By 

Waarom ik spijt heb van mijn vrijwilligerswerk in India


Ik geloofde echt dat ik iets ging bijdragen aan het leven van de kinderen in het arme dorp in India. Dat ik ze een kans gaf zich los te maken van de onvermijdelijke armoede die ze te wachten stond. Ik wilde een verschil maken. De wereld een beetje mooier maken.

Reizen en vrijwilligerswerk combineren was twaalf jaar geleden nog vrij nieuw en werd in korte tijd een razend populair concept. De belofte is dat je echt een verschil maakt in het leven van de allerarmsten. Ik betaalde ruim tweeduizend euro van mijn zuurverdiende centen aan een Nederlandse vrijwilligersorganisatie en vertrok vol goede moed voor twee maanden naar een afgelegen bergdorpje in het noorden van India. Ik had geen idee waar ik aan begon en kon niet weten dat ik nu, twaalf jaar later, terugkijk met spijt naar mijn vrijwilligerswerk in India

Engelse les in India

Met mijn middelbare schooldiploma op zak en een hoofd vol ambities en inspiratie besloot ik op negentienjarige leeftijd eerst te werken en te reizen, voor ik ging studeren. Na een paar maanden fulltime bikkelen stond er genoeg geld op mijn spaarrekening en meldde ik mij bij een reisorganisatie die vrijwilligerswerk organiseert in de armste landen ter wereld. India? Nepal? Ghana? In een weeshuis werken? Scholen opknappen? Seksuele voorlichting geven? Zonder kwalificaties of training kon ik aan de slag. Ik koos voor Engelse les geven in India.
 
India - All Day Every Daisy

Vrijwilligerswerk in India of voluntourism?

Twee maanden lang was het prachtige bergdorpje Palampur, aan de voet van de Himalaya, mijn thuis. Samen met tientallen andere jonge Europeanen woonden we in een villa aan de rand van het dorp. Ik werkte van maandag tot en met vrijdag in een kleine basisschool een paar kilometer verderop. De kinderen leken het leuk te vinden als ik voor de klas stond en geen moment heb ik getwijfeld of wat ik deed wel goed was. Tot ik me en paar jaar later ging verdiepen in de industrie van vrijwilligerswerk: Voluntourism. Waar vrijwilligerswerk bestaat voor de vrijwilligers, niet voor de mensen die er (zogenaamd) door geholpen worden. Dat was een pijnlijke confrontatie.
 India - All Day Every Daisy

Ik had geen idee wat ik deed

Ik was pas negentien toen ik de verantwoordelijkheid kreeg over een klas van 40 kinderen. De jongste amper zes jaar oud en de oudste zeker twaalf. Op dag één kreeg ik een verouderd vodje met Engelse woorden en rekensommen in mijn handen gedrukt. Of ik ook even wiskunde kon geven? Good luck!

Heb ik ze echt wat geleerd? Ik denk het niet. Ik had geen enkele ervaring met lesgeven. Sterker nog; ik kwam zelf net uit de schoolbanken gerold. Ik leerde ze de dagen van de week opdreunen, maar ik wist niet zeker of ze snapten wat ze zeiden of dat ze alleen mijn geluiden nabootsten. Het grootste deel van de tijd was het totale chaos in de klas. De oudsten klommen in de ramen, trokken aan elkaars kleding. De jongsten klampten zich aan mij vast en keken met grote ogen naar mijn blanke huid en lichte haren. We lachten, we speelden en we knuffelden. We maakten tekeningen van bomen en olifanten. We zongen vrolijke liedjes en dansten. Ik deed alles wat een grote zus zou doen en we genoten er allemaal volop van. Voor zolang als het duurde..

En toen ging ik weg…

Het zoveelste afscheid

Na twee maanden was het voorbij. Zo plotseling als ik kwam, ging ik ook weer weg. De kinderen hadden zich gehecht aan mij. En ik mij aan hun. Het afscheid viel mij zwaar. Terwijl ik mijn tranen onderdrukte grapte ik nog dat ik het liefste jongetje van de klas in mijn backpack wilde stoppen. Priya van vijf liet mijn been maar niet los toen ik echt moest gaan.
 
India - All Day Every Daisy
 
Ik was vreselijke verdrietig dat ik weg moest, maar ik had ook zin in de rondreis door India die ik toen ging maken. Ik had iets moois om naar uit te kijken. De kinderen die ik achterliet niet. In hun kleine, onschuldige leven had ik een moment van plezier gebracht en vervolgens liet ik ze in de steek. Net als de vele vrijwilligers voor en na mij dat deden.

Keer op keer kregen ze liefde en aandacht om vervolgens weer verlaten te worden. Ik durf niet eens te denken aan de psychologische impact die het constant verlaten worden op ze heeft gehad. En dan heb ik het nog niet eens over al die ongekwalificeerden vrijwilligers (inclusief yours truly) die geen idee hebben van de schadelijke effecten die hun goede bedoelingen hebben op het gedrag en de ontwikkeling van de kinderen.

Goede bedoelingen met slechte gevolgen

Het heeft lang geduurd voor ik dit blog durfde te schrijven. Dat komt niet door de schaamte die ik nu voel voor wat ik toen deed. Ik wist simpelweg niet wat ik nu wel weet. Het komt door de boze reacties die ik in het verleden kreeg als ik kritiek uitte op deze vormen van vrijwilligerswerk. Het is toch goed bedoeld? Hoe kun je daar nou kritiek op hebben?

Deze kwetsbare kinderen zien honderden westerlingen met goede bedoelingen voorbij komen. Ze blijven een maand of twee, nemen vrolijke foto’s, delen snoepjes en schoolschriften uit en knuffelen alsof het hun eigen kinderen zijn. Dan vertrekken ze weer en staat de volgende groep klaar om het ritueel te herhalen. De organisaties achter dit soort vrijwilligerswerk stellen geen kritische vragen over de impact van de goede bedoelingen. Er wordt niet gekeken naar wat de lokale mensen écht nodig hebben en of de vrijwilligers dat wel kunnen bieden. Veel van de vrijwilligersorganisatie zijn winstgevende instellingen. Reizigers met goede bedoelingen geven duizenden euro’s uit, waarvan maar weinig daadwerkelijk geïnvesteerd wordt in de lokale gemeenschap die ze willen helpen. Daarom moet je je afvragen of jouw goede bedoelingen slechte gevolgen hebben.
 India - All Day Every Daisy

Wat kun je wel doen?

Ik wil je niet afschrikken van goed doen. Er zijn gelukkig een heleboel mogelijkheden om wèl een steentje bij te dragen wanneer je op reis gaat. Stel jezelf en de organisatie met wie je in zee gaat deze vragen om te weten of jouw bijdrage een positieve of negatieve impact heeft.

1. Zou ik dit werk ook doen als ik geen camera bij me had?

Dit lijkt misschien een vreemde vraag, maar het helpt je te ontdekken wat je diepere motivatie is om het vrijwilligerswerk te doen. Doe je het om te helpen of doe je het om goed over te komen op anderen? Wil je jouw skills delen met de locals of wil je jouw CV een boost geven?

2. Zou ik dit werk thuis ook kunnen doen?

Met deze vraag ontdek je of je wel geschikt bent voor het werk dat je gaat doen. Als ik mijzelf deze vraag had gesteld zou mijn antwoord ‘nee’ zijn geweest. Ik realiseer me dat ik niet ben opgeleid om Engelse les en wiskunde te geven en zou mezelf daar in Nederland nooit voor aanbieden. Waarom dan wel als vrijwilliger in India?

3. Waarom kunnen de locals het werk zelf niet doen?

Vrijwilligerswerk kan betekenen dat je onbetaald het werk van een ander doet. Waarom kunnen de locals niet zelf een schooltje bouwen? Als je daar geen goed onderbouwd antwoord op hebt pik je hoogstwaarschijnlijk het werk van een ander in, die het veel harder nodig heeft dan jij.

4. Waar gaat mijn geld naartoe?

Een goed vrijwilligersproject gebruikt jouw geld niet om er zelf rijk van te worden. Een aanzienlijk deel van jouw investering zou rechtstreeks naar het project of de gemeenschap moeten gaan. Je kunt de betreffende organisatie vragen om inzicht in hun uitgaven. Als ze het geld goed verdelen hebben ze niks te verbergen.

5. Hoe lang blijf ik en wat is daar het effect van?

Projecten waarbij vrijwilligers elkaar constant voor korte periodes opvolgen kunnen juist averechts werken. Vooral als het gaat om werk waar kinderen of kwetsbare mensen bij betrokken zijn. Wees eerlijk wanneer je jezelf de vraag stelt of het echt zinvol is om ergens maar één of twee maanden te zijn. Kwetsbare kinderen, zoals weeskinderen, hebben juist stabiele en langdurige relaties nodig. Die kun je niet geven als je maar een paar maanden blijft. Wil je echt niet langer blijven? Dan kun je beter op zoek naar vrijwilligerswerk waarbij je geen relatie aangaat met mensen.

6. Draag ik bij aan de weeshuizenindustrie?

Er zijn zoveel toeristen die als vrijwilliger in een weeshuis willen werken dat het een ware industrie is geworden. Organisaties die deze vorm van voluntourism tegengaan schatten dat in 80% van de gevallen minstens één ouder nog leeft. Dat zit zo: Sluwe zakenmannen richten weeshuizen op en overtuigen arme ouders ervan hun kinderen af te staan voor een beter leven in het weeshuis. Via vrijwilligersorganisatie betalen toeristen duizenden euro’s aan donaties of om in die weeshuizen te werken. Het verhaal is dat het geld naar de kinderen gaat, maar in werkelijkheid steken de oprichters het geld in eigen zak. Intussen is het leven in het weeshuis slechter dan thuis in armoede. Meer weten? Ik sprak met Samjyor van Next Generation Nepal over weeshuistoerisme en hoe goede bedoelingen uit het Westen het probleem in stand houden. Hier lees je het hele verhaal.

Reizen en goed doen?

Ga je op reis naar een verre bestemming en wil je iets terugdoen voor de gemeenschap? Wat dacht je van community based tourism. Dat is een manier om de lokale bevolking te laten profiteren van jouw aanwezigheid. Zo kun je bijvoorbeeld overnachten bij een familie in een afgelegen gebied en eventjes meedraaien in het dagelijks leven. Zo investeer je direct in de gemeenschap en leer je veel over de cultuur en het dagelijkse leven op de plek die je bezoekt. Arme boeren verdienen wat extra en kunnen hun kinderen zelf onderhouden. Win win!

Better Places is een reisorganisatie met een maatschappelijke en duurzame missie. Zij helpen je in contact komen met de lokale bevolking en zorgen ervoor dat je niet alleen een te gekke reiservaring hebt, maar tegelijk ook iets terugdoet voor de mensen die je onderweg ontmoet.
 
India - All Day Every Daisy

Meer weten?

Deze organisatie doen onderzoek naar de weeshuisindustrie en de gevolgen van vrijwilligerstoerisme en kunnen je nog veel beter vertellen waarom vrijwilligerswerk in een weeshuis echt niet meer kan.

 
Conor Grennan, de oprichter van Next Generation Nepal, schreef een boek over zijn tijd als vrijwilliger en hoe hij ontdekte dat de kinderen in zijn weeshuis eigenlijk geen wees zijn. In ‘Little Princes’ beschrijft hij de lange weg die hij moest gaan om alle kinderen te herenigen met hun ouders. Een echte eye-opener!

Dit blog verscheen voor het eerst op 30 mei 2017, maar is aangepast in mei 2019, met de meest up-to-date informatie.

De All Day Every Nieuwsbrief

Wil je na dit verhaal over vrijwilligerswerk in India nooit meer een verhaal missen? We schrijven vaker dit soort verhalen en delen onze beste tips. Meld je aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief en je mist nooit meer een artikel. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen 😉 Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Ben je onder de indruk van vrijwilligerswerk in India? Lees verder:

1. Waarom ik een wandeling maak door de grootste sloppenwijk van India.
2. 6 schokkende dingen die je nog niet weet over trektochten in Nepal
3. Spiritueel India: tussen leven en dood in Varanasi.
4. Hoe duurzaam reizen wel kan en zelfs makkelijk is.
5. Textielarbeiders in Bangladesh moeten hun eigen veiligheid betalen

Daisy
Over mij

Ontmoet Daisy, freelance reisjournalist, filmmaker en kookboekenauteur. Sommigen kennen haar als kliekjeskoningin, anderen als reisverslaafde of wereldverbeteraar. Daisy is niet in een hokje te stoppen. Ze reisde een jaar lang als reisreporter voor Expedia door Nederland, hield een TED-talk over voedselverspilling, schreef 2 kookboeken over minder verspillen en won de enige, echte vakprijs voor de reisjournalistiek met een artikel over haar verblijf bij de nomaden in Iran. Met deze website wil Daisy laten zien dat duurzaam leven, reizen en eten niet moeilijk is en juist heel waardevol en verrijkend is.

Dit vind je ook leuk!

Bangladesh hospitality
10 redenen waarom je vooral NIET op wereldreis moet gaan
February 19, 2022
India - All Day Every Daisy
Ik ben in India: de geluiden, kleuren, smaken en het ongemak
February 13, 2022
10x originele en duurzame kerstcadeaus waar je de show mee steelt
December 17, 2021
zeilen fair ferry
Mee met een zeilschip naar Zuid-Amerika: “Eind 2022 steken we de Atlantische Oceaan over”
October 08, 2021
koken voor je buren
Zet je in tegen eenzaamheid en kook ook eens voor je buren
September 24, 2021
lekkerste koffie van utrecht
De lekkerste koffie van Utrecht drink je bij Carla’s Conditorie
July 28, 2021
uitwisbaar notitieboek
Wow! Check deze notitieboeken waar geen boom voor is gesneuveld
July 23, 2021
Glamping East Nomads
Glamping in de Achterhoek: bij East Nomads kampeer je op stand
June 07, 2021
reis naar zuid-afrika
10 redenen om een reis naar Zuid-Afrika te maken
January 12, 2021

191 Comments

Tikva
Reply 30 mei 2017

Wat een goed blog Daisy! Ik herken het helemaal maar gelukkig had ik er al eerder meer over gelezen. Toch worden veel mensen boos als je zegt dat werk zoals engelse les geven in Thailand alleen maar ten koste gaat van banen daar. Er zijn genoeg thai of zoals bij jou indiers die dit werk ook kunnen doen. Gelukkig zijn er ook steeds meer organisatie die buitenlanders geen les laten geven of direct contact met kinderen en alleen klussen als opknapwerk ofzo laten doen.

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Ha Tikva, dankjewel voor je lieve reactie :-) Klopt, ik ervaar ook veel boosheid. Ik kan het me ook wel voorstellen, omdat je toch aangesproken wordt op iets wat je juist zo goed bedoelt. Maar toch is het belangrijk om je te realiseren dat goede bedoelingen met slechte gevolgen niet goed zijn. Ik hoop dat met dit verhaal te bereiken.

    Rob Lahaye
    Reply 7 juni 2017

    Hallo Tikva. Ik werk al acht jaar in Thailand en geef les op de grootste privé-school van het land. Jouw stelling dat wij banen zouden inpikken van Thai, die ook Engels zouden kunnen geven, is honderd procent onwaar. Thailand staat voorlaatste in Zuyd-Oost Azië wat betrrft Engelse taal. Een tweede feit is dat slechts 0,6% van de Thaise leraren slaagt voor een test om Engels te onderwijzen op overheidsscholen. Dat betekent dat 99,4 % van de Thaise leraren niet beschikt over basisvaardigheden en kennis om Engels te onderwijzen. Een derde feit is, dat Thaise ouders alleen blanke (Westerse) leraren voor de klas willen zien staan. Tel daarbij op dat 99% van alle Thai geen Engelstalige boeken lezen, Engelstalige muziek luisteren of films kijken, dan weet je dat buitenlandse, Engelstalige leraren hard nodig zijn. Groet, Dhr. Lahaye

      Daisy Scholte
      Reply 7 juni 2017

      Hoi Rob, het klinkt alsof je hard nodig bent in Thailand. Maar zou het dan niet beter zijn als je jouw kennis en kunde inzet om juist leraren op te leiden, zodat die jouw werk kunnen doen. Dat lijkt me een veel duurzamere oplossing, waarmee je een veel groter bereik hebt. Of zeg ik iets heel geks?

        Harry Renders
        Reply 31 december 2017

        Je slaat de spijker precies op zijn kop hier.....

    Steef
    Reply 8 juni 2017

    Daisy sorry maar ik Ben het helemaal niet met je evens. Ik begrijp je frustraties en je bedenkingen na je reis.
    Ik ben als 1e vrouwelijke militair op patrouille gegaan in een bijbels gehucht in Afghanistan. Ik heb daar echter 5 mnd gezeten. Ik kan je uit ervaring vertellen dat die kids niet weten wat hechting is. Jij gaat weg en de nieuwe lieve meneer of mevrouw komt.
    Heb je ooit vroeger op een camping gestaan en je heel verdrietig was dat je vriendinnetje naar huis ging?. Je was het vergeten zodra het nieuwe vriendinnetje zich melde. Het klinkt hard en onmenselijk voor jou maar je praat uit jouw gevoel. Je was jong had geen referentie kader.

    Nogmaals ik begrijp je blog en wil je daar niet in afvallen maar hoop dat je in kunt zien dat het verre van de waarheid is. Die kids die jij 2 mnd les hebt kunnen geven op JOUW manier hebben meer geleerd van jou dan ze anders geleerd zouden hebben. Ben trots op je bijdrage en denk niet te veel na over wat er na gebeurd is.
    Deze kids zijn gelukkig op hun manier.

      Denise van Loevezijn
      Reply 27 juni 2017

      Vakantie vriendinnnetjes zijn iets anders dan volwassenen waar je op moet kunnen vertrouwen

      Antje
      Reply 10 juli 2017

      Dat is helemaal verschrikkelijk als kinderen niet weten wat hechting is. Dat betekent dat ze zoveel verschillende mensen hebben gezien, dat ze net meer weten aan wie ze zich moeten hechten. Ik denk ook dat er veelmeer controle en screening moet komen, voordat vrijwilligers aan de slag kunnen. Bijvoorbeeld een VOG, hoewel die altijd van gisteren is en geen garantie geeft. Robert M. is ook in een weeshuis in Kenia gaan werken.

      Edith
      Reply 11 juli 2017

      Helemaal mee eens !
      Alle beetjes helpen

    ingrid meijerink
    Reply 16 januari 2020

    Daarom heb ik eerst heel lang dingen uitgezocht voor ik vrijwilligerswerk ging doen in Indonesië. Ik heb net zolang gezocht totdat ik een organisatie vond waar niets aan de grote strijkstok bleef hangen, die hier in Nederland met vrijwilligers werkt, waar je ter plekke waar je verblijft betaald dus aan het project voor je overnachting en eten zodat het daar rechtstreeks terecht komt, dat het een stichting was die als doel heeft dat de projecten opgezet worden vanaf de grond, de leiding plaatselijke bevolking is en dat het grootste doel is dat ze zelfstandig moeten worden (geef ze geen vis, geef ze geen hengel, maar leer ze om een hengel te maken) en tenslotte dat ik iets deed waar ze mee verder konden als ik naar huis zou gaan. Dat was in mijn geval bewuster omgaan met het milieu, handvaardigheid met recyclé materiaal zoals tasjes haken met oude plastic zakken etc. En een winkeltje op het terrein zelf waar toeristen die langs kunnen deze zelfgemaakte dingen kunnen kopen op 50/50 basis (50% naar de bankrekening vh kind en 50% naar de Yayasan (het project) Alle kinderen wonen gewoon thuis of indien geen ouders bij familieleden oid en voor alle kinderen worden sponsors gezocht zodat ze gewoon naar school kunnen.

Ellis
Reply 31 mei 2017

Echt wat goed beschreven! Vaak ben je je er niet van bewust, terwijl tegenwoordig het inderdaad zo normaal is om tijdens je reis vrijwilligerswerk te doen. Echt goed dat je dit probleem bespreekt en kenbaar maakt!

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Dankjewel Ellis! Ik heb er lang over nagedacht en ben blij dat ik het toch heb opgeschreven. Ik hoop niet mensen nu helemaal geen vrijwilligerswerk meer gaan doen, maar dat ze er wel eerst goed over nadenken.

Armande
Reply 31 mei 2017

Wat een goede en eerlijke blog, ik kan me voorstellen dat je het niet zomaar hebt geschreven. Het is belangrijk dat hier meer informatie over komt, laatst had ik er ook over gelezen. Er gewoon heengaan als tourist en er je geld uitgeven aan de locale economie, dat is inderdaad het beste.

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Armande, dat is inderdaad beter. En ook heel leuk! Ik denk dat je ook prima contact kunt maken met de bevolking zonder dat je er per se hoeft te werken. Bijvoorbeeld door die community based tourism. Maar er zijn tientallen andere manieren waarop je iets kunt bijdragen en tegelijkertijd kunt genieten :-)

Sofie
Reply 31 mei 2017

Wow wat een goed artikel!! Heel inspirerend. Zelf heb ik er al heel vaak aan gedacht om vrijwilligers werk te doen. Maar zat constant in de knoop met wat voor soort werk ik dan precies zou doen zo dat het mensen het meest zou helpen. En idd of het wel altijd zo zijn voordelen heeft. Dit heeft mij echt veel inspiratie gegeven en en zin doen krijgen in eens echt goed nadenken wat ik het beste zou kunnen doen ivm vrijwilligerswerk! Danku om dit te delen :)

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Hoi Sofie, wat goed om te horen dat ik je niet gedemotiveerd heb om toch nog iets te gaan doen, maar dat je dit blog juist ziet als een reden om beter te kijken naar WAT je gaat doen. Dat is precies wat ik hoop te bereiken. Ik ben heel benieuwd wat het uiteindelijk wordt. Ik zou het leuk vinden als je me dat tegen die tijd nog eens wilt laten weten :-)

Ilse
Reply 31 mei 2017

Dat is precies hoe ik er ook over denk. Het is 'leuk' voor de vrijwilligers die daarheen gaan, maar wat de mensen ginds eraan hebben, blijft me een raadsel. Ik vind het een beetje gebruik/misbruik maken van de mensen daar voor het 'entertainment' van ons, rijke westerlingen en getuigen van weinig respect. Je gaat naar daar, hebt het gevoel dat je iets goeds doet, hebt leuke, interessante verhalen om te vertellen wanneer je terugkomt, hebt een leuke tijd gehad, je voelt je een of andere held omdat je daar de arme kindjes gaat helpen, maar wat de mensen daar aan zo'n initiatieven nu écht hebben op lange termijn... Mij heeft het nooit wat geleken.

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Hoi Ilse, mooi dat je altijd al zo kritisch hebt gekeken naar dit fenomeen! Dankjewel voor het delen van je verhaal :-)

Deborah
Reply 31 mei 2017

Hier moest ik wel even over nadenken. Ik had niet gedacht dat het eigenlijk zo een (negatieve) impact zou kunnen hebben op die kinderen. Bij vrijwilligerswerk denk je natuurlijk alleen maar positieve dingen maar hoe je het zo vertelt ga je wel twee keer nadenken.

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Hoi Deborah, ik snap het helemaal. Dat geldt voor heel veel vrijwilligers, inclusief ik! Het is logisch dat je alleen aan de positieve dingen denkt, aangezien je het met een positieve instelling doet. Maar gelukkig kunnen we ons nog steeds goed inzetten voor anderen, maar dan misschien wat dichter bij huis :-)

Fleur Sophia
Reply 31 mei 2017

Blij dat je dit verhaal uiteindelijk toch hebt gedeeld, want ik ben het helemaal met je eens. Top geschreven ook!

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Fleur, dankjewel voor je lieve reactie!

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Dankjewel Fleur!

Vlijtig Liesje
Reply 31 mei 2017

Hele goede post! Het doet me denken aan het boek 'En je ziet nog eens wat'. Dat biedt ook een kritische kijk.

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Thanks voor de tip Liesje! Ik ga het opzoeken en lezen :-)

Josine
Reply 31 mei 2017

Hi daisy, wat goed geschreven. Ik ben zelf vaak in India geweest en ik ken ook de andere kant van goed doen. Toch denk ik dat je je niet schuldig moet voelen. De kinderen die naar school gaan, hoe arm ook, zijn bevoorrecht: ze hoeven niet te werken. Ze maken zoveel mee in zo'n land. Dat wat zij daar normaal vinden, geldt voor ons niet. Om eerlijk te zijn denk ik dat de emotionele schade van het komen en gaan van vrijwilligers nog iets kleins is.
Je mag trots zijn dat je dut gedaan hebt. Dat je het nu anders aan had gepakt, oké. Maar ik weet zeker dat die kids terug kijken naar een tijd met je! Liefs Josine

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Josine,
    Bedankt voor je lieve en uitgebreide reactie. Ik hoop ook dat ze vooral terugkijken naar een fijne tijd samen en de schade beperkt is gebleven.

Fleur
Reply 31 mei 2017

Wat een sterk artikel! En wat bizar eigenlijk hé dat het groot en deels zo gaat! Ik dacht altijd dat ik misschien toch ook een vrijwilligersreis zou willen maken maar ik hoor steeds meer van dit soort geluiden. En wat je zegt; doe twee maanden zijn leuk maar wat daarna? Het lijkt me ontzetend heftig voor de kinderen ookal is het goed bedoeld! Mooi dat je hier toch over durfde te schrijven want het is echt een eye opener!

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Fleur. Dankjewel voor je eerlijke reactie. Ik hoop niet dat ik je demotiveer om goed te doen. Want goede bedoelingen zijn juist heel hard nodig! Probeer iets te vinden dat bij je past en dat echt iets bijdraagt. Ik ben benieuwd wat je gaat doen! Laat je het me weten als het zover is?

Olivia
Reply 31 mei 2017

Ik begrijp je volkomen.. je hebt precies benoemt waarom ik dit niet ben gaan doen toen ik mijn HBO studie (maatschappelijk werk met een specialisatie psychiatrie) afronde. Ik wilde ook graag iets doen en niet voor mijn CV maar voor hen die het minder hebben en voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik kon gewoonweg geen organisatie vinden in 2009/2010 die bij mij paste en waar ik het gevoel bij had dat ze daadwerkelijk ook investeerden in de projecten (en in hun vrijwilligers, soms enkel een informatiebijeenkomst, geld neertellen en that's all). Ik vond het jammer nooit een goed beeld te krijgen van hoe dat zat met de investeringen en alsik ging doorvragen werd ik vaak afgewimpeld. Jouw blog en ervaring bevestigd dit weer voor mij persoonlijk.

Ik hoop dat je een mooie tijd hebt gehad ook al heb je er een dubbel gevoel bij en ook al heb je spijt.

Goed dat je jouw eravring deelt.

XoXo Olivia

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Olivia, dankjewel voor je liever reactie. Wat goed dat je je zo verdiept hebt in de materie voor je iets ging ondernemen. Ik heb zeker een mooie tijd gehad en er ontzettend veel van geleerd. Ik ben nooit gestopt met goed doen, maar kijk nu wel kritisch naar de gevolgen voor ik zomaar iets onderneem. Ik hoop dat jij ook een manier hebt gevonden om toch iets te doen voor de mensen die het minder goed hebben dan wij.

Linda - Zaailingen
Reply 31 mei 2017

Wow, wat goed dat je dit verhaal deelt! Heel open en eerlijk.
Spijt moet je echt niet hebben. Ja, natuurlijk zou je het met de kennis van nu niet nog eens doen, maar je deed het in de veronderstelling dat je wat goeds deed. Die negatieve kanten kwamen later pas boven water en je kan het jezelf niet kwalijk nemen dat je dat op je negentiende niet meteen doorhad. Je bent er gewoon in geluisd en ik kan me voorstellen dat je je besodemieterd voelt.
Des te beter dat je je verhaal nu deelt, zodat je er hopelijk een beetje aan bij kan dragen dat deze bizarre industrie niet in stand gehouden wordt. Jij ging in je eentje, maar nu hou je misschien wel tien anderen tegen.

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Linda, wat lief dat je dat zegt. En je hebt helemaal gelijk. Ik hoop ook dat ik anderen met dit verhaal inspireer om beter na te denken over de gevolgen van hun goede bedoelingen. Wat die zijn hard nodig in deze wereld. Maar dan wel op de goede manier!

Esther
Reply 31 mei 2017

Dappere post, met veel interesse gelezen!

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Dankjewel Esther. Lief dat je dat zegt :-)

Mariam
Reply 31 mei 2017

Heel goed stuk. Niet alleen de tegens maar ook wat wel kan. Keep up the good work!

groetjes, Mariam

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Dankjewel Mariam! Ik hoop dat ik mijn lezers zo een beetje op weg kan helpen betere keuzes te maken. Ik had 12 jaar geleden dit blog zelf graag willen lezen.

Jeff the travelogist
Reply 31 mei 2017

Het is glad ijs wanneer je over dit soort onderwerpen schrijft, maar ik ben het helemaal met je eens. Genoeg mensen in die landen die niet aan de bak kunnen komen, maar wel de kwalificaties hebben worden afgewimpeld voor gratis krachten.

Ik vind wel dat je kunt helpen in het leuker maken van lessen en opvang door met de kinderen te spelen, maar laat het lesgeven maar aan de local over.

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Jeffrey, dankjewel voor je leuke reactie! Ik ben het helemaal met je eens. Ik denk dat we aan de achterkant zeker iets kunnen bijdragen. Bijvoorbeeld door leerkrachten te ondersteunen, ipv hun werk over te nemen. Goede begeleiding van de vrijwilliger is daarbij wel essentieel.

Sarina
Reply 31 mei 2017

Wat super dat je dit hebt geschreven! Ik had hier zelf nog nooit bij stilgestaan. Ik denk vele anderen ook niet, best kwalijk. Hopelijk lezen veel mensen je artikel voor ze zich inschrijven voor vrijwilligerswerk in het buitenland.

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Sarina,
    Dankjwel voor je lieve reactie! Ik hoop ook dat ik mensen niet afschrik om vrijwilligerswerk te doen. Ik hoop vooral dat ik ze help kritischer te kijken naar wat ze precies gaan doen en wat daarvan de gevolgen zijn.

moois van mie
Reply 31 mei 2017

van mij krijg je een dikke pluim voor deze blogpost! Ik hoop dat hij veel gelezen word, ik heb hem alvast flink gedeeld ;) .

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Mie! Dankjewel voor je lieve reactie. Het verhaal is onwijs veel gedeeld en ik heb echt honderden reacties gekregen. Het wordt dus veel gelezen. Ik ben er eerlijk gezegd een beetje ondersteboven van! Dankjewel voor het delen.

Esther
Reply 31 mei 2017

Hoi Daisy,

Ik heb je blog gelezen en herken er veel van, van mijn eigen vrijwilligerservaring in Ghana. Ook ik ben voor 2,5 maand naar Ghana geweest om daar Engelse les te geven op een schooltje voor de allerarmsten. Deze kindertjes waren dan geen wees en gingen na school ook weer terug naar hun ouder(s) maar veel te besteden hadden ze niet en het feit dat ze naar school konden gaf aan dat zij het net iets beter hadden dan vele anderen kindertjes voor wie dit niet mogelijk was. Ik was destijds 24 nu 8 jaar geleden en wilde ook iets zinnigs doen in combinatie met reizen en aangezien mijn hartje heel sterk naar Afrika verlangde is het Ghana geworden. Destijds was ik de eerste " Obruni" die in het dorp belandde en was dan ook een echte bezienswaardigheid, dat was even flink wennen ook omdat ik helemaal alleen was (geen andere vrijwilligers) maar toch vond ik al snel mijn draai. De kinderen vonden het geweldig, zeker nadat ik al hun namen uit mijn hoofd kenden was het elke ochtend weer een feest om die blije kopjes het schoolpleintje op te zien rennen en mijn naam te horen roepen. Teacher Esther, Teacher Esther !! Elke dag was hetzelfde ritueel en ik hielp de leraressen met les geven, zingen en eten uitdelen. De groepen waren erg groot en de lokaaltjes erg klein. Toch vind ik het iets te kort door de bocht om te zeggen dat dit “slecht” is voor de kinderen of dat het puur eigen belang is. Of ik daadwerkelijk iets bijgedragen heb aan het lesgeven? Nee, dat denk ik niet. Heb ik de kinderen een mooie tijd kunnen bezorgen? Ja, dat weet ik wel zeker! En in mijn ogen is dat toch het belangrijkste. Ik weet namelijk zeker dat sommigen van hen zich Teacher Esther nog steeds kunnen herinneren en met fijne gedachten terug denken aan die periode. Nadat mijn 2,5 maand erop zat stond het volgende groepje vrijwilligers alweer klaar wat het voor mij extra zuur maakte omdat ik dus de eerste was en graag wilde geloven dat ik daar iets bijzonders had verricht. Met pijn in mijn hart keek ik al die donkere oogjes aan, wetende dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal zien en hopende dat ze de kans krijgen om een mooie toekomst op te bouwen. Ook ik heb mijn zuurverdiende centjes overgemaakt naar een Nederlandse vrijwilligers organisatie maar ik heb ook 2 koffers vol met knuffels, speelgoed en schoolspulletjes meegenomen, ik heb van te voren donaties gevraagd en met dat geld heb ik 2 extra schoolgebouwtjes kunnen laten bouwen door de lokale bevolking zodat er meer ruimte is en er meer kindertjes geplaatst kunnen worden. Nadat ik thuis was bleek ik ook een ‘souveniertje’ mee naar huis te hebben genomen in de vorm van een parasiet waar ik erg ziek van ben geweest en waar ik nog dagelijks nadelige gevolgen van heb. Ondanks al die negatieve ervaringen zou ik het zo weer doen! Los van mijn eigen culturele ervaring en bijdrage die ik heb kunnen leveren ben ik ervan overtuigd dat die korte periode bijzonder is geweest voor de kinderen, dat ze leren wat liefde en plezier is en ze even “los” zijn van de harde werkelijkheid en dat elke vrijwilliger daar zijn steentje aan bijdraagt. Mensen komen en gaan, dat is het leven. Ook ik had mijn “favorietjes” waar ik nog vaak even aan moet denken en zo zal dat voor de kinderen ook zijn. Ook denk ik dat als je (op jonge leeftijd) kiest voor een vrijwilligersproject ipv. een weekje aan de Costa del Sol dat dat ook aangeeft hoe je als persoon in mekaar steekt en dat dat weinig met eigen belang te maken heeft maar wel met een zoektocht naar wat je belangrijk vindt in het leven en dat graag combineert met iets zinnigs doen voor de samenleving. Een win-win situatie.
Ik vind het goed dat je dit blog hebt geschreven en ook zeker de keerzijde van deze projecten benadrukt en ben het ook met je eens dat dit een uitgemolken industrie is geworden maar vind het jammer dat jij spijt hebt van je reis. Ik weet bijna zeker dat er kindertjes in India zijn die warme herinneringen hebben aan juf Daisy! En dat is toch ook heel wat waard lijkt mij.
Bedankt voor het delen van je verhaal,
Hartelijke groet,
Esther

    Hanneke
    Reply 2 juni 2017

    Prima wat je gedaan het hoor, maar over een paar jaar gaan ze allemaal op zoek naar Teacher Esther en alle andere andere teachers....

      Marijke
      Reply 3 juni 2017

      Wow wat een arrogante koloniale zure *piep* opmerking, Hanneke. Pas maar op dat 'ze allemaal' je niet in hun kookpot stoppen.

      Daisy Scholte
      Reply 7 juni 2017

      Hoi Hanneke, ik geloof dat ik je reactie niet helemaal snap.

    Cees de Vrieze
    Reply 3 juni 2017

    Heel fijn dat je dit zo schrijft. Stel je voor dat niemand meer dergelijk vrijwilligerswerk doet omdat organisaties er aan verdienen? wat gebeurt er dan in die arme dorpen aan het veranderen van hun situatie? Die kinderen onthouden wat ze hebben meegemaakt en dat ze dat leuk vonden. Dat neemt niemand ze meer af. Dat het beter zou kunnen mag niet inhouden dat alle inbreng daardoor wordt gestopt.

      Daisy Scholte
      Reply 7 juni 2017

      Hoi Cees,
      Ik ben het volledig met je eens. Goede bedoelingen zijn keihard nodig in deze wereld vol zelfverrijking, consumentisme en narcisme. Laten we vooral doorgaan met het belangeloos inzetten voor de medemens. Maar laten we ook kritisch zijn naar de manier waarop we dat doen. Dankjewel voor je reactie.

        Cees
        Reply 9 juni 2017

        Je maakt me helemaal blij met jouw aanpak. Ik heb meer dan 25 jaar voor farmaceutische bedrijven gewerkt en dus gezien wat er in die wereld gebeurt. Omdat het doel vaak de middelen heiligt worden er ernstige misdaden tegen de mensheid verhult. Tijd voor verandering.vroeger wilde ik het liefst in Afrika dorpen helpen bouwen. Maar ik bedacht dat ik door hier te werken meer zou kunnen doen om de wereld te verbeteren. Dat blijkt nu ik 72 jaar ben een desillusie. Ik had destijds toch moeten gaan en dorpen helpen ontwikkelen. Ik ga wellicht alsnog die kant op en kijken wat ik kan bijdragen met mijn ervaring van nu. Dat zou dan Tanzania worden. Wordt vervolgd. Nogmaals dank voor jouw inspiratie.

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Esther, nogmaals bedankt voor je uitgebreide reactie. Heel fijn om jouw kritische geluid te horen. Ik heb al uitgebreid gereageerd op je reactie op Facebook. Dat heb je vast al gezien!

    mette
    Reply 7 juni 2017

    hoi esther!
    op zich begrijp ik wat je zegt; dat het vrijwilligerswerk ook positief en gewoon leuk is, en dat het de kinderen iets leert (naar mijn idee is elke interculturele ontmoeting sowieso leerzaam); alleen wat ik lastig vind is dat je schrijft dat de kinderen zo leren wat "liefde" is. niet omdat ik niet geloof dat jij ze liefde hebt gegeven, maar omdat je daarme impliciet een beetje insinueert dat ze die liefde van hun eigen omgeving niet kunnen krijgen. dat is een aanname/ beeld/ gevoel dat naar mijn idee vaker heerst over arme mensen en vooral mensen in Afrika en dat ik heel problematisch vind. Arme ouders houden evenveel van hun kinderen als rijkere ouders, maar hebben minder middelen om voor ze te zorgen. in plaats van hun rol van gever van liefde over te nemen, kun je ze beter geld geven om hun liefde de kans te geven te gedijen. en ook als het gaat om weeskinderen: er zijn genoeg pleegmoeders voorhanden, die rol hoef jij niet op je te nemen. dat is dus het hele punt van het artikel: er is niet echt een reden waarom jij het werk moet doen. er zijn genoeg mensen daar en die mensen zijn niet achterlijk noch liefdeloos, wat ze nodig hebben is geld en kennis. (en dus niet adolescente meisjes uit europa)

Ezra
Reply 31 mei 2017

Hele mooie post. Ik studeer pedagogiek op Windesheim en op een intrrnationalisatie dag twee jaar terug hebben wij een gastcollege gekregen over dit onderwerp. Het heeft toen echt mijn ogen geopend. Je schrijft heel realistisch over je ervaring, dapper zeg! Toen ik die dag op school had, heb ik m'n idee om vrijwilligerswerk in de zomer te doen volledig opzij gezet. In september ga ik wel naar Bali voor vier maanden, maar als afstudeer minor van pedagogiek die door de hogeschool zelf wordt georganiseerd. Ik hoop daar leerkrachten op preschools te kunnen trainen om de ontwikkelingskansen van de kinderen te vergroten.

    Daisy Scholte
    Reply 4 juni 2017

    Hoi Ezra, wat te gek dat je jouw kennis op een andere manier toch weet in te zetten om iets goed te doen :-) Een mooi voorbeeld van hoe het ook kan! Dankjewel :-)

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Hoi Ezra, het klinkt alsof je goed hebt nagedacht over hoe jij wel iets moois kunt bedragen zonder negatieve gevolgen. Fijn om te lezen. Mooi dat je op die manier indirect wel iets voor die kinderen kunt doen. Ik wens je veel plezier in Bali!

Ramona (Kijk, mama!)
Reply 31 mei 2017

Interessant! Ik wist dit helemaal niet.

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Dankjewel :-)

Robert | Traveljunks
Reply 31 mei 2017

Mooi, zo'n eerlijke blog! Ik herken er veel van en ben ook van mening dat je goed moet kijken waarom je vrijwilligerswerk zou willen doen. Bij de organisatie waar ik voor werk staat de lokale bevolking altijd voorop en zijn vrijwilligers alleen ter ondersteuning aanwezig. Dat valt ze soms tegen, maar het gaat onder de streep niet in de eerste plaats om de vrijwilliger.

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Exact dat! Dankjewel Robert. Ik ben nu wel benieuwd voor welke organisatie je werkt?
    Groetjes!

Dagmar de Lange
Reply 31 mei 2017

Super goed artikel, ik ben blij dat je ook deze kant van vrijwilligerswerk belicht hebt. Daar kunnen veel van ons nog wat van leren :)

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Dankjewel Dagmar!

Annelotte
Reply 31 mei 2017

Jeetje dit bericht raakt me echt. Ik wilde ook vrijwilligerswerk gaan doen maar heb het vanwege dit soort zaken ook (nog) niet gedaan. Heel mooi artikel, dankjewel!

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Hoi Annelotte,
    laat je vooral niet tegenhouden door dit verhaal. Er is heel veel wat je wel kunt doen. Ook dicht bij huis zijn ontzettend veel waardevolle en bijzondere projecten. Ik nodig bijvoorbeeld wel een Syriërs uit om gezellig te komen eten. Het zijn kleine gebaren die heel ver rijken!

Melinda
Reply 31 mei 2017

Ik heb dit ook willen doen in t verleden omdat ik mezelf afvroeg doe ik er wel goed aan. Een oud collega vertelde toen dat ze een stichting had opgezet om in Nepal het personeel van de weeshuizen educatie te geven zodat op die manier de leefomgeving vd kinderen structureel veranderd. Ik heb me hier vanuit NL vrijwillig voor ingezet. Alle giften die we kregen gingen rechtstreeks naar Nepal. We hebben altijd lokale trainers gebruikt. De lokale mensen die in de weeshuizen werken hebben vaak weinig scholing gehad elke keer dat ze via onze organisatie een training kregen ze een certificaat en oh wat waren ze trots,het gaf hun zelfvertrouwen.
Via netwerk dagen kwamen verschillende weeshuizen bij elkaar samen met de scholen om zo ook te kijken hoe we samen konden werken. Op t laatst hebben we een onderzoek laten doen onder de weeskinderen en die gaven aAn dat hun leefomgeving verbeterd was. Onze 2 Nepalese mannen die we in dienst hadden hebben het een paar jaar later zelfstandig voortgezet.
Op deze manier hebben we inpact gehad op de leefomgeving vd kinderen, hun verzorgers en onze eigen medewerkers. Zeer dankbaar werk.

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Wauw, wat mooi Melinda! Dat is een voorbeeld van hoe het ook kan. Je bent bescheiden genoeg om je inzet vanuit hier te doen. De kinderen hoeven zich aan jou te hechten om toch iets voor ze te kunnen betekenen. Heel bijzonder. Dankjewel voor het delen van je verhaal.

Melanie
Reply 31 mei 2017

Goed dat je dit onder de aandacht brengt. Ik had er eerlijk nog nooit zo naar gekeken. Ik dacht als je als vrijwilliger voor een jaar er wilde werken het ook mogelijk was. Eigenlijk nooit gedacht aan de impact op de kinderen als je weer vertrekt. Zelf wil ik ooit een project op zetten in Indonesië. Geen idee hoe of wat nog. Wel weet ik dat elk cent terug vloeid in het project en de mensen.

    Daisy Scholte
    Reply 6 juni 2017

    Hoi Melanie,
    Dankjewel voor je eerlijke reactie. Goed om te horen dat je op zoek bent naar mogelijkheden om jouw talent in te zetten voor een ander. Kijk vooral goed om je heen naar welke organisaties al doen wat jij misschien van plan bent. Wellicht is het slimmer om iets te ondersteunen, dan dat je zelf iets opzet. Ik ben benieuwd naar je plannen. Laat je het me weten als je iets concreters voor ogen hebt?
    Groetjes en succes!

Linda
Reply 31 mei 2017

Wat een mooi en oprecht stuk! En het geldt overigens niet alleen voor vrijwilligerswerk in het buitenland. Ook gehandicapten in Nederland hebben problemen door de constante wisseling van personeel en vrijwilligers, diep triest eigenlijk. Wanneer wij toe zijn aan 'een nieuwe uitdaging' of in het kader van scholing of een reorganisatie weer van plek moeten wisselen komen ook deze mensen weer voor nieuwe verrassingen te staan. En dat terwijl denken dat het zo mooi en goed is wat we doen. Mede om deze reden ben ik dan ook nog niet eerder over gegaan op vrijwilligerswerk in het buitenland. En zal dan liever, als het er ooit van komt, locals aansturen en hen zelfstandig maken. Dan blijft het effect merkbaar voor de mensen. Dat lijkt mij pas echt mooi!

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Linda, bedankt voor je reactie. Ik geef je groot gelijk. Op die manier maak je inderdaad pas echt een verschil. En thuis kun je altijd kleine projecten doen. Maar wees voorzichtig als je met kwetsbare mensen werkt. Dat geef je mooi aan!

Neelke
Reply 31 mei 2017

Wat goed dat je hier zo eerlijk over schrijft en er meer bekendheid over geeft. Ik denk dat voluntourism echt schadelijke gevolgen kan hebben voor diverse ontwikkelingslanden.
Ik heb zelf me in toerisme verdiept en een tijdje in Cambodja vertoeft, waar je dit ook heel veel tegenkomt. Het is inderdaad maar de vraag voor wie het is: vaak voor de westerse touristen die geld in het laatje brengen van gehaaide mensen.
Heel mooi dat je ook alternatieven beschrijft.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Neelke,
    Bedankt voor je reactie!
    Het klopt wat je zegt. In Cambodja is dit echt een gigantisch probleem. De schattingen zijn dat zeker 80% van de weeskinderen daar niet echt wees zijn. Vaak zelfs onvrijwillig zijn weggehaald bij hun ouders. Er wordt daar gesproken van een tekort aan weeskinderen. Nou, dan weet je wel dat er iets goed mis is.
    Ik hoop dat je mooie alternatieven vindt om jou kennis en kunde toch te kunnen delen :-)

Gemma
Reply 31 mei 2017

Wat een goed verhaal en mooi geschreven.
Allereerst begrijp ik dat je het woord spijt gebruikt, maar ik heb werkelijkheid kan en mag je hier geen spijt van hebben. Je hebt er van geleerd en deelt dat met anderen. Daar mag je trots op zijn.
Je noemt ook schaamte. Schaam je hier niet voor. Toen wist je niet beter, nu zou je het anders doen.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Gemma, bedankt voor je lieve woorden. Je hebt gelijk. Ik heb geen spijt van het feit dat ik iets moois wil doen voor een ander. Maar ik heb wel spijt dat ik niet beter heb gekeken naar hoe en wat ik dan ging doen. Nu weet ik beter hoe mijn kennis en kunde kan inzetten om mijn medemens te helpen. Dit blog is daar ook een vorm van. Heel lief dat je dit zegt :-)

Marijke Boone
Reply 31 mei 2017

Goed stuk en heel herkenbaar. Ik ben 15 jaar geleden in Ghana geweest, en realiseer mij inmiddels dat de reis rondom mijn behoeftes was georganiseerd en zeker niet om die van de mensen die ik dacht te helpen. Ik voel geen schaamte omdat ik destijds geen idee had en echt goede intenties, maar ik kijk inmiddels met gemengde gevoelens terug op die reis. Ik vond het heel fijn om je stuk te lezen en hoop dat er meer aandacht voor zal komen.
Marijke

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Marijke,
    Ik herken je gevoel. Misschien is 'gemengde gevoelens' een betere omschrijving. Ik heb zeker geen spijt van het feit dat ik iets wilde betekenen voor mensen die het minder goed hebben dan ik. Maar wel dat ik niet beter heb gekeken naar hoe en wat ik kon betekenen.
    Bedankt voor je reactie :-)

Marielle van Sleen
Reply 31 mei 2017

Dit geluid zou veel meer gedeeld moeten worden, zodat al die bedrijven die hier rijk van worden minder positieve aandacht krijgen. Het lijkt me traumatisch voor de plaatselijke bevolking, maar dat is het ook dikwijls voor de jongeren die daarnaartoe gaan.
Jij kon er toen niets aan doen, je wist niet beter. Je kunt nu je steentje bijdragen door te voorkomen dat jongeren dit gaan doen.
Ik ga je blog delen :-)

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Marielle,
    Bedankt voor je lieve reactie! En natuurlijk bedankt voor het delen. Ik ben echt totaal overweldigd door alle reacties. Inmiddels is mijn blog bijna 200.000 keer gelezen. Niet te geloven. Ik hoop echt dat het mensen helpt in te zien dat het ook anders kan (en moet!). Ik wil niemand ontmoedigen iets goeds te doen voor een ander, ik wil alleen dat we beter kijken naar wat we dan doen!

Linda | travellersoftheworld
Reply 31 mei 2017

Wat een mooie, open post! Super geschreven en wat goed dat je dit deelt. Ik wilde dit ook altijd, vrijwilligerswerk doen op een school, of iets met kinderen. Totdat ik me er in verdiepte en zelf de pabo ben gaan doen. Kinderen hechten zich aan vijf mensen, waarvan de leerkracht er vaak een is. Als iedereen elke keer een korte periode lesgeeft doe je inderdaad niks goeds, voor kinderen is het zo lastig; iemand waar ze aan gehecht zijn geraakt gaat weg. Je doet dan inderdaad helemaal niets goeds. Ik zou dolgraag ooit een keer willen bijdrage in een arm land in het onderwijs, maar dan wel op een manier dat je ook daadwerkelijk iets bijdraagt. Ik heb de opleiding, dus op de vraag of ik het hier ook zou doen kan ik in ieder geval ja beantwoorden. Super goed artikel dit en goede eyeopener, want ik weet zeker dat heel veel mensen zich dit nog niet beseffen. Je hoeft je hier dan ook zeker niet voor te schamen, het is juist goed dat je nu nadenkt over je huidige handelen en er andere over informeert!

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Linda,
    Dankjewel voor je lieve en uitgebreide antwoord! Ik denk zeker dat jij als opgeleid docent iets kunt bijdragen. Als je voor langere tijd kan en wil is dat al een betere instelling. Maar zelfs als je maar voor een kortere periode je kan inzetten is het al bijzonder om je skills te delen met de leerkrachten, zodat die het weer kunnen doorgeven aan de kinderen. Ik weet zeker dat je een manier gaat vinden om iets bij te dragen. Keep up the good work!

Anouk
Reply 1 juni 2017

Hoi Daisy,
Zo heb ik het nooit bekeken! Knap dat je dit durft te beschrijven. Ik was zelf ook zo'n vrijwilliger, in een opvang voor straatkinderen, inmiddels 14 jaar geleden....
Ik zou zoiets zo wéér doen, als ik zeker wist dat ik echt zou kunnen helpen!
Maar inderdaad; goed uitzoeken waar je geld naar toe gaat; dat is een heel belangrijke tip die je geeft.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Anouk,
    Dankjewel voor je lieve woorden. Ik snap je dilemma; ik zou ook zo weer mijn kennis en skills inzetten om arme mensen te helpen. Alleen nu weet ik wel beter. Helpen is niet altijd echt helpen. Ik hoop dat je een manier vindt waarop je toch iets goed kan doen!

Sander
Reply 1 juni 2017

Erg interessant om te lezen en ook mijn gedachtegang. Ik woon in een arm land en heb ook weleens vrijwilligerswerk gedaan en zie nu vlakbij ons ook zo'n project opgezet worden waarbij ik mijn twijfels heb (men wil daar voor een week of iets langer les laten geven in een zelfgebouwd 'schooltje').

Community Based Tourism zie ik meer zitten en zou ik graag ook verder uitwerken hier.

Groeten vanuit Laos,

Sander

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Sander,
    Bedankt voor je antwoord. Dat klinkt als een vreemd project. Wie heeft er nu baat bij een week of wat les? De vrijwilliger, lijkt me. Het klinkt zo inderdaad als iets wat weinig goeds zal opleveren voor de locals.
    Community Based Tourism is super belangrijk in landen als Laos. Werk je zelf in toerisme? Misschien dat je er iets aan kunt bijdragen. Ik ben heel benieuwd!

Kirsten | Travelaar.nl
Reply 1 juni 2017

Wat een goede blog! Tof dat je er toch voor hebt gekozen om het te plaatsen! Ik heb vaak gedacht over het doen can dit soort vrijwilligerswerk, maar nog nooit gedaan. Met name vanwege teveel keuze en te hoge kosten (naar mijn idee) en nu ben ik blij dat ik het niet heb gedaan! Lijkt me heel lastig voor die kids dat ze zich steeds gaan hechten idd.. Hopelijk wordt dit door veel mensen gelezen!

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Kirsten, bedankt voor je reactie :-)
    Ja, die kosten zijn echt belachelijk eigenlijk. Nu snap ik beter waarom. Er moet blijkbaar iemand rijk van worden. Goed dat je het nooit gedaan hebt. Ik hoop dat je wel een manier vindt om toch jouw kennis en skills in te zetten voor een ander. Want het is hard nodig!

Lindie
Reply 1 juni 2017

Ook ik herken dit. Zelf in 2006 vrijwilligerswerk gedaan in bosnie. Heb me altijd afgevraagd wat ons nut nu precies is geweest.. ik bedoel dat likje verf en de aandacht voor die kids was leuk, maar er waren grotere problemen..

Ook komende zomer wil ik gaan reizen maar toch ook iets goeds doen en dam zit je weer te twijfelen. Je stuk komt dus mooi op tijd ?

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Lindie,
    Ik denk dat het heel belangrijk is om aandacht te geven aan kinderen die het nodig hebben. Maar de vraag is inderdaad hoe lang en in hoeverre krijgen die kinderen de mogelijkheid om zich te hechten? Een dag plezier maken en dan weer gaan is iets anders dan een band opbouwen en weer gaan. Ga vooral iets goeds doen, maar wees kritisch op jezelf en de organisatie met wie je eventueel in zee gaat. Jouw goede bedoelingen zijn namelijk hard nodig!

Jikke
Reply 1 juni 2017

Wat beschrijf je dat mooi en eerlijk. Schaamte en spijt zijn niet nodig! Je deed toen iets waarvan je dacht dat het goed was. En nu kom je er achter dat het toch genuanceerder ligt.
Ik ben zelf 11 jaar geleden in Kameroen geweest, 9 maanden op een school voor dove en slechthorende kinderen. Ik mocht Engelse les geven aan de oudste kinderen. Daardoor kon de directeur zich meer bezighouden met de ontwikkeling van de school. Ik heb wel een opleiding als docent. Tijdens en na mijn verblijf heb ik fondsen voor de school geworven, waardoor de kinderen beter onderwijs konden krijgen. Tot op de dag van vandaag heb ik contact met de directeur, zijn familie, een aantal medewerkers en zelfs met een paar leerlingen (die inmiddels allemaal van school zijn). Ik ben ook al een keer terug geweest en dat was echt super. Geen spijt dus hier.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Jikke,
    Bedankt voor je lieve woorden en mooie verhaal. Dat is een voorbeeld van hoe het ook kan! Het een periode van 9 maanden én je bent ook nog eens opgeleid. Wellicht is het nog slimmer om met jouw kennis andere docenten op te leiden, zodat jij niet meer nodig bent. Dan heb echt iets bereikt, denk ik. Dankjewel voor het delen.

Jan Koster
Reply 1 juni 2017

Zie deze docu van Rambam https://www.npo.nl/npo3/rambam-de-keerzijde-van-vrijwilligersvakantie

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Bedankt voor de tip!

Peggy
Reply 1 juni 2017

Wow, dit is echt een eyeopener voor mij! Heel interessant en goed dat je dit ter sprake brengt. Alsnog heb ik respect voor de mensen die het doen, met goede bedoelingen. Ik hoop dat de organisaties die er achter zitten, zich inderdaad hier beter in gaan verdiepen wat deze mensen echt nodig hebben (ook al is het vaak goed bedoeld natuurlijk.)

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Peggy, bedankt voor je reactie. Lief!
    Ik heb ook veel respect voor mensen die zich belangeloos inzetten voor een ander. Als iedereen dat zou doen zou de wereld een stuk mooier zijn. Laten we dat niet vergeten. Maar wanneer goede bedoelingen slechte gevolgen hebben is het eigenlijk helemaal niet zo goed en kun je beter iets anders doen.

Vincent
Reply 1 juni 2017

Wat een open, eerlijk en vooral confronterend bericht. Ik ben wat betreft goede doelen altijd al heel voorzichtig, geld komt vaak op verkeerde plekken terecht of wordt aan de verkeerde zaken besteed. Mag ik de link plaatsen op de backpacker.startpagina.nl?

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Vincent,
    Sorry voor mijn late reactie. Ik werd nogal overspoeld door reacties. Wat heel fijn is natuurlijk, maar het duurde even voor ik op iedereen kon reageren.
    Natuurlijk mag je dit bericht delen. Graag zelfs!

Yvonne
Reply 1 juni 2017

Mooi geschreven Daisy en ik ben het helemaal met je eens. Ook wij hebben spijt van ons vrijwilligerswerk in Cambodja. Hebben er geen 2000 euro voor betaald, maar het kwam toevallig op ons pad en we deden werk dat we thuis ook konden doen (ik ben leerkracht en mijn man hielp met de organisatie van dagelijkse dingen). We deden het omdat we de mensen graag vooruit wilden helpen en dat hebben we zeker gedaan, maar toch hebben we spijt. Omdat het project in de afgelopen 10 jaar zo groot is gegroeid dat het nu ook als een industrie wordt geëxploiteerd, met alle nadelige gevolgen van dien. Goed dat je dit onder de aandacht brengt!

    Alann
    Reply 4 juni 2017

    Je moet toch totaal geschift zijn dat je 2000 euro neer legt voor een vrijwillige hand en spanddiensten van je talenten? Of gaat er nooit een belletje rinkelen?

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Yvonne,
    Wat jammer om te horen dat iets wat zo klein en oprecht begon is uitgegroeid tot een commerciële industrie. Ik vind dat je zeker wel geld mag verdienen met goed werk. Maar je mag niet misbruik maken van kwetsbare mensen voor je eigen gewin. Al helemaal niet onder de noemer 'goed doen'. Wat jij hebt gedaan klinkt als iets constructiefs. Jammer dat er misbruik van is gemaakt.

Pledge20
Reply 2 juni 2017

Leuke blog.
Ontzettend jammer dat je het zo hebt ervaren. het zou een mooie ervaring moeten zijn.
Ik heb zelf bijna 30 jaar terug ook vrijwilligerswerk gedaan in Micronesië. Ik hoefde geen geld te betalen aan een organisatie. Alleen een deel van mijn vliegreis. Ik kreeg elke maand een toelage en verbleef samen met andere vrijwilligers in speciale housing. We hadden de beschikking tot eigen vervoer en waren op nog geen minuut lopen van de school.
De mogelijkheid bestaat om 10 mnd of langer te blijven. En er wordt samen met de locals gewerkt.
Ik heb tot nu toe via Fb contact met de locals en de vrijwilligers. Wij hebben een ontzettend leuke tijd gehad.
Ik moet er ook bij vertellen dat het via een kerkelijke organisatie ging waarbij er geen sprake was of is van voluntourisme.
Ook kreeg je van te voren een oriëntatie cursus samen met de andere vrijwilligers over wat je te wachten stond.
De meeste vrijwilligers hadden even een time out van school of college en waren niet gecertificeerd.
Het materiaal waarmee gewerkt wordt is zodanig dat elke college of high school student les kan geven.
Het curriculum is dermate uitstekend opgezet dat de leerlingen efficiënte aansluiting hebben op scholen in de rest van de wereld.
Ik heb genoten van mijn tijd. Het enige jammere vond ik dat ik als enige Nederlands sprekende daar op dat eiland was.
Jammer dat er organisaties zijn die voorbij gaan aan het echte werk, dienstbaarheid en het als bron van inkomsten zien.
Uiteindelijk oogst je in het leven datgene dat je zaait,
Als je oprechte liefde zaait, zal je dat ook oogsten.
Als je hebzucht zaait, zal je dat ook oogsten uiteindelijk

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Pledge20,
    Dankjewel voor je mooie en uitgebreide antwoord. Dit is een voorbeeld van hoe het zou moeten gaan. Ik vrees alleen dat in de afgelopen tien jaar vrijwilligerswerk een commerciëlen business is geworden. Jammer, want het risico is dat mensen gedemotiveerd raken om zich nog in te zetten voor een ander. Terwijl we die mooie gebaren juist zo hard nodig hebben nu. Ik hoop dat je gelijk hebt en de hebzuchtigen gaan inzien dat niemand, ook zij niet, er beter van wordt.

Niels
Reply 2 juni 2017

Ai, bevestigt wat ik in 2006 dacht te zien: die paar duizend euro die ik moest overmaken, is een paar jaarsalarissen aldaar en gaat dus vast niet naar die plek maar naar een Westerserling.... balen om te lezen dat ik gelijk had. Grote danks voor het delen van deze info!

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Niels,
    Ja, voor mij was het ook pijnlijk toen ik ontdekte dat mijn vermoedens klopten. Ik hoop op deze manier anderen te behoeden voor dezelfde fout en dat zij zich op een betere manier tóch kunnen inzetten voor de medemens. Dankjewel voor je reactie!

Ineke
Reply 2 juni 2017

Zo had ik er inderdaad nog nooit naar gekeken. Ik denk eigenlijk ook dat je met bestendig vrijwilligerswerk in eigen land een grotere inpact kunt maken. En dan natuurlijk niet op plaatsen waar ook een betaalde kracht zou kunnen zitten. Vrijwillig is niet vrijblijvend maar dat hebben veel mensen in Nederland ook nog niet zo door. Kies iets waar je hart in zit en ga op regelmatige basis ergens aan de slag, ook als je een betaalde baan hebt, waarom zou je overal voor betaald moeten worden toch? Vrijwillig je tijd geven aan anderen is een waardevol iets, voor de ander maar ook voor jezelf en dat mag ook gewoon. Niks mis met genieten van wat je doet maar dat lijkt in calvinistisch Nederland soms nog een zonde. ;) De maatschappij wordt een beetje mooier van nuttig en met plezier gegeven vrijwilligerswerk, een beetje een tegenwicht voor de minder mooie dingen in onze wereld.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Ineke,
    Dankjewel voor je mooie reactie. Ik ben het helemaal met je eens. Ik vind ook dat je mag genieten van vrijwilligerswerk. Anders is het niet vol te houden. Ik ben al sinds mijn 12de vrijwilliger in een openluchttheater. Dat theater wordt helemaal gerund door vrijwilligers, zodat bezoekers gratis naar het theater kunnen. Ik geniet met volle teugen van de voorstellingen en de reacties van het publiek. Het is extra bijzonder als je hoort dat mensen die geen geld hebben voor een zomervakantie zo dankbaar zijn dat ze op deze manier hun kinderen toch op mooie uitjes kunnen trakteren. Die beloning is mooier dan elke euro die ik in die tijd had kunnen verdienen.

Inès
Reply 2 juni 2017

Same thing happened to me!
Echt pijnlijk als je de waarheid ontdekt, ik loop ook al een tijd met een schuldgevoel rond. Er zijn zoveel foute organisaties. Je weet ook niet wat je doet, en of het effectief goed is wat je doet. Je komt en laat een massive indruk na hier en daar. Je 'houdt' van de kinderen en je 'geeft' ze vanalles tot je weer weg bent. Dan stopt je liefde opeens toch. Zij zitten er wel mee opgescheept. Tis moeilijk.. echt moelijk.. Vroeger was ik er fier op, nu heb ik er een wrang gevoel aan over gehouden. Pas thuis kan je terugkijken over hoe een project echt functioneert. Als je erin zit weet je meestal van niets, buiten wat je kunt doen. Goed uiteengezet!
Inès

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Inès,
    Dankjewel voor je oprechte antwoord. Ik herken het gevoel. Ik hoop dat ik met mijn verhaal mensen de mogelijkheid geef om wel vooraf kritisch te kijken naar de organisatie en de gevolgen van hun handelen. Ik hoop niet dat je nu gestopt met mijn het delen van jouw goede bedoelingen. Die zijn namelijk super belangrijk! Maar dat je op zoek bent gegaan naar manieren waarop je wel iets kunt betekenen voor een ander.

Creanjo
Reply 2 juni 2017

Mooi beschreven!
Zelf ben ik twee keer 3 & 1 mnd) in Kenya geweest en daar oa vrijwilligerswerk gedaan.
Beide reizen heb ik in een uitgebreid dagboek staan. Mocht je interesse hebben dan hoor ik het graag.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Creanjo,
    Heb je een zelfde soort gevoel overgehouden aan jouw vrijwilligerswerk als ik hier beschrijf? Of deed je iets heel anders?

Jaswant
Reply 2 juni 2017

Er zijn natuurlijk verschillende gradaties van vrijwilligerswerk maar hier kaart je zeer mooi het probleem van de "commercialisering" van vrijwilligerswerk aan. Zelf ben ik in mijn vrije tijd reisbegeleider en hoor ik regelmatig de vraag naar vrijwilligerswerk, je legt de pijnpunten mooi bloot. Ik ben grote fan van je "checklist": zeer duidelijk, to the point en relevant! Knap dat je ook zelfkritisch naar jezelf durft zijn.

Succes!
J

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Jaswant,
    Dankjewel voor je fijne reactie. Ik hoop dat je checklist jouw ook helpt om antwoorden te formuleren voor de mensen die met je op reis gaan. Jij ook succes!

Disire Dieteren
Reply 2 juni 2017

Indrukwekkend verhaal. Ondanks je gevoelens over je mooie werk wat je hebt geleverd aldaar, probeer er toch als een dierbare herinnering aan terug te denken. Jou treft geen blaam. De organisaties welke hierachter schuil gaan, die moesten zich schamen. Mijn zoon van bijna 17 jr. zit momenteel voor 3 weken in Frankrijk en doet er vrijwilligerswerk. Hij helpt een Nederlandse vrouw, welke gezinnen opvangt waarvan zoon of dochter dreigt te ontsporen, haar huis te restaureren. Samen met nog een aantal anderen klussen ze in en om huis, krijgen kost en inwoning en de reiskosten worden vergoed. Ook van dit soort vrijwilligerswerk steek je veel op, ontwikkel je, groei je en draag je een steentje bij aan een goed doel zonder dat je er financieel fors voor hoeft te betalen. Bedankt voor het delen van je verhaal. Groetjes Disiré

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Desiré,
    Bedankt voor het delen van het verhaal van je zoon. Mooi werk doet hij. Dat is een voorbeeld van hoe het wel goed kan. Hij leert er waarschijnlijk heel veel van, heeft een bijzondere ervaring en draagt echt iets substantieels bij. Te gek!
    Ik heb zeker dierbare herinneringen aan mijn tijd in India. En ik heb er ook veel geleerd. Maar er zit toch een bijsmaak aan. Hopelijk kan mijn ervaring andere helpen betere keuzes te maken.

Jonathan
Reply 2 juni 2017

Heel veel respect! Je vraag of men het werk ook zou doen zonder leuke kiekjes is terecht. Knap dat je ook kritisch naar jezelf bent en dat is uiteindelijk ook iets wat een mens een goed mens maakt vind ik; daarvoor hoef je echt niet naar de andere kant van de wereld. Als we jong zijn maken we allemaal fouten, als we er maar iete van leren.
Succes met alles en het bloggen!

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Jonathan,
    Dankjewel voor je te gekke reactie. Heel lief dat je dat zegt :-) Ik heb zeker geleerd van mijn fouten en hoop nu andere te behoeden voor dezelfde fouten.

Sabine
Reply 2 juni 2017

Heel interessant en herkenbaar! Ik heb zo'n 10 jaar geleden vrijwilligerswerk gedaan in Ghana. Toen wist ik niet wat het betekende, nu wel. Ik heb er geen spijt van, het is immers gebeurd en ik heb er veel van geleerd. Maar ik zou het niet nog eens op deze manier doen, het draagt niet goed bij aan de maatschappij. Er zijn zat andere manieren waarop je kunt helpen, al ben ik door die ervaring wel veel sceptischer geworden over dit alles.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Sabine,
    Bedankt voor je eerlijke antwoord. Tsja, het lastig om niet sceptisch of cynisch te worden. Toch moeten we daar voor uitkijken. Goede bedoelingen zijn super belangrijk in een wereld waar zelfverrijking, consumentisme en narcisme aan de dagelijkse orde zijn. Laat je dus niet tegenhouden goed te doen voor een ander. Wees alleen kritisch naar de manier waarop je dat doet. Jouw positieve inzet is hard nodig!

Lydia
Reply 2 juni 2017

When you know better, you do better. Met deze ontwapenend eerlijke en rauwe blog heb je de rekening ruimschoots vereffend. No more guilttrips. <3

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Lydia,
    Dankjewel! Ik krijg een grote glimlach van jouw reactie. No more guilttrips. Beloofd!

Harmen
Reply 3 juni 2017

The White Man's burden - philanthropic racism - alleen al het idee dat zij erop vooruit gaan door onze westerse taal en manieren te leren; met welk doel... een beetje worden zoals ons....?

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Gelukkig is dat nooit mijn motivatie geweest.

Dick
Reply 3 juni 2017

Wat een super eerlijk verhaal. Respect.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Dankjewel Dick :-)

Carmen
Reply 3 juni 2017

Wauw, heel dapper van je en mooi geschreven. Ik herken mezelf erin toen ik zelf 19 was. Dan denk je inderdaad nog niet na over de gevolgen. Hopelijk denken de volgende vrijwilligers nu 2 keer na voordat ze een plekje uitkiezen.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Ik hoop het ook! Dankjewel voor je reactie :-)

Mari
Reply 3 juni 2017

Wat een goede blogpost! Kan niet meer akkoord zijn. Het dit ook gedeeld op FB! ??

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Dankjewel Mari, voor je reactie en het delen!

Cees de Vrieze
Reply 3 juni 2017

Laat dit het werk niet stoppen. Stel je voor dat alle inbreng in die arme dorpen stopt omdat organisaties er geld aan verdienen. Dan gebeurt daar misschien helemaal niets meer aan hulp van buiten. En wat zeggen die kinderen er later zelf over? Hebben ze een herinnering die hen een weggetje getoond heeft? Zijn het van die blije herinneringen die niemand je meer kan afpakken? Het zijn misschien druppels op een gloeiende plaat, maar deze leiden uiteindelijk toch tot resultaat. Niet als je het niet meer doet.

Margot
Reply 3 juni 2017

Ik heb geen enkele ervaring met vrijwilligerswerk, maar op fb zie ik af en toe leuke posts verschijnen van iemand die vrijwilligerswerk gedaan heeft. Tot nu toe had ik er enkel de positieve kant van gezien, diegene die jij vertelde (vooral de psychische impact ervan) had ik nooit bij stilgestaan. Zeer verrijkend en interessant om te lezen! Je mag gerust zeggen dat deze blogpost mijn blik op vrijwilligerswerk kritischer heeft gemaakt. Maar wees niet te hard voor jezelf! Je was amper 19, op die leeftijd wist ik amper wat ik wou doen met mijn leven, terwijl jij helemaal alleen zo een grote stap hebt gezet! Je intenties waren goed en je wist op dat moment ook gewoon niet beter. Zie het eerder als een levensles waar je best fier op mag zijn dat je dat gedurfd hebt. ik hoop dat je hier veel mensen mee kan bereiken. Respect!

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Margot,
    Dankjewel voor je lieve reactie. Ik realiseer me na al jullie positieve berichten dat ik geen spijt meer moet hebben, maar moet inzien dat mijn ervaring tot dit verhaal heeft geleid en dat misschien iets veranderd aan de situatie. Al is het maar een beetje.

Alann
Reply 4 juni 2017

Oh, ik schreef dit nog voor ik het artikel begon te lezen, en ze noemt het zelf ook een industrie. Lonely Planet en Travelfish.org maakten dit al klaar en duidelijk. Je geeft 1 maand les aan zgn. wezen (die eigenlijk gehuurd worden van ouders uit een dorp) in Cambodia, en dan laat je ze achter. Hoe kan dit positief zijn voor de kinderen? Ze zien de zoveelste blanke die hun alles in het Engels laat opdreunen...hoe zouden scholen in Europa dat aanvaarden dat men buitenlanders voor een maand les laat geven in een weeshuis, en daarna weer een ander gezicht, en nog een, en nog een...kassa is het! Want al een tijdje zeg ik dat tegen jongeren. Mijn eerste vrijwilliger die ik ontmoette was in Calcutta in 1996. En ze zei dat ze voor Moeder Teresa kwam werken niet zozeer omdat ze geloofde in wat ze deed of om stervende Hindoes te begeleiden...Nee ...het zou goed staan op d'r cv en ze zou vast sneller aan werk geraken in Engeland, thuis. Ik bood ooit mijn talenten aan in Cuzco, ik woonde er al 6 maanden...die organisatie stond met een website op het Net, en wilden mijn vrijwillge diensten van les geven in Engels of kunst niet...nee ik moest toch die 350 euro betalen die iedereeen betaalt online. Ik antwoordde dat ik er toch al was...en misschien in ruil tegen onderdak en eten kon ik daar gaan werken...Ik zat teon zelf al bijna zonder geld...tjaaa...maar nee, dat kon ze niet aanvaarden want anderen betaalden toch...zou niet eerlijk zijn tegenover hen, toch? Ik vroeg waar dat geld dan allemaal heen ging..stel je hebt 10 vrijwilligers aan 350 euro per man...Mooi sommetje, en daarbovenop betaal je zelf je retour vlucht ook nog eens. Ja, ze gaven het uit aan eten en schoolmateriaal, vertelden ze me....jaaaa...ben je als jongere een opportunist via volunteerism? Eigenlijk wel een beetje...je wil reizen en werken en daan hoop je dat wat je doet bonafide is...Je moet erg naief zijn of je kop in het zand steken....

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Naïef, kop in het zand.. of gewoon onwetend. Realiseer je wel dat er 12 jaar geleden lang niet zoveel informatie beschikbaar was als nu. Dit was in de tijd dat je één uur per week mocht internetten en al vijf minuten kwijt was aan het laden van een pagina ;-) Met de kennis van nu (die dus ook breed aanwezig is) zou ik het heel anders aangepakt hebben. Daarom deel ik dit verhaal.

Alann
Reply 4 juni 2017

Een goie raad: voor je de barmharitge samaritaan wil worden, of de nieuw Moeder teresa, informeer je, als het te goed klinkt om waar te zijn, dan doe je het niet...en ga eerst vrijwillegrswekr doen thuis, in je eigen land, dan leer je wat lesgev en is, of merk je of je zoiets aankunt of niet en wat je echte talenten of bijdrages kunnen zijn.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Ik zet me al sinds mijn 12de belangeloos in voor mensen die het minder goed hebben dan ik, in mijn eigen land. Aan mijn motivatie hoef je niet te twijfelen.

Alann
Reply 4 juni 2017

Warom ook zoveel engelse woorden gebruiken in je moedertaal? Locals? Inboorlingen is een goed woord, of dorpelingen,de ingezetenenen. COmmunity Based Tourism...Gemeenschapgebaseerd toerisme...klinkt even mooi, niet?

Wat ik neer schreef, had ik al gewschreven op je artikel op FB geplaatst door iemand, dus, je zegt het zelf ook wat ik zeg...niets nieuws. Cambodia net zoals Nepal, heeft zoveel NGO's die hier beter van worden. In Cambodia wil niemand weg van die NGO's..dan zijn ze hun mooi leventje kwijt en die salarissen en die mooie 4x4 SUVs...er is zelfs een straat in de hoofdstad waar tutktuks of lokale lui niet eens mogen parkeren, omdat het allemaal tot het domein van de buitnelanders behoort...industrie en ondertussen die percentages van miseriehoog blijven houden opppaier, zodat het overheidsgeld kan blijven komen....leuk toch...en het is een industrie net zoals het halen van een bachelor geworden is...De Europeaan moet de miseriebeelden in stand blijven houden, vooral in Afrika...

Divya
Reply 4 juni 2017

Herkenbaar! Voor mij was het door mijn achtergrond in studie psychologie en door het hechtingsgedrag Vd kinderen (Clinging, aapjes die zich onmiddellijk aan me wilden vastklampen: onveilige hechting) direct duidelijk dat ik dit niet moest doen. Al waren alle kinderen nog zo schattig. Ik begreep dat ik de kinderen er niet mee zou helpen door even te komen en daarna net als alle anderen weer weg te gaan.
En nee, anderen herkenden het niet. En waren met als jij op dat moment niet geschoold. Dus, dat snapte ik wel. Al ben jij de eerste waarvan ik nu een soort bevestiging lees van mijn keuze destijds.

Mooi je blog, mooi om mensen bewust te maken, opdat zij weten waarvoor zij kiezen!

Zonnige groet, Divya

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Divya,
    Dankjewel voor je verhaal en je oprechte reactie. Goed om te hore dat je met jouw achtergrond mijn gevoel kunt onderbouwen. Ik hoop dat ik andere kan behoeden voor dezelfde fout.

    Sanne
    Reply 7 juni 2017

    Hallo Divya,
    Wat een interessante reactie! Ik woon Afrika, waar ik met enige regelmaat in een weeshuis kom (omdat een van de begeleidsters een vriendin van mij is, ik heb verder niets te maken met het weeshuis). Het verschil tussen hoe kinderen op straat mij begroeten, en hoe kinderen in het weeshuis mij begroeten (hoewel ze me al jaren kennen), klinkt precies als het gedrag wat jij beschrijft :), misschien moet ik me toch eens wat meer in psychologie gaan verdiepen :)

Leonie de Bruine
Reply 5 juni 2017

Hi daisy!

Na 4 maanden vrijwilligerswerk in een vluchtelingenkamp in griekenland snap ik wel wat je bedoeld. Maar ik ben het niet helemaal met je eens.

Ik denk dat je in vrijwilligers 2 soorten hebt
1. Mensen die vrijwilliger zijn om er zelf beter uit te zien.
2. Mensen die daadwerkelijk de wereld een betere plek willen maken. Al is het door één kind te laten lachen, die in een moeilijke situatie zit. of door één moeder te ontlasten door samen met de kinderen een knutselwerkje buiten het huis te maken. of door één jongere dansles te geven om zijn talent te ontwikkelen.
Dit maakt de situatie waar ze in zitten zeker niet minder erg, maar misschien wel minder zwaar, al is het alleen even voor dat moment zodat ze niet altijd aan alle verschrikkelijke dingen hoeven te denken die ze met hun veel te jonge ogen hebben gezien.

En ik ben er van overtuigd dat we die tweede groep mensen zeker niet mogen vergeten!!

Liefs uit Griekenland

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Leonie,
    Nogmaals bedankt voor je reactie. Ik heb op je bericht gereageerd op Facebook.

Mitchel Tan
Reply 5 juni 2017

Moedig van je!

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Dankjewel!

René
Reply 5 juni 2017

Het overnachten bij locals is ook weer een industrie op zich waar ze niet altijdnbeter worden. Bovendien is het net aapjes kijken. (Zie de aflevering van Floortje in Thailand)

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    In alles wat je doet moet je kritisch zijn. Ook hierbij. Maar mijn ervaring is dat het wel degelijk een positief effect heeft. Een voorbeeld: Ben je wel eens op Curacao geweest? Ik ben vreselijk geschrokken van de toerisme-industrie daar. Al die hotels die opgezet zijn door Europeanen (meestal Nederlanders), met Nederlandse managers en Nederlandse stagiaires. De grond is ingenomen, de stranden afgezet en het geld dat ermee verdiend wordt vloeit af naar Nederland. De lokale bevolking heeft er dus alleen maar last van. Als ik naar Curacao ga kies ik er dus bewust voor om de lokale bevolking te laten profiteren van mijn aanwezigheid door gebruik te maken van community based tourism.

Heleen
Reply 5 juni 2017

Heel goed geschreven, een gevoel dat ook ik heb overgehouden aan mijn vrijwilligerswerk ik (1x raden, palampur India) kan bijna niet anders maar ben uiteraard benieuwd met welke organisatie jé bent geweest. Ik heb aldaar 6jaar geleden al heel wat moeite gehad met de locale organisatie. Heb als blijvende bijdrage een solar installatie voor warm water bij de school voor gehandicapte Kids neer kunnen zetten. Dat is in iedergeval blijvend geweest.. Nogmaals goed geschreven!

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Heleen,
    Bedankt voor je reactie. Ik zeg liever niet zo openbaar met welke organisatie ik daar ben geweest. Ik vind het niet nodig om de organisatie publiekelijk aan de schandpaal te nagelen. Zeker gezien het feit dat ze niet de enigen zijn die het zo doen. Stuur me anders even een persoonlijk mailtje (daisyscholte@gmail.com), dan kunnen we het er nog even over hebben. Groetjes!

Roos
Reply 6 juni 2017

Dag Daisy,

Waar moest je precies 2000 euro voor betalen? Zat je reis daar ook bij in?

Bedankt voor je blog. Ik houd van eerlijkheid.

Groetjes
Roos

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Roos,
    Dankjewel voor je reactie :-)
    Ik moest betalen voor het verblijf en het eten en er werden een paar uitjes verzorgd. Vliegticket betaalde ik zelf, maar heb ik wel meegerekend in het bedrag. Lokaal vervoer en verzekeringen komen daar nog bovenop. Nu weet ik inmiddels dat je voor dat geld kan leven als een koning in India.

Chrisy
Reply 6 juni 2017

Ik ben het helaas helemaal met je eens Daisy! Om heel veel reden wel te verstaan maar nog het meest omdat het wel degelijk een negatieve impact op de kinderen heeft. Afscheid nemen is het moeilijkste wat er bestaat en nog wat moeilijker voor een kind. Dank voor je eerlijkheid en je moed om dit te publiceren. Het is goed dat we gaan nadenken of onze goede bedoelingen wel zo goed zijn. Te vaak en te veel zijn we ons daar niet bewust van maar de consequencies van ons goede gedrag pakken in heel veel gevallen niet goed uit. Het is zo belangrijk dat de mensen in al die 'arme landen' het zelf gaan doen en zolang wij het blijven doen geven wij hen de boodschap dat ze het niet kunnen. Wij zijn zo bevoorrecht met goede opleidingen en heel veel mogelijkheden. Die kennis en mogelijkheden kunnen we, gedeeltelijk doorgeven, maar laat hen het werk doen. Dat geeft eigenwaarde en vertrouwen in eigen kunnen. Wens een ieder die van plan is om te gaan veel succes toe.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Chrisy,
    Dankjewel voor je lieve reactie. Dat doet me goed!
    Ik hoop ook dat mensen nu kritische kijken naar de gevolgen van hun goed doen. Maar ook dat ze zich wel blijven inzetten voor hun medemens. Want dat is hard nodig!

Robert Vloet
Reply 6 juni 2017

Hoi Daisy,

Volgens mij heb je die kinderen juist een prachtig kado gegeven : je liefdevolle aanwezigheid. Misschien dat je ze nog van alles meer had willen meegeven, maar dit is wat mij betreft het belangrijkste wat er bestaat.

Komt wellicht de liefde voor jezelf in het gedrang op het moment van het afscheid en je het gevoel krijgt dat je ze in de steek laat?

Want als je er van een afstandje naar bekijkt : laat je ze daadwerkelijk in de steek of gaat het meer om de pijnlijke gevoelens die jíj hierbij ervaart?

Groetjes Robert

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Robert,
    Dankjewel voor je lieve woorden. Dat is heel fijn om te horen. Ik denk dat het een combinatie is van beiden. Vergis je niet; dit gebeurt die kinderen elke maand/twee maanden, jaar in, jaar uit. Ik geloof niet dat het goed is om zo vaak verlaten te worden. Mijn liefdevolle aanwezigheid was beter geweest als die ook stabiel was geweest. Ik hoop ik mensen inspireer om goed te blijven doen, maar kritischer te zijn naar de manier waarop ze dat doen!

ilona
Reply 7 juni 2017

Hallo, heelgoed geschreven stuk zeg. Zelf ben ik nooit zo vrijwilligerswerk gaan doen omdat ik er altijd al een dubbel gevoel bij had. Je gaat daar toch ook een beetje de rijke blanken spelen die de mensen nog meer wijst op wat ze niet hebben. Enkele vriendinnen van mij hadden het wel gedaan en vertelde dan hoe schattig de kindjes waren en hoe graag er met hun blonde haar gespeeld werd. Het leek meer een ego-boost voor de vrijwilliger dan echt zinnig. Met overnachten bij localsetc ou ik toch ook oppassen. Er zitten soms organisaties achter die vooral zelf willen verdienen. Ik doe hier wel vrijwilligerswerk.

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Hoi Ilona,
    Je hebt gelijk dat je met het overnachten bij locals ook kritisch moet zijn met wie je dit organiseert. Ik overleg bijvoorbeeld ook met de locals en vraag ze wat hun gewin is. Mijn dagje met Josefina in Peru was heel waardevol. Zij gaf aan dat ze zo blij is met dit initiatief. Nu kan haar dochter thuis blijven wonen (ipv verhuizen naar de grote stad, waar werk is) en verdient ze een beetje extra. Bovendien vind ze het heel leuk om verhalen te horen over verre landen en foto's te kijken die toeristen op hun telefoons meedragen. Ze heeft niet de wens om zelf te reizen, maar om meer van de wereld te leren. Op deze manier kan dat ook.

Kristel
Reply 7 juni 2017

Het is prachtig en heel duidelijk geschreven!!

    Daisy Scholte
    Reply 7 juni 2017

    Dankjewel Kristel!

Karin
Reply 7 juni 2017

Helemaal mee eens en goed om onder de aandacht te brengen. Mijn eerste vrijwilligerswerk ervaring was achteraf gezien ook geen top ervaring en ben me nu ook steeds meer aan het verdiepen hoe ik wel een positieve bijdrage kan geven. Er zijn genoeg manieren waarop je kan helpen, deze kosten soms meer tijd en zijn minder 'fotogeniek' maar geven wel een beter resultaat op de lange termijn.

Danielle
Reply 7 juni 2017

Hoi Daisy, De reisorganisatie die je noemt in je artikel is onderdeel van een grote reisorganisatie met wie jij een reis naar Peru hebt gemaakt. Ik weet niet in hoeverre je met deze reisorganisatie samenwerkt maar deze reisorganisatie heeft ook een Nederlandse vrijwilligersorganisatie waar dik 1000 euro wordt gevraagd voor 3 weken vrijwilligerswerk…. Beetje dubbel.

Miriam
Reply 7 juni 2017

Hi Daisy, wat een oprecht en eerlijk verhaal. Een echte eye-opener voor mij. Ik heb je bericht gedeeld op de "Wereldvrouwen" FB-page. 10.000 NL vrouwen die buiten Nederland wonen en werken. Ook daar heel veel mensen die je verhaal herkennen. Dank!

Marion
Reply 7 juni 2017

Complimenten voor je bewustmakende verhaal. Daar heb je moed voor nodig. Ik heb zelf ook veel gereis en het heeft me heel anders naar ontwikkelingswerk laten kijken. Reizen maakt je een wijs mens. En de wereld kan niet genoeg wijze en oprechte mensen gebruiken.

Mirella Doss
Reply 7 juni 2017

Wat een indrukwekkende blog Daisy! En voor mij ook herkenbaar. Dank je wel voor het delen.

Nine van Stratum
Reply 7 juni 2017

Hoi Daisy,
Eens! Ik kwam 11 jaar geleden op precies diezelfde plek, om ook twee maanden vrijwilligerswerk te doen. Je gevoel bij het vrijwilligerswerk vind ik zo herkenbaar! Ik ben na twee dagen gestopt op de school. De kinderen waren een totaal andere lesvorm en leerkrachten gewend (meer 'ouderwets' en autoritair) en de kinderen klommen ook bij ons in de gordijnen of probeerden op het bord te tekenen, enz. Ondertussen zag ik de juffen, wel gekwalificeerd, thee drinken in de schaduw. Ik besloot er niet aan mee te werken.
De rest van de tijd heb ik buiten schooltijd computerles en Engelse les gegeven aan meisjes uit de buitengebieden. Dit voelde veel beter! Er werd actief met de gezinnen gesproken om de meisjes kans te geven op educatie, met het oog op de toekomst voor deze meisjes.
Het is mooi dat je dit aankaart, belangrijk om na te blijven denken over de daadwerkelijke impact van het vrijwilligerswerk. Groetjes Nine

Robert
Reply 8 juni 2017

Heel goed verhaal Daisy en het gaat eigenlijk nog veel verder. Jouw verhaal geeft weer hoe we vanuit het Westen steeds weer uitgaan van wat wij te bieden hebben of zelf nodig hebben en niet van hoe de bevolking van arme landen echt vooruit zou helpen. Wij houden een groot deel van de wereld in een economische wurggreep en geven ze terug wat voor ons nuttig en prettig is. De projecten die jij beschreef zijn daar een voorbeeld van. Maar ook het massatoerisme dat veel armere landen steeds meer overspoelt maakt dat de lokale bevolking zich aanpast aan de wensen van de westerlingen. De cultuur die we zeggen te willen proeven wordt op die manier langzaam (en soms snel) om zeep geholpen. Ik gun iedereen zijn reis naar verre oorden maar heb mijn twijfels bij het uiteindelijke effect hiervan. Adriaan van Dis sprak daar mooi over in DWDD op 5 mei 2016. Hij gaf aan hoe deze toeristische 2e golf van kolonialisme, wereldwijd de haat tegen westerlingen aanwakkert. En zelf ben ik natuurlijk ook schuldig, enkele maanden via Artsen zonder Grenzen in Nicaragua en 4 jaar Malawi voor Memisa (alles met de beste bedoelingen) hebben me vooral geleerd dat ontwikkeling zich niet laat aansturen via gezondheidszorg maar dat we moeten zorgen voor economische ontwikkeling. Dus ondersteunen van het opbouwen van infrastructuur en het betalen van eerlijke prijzen voor de grondstoffen, ruwe producten en arbeid die door arme landen geleverd worden. Er is wat dat betreft nog een lange weg te gaan. Dat begint bij bewustwording en daarin is jouw blog een mooie eerste stap.

Sanne Mabrouk
Reply 8 juni 2017

Beste Daisy,

Ik snap waar je ideeen vandaan komen, aangezien ontwikkelingshulp erg controversieel is en soms minder goed dan we denken. Ik vind wat je hebt geschreven echter te eenzijdig, en zoals ik in sommige andere reacties al lees ook niet waar. Dat is jammer, want hierdoor wordt er een schuldgevoel gecreeerd bij mensen die ontwikkelingshulp hebben gedaan of willen gaan doen. Je noemt een aantal punten.
Zou ik dit werk doen als ik geen camera bij me had? - hierbij ga je er vanuit dat de meesten het alleen doen voor leuke snapchatkiekjes en een nieuw profielfoto op facebook. Deze personen zullen er uiteraard tussen zitten, maar ik denk dat dit teniet doet aan mensen die oprechte bedoelingen hebben en ik denk ook dat het antwoord voor het meerendeel JA zou zijn.
Zou ik dit werk ook in Nederland doen? - nee! Niet omdat ik niet in staat ben om engels les te geven, maar omdat er een veel hoger onderwijs niveau is in Nederland dan in bijvoorbeeld India. Dat je in Nederland geen docent zou kunnen zijn betekent absoluut niet dat je dat daarom in India niet kan bijdragen.
Het inpikken van banen is ook onjuist (zie de cijfers in 1 van de andere reacties). Dit zou daarbij betekenen dat vrijwilligerswerk in Nederland ook slecht is, omdat anderen het werk dan niet meer kunnen doen.
Het hechten aan mensen door de kinderen is inderdaad een probleem in weeshuizen, en ook jammer bij lesgeven. Echter levert dat niet meteen een negatief resultaat op. Er valt uiteraard nog heel veel over te zeggen, maar waar ik vooral op doel is dat deze post te eenzijdig is, en ik hoop dat mensen hierdoor niet afgeschrikt worden. Wat wel belangrijk is, en waar je gelijk in hebt, is dat vrijwilligerswerk ook zeker zijn keerzijde heeft. Er zijn organisaties waar je absoluut je geld niet in moet steken, en het is ook erg belangrijk om goed na te denken over wat je gaat doen. Maar spijt hebben van de weken waarin je hebt proberen bij te dragen aan het onderwijs in een ontwikkelingsland door de kennis die je bezit te delen, is wat mij betreft niet nodig.

    Edith
    Reply 11 juli 2017

    Helemaal mee eens !

Rogier Verschoor
Reply 8 juni 2017

Treffend geschreven; raak neergezet! Wel heel erg jammer dat je er zo laat achter kwam. Het feit dat je er ook niet makkelijk over durfde en wilde schrijven, geeft wel aan dat het toch behoorlijk beschamend is. Ik hoop van harte dat je blog enthousiaste jongeren kan helpen bij het maken van een goede keuze. En voorkomen dat zij ook een beschamend gevoel overhouden aan hun goede bedoelingen. Daarmee is niemand gebaat! Weeshuizen-industrie, tsunamie-toerisme, tweedehands klere(!)handel of ingevlogen bouwploegen; het is gelukkig niet alles. Er zijn gelukkig ook mensen die wel weten wat ze doen. En dat al heel lang doen!

Joke
Reply 8 juni 2017

Mooi verhaal, je maakt me van iets bewust wat ik niet wist. Wat ik alleen niet helemaal begrijp, is dat je wel foto's van (naar het schijnt) je tijd daar hebt gepubliceerd op je website. Met duidelijk herkenbare gezichten van de kinderen. Weten ze dat, weten hun ouders dat? Zo ja, begrijpen ze wat het inhoudt? Naast alles wat je tegenwoordig hoort en leest over het misbruik van foto's, zeker met foto's van kinderen, vind ik de foto's eigenlijk je verhaal weer een beetje afdoen, als je begrijpt wat ik bedoel. Verder een heel goed verhaal!

Inge
Reply 9 juni 2017

Beste Daisy,

Dank je wel voor je eerlijke verhaal over jouw ervaringen. Ik denk dat dit soort verhalen ( en die van Robert...en die van Adriaan can Dis) nodig zijn om steeds weer kritisch te kijken naar de effecten van onze "goede bedoelingen". Het idealisme "iets te willen betekenen" is mooi, maar mag niet verward worden met " ik wil een mooi ervaring opdoen". Steeds weer moet afgewogen worden wat de gevolgen van onze "interventies" zijn. Zelf werk ik in de gezondheidszorg en ons centrum heeft ervoor gekozen een langdurige relatie op te bouwen met 2 projecten in Nepal en Haiti. Wij stimuleren en financieren de opleiding van de lokale bevolking, bieden stages bij ons aan, nodigen ze uit voor congressen en begeleiden ze met een Elearn programma, consultaties op afstand en soms gaat iemand van ons heen om daar 3 weken les te geven. Langzaam heb ik van niets daar iets zien worden, gezien hoe mensen daar groeien door scholing en iets opbouwen waar door ze iets bijdragen aan hun eigen systeem, een familie kunnen onderhouden en hun ervaring doorgeven. Door deze manier van "ondersteuning" waarbij de mensen in de centra zelf aangeven wat ze nodig hebben stimuleren we "zelfredzaamheid" van de mensen daar. Bij de opening van de laatste kliniek was van ons niemand aanwezig....we waren niet meer nodig...
Ik wilde dit delen om te laten zien dat zulke projecten mogelijk zijn ,maar veel planning en lange termijn uithoudingsvermogen vragen. Daar bewust van te zijn is een eerste stap naar duurzame ondersteuning.

Fardau
Reply 9 juni 2017

Beste Daisy,

Ik zag je blog bij iemand voorbij komen op Facebook. Ik ken jou niet. Wat knap dat jij deze blog durfde te schrijven en wat fijn dat ik hem heb gelezen! Ik denk dat je inderdaad geen idee had en dat je met de beste bedoelingen naar het buitenland was vertrokken, maar wat goed dat je schrijft over een hele industrie. Als je het zo opschrijft klinkt het allemaal erg logisch. Ik heb immers als leerkracht een opleiding van vier jaar achter de rug, weet alles over de ontwikkeling van kinderen en het overbrengen van lesstof van kinderen. Zou het dan niet veel beter zijn om de lokale bevolking op te leiden en te laten lesgeven :-)?
In ieder geval succes met je blog verder!!

Dhaval
Reply 9 juni 2017

Hi Daisy,
Very thoughtful insights about the oversight of the project, proper training and whether the locals need can be attended by locals or not.
I being a local there had been a volunteer as well (english language of course :p) for under privileged women. Although i agree that short stays by foreign vrijwilligers may not be adding something to the well being if the project is not well planned or structured, i still think that those short stays actually give excellent exposure to the locals if there is a proper exchange of information. .

elise de Lange
Reply 9 juni 2017

Ik heb er ontzettend veel waardering voor hoe je deze blog hebt geschreven! Ik kan het ook alleen maar beamen dat het het hechtingsproces van de kinderen helaas heel veel schade toe brengt. Precies zoals jij het omschrijft. Ze hechting zich en worden weer verlaten... weer een streep en zo komen er helaas heel veel strepen op hun levensloop te staan... :-( Met als gevolg hechtingsstoornissen waar veel hun ogen voor sluiten. ik heb veel respect voor je! Groetjes Elise

Frans
Reply 9 juni 2017

Hoe lang het duurt dat dit doordringt...
van 1986 tot 1992 veel gereisd, midden oosten, half jaar door India, Thailand en Indonesie.
Ook toen al de verhalen van vrijwilligers en mensen die betaald voor NGO's werkten.
Hoe het grootste gedeelte van het geld in de zakken van de NGO's bleef hangen, hier in het Westen dus, hoe vrijwilligers 'misbruikt' werden terwijl ze vol goede moed en intenties waren afgereisd om iets blijvends te kunnen betekenen aldaar.
Wat het vooral heeft gedaan is de plaatselijke economie frustreren, waarom nog werken als je het toch 'gratis' krijgt? De enorme corruptie die het in de hand heeft gewerkt, je weet niet half wat, voor ons maar een beetje, geld daar kan aanrichten.
Lees bijvoorbeeld Dambisa Moyo http://dambisamoyo.com/publications-articles-videos/books/dead-aid/
Zij geeft uitstekend aan hoe de de manier van hulp uit het Westen meer schade heeft aangericht dan dat het werkelijk heeft bijgedragen de opbouw van arme landen.

Nynke
Reply 10 juni 2017

Helemaal met je eens.

jolanda berben
Reply 16 juni 2017

Hoi Daisy

In grote lijnen denk ik dat je gelijk hebt met wat je schrijft
Iedereen die vrijwilligerswerk gaat doen, of dat nu in het buitenland of hier is, zou goed moeten nadenken of het werk wel geschikt is, of je niet iets gaat doen wat je bij een betaalde baan nog niet eens zou mogen doen, en of je geen betaalde baan weg neemt van anderen
En als ik lees dat er organisaties zo veel verdienen aan de vrijwilligers, en dus ook aan de bevolking maakt me dat inderdaad heel treurig
Wat ik wel denk is dat je wel degelijk bijgedragen hebt aan het leven van de kinderen, ook al hechten kinderen veel minder snel dan volwassenen
Jij heb ze, samen met al de andere vrijwilligers laten zien dat ook zij er toe doen
En ik denk dat ook jij veel geleerd hebt toen je daar was?
Dus vrijwilligerswerk prima, maar kijk vooral bij welke organisatie je dat werk gaat doen

Ann
Reply 20 juni 2017

°*+ Zeer schone bijdrage aan een betere wereld, niet enkel in de ogen van anderen °*+ Dank je!

Esther
Reply 2 juli 2017

Supergoed! Helemaal mee eens! Ik schrijf hier net ook een blog over, mag ik je citeren?

    Daisy Scholte
    Reply 5 juli 2017

    Ja, natuurlijk! Alleen maar goed!

Edith
Reply 11 juli 2017

Ik vind het een vreemde gedachte dat je er spijt van hebt.

Ik denk dat er voornamelijk omgaat hoe en wie dit soort werk doet of gaat doen.Als je goed bereisd bent en in meer werelddelen hebt gewoond ,w eet je als geen ander, dat juist vrijwillegers werk zo dankbaar werk is - en als je het goed doet leer je de mensen om je heen ook meteen iets.

Ik woon op dit moment op een eiland, waar vrijwillegerswerk hard nodig is, omdat de lokale mensen het domweg niet kunnen en vaak ook niet willen.

De kinderen of invaliden zijn zo blij dat er in iedergeval nog vrijwillegers zijn die hun wat aandacht en liefde en hulp geven.

1 ding is zeker, dit is niet voor een ieder weggelegd en er zullen genoeg zogenaamde advonturiers tussen zitten, maargoed dat is helaas.

Wat denk je van organisaties als artsen zonder grenzen, greenpeace en zo nog veel meer sort off vrijwilligers.

Alle hulp is altijd welkom, als je het maar oprecht en met veel plezier en liefde doet.

Als ik de jungle intrek met 3 korte broeken en 1 paar flipflops is het alleen om die paar kinderen die jaar in, jaar uit - meervoudig gehandicapt letterlijk op de grond liggen, een beetje aandacht te geven

Margot Sauer
Reply 24 september 2017

Wat ben ik blij dat ik dit op tijd lees. Ik ben op zoek naar een onderwijsproject in het buitenland en lees inderdaad tot mijn grote verbazing dat iedereen maar mag lesgeven, onervaren, ongekwalificeerd. Ik heb wel een onderwijsbevoegdheid en tien ruime jaren ervaring in het VO en ben in het kader van een masteropleiding op zoek naar een project waaraan ik werkelijk kan bijdragen. Het valt niet mee om iets te vinden... Tips zijn welkom!

    Jurjen Pieters
    Reply 25 november 2017

    Cini in india

Jurjen Pieters
Reply 25 november 2017

Mooi Daisy dat je zo diep nadenkt over wat je doet. Toch ben ik het maar deels met jou eens. Natuurlijk moet je eerst goed kijken naar de duurzaamheid van de vrijwilligers organisatie en dat wordt vaak veel te lichtzinnig gedaan. en ja elk afscheid is hard en pijnlijk ook als je hier in Nederland in zorg werkt en na twee jaar b.v afscheid neemt van de kinderen die je hebt begeleid. Dat afscheid gaat diep de pijn is diep maar moet je het dan niet doen? volgens mij mag je niet onderschatten wat aandacht en knuffelen betekent voor een kind en een volwassene die dat weinig tot niet krijgt. Ook dat is leren en ook dat is een duurzame ervaring die een kind meeneemt in zijn of haar leven EN het is een belangrijke leerervaring voor de vrijwilliger zelf en die is ook heel waardevol. Dus wat jij gaat doen is volgens mij heel. Liefs jurjen

    Daisy
    Reply 28 november 2017

    Ha Jurjen :-D
    Wat fijn dat je eerlijk tegen me bent. Daar houd ik van! Ik ben het helemaal met je eens dat leren afscheid nemen belangrijk is voor kinderen. Maar ik geloof niet dat het goed is dat de kinderen hun hele jeugd elke maand of twee maanden opnieuw moeten wennen en weer afscheid moeten nemen. Ik herinner me bij ons op school dat onze docent ineens niet meer kwam (overspannen, leerde ik later). We hebben toen een periode van zo'n 6 maanden gehad waarbij we les kregen van invallers. Geen enkele invaller bleef langer dan een maand en wij moesten elke keer weer opnieuw iemand leren kennen, wennen aan de gewoontes en manieren. Steeds weer een nieuwe plek vinden in de dynamiek van de klas die daardoor ook steeds veranderde. De klas werd langzamerhand onhandelbaar. We vertrouwden de juffen en meesters niet meer, want ze gingen toch weer weg.
    Ik geloof ook dat het heel belangrijk is dat we onze kennis en liefde delen met mensen die het minder goed hebben. Of dat nou in eigen land is of over de grens. En ik hoop ook dat mensen dat blijven doen. Ook na het lezen van mijn artikel. Maar ik hoop ook dat we beter gaan nadenken over HOE we dat doen. Want het kan ook zonder al die schade aan te richten. In het artikel van de Volkskrant wordt voorgesteld om richtlijnen op te stellen. Bijvoorbeeld dat vrijwilligers die met kinderen gaan werken relevante ervaring of een opleiding hebben en minstens drie maanden blijven. Volgens mij kun je dan écht iets bijdragen. En als je geen kwalificaties hebt om met kinderen te werken, dan kun je ook andere dingen doen die helpen. Nou ja, genoeg stof om over na te denken. En ik ben er nog lang niet over uit wat nou echt het antwoord is..

Manon
Reply 1 januari 2018

Beste Daisy, hartelijk dank voor het delen van jouw verhaal. Ik ben ook op zoek naar manieren om reizen en helpen te combineren en dit artikel zorgt ervoor dat ik van te voren heel goed nadenk over wat ik precies wil gaan doen en waarom. Ook bedankt voor het geven van de tip dat we in Nederland zelf ook veel kunnen doen. Ik heb me inmiddels ingeschreven voor gastgezin voor een vluchteling; daarvoor hoef je inderdaad niet eens op reis te gaan! Ik ga eens kijken op de site van Better Places, zoals je adviseerde. Bedankt voor het delen!!

    Daisy
    Reply 2 januari 2018

    Hoi Manon, wat goed om te horen dat je zo gemotiveerd bent om vrijwilligerswerk te doen. Heel mooi! Wat gaaf dat je je bij Gastgezin voor een Vluchteling hebt ingeschreven. Ik weet niet waar je woont, maar in de grote steden zijn ook veel projecten waarbij vluchtelingen worden gekoppeld aan taalbuddy's. Of waarbij je één keer in de week kan voorlezen aan kinderen. Er zijn ook organisaties zoals Eetmee.nl die vrijwilligers koppelen aan vluchtelingen om af en toe samen te eten. Heel bijzonder vonden wij dat!
    Wat het reizen betreft is het vooral belangrijk dat je zoekt naar een manier waarbij de lokale mensen profiteren van jouw aanwezigheid. Bijvoorbeeld door in een homestay te slapen ipv een groot hotel. Better Places kan je daarbij helpen.
    Heel veel plezier en succes en natuurlijk de beste wensen voor het nieuwe jaar!

Sudesh
Reply 14 februari 2018

Leuk dat je ervaring hebt gedeeld.
petje af

Grt sudesh grs

    Daisy
    Reply 15 februari 2018

    Dankjewel Sudesh :-)

Gera
Reply 9 september 2018

Beste Daisy,
Bedankt dat je dit stukje hebt durven schrijven. Zelf heb ik hetzelfde schaamgevoel over mijn half jaar stage voor sph in een weeshuis in indonesie. Hetzelfde verhaal, ook voor een klas gedropt. Maar het meest maak ik mij achteraf zorgen over de (achteraf duidelijke) hechtingsproblematiek. Nu heb ik in mijn werk veel te maken gehad met kinderen met hechtingsproblematiek, en ken ik de mogelijke gevolgen. Al lange tijd zou ik de wereld duidelijk willen maken wat de gevolgen zijn van deze goedbedoelde enorme fout. Daarom was ik zo blij je blog te lezen, en ook dat jij je er ook om schaamt.
Succes en hopelijk wordt er door je blog wat op gang gebracht.

    Daisy
    Reply 15 september 2018

    Hoi Gera,
    Bedankt voor je eerlijke en open reactie op mijn verhaal. Het is fijn om te horen dat ik niet alleen sta hier in :-)
    Wat goed dat je ook vanuit jouw professionele ervaring mijn zorgen herkent en onderschrijft. Ik geloof dat het enige wat we kunnen doen is ons verhaal blijven delen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Hoe meer mensen het weten hoe groter de kans dat ze niet dezelfde keuze maken als wij destijds.

Lotte
Reply 6 januari 2019

Hallo Denise, ik ben ook geïnteresseerd om vrijwilligerswerk te doen. Om mensen te kunnen helpen, maar, ik geef toe, ook om mijn eigen wereld wat te verruimen en zelf een leuke tijd te hebben. De organisaties die ik tegenkom lijken me inderdaad niet non-profit. Je betaalt er enorm veel, mag kiezen welke periode je gaat en je hoeft geen ervaring te hebben. Ik vroeg me af of je organisaties kent die wel beter geregeld en verantwoord zijn? En waarbij je dus wel op een verantwoorde manier écht vrijwilligerswerk kan doen en je steentje kan bijdragen?

    Daisy
    Reply 7 januari 2019

    Hoi Lotte,
    Wat mooi dat je vrijwilligerswerk wilt doen! En heel goed dat je niet zomaar met de eerste de beste organisatie in zee gaat. Mijn eerste advies is om sowieso geen werk te doen waarbij je direct contact hebt met kwetsbare kinderen (weeshuizen en les geven op school kan dus eigenlijk niet). Heb je mijn artikel over weeshuistoerisme al gelezen? Die vind je hier.
    Het is ook slim om deze pagina eens door te nemen voor je een keuze maakt: https://www.stopweeshuistoerisme.nl/goedproject/
    Ik weet niet waar je naartoe gaat en wat daar precies te doen is. Maar je kunt bijvoorbeeld eens kijken of er projecten zijn waarbij straathonden en/of -katten worden opgevangen en verzorgd door vrijwilligers. Dat zie je veel in Thailand en Indonesië. Je kunt natuurlijk ook altijd gaan werken in hostels tegen kost en inwoning. Kijk anders ook eens op Workaway of Wwoof. Dit is ook een mooie organisatie met heel veel kansen: https://www.podvolunteer.org/
    Op deze website vind je een lijst met organisaties die ethisch verantwoord vrijwilligerswerk aanbieden: https://www.tourismconcern.org.uk/category/givs/
    Ik hoop dat je iets moois vindt!

Cathy
Reply 1 februari 2019

Ook ik wil wat delen en misschien ook een andere kant belichten van vrijwilligerswerk.
Ik heb drie keer vrijwilligerswerk gedaan. Een keer in Suriname en twee keer in Zuid Afrika. Niet via een organisatie want het stuitte me toen al aan de borst dat je zo’n hoog bedrag moest betalen om hulp te bieden. Dat leek me de omgekeerde wereld, dus heb ik het zelf geregeld.
In Suriname kwam ik in een kindertehuis waar kinderen bleven die misbruikt en verwaarloosd waren geweest en niet naar huis konden. Er zaten ongeveer 70 kinderen met slechts één dame die dit tehuis had opgezet. Er waren daardoor behoorlijk veel misstanden want hoe kan 1 persoon met heel soms een middagje hulp aandacht aan kinderen besteden.
Veranderingen waren broodnodig. Mijn handen jeukten maar ik voelde mij behoorlijk hulpeloos want ik wilde niet overkomen als die ‘dame uit Nederland die alles beter weet en alles wil veranderen’ en daarbij kwam dat ik er makkelijk uitgezet kon worden als ik me teveel ermee ging bemoeien.
Naast deze frustratie waren er ook al die kasten uitpuilden van gedoneerd speelgoed en kleding. De kleren gingen de kast in omdat die voor uitjes waren bedoeld, uitjes die er niet waren. Met speelgoed spelen mocht niet want dat zouden ze alleen maar stukmaken. Niemand had de kinderen ooit geleerd hoe je samen moest spelen…
Maar goed, naast die frustratie speelde er nog iets. Als ik opperde dat de gedoneerde pc afgedekt moest worden omdat de muizen overal aan knabbelde hoefde dat niet want “dan kreeg ze wel weer een nieuwe”. Er waren veel meer voorbeelden maar de boodschap was duidelijk voor mij: Als je alleen maar geeft creëer je opgehouden handjes.

In Zuid Afrika liep ik tegen iets anders aan. Ik hielp daar in een ziekenhuis voor ex TBC patiëntjes die niet meer naar huis konden gaan en die wachtten op plaatsing elders. Ik begrijp dat de donkere verpleegsters nog weinig opleiding hadden genoten maar hoe zij omgingen met kinderen van 0 – 3 jaar was schandalig. Ik werd dan ook behoorlijk dwars gezeten omdat ik méér wilden voor de kinderen. Ze mochten niet naar buiten want ze hadden geen schoentjes… schoentjes gekocht en weer mochten ze niet naar buiten… dat was te gevaarlijk (eigen terrein, geen verkeer). Kinderen zaten de hele dag alleen in hun bedje met hun hoofdje tegen de rand te slaan. Ik heb kinderen bij elkaar gezet met speelgoed. Dat mocht niet want dan gingen ze elkaar slaan (!). Ballen gekocht die ze dan naar elkaar konden gooien… ballen binnen 2 dagen weg: “gestolen” werd er gezegd.
En des te meer ik deed voor de kinderen des te meer ging de verpleging op hun stoel een dutje doen.
Frustratie aan mijn kant. Ik zie die arme bloedjes nog steeds voor me.

Ja, afscheid nemen is heel moeilijk maar er is toch ook een keerzijde. Kinderen hebben ook kunnen ervaren dat er mensen in deze wereld zijn die om ze geven. Die aandacht en liefde hoop ik dat ze in hun hart zullen meedragen.
Sorry dat het zo'nlang verhaal is geworden.

    Daisy
    Reply 3 februari 2019

    Hoi Cathy, dat geeft helemaal niet. Wat een mooie verhalen deel je. Heel bijzonder wat je allemaal doet. Ik ben het er mee eens dat er veel hulp nodig is en helaas nog steeds miljoenen kinderen die hulp niet krijgen. Toch ben ik van mening dat die hulp professioneel en langdurig moet zijn. Ik denk dat veel mensen de gevolgen van het steeds maar afscheid moeten nemen onderschatten. Inmiddels zijn er zoveel studies gedaan die aantonen dat de gevolgen op de lange termijn desastreus zijn. Van onthechtingsproblemen waardoor ze als volwassenen geen gezonde relaties kunnen hebben tot zelfmoord. Ik vrees dat kinderen die korte aandacht niet ervaren als dat er eindelijk iemand om ze geeft, maar juist als 'wat is er mis met mij dat die lieve buitenlanders steeds weg gaan?'.
    Jouw verhalen laten ook maar weer mooi zien dat het zo ontzettend moeilijk is om het goed te doen. Je hebt de beste intenties en toch wordt er misbruik van gemaakt, worden dingen verkeerd begrepen of blijkt de uitkomst helemaal niet zo positief. Daarom is het zo belangrijk dat we ons altijd af blijven vragen voor wie we het werkelijk doen en of we niet onbedoel meer kwaad doen dan goed. Het is een lastig dilemma.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. De velden met een * zijn verplicht.