor het brood en de zakken rijst kopen ze groots in.
 
Geiten melken Iran

Take, take

Het gebeurt niet vaak dat er toeristen bij Majid en zijn familie verblijven. Een bijzondere gelegenheid die gevierd moet worden. De hele dag al krijgen Patrick en ik thee, snoepgoed, rijst en brood voorgeschoteld. “Take, take!” Is één van de weinige kreten die moeder Manighe in het Engels kent. Ik maak mijn wangen bol en wrijf een rondje over mijn buik om aan te geven dat ik meer dan genoeg heb gehad. “Take, take!” Is haar reactie.

Ze slachten een kip voor mij als verrassing

We hebben de lunch nog maar net achter de kiezen, of Majid verklapt vast dat we vanavond iets bijzonders eten. Even hoop ik dat hij ons laat kiezen wat we willen. Hebben ze hier ook groenten? Vraag ik me af. In de verte hoor ik opgewekt gekakel als Majid de verrassing verklapt: kip!
De schok valt mee. Ik bereid me er al dagen op voor dat ik in Iran af en toe vlees zal moeten eten. Zolang het vlees niet uit de bioindustrie komt en een relatief kleine impact heeft op het milieu, zou ik er eigenlijk niet zoveel moeite mee moeten hebben. Maar dan zegt Majid trots: ik ga de kip zelf slachten. Wat?
 
Iran kippen van nomaden

Plofkippen

De zon verdwijnt achter de bergen en het landschap kleurt blauw. Het is tijd om het avondeten voor te bereiden, voor het te donker is om nog iets te zien. Majid en zijn moeder lopen richting de kippen. Patrick en ik volgen. Nu huppen ze nog vrolijk rond in hun overvloed aan ruimte. Het zijn bepaald geen plofkippen hier. “Welk dier slachten jullie thuis?” Vraagt Majid onwetend. Thuis zouden mensen me erom haten als ik een dier zou slachten, maar liggen de schappen wel vol vlees, wil ik eigenlijk zeggen. In plaats daarvan geef ik toe dat ik nog nooit een dier gedood heb.

Moeder Manighe strooit intussen wat voer om de kippen te lokken. Enthousiast komen de vogels naar Manighe gerend en beginnen driftig te pikken. Ze hurkt en grijpt vliegensvlug de twee dikste kippen bij hun staart. Majid knikt goedkeurend en neemt de pechvogels van haar over.

Kip zonder kop

Majid zet het mes tegen de hals van de kip. Ik wil mijn hand voor mijn ogen doen, me omdraaien om het fatale moment te missen. Maar ik wil niet laf zijn. Ik vind dat iedereen die vlees eet zou moeten zien hoe het is wanneer een dier geslacht wordt. Dan kan ik maar beter beginnen bij mezelf. Daar gaat -ie. De kip geeft geen kik als het mes door haar hals glijdt. Ik zie amper bloed. Majid legt het kopje naast zich neer en laat het lijf los. De vleugels beginnen hevig te klapperen en de kip zonder kop rent rollend door het gras. Wat een vreselijk gezicht. Na een minuut of twee stopt het rennen en blijft het lichaam verstijfd op de grond liggen.

Kussens

De taken zijn traditioneel verdeeld; de man slacht de kip, de vrouw maakt het dier klaar voor het eten. Manighe neemt de kippen mee in haar kooktent. Met veel respect en kalme bewegingen trekt ze de veren uit het levenloze lichaam. Manighe bewaart de kleine veertjes apart van de grote. Daar maakt ze kussens van, gebaart ze met gevouwen handen tegen haar oor. Onder de eerste kale plekken herken ik de kippenvleugels, zoals die bij ons in de supermarkt liggen. Van een dood wezen verandert de kip langzaam in een stuk vlees.
 
Ze slachten een kip voor mij

Ze slachten een kip voor mij

Barbecue

Majid verzekert ons dat niemand de kip beter bereidt dat zijn vader Alimohamed. De oude man rijgt de pootjes en vleugels zorgvuldig aan een spies. Het hart, de nieren en de maagwand gaan ook op een stokje. Als laatste snijdt hij de kip aan één kant open voor die in zijn geheel op de barbecue gaat. Op het vuur smeert hij het vlees in met gesmolten geitenboter en zout. “Very tasty!” Legt hij uit.
 
Ze slachten een kip voor mij

Eet smakelijk

In kleermakerszit verzamelen we om een plastic kleed in het midden van de tent. Manighe verdeelt de rijst over onze borden en legt wat brood op het kleed. “Good?” Alimohamed houdt het bruingebakken vlees op vanachter de barbecue. De kip is klaar. Patrick en ik krijgen een hele, geroosterde kip voor onszelf. “Take! Take!” Voorzichtig zet ik mijn tanden in het vlees. Ik denk nog even terug aan vanmiddag, toen mijn maaltijd nog vrolijk naar zoete appels pikte en opgewonden achter haar soortgenoten aan rende. Eet smakelijk.
 
Iran nomad life

Iran nomad life

Video: een dag in het leven van de nomaden

Ben je benieuwd hoe het is om twee dagen bij een nomadenfamilie te wonen na het lezen van Ze slachten een kip voor mij (en ik ben vegetariër)? Ik maakte deze video van ons onvergetelijke verblijf.
 

De All Day Every Nieuwsbrief

Wil je verhalen zoals Ze slachten een kip voor mij (en ik ben vegetariër) niet meer missen? Meld je dan aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen! Meld je aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Onder de indruk van ‘Ze slachten een kip voor mij‘? Lees dit ook:

1. Een dag uit het leven van de Bakhtiari nomaden in Iran
2. Meet the locals: 18 handige websites voor onvergetelijke ontmoetingen op reis
3. Moderne slavernij in India: deze meisjes maken onze kleding
4. Dit zijn de beste vegetarische restaurants in Iran
5. 9 vreemde regels en originele oplossingen voor het leven in Iran

Daisy
Over mij

Ontmoet Daisy, freelance reisjournalist, filmmaker en kookboekenauteur. Sommigen kennen haar als kliekjeskoningin, anderen als reisverslaafde of wereldverbeteraar. Daisy is niet in een hokje te stoppen. Ze reisde een jaar lang als reisreporter voor Expedia door Nederland, hield een TED-talk over voedselverspilling, schreef 2 kookboeken over minder verspillen en won de enige, echte vakprijs voor de reisjournalistiek met een artikel over haar verblijf bij de nomaden in Iran. Met deze website wil Daisy laten zien dat duurzaam leven, reizen en eten niet moeilijk is en juist heel waardevol en verrijkend is.

Dit vind je ook leuk!

Bangladesh hospitality
10 redenen waarom je vooral NIET op wereldreis moet gaan
February 19, 2022
India - All Day Every Daisy
Ik ben in India: de geluiden, kleuren, smaken en het ongemak
February 13, 2022
Family picture Maden Homestay Cambodia
Reizen maakt gelukkig, maar dan moet je wel weten hoe!
January 06, 2022
10x originele en duurzame kerstcadeaus waar je de show mee steelt
December 17, 2021
zeilen fair ferry
Mee met een zeilschip naar Zuid-Amerika: “Eind 2022 steken we de Atlantische Oceaan over”
October 08, 2021
koken voor je buren
Zet je in tegen eenzaamheid en kook ook eens voor je buren
September 24, 2021
lekkerste koffie van utrecht
De lekkerste koffie van Utrecht drink je bij Carla’s Conditorie
July 28, 2021
Glamping East Nomads
Glamping in de Achterhoek: bij East Nomads kampeer je op stand
June 07, 2021
reis naar zuid-afrika
10 redenen om een reis naar Zuid-Afrika te maken
January 12, 2021

14 Comments

Anouk Bosch
Reply 6 september 2017

Tof verhaal!
Ik ben al bijna mijn hele leven vegetariër maar heb inderdaad altijd gezegd dat ik in een situatie zoals door jou beschreven gewoon mee zou eten. Snap dat het heftig is, maar ik vind het zeer respectvol en netjes dat je hebt mee gegeten! Zoiets weigeren is in mijn ogen toch vooral erg kwetsend en onbeleefd naar de mensen die zo hun best voor je gedaan hebben. En de 'normale' bezwaren (zoals inderdaad het plofkip-argument) gaan in deze context gewoon niet op. Lijkt me een hele heftige maar toch ook bijzondere ervaring. Veel plezier nog daar!

    Daisy & Patrick
    Reply 6 september 2017

    Ha Anouk, ja... makkelijk praten he ;-) Dat viel dus even tegen. Haha! Maar inderdaad, zoals je zelf al mooi verwoord; weigeren zou kwetsend en onbeleefd zijn. Ik ben blij dat ik het kippenvlees gewoon gegeten heb, omdat ze zo goed voor ons waren. Maar achteraf had ik wel het gevoel dat ik even een maandje moet detoxen.. haha! Het was zeker bijzonder. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

Paul en Nel De
Reply 6 september 2017

Je schrijft prachtige stukjes . We genieten ervan!

    Daisy & Patrick
    Reply 6 september 2017

    Dank jullie wel! Wat ontzettend leuk om te horen :-)

Daphne | food & flip flops
Reply 6 september 2017

Oi heftig, ik weet ook niet of ik het op zou eten. Het vlees nog wel maar de organen zou ik aan me voorbij laten gaan. Maar wat ontzettend lief van deze familie. Hoe vond je het smaken?

    Daisy & Patrick
    Reply 6 september 2017

    Haha! De organen heb ik ook laten liggen. Gelukkig vinden ze die zelf het lekkerst en waren ze stiekem wel blij dat ze die nu zelf konden opeten. Ik vond het prima smaken. Gelukkig vind ik vlees niet vies. Maar ik voelde me wel vies en vol de rest van de avond. Alsof de geur nooit meer uit mijn handen zou gaan.

    Anne's plek
    Reply 20 mei 2018

    Wow wat bizar om dat zo te lezen. Echt diep respect dat je bleef kijken, ik denk dat ik was flauwgevallen (ik zag het nu al voor me, visueel ingesteld, en werd misselijk). Dat filmpje is overigens ook heel erg tof. Zo mooi daar!

      Daisy
      Reply 21 mei 2018

      Hahah! Wat een heerlijk, oprechte reactie! Ja, het was inderdaad nogal heftig. Maar een belangrijke ervaring ook, vind ik! Iran is prachtig! Die moet echt op je bucketlist <3

Yalou // we are the earth
Reply 8 september 2017

Mooi verwoord en ook schitterende foto's. Moet een hele ervaring zijn geweest! :o hoe vond je het achteraf om het vlees gegeten te hebben?

    Daisy & Patrick
    Reply 8 september 2017

    Dankjewel Yakou :-) Leuk om te horen. Tsja.. het voelde wel even als een baksteen in mijn maag. Ik heb er zeker geen spijt van, want het alternatief was erger. Ik weet waar ik het voor doe en ben niet van plan om weer vlees te gaan eten. Pas als we allemaal met zoveel respect voor de dieren (en hun leven) vlees gaan eten, zou ik overwegen weer mee te doen.

Femke
Reply 18 december 2017

Ik kom je bericht net via LinkedIn tegen, en ik moet zeggen: terecht genomineerd! Ik doe zelf ook een poging tot het schrijven van reisblogs, maar zoiets heb ik gelukkig nog nooit mee gemaakt. Ben zelf geen vegetariër, maar zou het spontaan worden na zo'n gebeurtenis (al gaat dat er in Nederland natuurlijk veel heftiger aan toe)...

    Daisy
    Reply 30 december 2017

    Hi Femke,
    Wat leuk dat je zelf ook schrijft over je reizen. Ja, je maakt wat mee op reis. Haha! Hoewel het even schrikken was, ben ik toch blij dat ik het heb meegemaakt. Het is een extra reminder waarom ik geen vlees meer eet ;-)

    Groetjes en mooie reizen gewenst in het nieuwe jaar!

Stefania
Reply 9 januari 2018

Gefeliciteerd met de Aad Struijs Prijs, ik hoop ook nog eens naar Iran te gaan.

    Daisy
    Reply 23 januari 2018

    Ha Stefania, wat leuk dat je me hier feliciteert! Dankjewel. Ik ben heel blij met de prijs! Wat een eer :-)
    Naar Iran? Moet je echt doen. Wat een geweldig land. Werkelijk alles is anders dan je van te voren verwacht!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. De velden met een * zijn verplicht.