Ik ga iets vrolijks over de vluchtelingencrisis schrijven. Iets optimistisch en positiefs. Gek hè? Ik lees alleen over de ellende en het verdriet. Over de woede van radeloze Nederlanders die bang zijn voor de komst van al die thuisloze mensen. Over complotten en verdronken peuters. Maar vandaag heb ik iets moois gezien.

Utrecht verwelkomt vluchtelingen

Oproep op Facebook

Precies een week geleden verschijnt deze oproep op Facebook: Maak een welkomstpakket voor vluchtelingen in Nederland. Het initiatief ‘Utrecht Verwelkomt Vluchtelingen‘ vraagt iedereen die maar luisteren wil, een schoenendoos te vullen met spulletjes waardoor vluchtelingen zich welkom voelen. En ze zijn op zoek naar vrijwilligers die de pakketjes willen ontvangen. Ik twijfel geen moment en meld me aan.

Waarom? Ik loop al weken met het gevoel dat ik iets moet doen. Ik maak me boos over de situatie. Ik discussieer met mensen die vinden dat die vluchtelingen maar ergens anders naartoe moeten. Ik huil van de beelden die van ver weg hiernaartoe worden gezonden. Ik kan toch niet veilig onder het dak van mijn grote appartement blijven schuilen als ik met zo’n klein gebaar het verdriet van een ander een beetje kan verzachten?

Die warmte wil ik ook geven

Een vriendin post een foto van haar pakketje met de boodschap dat zij altijd zo liefdevol wordt verwelkomd op haar reizen en dat ze dat nu terug wilt doen. En precies dat is het. Dat voel ik ook. Tien jaar geleden werd ik tijdens een wandeling door de bergen in India vol liefde door een straatarm gezin in huis verwelkomd. Ik mocht zitten op de enige stoel. Ik kreeg een kopje verse thee en mocht mee eten van het kleine stuk brood op tafel. De verbinding die ik voelde met een volslagen vreemd gezin is me altijd bijgebleven. Die warmte wil ik ook geven.
 

De jaarbeurs

De pakketten worden verzameld in de Jaarbeurs. Ik loop binnen in de enorme, kille hal, maar word omarmd door een warme deken van broederschap. Ik krijg kippenvel op mijn armen van wat hier gebeurt. Tientallen vrijwilligers zijn in de weer om duizenden dozen van mensen uit elke hoek van de stad te ontvangen. Van knuffels tot bellenblaas, stroopwafels, maandverband en scheermessen. Aan iedereen is gedacht.
 

Een zesjarig meisje laat stralend haar tekening van een regenboog zien. Een stoere man in leren pak verontschuldigt zich omdat hij op de motor niet zoveel mee kan nemen. Twee meiden giechelen als ze vertellen dat ze ook een flesje massageolie in hun pakket hebben gedaan. Een beetje romantiek op z’n tijd kan geen kwaad, toch?
 

Er zijn kinderen die trots vertellen welk speelgoed ze hebben afgestaan voor de kinderen die helemaal geen speelgoed meer hebben. Ze ontroeren me en maken me blij. Ik heb eindelijk gezien dat we wèl geven om de vluchtelingen. Om de mensen die alles achter zich hebben gelaten op zoek naar geluk. Net zoals jij en ik dat ook doen: zoeken naar geluk.

Vandaag heb ik iets moois gezien

En al komt geen enkel pakket aan, vandaag hebben duizenden Nederlanders even hun veilige huis verlaten om iets goeds te doen voor hun medemens in nood. En ik hoop dat al die mensen daar zo van hebben genoten dat we vanaf nu veel vaker spontaan iets moois doen voor een ander!
 

Vind je dit een mooi artikel? Dan vind je dit ook interessant:

1. Kinderen op het Victoriaplein willen vlinder, prinses of tijger zijn
2. Naar de Balkanroute: van Athene naar Macedonië
3. Athene: geen zon, zee en strand, maar vluchtelingen helpen
4. Op een echte vluchtelingenboot met Rederij Lampedusa
5. Zij slijten hun dagen op de koude tegels van Athene