Follow Me

Close
By

Dream big, work hard and make it happen! Lekker cliché, maar stiekem wel mijn lijfspreuk. Want als ik iets wil, dan ga ik ervoor. Nu mijn leven op het punt staat compleet te veranderen (baby op komst!), lijkt het me een mooi moment om eens te kijken hoever ik ben gekomen met de plannen die ik in 2016 voor mezelf maakte. Wat kan ik van mijn bucketlist afvinken en waar moet ik nog aan werken?

Mijn bucketlist van 2016

Ruim vier jaar na het publiceren van dit blog, kijk ik weer eens terug naar de 10 doelen die ik mezelf gaf. Ik moet toegeven; het is een pittig lijstje. Het is dan ook niet gelukt om alles te realiseren. Gelukkig heb ik geen haast. Laten we snel kijken wat wel en wat niet gelukt is. Komt -ie!

1. Een wereldreis maken – check!

Een droom die ik al van jongs af aan heb is uitgekomen! In augustus 2017 lieten Patrick en ik alles achter ons en trokken we de wijde wereld in. Het idee was om ongeveer een jaar op reis te gaan. Uiteindelijk keerden we pas 2 jaar en 8 maanden later (noodgedwongen, want corona) terug. Wat een avontuur. Wat mij betreft was dit niet de laatste keer dat we er voor lange tijd op uit trekken.
 
bucketlist afvinken

2. Een televisieprogramma presenteren

Van de 4 jaar tijd die ik had om dit waar te maken, was ik er bijna 3 niet in Nederland. Is dat de reden dat het niet gelukt is om een televisieprogramma te presenteren? Wie zal het zeggen. Intussen presenteer ik wel een podcast over reizen. Ook heel leuk!
 

3. Nog een boek schrijven – check!

In januari 2015 publiceerde ik mijn eerste kookboek tegen voedselverspilling. Ik vond dat zo te gek, dat ik mij een jaar later voornam om nóg een kookboek te maken. En dat is gelukt! In 2017 verscheen het nog completere en reuze vrolijke Lekker Koken met Restjes. Als je denkt dat ik het daarbij laat, dan heb je het mis. Tijdens onze wereldreis schreef ik een jeugdroman over vrijwilligerswerk in India. De publicatie is vanwege corona uitgesteld tot volgend jaar. Nog even geduld dus.

4. Een nieuwe taal leren. Bijvoorbeeld Spaans!

Ai! Ik dacht; dat doe ik wel even tijdens onze wereldreis. En ik begon goed. In de eerste weken oefende ik trouw mijn eerste Spaanse woordjes met de taalapp Duolingo. Maar al snel verslapte mijn aandacht en raakte ik afgeleid door duizend-en-een andere dingen die je op wereldreis kunt doen. Nu weet ik dat ik een docent nodig heb die me streng toespreekt als ik mijn huiswerk niet heb gemaakt. Ik geef niet op!

5. Iets koken wat ik zelf heb gevangen – check?

Mag het ook zijn ‘iets koken wat ik zelf heb geplukt’? Ik weet niet wat me bezielde toen ik dit op mijn bucketlist zette, aangezien ik in 2016 ook al jaren geen vis en vlees meer at. Laten we zeggen dat ik deze ‘droom’ een beetje gehaald heb, toen de zoon van ons gastgezin in de Iraanse woestijn speciaal voor ons een kip slachtte. De arme vogel werd eerst gevangen, toen geplukt en later gekookt. Mijn bijdrage was het met gezonde tegenzin opeten van de eens zo blije kip.
 
Iran nomad life

6. Minder spullen kopen en meer spullen weggeven – check!

Voor we op wereldreis gingen, hebben Patrick en ik al onze spullen verkocht en weggegeven. Hoewel ik dat eerst erg spannend vond, voelde het uiteindelijk als een last die van mijn schouders viel. Wat een verlichting om geen spullen te bezitten. Drie jaar lang pasten al onze bezittingen in onze backpacks. Nu we weer terug zijn, een huis hebben en een baby verwachten, moeten we er toch weer aan geloven: spullen. Maar dit keer doen we dat heel anders. Bij de inrichting van ons nieuwe huis hebben we vrijwel niets nieuw gekocht en komen alleen spullen voorbij de voordeur die we echt nodig hebben.

Meer lezen: Een journalist van In de Buurt Utrecht kwam even binnenkijken in ons nieuwe huisje en schreef er dit leuke artikel over.

7. Kamperen in de wildernis – check!

Deze droom hebben we dubbel en dwars waargemaakt. Tijdens onze rondreis door Australië sliepen we regelmatig op de meest afgelegen plekken, onder een adembenemende sterrenhemel en soms wel eens met het angstaanjagende gehuil van verwilderde honden in de verte. Op zulke avonden voelde ik me de koning te rijk. We verzamelden hout, bouwden een bescheiden vuurtje en poften zoete aardappels voor het diner. Wat een rijkdom!
 
omgekeerde cultuurshock australie

8. Leren om mijn gevoel en instinct 100% te vertrouwen – check!

Hmmm… niet bungeejumpen, skydiven of diepzeeduiken, maar leren op mijn instinct te vertrouwen. Het is een bucketlistwens die moeilijk meetbaar is. Ik ga het toch proberen. Tijdens onze wereldreis kwamen we regelmatig in situaties terecht waarbij het moeilijk was om te voorspellen wat er ging gebeuren en welke keuze de beste uitkomst had. Van het inschatten welke bus als eerste vertrekt (en welke nog zeker 3 uur blijft staan), tot het wel of niet vertrouwen van vreemde mensen die hulp aanbieden. Meestal durfden Patrick en ik te vertrouwen op ons instinct. Dan kwam het ook altijd goed. Als iets toch verkeerd uitpakte, bleek achteraf meestal dat we niet naar ons gevoel hadden geluisterd. Die ervaring sterkt mij in het vertrouwen dat ik op mijn gevoel en instinct kan vertrouwen. Dat doe ik dan ook steeds makkelijker.

9. Een veganistische levensstijl volgen – check!

In het originele lijstje staat deze aanvulling achter de wens: ‘zonder te verlangen naar kaas en ei’. Want ja, kaas en ei. Ik dacht echt dat ik die twee producten vreselijk zou missen als ik helemaal geen dierlijke producten meer zou eten. How wrong was I? Ik mis het geen moment! Ik denk dat het enorm heeft geholpen dat Patrick en ik tijdens onze wereldreis besloten om alle dierlijke producten uit ons dieet te schrappen. Op dat moment aten we al maanden geen kaas, aangezien dat buiten Europa amper verkrijgbaar of onbetaalbaar is. Wij waren allang afgekickt van onze kaasverslaving (de Volkskrant schreef daar eens over). En ei? In alle hostels en hotels waar we sliepen kregen we steevast gebakken ei bij het ontbijt geserveerd. Vaker wel dan niet droop het hompje wit in het vet en voelde ik me altijd vies als ik het opat. Brrr… dat hebben we ook niet gemist. En nu? Bijna 3 jaar later ervaar ik alleen maar voordelen van ons plantaardige dieet: ik voel me energiek, gezond, sterk, ben nooit ziek, heb geen roos meer, geen after dinner dips en eet gevarieerder en lekkerder dan ooit. Deze kan ik dus mooi van mijn bucketlist afvinken!

Meer lezen: Veel mensen denken dat het onmogelijk is om op reis lekker en lokaal te eten zonder dierlijke producten. Wij hebben het tegendeel ervaren en delen daarom onze beste tips.
 
Homestay vegetarisch eten

10. De Kilimanjaro beklimmen – check!

Check! Check! Check! Dat hebben we dus mooi even gedaan! Afgelopen februari stonden Patrick en ik bovenop de hoogste berg van Afrika. Een onvergetelijke ervaring. Loodzwaar, waanzinnig mooi en een mentale en fysieke overwinning waar ik reuze trots op ben. (En dat allemaal op 100% plant power!) Hoewel de trektocht naar Mount Everest Base Camp ook te gek was, is dit wel even andere koek. Het beklimmen van Kibo, de hoogste vulkaan van het Kilimanjaro gebergte, doe je in een paar dagen. Het risico op hoogteziekte en uitputting is veel groter dan bij de EBC. Bovendien slaap je in tenten in plaats van enigszins comfortabele hutten, zoals in Nepal. Eenmaal op de top voelt het alsof je de bovenkant van de wereld bereikt hebt. Je staat letterlijk op het hoogste punt en kijkt uit over Kenia en Tanzania. Toen daarbij de roodgloeiende zon langzaam opkwam, pinkten ik toch even een traantje weg. Wauw!

Heb jij nog bijzondere plannen op je bucketlist staan? Deel ze met ons in de comments onder dit blog!
 
coronavirus

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. Twee jaar op wereldreis: eindelijk een antwoord op al jullie vragen!
2. 5 verrassende landen in Europa die wij na onze wereldreis willen bezoeken
3. Ons nieuwe avontuur. Er is een All Day Every Baby op komst! (+ zwangerschapsfoto’s!)
4. Dit zijn de leukste en minder leuke momenten van onze wereldreis in 2019
5. Zo zit het met mijn bucketlist plannen uit 2009

By

Je leest het goed. Patrick en ik verwachten een kleine All Day Every Baby! We stappen van het ene avontuur (de wereldreis) in het andere (een baby). Dat nieuws vieren we met deze prachtige foto’s gemaakt door Suzanne van Fotografie Suus uit Heerenveen. Lees en kijk snel verder.

Zwanger op wereldreis

Aan het Keniaanse strand wisten we het zeker… de misselijkheid, vermoeidheid en gevoelige reuk verklapten wat de zwangerschapstest bevestigde: ik ben in verwachting! Natuurlijk zou de zwangerschap grote impact hebben op onze reis. We waren nog altijd van plan om zonder te vliegen terug naar Nederland te komen. Maar onderweg zouden we een paar stops moeten maken voor echo’s en onderzoeken. We hadden alles uitgezocht en het ging gewoon lukken. Maar toen kwam corona. De ene dag waren we nog bezig met onze plannen voor Ethiopië. De andere dag zaten we in het vliegtuig van Oeganda terug naar Nederland.

Het had zo moeten zijn

Terugkijkend op de afgelopen drie maanden in Nederland voelt het soms alsof het allemaal zo had moeten gaan. We moesten op zoek naar een woning en vonden via via een pareltje in het centrum van Utrecht. Er moe(s)t veel gebeuren en dus gebruikten we de quarantainetijd om keihard te klussen aan ons nieuwe stulpje. Natuurlijk waren de echo’s, onderzoeken en alle andere zaken die je ineens moet regelen een stuk makkelijker te organiseren in Nederland, dan vanuit het buitenland. Dat verzacht de teleurstelling van het abrupte eind van onze wereldreis.

Met deze foto’s voel ik me weer mooi

Nu de baby bump groot genoeg is dat zelfs vreemden op straat me feliciteren, is het hoog tijd dat ik het grote nieuws met jullie deel. Inmiddels ben ik 23 weken zwanger. Waarom ik zo lang gewacht heb met delen? Ergens knaagt de angst dat er nog zoveel mis kan gaan. Bovendien heb ik zelf veel tijd nodig gehad om te wennen aan het idee. Ik schrik soms nog steeds van mijn spiegelbeeld in de winkelruiten. Dus toen ik het aanbod kreeg om met mijn nieuwe figuur professioneel op de foto te gaan, heb ik enthousiast ‘ja’ geroepen! Met goeie foto’s voel ik me weer mooi en heb ik meteen een leuke manier om het nieuws wereldkundig te maken.
 
zwangerschapsfoto

Fotoshoot met Fotografie Suus

Deze week mochten we een paar dagen op reis naar Zuidoost-Friesland. Heerlijk genieten van de natuur, het mooie weer en lekker eten in en om Heerenveen. Als onderdeel van onze minivakantie kregen we een fotoshoot van Fotografie Suus. Zij legt de momenten vast “waar liefde en emotie de hoofdrol spelen”. Pasgeborenen, bevallingen, zwangerschap en bruiloften. De jonge fotografe is zelf moeder van twee en had spijt dat ze het bijzondere moment van de bevalling niet professioneel had laten vastleggen. Ze gaf twee jaar geleden haar vaste baan op en ging het avontuur als zelfstandig fotograaf aan. “Ik word daar zoveel gelukkiger van,” vertelt ze voor we beginnen.

Ik ben van tevoren een tikkeltje nerveus, moet ik toegeven. Ik maak liever zelf de foto’s. Maar haar vrolijkheid en enthousiasme zorgen ervoor dat ik me meteen op mijn gemak voel bij Suzanne. Elke glimlach die je op de foto’s ziet is echt.

Wil je meer zien van het werk van Suzanne? Op haar website staan nog meer prachtige foto’s en zie je wat ze voor jou kan betekenen.
 
zwangerschapsfoto

zwangerschapsfoto

zwangerschapsfoto

De All Day Every Nieuwsbrief

Wil je verhalen en foto’s, zoals deze zwangerschapsfoto’s, nooit meer missen? We schrijven vaker dit soort persoonlijke blogs. Meld je aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief en je mist nooit meer een artikel. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen 😉 Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Interessant artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. Thuiskomen tijdens corona. Hoe is het om weer in Nederland te zijn?
2. Dit zijn de leukste en minder leuke momenten van onze wereldreis in 2019
3. Twee jaar op wereldreis: eindelijk een antwoord op al jullie vragen!
4. Op wereldreis? 10 dingen die je moet weten over het afsluiten van een reisverzekering
5. Top 7 meest duurzame reizen en vakanties

By

Zo’n drie weken geleden komt er abrupt een einde aan onze wereldreis. We stappen in het vliegtuig van Kampala naar Amsterdam. Daar wacht ons een vreemde wereld. Geen ontvangstcomité op het vliegveld, geen welkom-terug-feestjes, zelfs geen huilende moeders in de aankomsthal. Na bijna drie jaar reizen voelt thuiskomen in tijden van corona onwerkelijk en absurd. We krijgen vaak de vraag hoe het nu met ons gaat, waar we wonen en hoe het is om weer thuis te zijn. Ben jij ook benieuwd? Je leest er alles over in dit log.

Moeizame terugreis

Op vrijdag besluiten we naar huis te gaan, op zaterdag zitten we in het vliegtuig. Vlak voor middernacht moeten we overstappen in Nairobi. Daar aangekomen wordt al snel duidelijk dat er iets aan de hand is. De vlucht is vertraagd en piloten en stewardessen lopen met bezorgde blikken en snelle passen heen en weer. Wat blijkt? Toen het vliegtuig vanuit Nederland aankwam in Nairobi zat er een passagier in met hoge koorts. Het toestel moet eerst chemisch ontsmet worden en dat kan een paar uur duren.
 
Thuiskomen na een wereldreis

Mondkapjes en handschoenen

Iedereen heeft begrip voor de situatie en we wachten rustig af. In de gate zitten gezinnen met kleine kinderen, ouderen, mensen met mondkapjes, handschoenen, zonnebrillen en sommigen zelfs met gasmaskers op hun gezicht. Er hangt een vreemde spanning, maar ook een gevoel van saamhorigheid: we willen allemaal zo snel mogelijk naar huis. Om drie uur ’s nachts meldt de piloot dat het erom spant. Als het toestel niet op tijd vrijgegeven wordt, mogen de piloten niet meer vliegen. Ze zijn dan te lang aan het werk. Om vier uur is het duidelijk dat we het niet gaan redden. We worden in groepjes over hotels in de omgeving verspreid. Morgen een nieuwe kans.

We gaan naar huis

De volgende dag zit de gate vol met dezelfde – maar nu extra vermoeide – mensen. Als een half uur voor het boarden de piloten en stewardessen binnenkomen, begint iedereen te klappen. Zij blijven gewoon werken, terwijl ze weten dat ze extra risico lopen om ziek te worden. Dat is een applausje waard. Met nog wat meer vertraging stijgen we die middag dan toch op. Pas als we hoog boven het Afrikaanse continent hangen realiseer ik me: we gaan na twee jaar en acht maanden terug naar huis.

Geen feestjes, blijdschap en tranen van geluk

Natuurlijk hebben we gefantaseerd over onze thuiskomst. De feestjes, de blijdschap, de tranen wanneer we elkaar na zo’n lange tijd weer zien. Dat kan allemaal niet. Patricks moeder valt in de risicogroep. We willen haar niet per ongeluk besmetten en dus blijft ze thuis. Hetzelfde geldt voor mijn moeder. Zij werkt met ouderen en mag nu geen risico lopen. En dus worden we door mijn jongste en oudste broer en mijn stiefvader opgehaald op het vliegveld. We geven elkaar wat onhandig een armstoot. Het nieuwe groeten. Ineens zijn we er weer. Daar heeft niemand zich op voorbereid.
 
Appartement-Appelmarkt-Amersfoort

Thuis zonder voorbereiding

Voor we vertrokken hebben we onze woning opgegeven en alle spullen verkocht. Ons plan was om vóór onze terugkomst langzaamaan op zoek te gaan naar woonruimte. Patrick zou een paar weken ervoor alvast gaan solliciteren. Al die voorbereiding hebben we nu niet gehad. De eerste anderhalve week slapen we in de Airbnb van onze vrienden in Amersfoort. Daar hebben we de tijd om een tijdelijke woning in Zeist klaar te maken. Mijn middelste broer woont op de begane grond, wij gaan boven slapen. Wat een geluk dat we daar voorlopig terechtkunnen. Via Marktplaats en de hulp van vrienden en familie verzamelen we genoeg spullen om enigszins comfortabel te leven. We kunnen koken, werken en slapen. What else do we need?

Vrienden en familie

Vrienden. Familie. Dat is what we need. Ik heb mijn moeder nu één keer gezien. Geen knuffels. We lieten ruim twee meter tussen ons in. Voor de zekerheid. Dat is gek en ongemakkelijk. We proberen af en toe een auto te lenen, zodat we onder het balkon van Patricks moeder kunnen zwaaien. We hebben vrienden gezien op het beeldscherm van mijn laptop en we hebben geborreld via Houseparty. Maar dat is toch niet hetzelfde als elkaar in het echt zien.

Alsof we nog op reis zijn

Eigenlijk leven we alsof we nog op reis zijn. Daar konden we onze vrienden ook alleen digitaal zien en telefonisch spreken. De hele dag op elkaars lip zitten, thuis werken, leven met beperkte middelen, ons aanpassen aan een nieuwe situatie en vreemde regels… Dat is gesneden koek voor ons. Dat deden we op reis elke dag. De grote uitdaging zit in de onzekerheid. Krijg ik straks weer werk? Kan Patrick een baan vinden? Waar gaan we wonen? Hoe gaan we weer aarden?
 
Thuiskomen na een wereldreis

Het was echt!

Het gekste is nog dat het voelt alsof we nooit zijn weggeweest. Er wordt niet gepraat over onze herinneringen en avonturen. Het gaat alleen maar over corona. Dat is heel begrijpelijk. Als ik me bedenk dat ik anderhalve maand geleden nog oog in oog stond met de berggorilla’s in Oeganda, moet ik mezelf even knijpen om te voelen dat ik niet droom. Het was echt! Ach, als de dingen straks weer normaal zijn, komt dat gevoel vast wel weer terug. Want hoe je het ook wendt of keert, we hebben een onvergetelijke reis gemaakt. Dat pakt niemand ons af!

De All Day Every Nieuwsbrief

Wil je na dit verhaal over thuiskomen na een wereldreis nooit meer een verhaal missen? We schrijven vaker dit soort verhalen en delen onze beste tips. Meld je aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief en je mist nooit meer een artikel. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen 😉 Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. We gaan naar huis. Onze onvergetelijke wereldreis is onverwachts afgelopen
2. Dit zijn de leukste en minder leuke momenten van onze wereldreis in 2019
3. Twee jaar op wereldreis: eindelijk een antwoord op al jullie vragen!
4. 5 verrassende landen in Europa die wij na onze wereldreis willen bezoeken
5. Een avontuurlijke wereldreis: waarom we liever niet vliegen

By

De kogel is door de kerk. We gaan naar huis. We hebben duizend-en-een afwegingen gemaakt en zijn tot de conclusie gekomen dat het met de ontwikkelingen rondom het coronavirus niet verstandig is om verder te reizen. Voor ons niet, maar ook niet voor de mensen om ons heen. Morgen stappen we in het vliegtuig van Kampala naar Amsterdam en komt er onverwachts een einde aan onze prachtige wereldreis.

De gevolgen van het coronavirus

Zoals de meeste van jullie weten, was het ons doel om zonder te vliegen terug te reizen naar Nederland. Helaas is die missie onmogelijk geworden door de verspreiding van het coronavirus. De boot van Israel naar Italië, die we eind mei zouden pakken, is nu al gecanceld. Israel, Egypte en Sudan hebben hun grenzen gesloten. De eerste besmettingen zijn in Kenia en Ethiopië vastgesteld. Steeds meer landen annuleren vluchten van en naar Nederland. Hoe langer we wachten, hoe groter de kans is dat we ergens stranden en we het risico lopen dat we in onveilige situaties terechtkomen.

Wachten tot het overwaait

Waarom we niet wachten tot het overwaait? Tsja, het is moeilijk inschatten wat er de aankomende weken en maanden gaat gebeuren. We hebben overwogen om ergens een tijdje te blijven hangen en de situatie aan te kijken. Maar toen werden de eerste klussen gecanceld. De reisindustrie heeft het zwaar en bezuinigt als eerste op zzp’ers. Er komt voorlopig geen geld binnen en niemand weet hoe lang dat gaat duren. Ergens blijven wachten kost geld en we willen niet blut thuiskomen. Daarnaast verandert de situatie elke dag. Gisteren konden we Sudan nog in. Vandaag niet meer. We merken ook argwaan van de mensen om ons heen. Wij zijn immers Europeanen en worden door sommige mensen als wandelend coronavirus gezien. Als hier de paniek uitbreekt kan de sfeer richting buitenlanders zomaar omslaan. Nou ja, je snapt het.
 
coronavirus

Geen sociale vangnetten in Afrika

Ik maak me vreselijke zorgen om de inwoners van veel Afrikaanse landen. De ellende gaat hier nu pas beginnen. Hier zijn geen potjes voor bedrijven die over de kop dreigen te gaan. Geen sociale vangnetten voor mensen die hun baan verliezen. Wie het ziekenhuis überhaupt kan betalen moet nog maar afwachten of ze de hulp krijgen die nodig is. Denk maar niet dat er een thuishulpprogramma is voor kwetsbare ouderen en gehandicapten. De meeste mensen wonen hutje mutje op elkaar en delen soms met meer dan tien een eenkamerwoning. Zelfquarantaine is praktisch onmogelijk. Wat een geluk dat wij een vliegticket kunnen kopen naar een veilig en goed georganiseerd land als Nederland.

Verdrietig, opgelucht, nerveus

Hoe we ons voelen? In de war. Verdrietig. Opgelucht. Nerveus voor wat komen gaat. Eerlijk gezegd dringt het nog niet tot me door dat we de volgende week beginnen op Hollandse bodem. We hebben gisteren de vliegtickets afgerekend. Toen voelde ik wel wat tranen opkomen. Wat jammer dat we onze wereldreis op deze manier moeten afsluiten. Aan de andere kant zijn we dankbaar voor de onvergetelijke tijd die we hebben gehad. Voor alle mooie herinneringen en bijzondere mensen die we hebben ontmoet. Voor onze lieve vrienden en familie die het vreselijk jammer voor ons vinden, maar stiekem ook dolblij zijn dat we nu al terugkomen. We realiseren ons meer dan ooit dat we ontzettend veel geluk hebben dat ons wiegje in Nederland stond.
 
Liften bunnik wereldreis

We blijven nog lang nagenieten

In Nederland kunnen we de eerste dagen terecht in de Amersfoortse Airbnb van onze lieve vrienden Taco en Ronald. Dat is tegelijkertijd de plek waar we onze wereldreis op 4 augustus 2017 begonnen. Het cirkeltje is rond. Dan hebben we mooi de tijd om een tijdelijke kamer bij mijn broer Richard in huis klaar te maken. Vanuit daar zoeken we verder naar een huurwoning in Utrecht. Onze wereldreis zit er erop, maar dat betekent niet dat onze verhalen op zijn. We hebben nog honderden avonturen die we nog niet met jullie hebben gedeeld en die we hopelijk de aankomende weken, misschien wel maanden voor jullie gaan opschrijven. Ik hoop dat jullie nog lang blijven nagenieten van onze wereldreis. Dat gaan wij in elk geval wel doen.

Hier lees je meer over onze wereldreis

1. Dit zijn de leukste en minder leuke momenten van onze wereldreis in 2019
2. Twee jaar op wereldreis: eindelijk een antwoord op al jullie vragen!
3. Een jaar op reis! Dit zijn de leukste statistieken en weetjes van 365 dagen wereldreis
4. Dit zijn de leukste en minder leuke momenten na 6 maanden wereldreis
5. Hoe ik ‘ja’ zei tegen Daisy’s droom en nu op wereldreis ben

By

We doorkruisten 9 landen op 3 continenten. We kochten en verkochten een auto, sliepen bij vreemden op de bank, zagen de Big Five, maakten nieuwe vrienden, beklommen bergen en doken naar de bodem van de zee. 2019 was weer een fantastisch reisjaar. Nu is het tijd voor een terugblik op de leukste momenten van onze wereldreis en de dieptepunten van het afgelopen jaar. Lees je weer mee?

De leukste momenten in 2019

Het is 28 december en we zitten met een biertje aan de kust van Lake Malawi. “Wat zijn voor jou de drie leukste momenten van onze wereldreis in 2019?”, vraag ik Patrick. Hij kijkt me met grote ogen aan. “Drie maar?” We hebben de afgelopen 12 maanden zoveel meegemaakt en gezien, dat het bijna onmogelijk is om een keuze te maken uit zoveel bijzondere ervaringen. We doen toch een poging om onze leukste momenten in 2019 met jullie te delen. Terwijl ik dit opschrijf bedenk ik me alweer tien andere momenten die eigenlijk ook in dit rijtje thuishoren. Die bewaren we voor andere keer.

Daisy’s favoriet: Couchsurfen in Australië

Wie ons al een tijdje volgt weet dat we het eigenlijk helemaal niet zo leuk vonden in Australië. Het is dus best verrassend dat één van mijn meest favoriete momenten juist in dat land was. De reden dat we het niet zo leuk vonden down under was omdat we maar geen echte connectie maakten met de bewoners. Tot we besloten om te gaan Couchsurfen. Toen sliepen we bij vreemde mensen op de bank en kregen we een inkijkje in het leven in Australië. We bivakkeerden een week bij Elaine en haar speelse honden, gingen mee naar een pubquiz en comedy night met Bec, kregen een privédrumsessie van Christian en aten een Ierse stoofpot met de Schotse John en zijn vrienden. Dát zijn de momenten die het reizen zo bijzonder maken.
 
leukste momenten van onze wereldreis

Patricks favoriet: duiken op Atauro Island

Een van de leukste dingen die ik tijdens onze wereldreis heb geleerd is duiken. Ik haalde in Cambodja mijn Open Water duikbrevet en in Indonesië mijn Advanced duikbrevet. Duiken in Indonesië en Cambodja was fantastisch, maar niets overtreft mijn de ervaringen in Timor-Leste. Op het prachtige Atauro Island verbleven wij bij het Atauro Dive Resort, waar twee Australische instructeurs ons meenamen naar de weergaloze, onaangetaste onderwaterwereld van Oost-Timor. Nog nooit beleefde ik zo diep een hoogtepunt.
 
leukste momenten van onze wereldreis
Foto: Tony Ayling

Daisy’s favoriet: de oversteek naar Afrika

Tien jaar geleden reisde ik al eens door zuidelijk Afrika. Het continent heeft mijn hart gestolen en ik droomde er altijd al van om nog eens terug te gaan. Toen we Australië zat waren, konden we twee dingen doen: naar huis gaan of onze reis drastisch omgooien. Ik stelde voor om naar Zuid-Afrika te vliegen en vervolgens met het openbaar vervoer terug naar huis te reizen. Gelukkig was Patrick nieuwsgierig naar het continent en stemde hij in. Toen ik in Johannesburg uit het vliegtuig stapte vulde mijn hart zich met blijdschap. De geuren, de kleuren, de mensen… alles voelde meteen zo vertrouwd. Op dat moment wist ik dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Wat een avontuur!
 

Patricks favoriet: Sumba (pizza eten)

Ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten van het eiland Sumba, maar de schilderachtige schoonheid ga ik nooit meer vergeten. De uitzichten waren magisch, de zonsopkomsten betoverend en de helderblauwe zeeën wonderschoon. Sumba heeft een speciaal plekje in mijn hart. De grootste verrassing was echter een kleinschalig, net geopend resort in Melolo. Daar leerde we twee Franse ondernemers kennen, die mij ontzettend inspireerden. In hun Amu Dahi Restaurant & Villa laten ze zien dat je een resort kan starten waar de locals wél van profiteren. Ze houden in alles wat ze doen rekening met het hun impact op het milieu. En last but not least: ze bakken heerlijke pizza’s in een zelfgebouwde steenoven. Daar kan ik dus echt van genieten!
 
Amu Dahi Resort Sumba Zwembad

Daisy’s favoriet: trektocht in Lesotho

Ik denk met veel plezier terug aan onze trektocht in de bergen van Lesotho. Gids Thabo nam ons mee de bergen in naar een dorp waar je alleen te voet of per paard kunt komen. We liepen zo’n vijf uur door een waanzinnig mooi landschap. Onderweg werden we gegroet door enthousiaste en vooral nieuwsgierige dorpelingen. ’s Middags kwamen we aan op de plek waar wij die nacht zouden slapen. Het was echt wat je je voorstelt van een traditioneel Afrikaans dorp, met ronde huisjes van klei en rieten puntdaken. In het dorp dronken we zelfgebrouwen gemberbier en werden we bij een gezin uitgenodigd om te komen eten. Geweldig leuk om met de kinderen in het kaarslicht om de tafel te zitten, terwijl moeder op een paraffine kookstelletje de lekkerste maaltijd bereidt. Een avontuur om nooit meer te vergeten.
 

Patricks favoriet: Nelson Mandela tour

Zuid-Afrika is mijn favoriete land van 2019. De veelzijdigheid in alle facetten heeft me verrast en gegrepen. Van kleurrijk en creatief Maboneng tot (wat mij betreft) de mooiste stad van onze reis: Kaapstad. Tijdens onze reis door Zuid-Afrika las ik ‘De lange weg naar de vrijheid‘ van Nelson Mandela. We bezochten het Nelson Mandela museum en het Apartheid Museum. Tot slot werden we uitgenodigd om te eten bij zijn voormalige buurman. Als kers op de taart nam gastheer Zim ons mee op een door hemzelf ontwikkelde Nelson Mandela tour, wat een hele leuke manier was om de plekken te bezoeken die Mandela in zijn boek beschrijft.
 
eten in Zuid-Afrika

Daisy’s dieptepunt: nóg een wortelkanaalbehandeling

In Zuid-Afrika begon de kiespijn. Nou ja, kiespijn? Tandpijn moet ik zeggen. Dit keer zat de ontsteking in mijn kaak boven mijn voortand. Ik hoopte stiekem dat het wel weer over zou gaan, maar toen de pijn me ’s nachts wakker hield besloot ik in Kaapstad naar de tandarts te gaan. De beste man gaf me een berg pillen die de ontsteking weg zou moeten halen. Niets was minder waar. Intussen waren we aangekomen in Upington en kwam de pijn twee keer zo hard terug. Er ontstond zelfs een hele bult in mijn gehemelte. Nerveus en vermoeid door het slaaptekort klopten we aan bij de tandarts in Upington. Ik zou een uitgebreide behandeling moeten krijgen, maar ons visum was nog maar twee dagen geldig: we moesten het land uit. De tandarts boorde een gat in mijn tand om de ontsteking ‘vrij’ te laten en adviseerde mij zo snel mogelijk een tandarts in Namibië te zoeken. Door mijn slechte ervaring met tandartsen in Afrika twijfelde ik even of ik niet beter naar huis kon gaan. Uiteindelijk vond ik een heel goede tandarts in Windhoek die me in twee behandelingen verloste van de pijn. Ik moest een paar dagen bijkomen van de stress, angst, vermoeidheid en pijn.
 
leukste momenten van onze wereldreis

Patricks dieptepunt: de auto in Australië

Ik ben niet bepaald een technisch wonderkind. Dus het repareren van een auto is niet aan mij besteed. Toen we in Australië een klein busje kochten om op roadtrip te gaan was ik daarom blij dat een monteur ons vertelde dat het busje nog in goede staat verkeerde. Ik hoopte vurig dat onze ‘Phoebe’ ons niet al teveel kopzorgen zou geven. Helaas bleek de 15-jaar oude Mitsubishi toch de nodige problemen te hebben, die zich gedurende vier maanden langzaam maar zeker aan ons kenbaar maakten. Van banden die al veel eerder vervangen hadden moeten worden tot een falende koppeling en versleten schokdempers. Ach, uiteindelijk is het natuurlijk onderdeel van het avontuur, dus de herinnering aan het gammele wagentje koester ik ook. Maar het blijft toch een beetje knagen dat het ons niet lukte om over zee Australië te bereiken en dat we eenmaal op het eiland aangekomen alsnog financieel het schip in zijn gegaan.
 

Daisy’s minst favoriete moment: hond aangereden

Ik twijfelde erg tussen het brommerongeluk of die keer dat we een hond aanreden. Maar ik ben eruit. Mijn minst favoriete moment in 2019 was toch echt die keer dat we een hond aanreden op Sumba. Het ging allemaal zo snel. Ik zie nog steeds voor me hoe het arme diertje op de grond ligt te woelen van de pijn. Ik heb de hele avond gehuild. Om de hond, maar ook om ons beperkte handelen op dat moment. Ik krijg alweer pijn in mijn buik als ik eraan denk.
 
leukste momenten van onze wereldreis

Patricks minst favoriete moment: Baan gewonnen, baan verloren

Ik kwam Australië binnen met een werkvisum. “Als jij aan de website werkt, kan ik een baan zoeken en wat extra geld verdienen”, zei ik tegen Daisy. “Maar, dan ga ik wel proberen om iets in het boekenvak te doen.” En dat lukte! Ik vond een baan als vertegenwoordiger bij een kleine uitgeverij uit Brisbane. In plaats van het verkopen van boeken aan boekhandels, verkocht ik educatieve boeken aan kinderdagverblijven. Ik werd via Skype klaargestoomd om aan de slag te gaan. Op een donderdag in april begon ik enthousiast aan dit bijzondere avontuur, maar het was van korte duur. Waar ik te horen had gekregen dat ze ‘heel veel werk’ hadden en ik ‘overal in Australië flexibel aan de slag kon’, bleek het ambitieniveau van de uitgeverij groter dan de markt. Twee weken na mijn eerste werkdag werd ik gebeld. “Sorry Patrick. We hebben geprobeerd afspraken voor je te maken, maar we zijn eigenlijk overal al geweest.” Uiteindelijk was deze tegenvaller een extra reden om Australië sneller dan gepland te verlaten. En eerlijk gezegd geniet ik veel meer van Afrika dan van de land down under. Iets met ‘elk nadeel heb z’n voordeel’ zullen we maar zeggen.
 
leukste momenten van onze wereldreis

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. Een jaar op reis! Dit zijn de leukste statistieken en weetjes van 365 dagen wereldreis
2. Jaaroverzicht: dit zijn de 10 best gelezen blogs van 2019
3. 5 verrassende landen in Europa die wij na onze wereldreis willen bezoeken
4. Twee jaar op wereldreis: eindelijk een antwoord op al jullie vragen!
5. Wereldreis update: omgekeerde cultuurshock en op zoek naar een huis op wielen

By

Op 4 augustus 2019 vierden we een mijlpaal: we zijn alweer twee jaar op wereldreis! Precies een jaar geleden deelden we de leukste statistieken en cijfers van 365 dagen wereldreis. Dit jaar doen we het anders. We vroegen wat jullie willen weten over ons en onze reis. De vragen stroomden binnen! De één nog leuker en persoonlijker dan de ander. Nu is het tijd voor de antwoorden. Na het lezen van dit blog weet je echt alles over ons. Nou ja, bijna alles dan…

Twee jaar op wereldreis: hoe houden we dat vol?

Ria: “Hoe hebben jullie het ervaren dag en nacht samen te zijn?”

Patrick: Ik heb het nooit als vervelend ervaren. Integendeel zelfs. We hebben altijd plezier en tegelijkertijd heb je elkaar nodig. Dat zie ik als iets heel positiefs. Samen mooie avonturen beleven is (bijna) nooit moeilijk of zwaar. Maar als je 14 uur in een bus zit, waar de stof door open ramen waait en de muziek op vol volume staat, moet je elkaar soms helpen om niet helemaal gek te worden. Dus dat we dag en nacht samen zijn, versterkt juist wat we hebben. Daarnaast hebben we gelukkig niet zo vaak ruzie. In Nederland was dat al zo, tijdens deze reis nog steeds. Dus dat maakt het een stuk makkelijker.

Monique D: “Hoe houden jullie het zo lang vol? Dan bedoel ik vooral op de moeilijkere tijden?”

Daisy: Het helpt dat we allebei positief ingesteld zijn. En dat we vrij nuchter zijn. Daarnaast leer je relativeren tijdens een reis als deze. Als we in de knel zitten, dan weten we dat het wel weer goedkomt. Een paar dagen slapen bij een Cambodjaans gezin dat bijna niets heeft zet onze ‘problemen’ in een ander daglicht. De echt moeilijke tijden zijn de momenten dat er belangrijke gebeurtenissen zijn in Nederland. Trouwerijen, kindjes geboren en zelfs begrafenissen. Op dat soort momenten nemen we bewust de tijd om even ergens te gaan zitten en erover te praten. Het is misschien een cliché, maar het allerbelangrijkste is dat je blijft communiceren.
 
Sri Lanka
 

Is het na twee jaar op wereldreis tijd om naar huis te gaan?

Ellis: “Op welke momenten denk je soms: ik wil naar huis!”

Toen Jelle, Marlijn en Annelies baby’s kregen. Toen Sjoerd en Carli gingen trouwen. Toen Gerben werd aangenomen op de musical academie. Toen Richard zijn nieuwe vriendin voorstelde. Toen we afscheid moesten nemen van lieve Nicoline. Toen Rick even een goeie knuffel kon gebruiken. Toen Femmie haar eerste workshop gaf. Toen Sander niet zo goed wist waar hij wilde werken. Toen de hond van mama overleed. Toen mijn ouders een nieuw huis kochten. Toen de nieuwe vriendin van Michel naar Nederland kwam. Toen Carlijn en Pieter hun diploma kregen. Toen Saskia vertelde dat ze zwanger is. Toen Anne ging verhuizen. Samen proosten, samen huilen; dat zijn de momenten waarop we even naar huis willen.

Saskia: “Denken jullie vaak aan Nederland? En is er iets wat jullie het meeste missen?”

Wat we het meeste missen zijn de momenten met familie of vrienden, die je tijdens zo’n reis niet of nauwelijks hebt. Even bij je ouders eten, met vrienden een potje FIFA spelen op de Xbox, een kopje koffie in de stad met vriendinnen. Of zelfs gewoon even op de fiets springen en boodschappen doen bij een supermarkt waar je alles makkelijk kan vinden. Tegelijkertijd krijg je zoveel moois terug tijdens zo’n reis. Herinneringen die je nooit meer vergeet. En we weten allebei ook dat het leven supersnel weer ‘gewoon’ zal zijn als we terugkomen. Dus tussen al het missen door, proberen we vooral te genieten van wat we allemaal meemaken!
 

 

Een plek onder de zon?

Manon: “Mis je niet je eigen stekkie op een gegeven moment?”

We verbazen ons er steeds weer over hoe snel we gewend kunnen raken aan een nieuwe plek. We voelen ons snel thuis. Dat helpt. Maar er zijn zeker momenten dat we het comfort van een eigen stekkie missen. Lekker met een kop thee en een dekentje op de bank een filmpje kijken of koken met je eigen, handige spulletjes. Dat zijn dingen die we wel eens missen. Maar we weten ook dat we dat weer terugkrijgen.

Yvonne: “Hebben jullie na zo’n lange tijd niet behoefte een eigen slaapkamer? Waar niemand op de gang loopt, met potten rammelt in de keuken of op de deur van de buren staat te bonken.”

Daisy: Jij bent zeker ook een reiziger 😉 Ik ben een lichte slaper en we hebben allebei veel rugklachten. Ik slaap het beste in een goed bed, in een donkere kamer, zonder lawaai. Eigenlijk ben ik dus helemaal niet gemaakt voor deze levensstijl. Als we een paar nachten in een eenvoudige homestay op een rieten matrasje zonder kussens hebben geslapen, dan wisselen we dat het liefst af met een paar nachten extra comfort in bijvoorbeeld een boetiekhotel. Bovendien hebben we het geluk dat we voor ons werk op veel bijzondere plekken mogen slapen, waar het meestal we goed zit met dat comfort. Als we langere tijd ergens verblijven, dan huren we een appartement en zijn we best kritisch voor we een keuze maken. Zo hebben we regelmatig het gevoel dat we toch een eigen slaapkamer hebben.
 

 

Zijn we het na twee jaar wereldreis al zat?

Marieke en Donna: “Worden jullie het reizen wel eens zat?”

Patrick: Ehm, ja. Dat wil zeggen, ik houd het vol omdat ik weet dat het eindigt. Tot nu toe ben ik het reizen zelf niet zat, maar ik weet dat ik het niet oneindig kan doen. Maar goed, voor vertrek zei ik ook wel eens dat ik na 9 maanden weer terug zou zijn…

Daisy: Na 2 jaar reizen ben ik het nog steeds niet zat. Ik merk wel dat we in een ander tempo reizen en niet meer zo de behoefte voelen om alles te zien. Hoewel ik zeker weet dat ik reizen op zich nooit zat word, kijk ik er ook naar uit om volgend jaar weer thuis te zijn.
 
Nepal Mount Everest Base Camp
 

We kunnen niet alles zien

Suzanne S.: “Nu hebben jullie bijna alles wel gezien maar welk land had je eigenlijk nog heel graag willen zien en waarom?”

Patrick: Pakistan. Toen we uit Nederland vertrokken besloten we om zo min mogelijk te vliegen. Maar een route vinden waarbij dat lukt (visums, gesloten grenzen, conflictsituaties) is niet makkelijk. De beste route leek via Turkije en Iran, maar Pakistan was te gevaarlijk. Mede door het negatief reisadvies in een groot deel van het land. Gedurende onze reis zijn we echter mensen tegengekomen die wel door Pakistan zijn gereisd en die daar heel positief over zijn. Met de kennis van nu en de reiservaring die we in de afgelopen jaren hebben opgedaan, zou ik wel door Pakistan willen reizen.

Daisy: Ik had heel graag naar Japan gewild. Het lijkt me een bijzonder land, omdat het totaal anders is dan de andere landen in Azië die we wel gezien hebben. Het was alleen veel te ingewikkeld om zonder te vliegen in Japan te komen en vanuit daar weer verder te reizen.

Over baarden en zonnenbrillen

Tom: “Ik ben ook een baardmans. Wat zijn je ervaringen met de barbiers?”

Patrick: Dit is nog eens een leuke vraag! Iedereen die mij op Instagram volgt heeft in de afgelopen jaren regelmatig foto’s en video’s van mij gezien bij plaatselijke barbiers. Van kleine, stoffige hokjes van 2 bij 2 tot luxere kappers met hippe, bebaarde pro’s. De ene kapper is de ander niet en het is wel eens korter geknipt dan ik wilde. Maar uiteindelijk groeit het gelukkig altijd weer terug. Ik ga zo ongeveer eens in de 6 tot 8 weken. Met als hoogtepunt mijn ervaring in Nepal, waarvan ik op Instagram een leuke story maakte die je hier kan zien. En geniet vooral ook van de fotocollage!
 
jaar op wereldreis
 

Suzanne van D.: “Hoeveel zonnebrillen heeft Daisy al versleten tijdens de reis?”

Patrick: Daisy houdt niet van nieuwe spullen kopen, dus dit is een pijnlijke vraag. Ze vertrok uit Nederland met een bril die ze al jaren had en waar ze erg aan gehecht was. Tijdens het waterfestival in Myanmar werd de zonnebril door een brandweerspuit van haar hoofd gespoten en kwam in het donkerbruine water terecht. Onvindbaar. De zonnebril die ze als vervanging kocht was na 3 weken versleten. De volgende zonnebril was Thais en hield het iets langer vol, maar op Bali besloten we toch voor een kwaliteitszonnebril te gaan. Helaas sneuvelde die toen de scootertaxi waar Daisy op zat een botsing kreeg en ze op haar zonnebril landde. Op Flores kocht ze een zonnebril waardoor de wereld iets geler werd, maar die was binnen enkele weken helemaal bekrast. In Australië heeft ze recent een zonnebril gekocht die het tot nu toe volhoudt. Maar goed, het is dan ook al een paar maanden winter aan deze kant van de planeet ;-). Het antwoord is 6 (ongeveer).

Twee jaar op wereldreis doet wat met je!

Suzanne van D.: “Is Patrick echt zo gek als hij er uitziet op de foto’s?”

Daisy: Ja! Gekker nog. Hij is een kei in het maken van ongemakkelijke opmerkingen bij vreemde mensen. De pijnlijke stiltes die volgen, daar geniet hij ontzettend van en kan hij achteraf keihard om lachen. Als er ergens een microfoon is, grijpt hij zijn kans om zijn versie van Ed Sheerans ‘Perfect’ te zingen. Ja, zelfs bij de kinderkaraoke op de camping. Twee jaar op wereldreis doet wat met je.

Sander: “Ik vraag me af waarom Patrick altijd zo raar moet kijken op de foto’s?”

Patrick: Pure onzekerheid.
Daisy: Ik ook…
 
jaar op wereldreis
 

Er is ook ruimte voor lastige vragen

Mario: “Waar blijft de tijd?”

Patrick: Waar de tijd blijft is lastig te zeggen. Maar je bent, als mens. Op een plek, tijdens een gebeurtenis. En een gebeurtenis heeft een plaats, maar ook een tijdstip. Een object heeft bepaalde afmetingen in de ruimte, maar ook in de tijd indien het gedurende een zekere periode bestaat. De lineaire, voortschrijdende tijd wordt vaak gepersonifieerd als een man met baard. Dus wat dat betreft lijkt de tijd een beetje op mij. Waar de tijd blijft weten we niet. Maar de tijd is in ieder geval nu. En zal zijn, tot in de eeuwigheid. En ik ben hier. Beantwoordt dat je vraag?

Twee jaar op wereldreis? Waar doen we het van?

Afra: “Werken jullie op reis? En zo ja, hoe wat waar?”

Daisy: Voor we vertrokken werkte ik al als reisjournalist. Het leek ons een mooie kans om dat te blijven doen tijdens onze reis. Zo kunnen we meer betekenis geven aan de reis en het bovendien langer volhouden. Gaandeweg is Patrick mij steeds meer gaan helpen. We doen verschillende dingen. We schrijven veel voor deze website, al verdienen we daar geen geld mee. We maken video’s, voor onszelf en voor opdrachtgevers, zoals Better Places en FNV Mondiaal. We schrijven artikelen voor reisorganisaties die ze op hun eigen website plaatsen. Af en toe mogen we bijzondere accommodaties of activiteiten uitproberen en daarover schrijven.
 
Digital nomad
 

Claudia: “Waar doen ze het van?”

Voor we vertrokken hebben we hard gespaard. Bovendien hebben we al onze spullen verkocht en onze kosten in Nederland tot nul gebracht. Maar we hebben ook inkomsten doordat we zo’n 3 á 4 dagen per week werken. De totale maandelijkse uitgaven op reis zijn gemiddeld lager dan de kosten die we in Nederland hadden. We hoeven dus niet zoveel te werken als we in Nederland deden, om toch aardig rond te komen. We kiezen ervoor om niet fulltime te werken. We zijn tenslotte vooral op reis. Aan het eind van de rekening verliezen we elke maand een beetje geld. Dat gaat van ons spaargeld af. Daardoor kunnen we dit niet tot in het oneindige doen.

Claudia: “Is de insteek van het delen van de reisverslagen om geld te verdienen?”

We schrijven onze verhalen om mensen te inspireren, om ze te laten zien wat voor moois er allemaal te zien is, maar ook om ze mee te nemen op onze avonturen. Er is niets leuker dan een verhaal schrijven en van een vreemde te horen dat ze genoten hebben van ons artikel. Dáár doen we het voor. Omdat het hebben en onderhouden van een website een hoop geld kost, zoeken we wel naar manieren om wat extra’s te verdienen. Zo werken we bijvoorbeeld met een affiliate-programma. Als je bijvoorbeeld een aankoop doet bij Bol.com via een linkje op deze website, dan krijgen wij een percentage van de winst. Dat kost jou niets meer, maar levert voor ons wel wat op. Hetzelfde geldt voor het boeken van sommige hotels via onze website. Op die manier kunnen we onze verhalen gratis blijven delen.
 
Mr Binh Family Cat Tien
 

Random vragen over van alles en nog wat

Janne: “Wanneer komt jullie boek met prachtige reisverhalen, mooiste logeeradressen en do’s and don’ts uit?”

Haha! Dat zou superleuk zijn! Eerlijk gezegd spelen we zelf al met dit idee. Aangezien we allebei contacten hebben bij uitgeverijen en Daisy ervaring heeft met self-publishing, zou het zomaar kunnen gebeuren. Maar een datum hebben we nog niet. Keep you posted!

Dennis: “Komt er nog een nieuwe aflevering van de podcast?”

Leuk om te horen dat we gemist worden! Het is niet altijd even makkelijk om een nieuwe aflevering op te nemen. Niels heeft een drukke baan in Nederland en ik ben steeds onderweg. Met het tijdsverschil is het soms even puzzelen naar een moment waarop we beiden kunnen en ik ook nog eens een goede internetverbinding heb. Het is gelukt! Hier vind je de nieuwste aflevering van Reisgenoten.

Dennis: “Hebben jullie je stappenteller aangezet?”

Jazeker! We gebruiken Polarsteps. Dat is een app die precies bijhoudt waar we zijn geweest, hoe lang we al op reis zijn en hoeveel kilometer we hebben afgelegd. Volgens Polarsteps hebben we in de afgelopen 739 dagen 107.922 kilometer in 25 landen afgelegd. We hebben gelukkig niet alles gelopen, maar als je dat zou omrekenen naar stappen komt dat uit op: 143.860.026 stappen. Je kunt ons trouwens ook volgen op Polarsteps!

Twee jaar op wereldreis is wel lang!

Monique de J.: “Wanneer is de terugreis gepland?”

De terugreis is in zekere zin al begonnen. Want hoewel het nog even gaat duren voordat we terug zijn, gaan we vanuit Zuid-Afrika naar het noorden, waardoor we steeds dichterbij Nederland komen. Daarnaast zitten we sinds een paar weken weer in dezelfde tijdzone als Nederland, waardoor het voelt alsof we al een stuk dichter bij huis zijn ;-).

De All Day Every Nieuwsbrief

Wil je verhalen zoals alle vragen en antwoorden over twee jaar op wereldreis niet meer missen? Meld je dan aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen! Meld je aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. Het roer om! Waarom we Australië verlaten en naar Zuid-Afrika gaan
2. Dit zijn de leukste en minder leuke momenten na 6 maanden wereldreis
3. Voorbereiding wereldreis: dit doen we een week voor vertrek
4. Op wereldreis? 10 dingen die je moet weten over het afsluiten van een reisverzekering
5. Een jaar op reis! Dit zijn de leukste statistieken en weetjes van 365 dagen wereldreis

By

Ja, je leest het goed! We gaan Australië verlaten en vervolgen onze wereldreis in Afrika. Helemaal zoals jullie van ons gewend zijn gooien we de plannen weer eens flink om. En daar hebben we goede redenen voor. In dit artikel vertel ik je waarom we het roer omgooien, wanneer we vertrekken, waarom we naar Zuid-Afrika gaan en wat onze plannen zijn. Lees je mee?

Het ging allemaal net even anders

We hadden grote plannen voor Australië. Te grote plannen eigenlijk. 4 maanden geleden kwamen we aan in Darwin en kochten we een busje. Het idee was om een heel rondje om het gigantische eiland te rijden. Onderweg wilde Patrick een baan zoeken in het boekenvak en zouden we een paar maanden settelen in een grote stad om te werken. Dat ging allemaal iets anders dan we hadden gedacht.

Patrick heeft een baan! Of toch niet?

Na een wekenlange rondreis langs de westkust van Australië is het zover: Patrick vindt een baan in zijn eigen vakgebied. Hij mag aan de slag al boekenverkoper voor een kleine uitgeverij van kinderboeken. Geweldig! We sjezen in 7 dagen van het zuidwesten naar het oostelijke Brisbane waar hij meteen aan de slag kan. En dat gaat goed! Op zijn nieuwe schoenen in de auto van de zaak is hij in minder dan 10 dagen de op één na beste verkoper van het hele team. We maken plannen voor de volgende bestemmingen: 1 week verkopen in Sunshine Coast, een weekje in Newcastle, dan een maand in Sydney en misschien wel 2 in Melbourne.

Maar dan wordt hij gebeld door een oververhitte collega: “stop waar je mee bezig bent!” Wat blijkt? Er is helemaal niet voldoende werk voor de extra verkopers die ze net hebben aangenomen. De nieuwkomers moeten er als eerste uit. Patrick is zijn baan na 2 weken alweer kwijt.
 
Kimberley Australia

Balen als een stekker

Accommodaties cancelen, afspraken afzeggen. We balen als een stekker. Niet in de laatste plaats omdat het gewoon ontzettend leuk was voor Patrick om een paar maanden in vreemd land te werken. Het is maar de vraag of het zin heeft om nog eens op zoek te gaan naar een andere baan in het boekenvak. De meeste bedrijven reageerden de eerste keer al niet op zijn mailtjes. Bovendien hebben we geen zin om wekenlang te wachten met de kans dat het niks wordt. Het geld dat die tijd ons zou kosten besteden we liever aan mooie avonturen.

We missen iets in Australië

Patrick en ik maken lange wandelingen langs het strand in Brisbane en kletsen uren over ons gevoel bij Australië, de tegenvallers en de nieuwe mogelijkheden die we plotseling hebben. Het duurt even voor we allebei durven toe te geven dat we Australië niet zo fantastisch vinden als we van te voren hadden gedacht. We missen iets. Het contact met de lokale bewoners is afstandelijk en zakelijk. Terwijl we in Azië juist zo genoten van alle bijzondere ontmoetingen. Daarnaast merken we dat we constant van highlight naar highlight hoppen, zonder dat we echt een connectie maken met de plek of de bewoners. Zelfs als we een urenlange wandeling in de wildernis maken komen we nog waarschuwingsbordjes, aangelegde uitkijkpunten en metalen trappen tegen. Het voelt gewoon niet echt.

We voelen dat we moeten gaan – naar Zuid-Afrika

Begrijp me niet verkeerd. We hebben ontzettend genoten van de waanzinnig mooie natuur in West-Australië. De diepe, donkerrode kloven, eindeloze vlaktes, de onverbiddelijke wildernis; het maakt allemaal grote indruk op ons. Hoe onbegrijpelijk het misschien ook is om al die plekken die we nog niet gezien hebben over te slaan, we voelen heel sterk dat het tijd is om te gaan. Dus laten we er geen gras over groeien en boeken meteen een ticket naar Zuid-Afrika. Eind juli gaan we al!
 
roadtrip van Darwin naar Perth

Zo min mogelijk vliegen

Maar waarom Afrika, hoor ik je denken. Jaren geleden verloor ik al eens mijn hart aan het continent. Ik reisde maandenlang door de zuidelijke landen en denk nog vaak terug aan de bijzondere avonturen die ik daar meemaakte. Ik weet dus stiekem al dat ik daar graag ben.

Een andere belangrijke reden is dat we zo min mogelijk willen vliegen. Dat we een vlucht pakken om weg te komen uit Australië hadden we ingecalculeerd. We hadden eerst bedacht om ook naar Nieuw-Zeeland te gaan en daarna naar Zuid-Amerika, voor we teruggaan naar Europa. Die route betekent minimaal 3 vluchten voor we weer thuis zijn. Van Sydney vliegen we rechtstreeks naar Johannesburg. Dat is één vlucht en hopelijk de laatste. Want vanaf Zuid-Afrika willen we zonder te vliegen terug naar Nederland reizen.

We krijgen vast een voorproefje

De laatste 2 weken hebben we veel gecouchsurft en op die manier heel veel te gekke mensen ontmoet. Op dit moment zit ik in een appartement aan de rand van Sydney achter mijn laptop. Patrick en onze gastvrouw Miemsie staan in de keuken gezellig te kletsen terwijl ze het avondeten bereiden. Geloof het of niet, maar onze hosts Miemsie en Henning, komen oorspronkelijk uit Zuid-Afrika. Zo krijgen we alvast een klein voorproefje van onze volgende bestemming.
 
Naar Zuid-Afrika

Het volgende avontuur wacht

In Zuid-Afrika verblijven we eerst een volle maand in Johannesburg, waar we fulltime gaan werken. Één van mijn opdrachtgevers heeft een groot project waar ik de komende tijd druk mee ben. Te gek, want zo kunnen we weer even een buffer opbouwen voor het avontuur dat ons in Afrika te wachten staat. Daarna reizen we rustig aan door het zuiden van Afrika, voor we ons een weg naar boven werken. Of we via de westkust of oostkust gaan is nog de vraag. Beide routes hebben zo hun voor- en nadelen. Aangezien lange termijn plannen voor ons niet werken, focussen we ons voorlopig op de eerste stap: onze tassen inpakken en het vliegtuig halen. Afrika, here we come!

De All Day Every Nieuwsbrief

Nu weet je waarom wij binnenkort naar Zuid-Afrika gaan. Wil je dit soort verhalen niet meer missen? Meld je dan aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen 😉 Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. Wat je niet mag missen tijdens je roadtrip van Darwin naar Perth
2. Hoe een Zuid-Afrikaan bij ons inbreekt en wij hem eeuwig dankbaar zijn
3. Namibië: toen die man er met onze auto vandoor ging
4. Meet the Ozzies: een ongewoon leven en een geheim op wielen
5. Jelle van FlyGRN legt uit waarom hij jouw vlucht gratis compenseert

By

Daisy en ik wandelen in stilte over de Marine Drive, de beroemde boulevard van Mumbai. Eerder vandaag hebben we Dharavi bezocht, de grootste sloppenwijk van India. Gisteren zijn we door een gids op sleeptouw genomen op ontdekkingstocht in de miljoenenstad. Hij nam ons mee naar een woonhuis dat bekend staat als het duurste onroerend goed in privébezit ter wereld. Terwijl een koele zeebries langzaam de tropische temperatuur laat dalen denk ik na over het zichtbare contrast in Mumbai. Armoede en rijkdom krijgen hier een nieuwe betekenis. Het drukke verkeer is gekmakend. Ik verafschuw de stad, maar ik voel dat er iets moois schuil gaat achter de drukte. Ik wil meer weten. Ik wil in Mumbai wonen. “Zullen we blijven?”, vraag ik aan Daisy. “Voor altijd.”

“This is not India. There are people here from every part of India, but Bombay isn’t India. Bombay is an own-world, a world in itself.” *

Shantaram

Een jaar na onze wandeling op de Marine Drive sla ik het mooiste boek dat ik ooit heb gelezen dicht: Shantaram. Het meesterwerk van de Australische auteur Gregory David Roberts beschrijft Mumbai en haar bewoners met een zijdezachte pen. Tegelijkertijd laat hij de keiharde werkelijkheid zien van het leven in een stad waar ziek zijn veel te vaak de dood betekent. Waar corruptie de standaard is. En waar de maffia de dienst uitmaakt.
 
vrienden-mumbai-wonen
 
Toch is het vooral liefde die doorsijpelt in de prachtige zinnen van het biografische epos. Liefde voor een ongrijpbare vrouw. Liefde voor straatarme vrienden, die de hoofdpersoon ondanks hun gebrek aan alles opvangen als hij valt. En liefde voor de vreemde stad, die hem opneemt als een verloren zoon die thuiskomt. Het is een verhaal van extremen, net als de stad Mumbai. Waarom zou je willen wonen in een vervuilde, corrupte stad waar miljoenen straatarme mensen vechten voor een menswaardig bestaan?

“At first, when we truly love someone, our greatest fear is that the loved one will stop loving us. What we should fear and dread, of course, is that we won’t stop loving them, even after they are dead and gone. For I still love you with the whole of my heart. I still love you. And sometimes, my friend, the love that I have and can’t give to you, crushes the breath from my chest. Sometimes, even now, my heart is drowning in a sorrow that has no stars without you, and no laughter, and no sleep.” *

 
Marine Drive Mumbai wonen

Arm en rijk

De zee die tegen de rotswand slaat die de Marine Drive beschermt tegen hoge golven, klinkt vredig in vergelijking met het getoeter dat op elke hoek van Mumbai de rust verstoort. Een jogger passeert ons op zijn hippe Nikes. Twintig meter verder zit een vrouw met een baby op haar schoot in een verweerde sari. Ze kijkt ons smekend aan en vouwt haar handen open. We lopen door. Ze is niet de eerste en zal niet de laatste zijn.

“Money isn’t the root of all evil. Evil is the root of all money. There’s no such thing as clean money. All the money in the world is dirty, in some way, because there’s no clean way to make it.” *

Stadstour en streetfood

Ik denk terug aan onze stadstour met Reality Tours and Travel. Gids Jitu laat ons zien hoe Bollywood sterren wonen in de chique wijk Bandra. Hij brengt ons naar het 26 verdiepingen tellende huis van multimiljardair Mukesh Ambani. We krijgen uitgebreide uitleg over Jade tempels en bezoeken het heilige water van de Bangaga Tank. Als we een heuvel oprijden hebben we vanuit de auto zicht op de stad. De oranje gloed van miljoenen lichtjes, in combinatie met de nevel van uitlaatgassen geeft de stad een griezelige uitstraling.
 
Mumbai-wonen-Miljardairshuis
 
Als we terug rijden richting ons hotel stoppen we kort op het populaire Chowpatty Beach. Aan het stadsstrand genieten honderden Indiase families van de koele avond; zij zijn de groeiende middenklasse. Bij verschillende kraampjes worden Indiase lekkernijen klaargemaakt. Tientallen verkopers roepen ons als we langslopen. Er is genoeg te kiezen. We smikkelen van een masala dosa en genieten van de pani puri. Het voelt bijna normaal.

“Evening brings the people to their windows, balconies, and doorways. Evening fills the streets with strolling crowds. Evening is an indigo tent for the circus of the city, and families bring children to the entertainments that inspire every corner and crossroad. And evening is a chaperone for young lovers: the last hour of light before the night comes to steal the innocence from their slow promenades. There’s no time, in the day or night, when there are more people on the streets of Bombay than there are in the evening, and no light loves the human face quite so much as the evening light in my Bombay.” *

Dharavi

De volgende dag wacht ons een wandeltour. We rijden niet met de auto langs wolkenkrabbers en chique winkelcentra. We wurmen ons door smalle, donkere steegjes in de grootste sloppenwijk van India: Dharavi. Een groep (oud) studenten geeft rondleidingen om het echte Dharavi te laten zien. “Niet de wijk die je in Slumdog Millionaire ziet”, legt gids Tanveer uit. “We laten je de mensen zien. De ondernemers. De families. De dagelijkse strijd. De vriendschap, hoop, liefde en het geluk. De moeilijke en de mooie momenten. Het echte leven in Dharavi.”
 
Be the Local tours
 

“I don’t know what frightens me more, the power that crushes us, or our endless ability to endure it.” *

22, bijna 23

We wandelen langs stoffige, vieze kamers waar mannen hard plastic in stukken zagen. De omstandigheden zijn verschrikkelijk. “Dit wordt gerecycled. Het is ongezond werk, maar ze verdienen goed”. Verderop wandelen we een klein textielwinkeltje binnen. Twee twintigers bieden ons een kop thee uit een plastic zakje aan. Na een vrolijk gesprek over het leven in Dharavi vraagt één van de jongens hoe oud ik ben. “22, bijna 23”, zeg ik grappend. Er verschijnt onmiddellijk een grote glimlach op zijn gezicht. Alle jongens beginnen hard te lachen. Ze hebben me door. “Het is de baard”, zegt hij. “Die verraadt dat je veel ouder bent dan 22.”
 
Dharavi Slum
 
De wandeling door Dharavi met haar enthousiaste, vrolijke bewoners blijft ons voor altijd bij. Net als de harde, zware, onhygiënische omstandigheden. Tanveer blijft benadrukken dat dat niet de herinnering is die moet blijven hangen. “Er staan hier appartementencomplexen. Bewoners hebben nieuwe auto’s, maar wonen nog steeds in Dharavi. Voor sommigen is het een keuze. Het is meer dan een slum met armoede en ellende. Studenten, ondernemers en harde werkers vormen de ruggengraat van deze miljoenenwijk in een nog veel grotere miljoenenstad.”

“They couldn’t understand that every time I entered the slum I felt the urge to let go and surrender to a simpler, poorer life that was yet richer in respect, and love, and a vicinal connectedness to the surrounding sea of human hearts. They couldn’t understand what I meant when I talked about the purity of the slum: they’d been there, and seen the wretchedness and filth for themselves. They saw no purity. But they hadn’t lived in those miraculous acres, and they hadn’t learned that to survive in such a writhe of hope and sorrow the people had to be scrupulously and heartbreakingly honest. That was the source of their purity: above all things, they were true to themselves.” *

Luchtvervuiling en drukke straten

Voor een Nederlander went Mumbai waarschijnlijk nooit. De onvoorstelbare hoeveelheid mensen. De miljoenen auto’s die zorgen voor smog en stank. Het afval, de stoffige straten. De tragische armoede. Kan ik in deze gekte überhaupt gelukkig zijn, als ik zoveel straatarme bewoners zie? Is dit een plek waar ik kan leven en werken? Wil ik hier ècht wonen?
 

 
Lukt het me om in deze stad te zien wat Tanveer me in Daravi wilde laten zien? Dat geluk een kwestie van perspectief is. Kan ik leven met de wetenschap dat een multimiljardair vanuit zijn ivoren toren uitkijkt over de grootste sloppenwijk? Zal de stad mij met net zoveel liefde, openheid en vriendschap ontvangen als hoofdpersoon Lin in Shantaram? Of ben ik gaan geloven in een keihard, smerig en gewelddadig sprookje dat eigenlijk helemaal niet bestaat?

“Millions of dreams were born there, around us, every day. Millions of dreams died there, and were born again. The humid air was thick with dreams, everywhere, in my Mumbai.” *

Eerst de reis, dan het boek

Wat mijn conclusie ook zal zijn, ik raad iedereen aan om Mumbai te bezoeken. En om Shantaram te lezen. Bij voorkeur in die volgorde. Eerst de stad, dan het boek. De stad zal in al zijn gekte je hart veroveren. De prachtige woorden van Roberts blijven daarna rondzingen in je gedachten. Bij de laatste bladzijden komen er vlinders in je buik omhoog en droom je van Mumbai. Waar alles kan, maar dood en verderf altijd op de loer liggen. Je slaat het boek dicht en een diepe zucht ontsnapt aan je onrustige hoofd. Als je kalmeert kom je tot die onvermijdelijk conclusie: ik wil terug naar de plek waar alles anders is.

“Mumbai is the sweet, sweaty smell of hope, which is the opposite of hate; and it’s the sour, stifled smell of greed, which is the opposite of love. It’s the smell of Gods, demons, empires, and civilizations in resurrection and decay. Its the blue skin-smell of the sea, no matter where you are in the island city, and the blood metal smell of machines. It smells of the stir and sleep and the waste of sixty million animals, more than half of them humans and rats. It smells of heartbreak, and the struggle to live, and of the crucial failures and love that produces courage. It smells of ten thousand restaurants, five thousand temples, shrines, churches and mosques, and of hunderd bazaar devoted exclusively to perfume, spices, incense, and freshly cut flowers. That smell, above all things – is that what welcomes me and tells me that I have come home.” *

 
India Mumbai Bazaar

Mama, ik ga in Mumbai wonen

Na 20 maanden reizen denk ik nog vaak terug aan Mumbai. Als ik ooit mijn plannen voor een eigen Utrechts dosa restaurant uitvoer, ga ik terug naar India om te leren hoe de èchte dosa gemaakt wordt. Ongetwijfeld ga ik dan terug naar de stad die me inzichten heeft gegeven, maar me met evenzoveel vragen heeft opgezadeld.

“If you could be happy, really happy, for just a while, but you knew from the start that it would end in sadness, and bring pain afterwards, would you choose to have that happiness or would you avoid it?” *

Ik zie mezelf weer over de Marine Drive wandelen. Shantaram liefdevol tegen m’n borst geklemd. Ik kijk om me heen, pak mijn telefoon en open Whatsapp. Als ik op ‘verzenden’ heb gedrukt, weet ik dat er geen weg meer terug is. Het bericht wordt straks gelezen. De beslissing maakt me gelukkig. Mij alleen, want de rest van de wereld gelukkig maken lijkt juist hier een onmogelijke opgave. Ik ga andere mensen ongelukkig maken, ook ver buiten India. Als het tweede vinkje verschijnt lees ik het bericht nog één keer terug: “Mama, ik weet dat je wilt dat ik vlakbij je ben. Maar ik ga in Mumbai wonen.”

*Alle quotes komen uit het prachtige Shantaram en zijn geleend van de schrijver, Gregory David Roberts. Wil jij Shantaram lezen? Koop hier de Nederlandse editie (alleen tweedehands) en hier de originele, Engelse editie.

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. Mijn 7 favoriete ervaringen in 7 weken India
2. Waarom Sikkim zo anders is dan de rest van India
3. Spiritueel India: tussen leven en dood in Varanasi
4. Help! Ik word reisblogger! (En dat komt door India)
5. Eerste indruk van Bangladesh: nieuwsgierige mannen, kokosnoten en tuktuks

By

We zijn alweer eventjes in Australië. Een nieuw continent met nieuwe plannen en uitdagingen. De bus is duur en geeft weinig vrijheid en vliegen is geen optie. Dus waren we de afgelopen tijd druk met het zoeken naar een alternatief. Met onze nieuwe camper gaan we de aankomende maanden dit gigantische land verkennen. Maar niet voor ik jullie vertel over de omgekeerde cultuurshock die we ervaren en hoe de zoektocht naar ons huis op wielen verliep. Kortom; een wereldreis update!

Meer weten: hier lees je waarom vliegen geen optie is.

Toe aan verandering

Na anderhalf jaar reizen door bekende en vooral onbekende plekken in Azië, zijn we toe aan verandering. Patrick kijkt ernaar uit dat alles wat gemakkelijk gaat. Dat de zaken beter geregeld zijn. Dat je weet wat je kan verwachten. Ik ben toe aan een plek met minder plastic rommel in de natuur en een stukje wereld waar ik even niet meer dagelijks geconfronteerd word met armoede en ellende.

In het straatarme Oost-Timor pakken we het vliegtuig naar Darwin in Noord-Australië. Het is de kortst mogelijke rechtstreekse vlucht naar Australië. De vlucht wordt 2 dagen uitgesteld. Er is te weinig personeel. Zo gaat dat in Azië.

Er zijn hier zelfs fietspaden

Voor dag en dauw landen we op het kleine vliegveld in Darwin. In Oost-Timor kostte het ons een hele middag om ons visum uit te printen. Er wordt niet eens naar gevraagd. In Australië is je visum gewoon digitaal gelinkt aan je paspoort. Duh. De taxichauffeur rijdt ons over strak aangelegde wegen met duidelijke wegmarkeringen en werkende stoplichten naar het buitenwijkje waar onze AirBnb zich bevindt. Onderweg wordt niet één keer getoeterd. Ik zie geen enkele brommer, laat staan dieren op de weg. En dan die brede stoepen. Er zijn hier zelfs fietspaden!

Omgekeerde cultuurshock

De eerste dagen in Darwin moet ik wennen. Ik had er zoveel zin in, maar voel me moe en inspiratieloos. Eerst geef ik mijn ongesteldheid de schuld. Maar ik merk dat Patrick ook geprikkeld en futloos is. Dan snap ik wat er aan de hand is. We hebben last van een omgekeerde cultuurshock. Alles is hier zo anders. Ik mis de nieuwsgierige blikken van de locals. De gezellige praatjes met vreemden die willen weten waarom we hun land bezoeken. Ik mis het eeuwige avontuur van uitzoeken hoe alles werkt. De geur van eten en brandend hout op straat; de bedrijvigheid; de gekte en al die dingen die ik niet begrijp.
 
oost-timor locals

Meer lezen: In India is alles anders: de geluiden, kleuren, smaken en het ongemak

Op zoek naar een camper

Het gezin waar we slapen doet er alles aan om ons thuis te laten voelen. We krijgen een eigen plank in de koelkast en mogen de fietsen lenen. De aankomende dagen struinen we het internet af op zoek naar een tweedehands auto. We werken aan de website, doen wat extra klussen voor onze klanten en bereiden ons voor op de grote road trip die we in Australië willen maken.

De meeste reizigers slaan Darwin over. Het is daarom lastig om hier een geschikte auto te vinden. Even twijfelen we of we met een huurauto naar een populairdere stad moeten rijden. We vragen offertes op en schrikken ons wild van de prijzen. Waarom hebben we ook alweer bedacht om zo min mogelijk te vliegen?

Alles wat we nodig hebben

Patrick springt op van zijn stoel. “Ik heb een camper gevonden!” Een Frans stel eindigt hun rondreis in Darwin en moet afscheid nemen van hun geliefde busje. De volgende dag nemen we een kijkje. De witte bus is uitgerust met alles wat we nodig hebben. In de achterbak hebben ze een bed en een keukenkastje gebouwd. De spullen, zoals de tafel, stoelen, pannen, bordjes, bestek en zelfs het beddengoed zijn bij de koop inbegrepen. We laten ‘m uitgebreid checken door een monteur, onderhandelen de vraagprijs van 6.500 Australische dollar naar 5.700 en zijn 2 dagen later de trotse eigenaren van een Mazda E1800.
 
omgekeerde cultuurshock australie

Een huis op wielen

Ik zou mezelf niet zijn als ik vond dat de bus klaar was om te gaan. Naast een paar kleine reparaties, hebben we de keuken geschilderd, gordijntjes gemaakt en gezellige lampjes opgehangen. Na 1,5 jaar ‘dakloos’ voelt het alsof we weer een huisje hebben. Maar dan eentje op wielen. En de naam? Tsja, in de onderhandelingen krijgen we ‘m alleen voor onze prijs als we beloven de naam te houden. Onze witte bus heet ‘Duuuude’ met vier u’s en op z’n Frans uitgesproken: djoud.
 
omgekeerde cultuurshock australie

Meer lezen: één van onze eerste stops is een heel bijzondere. Ik neem je mee naar de Zebra Rock Mine in West-Australië

De Big Loop in Australië

Terwijl ik dit typ, zit Patrick rechts naast me achter het stuur. We hebben er vandaag al meer dan 400 kilometer op zitten. We zijn ontzettend blij met onze Duuuude en kijken uit naar de duizenden kilometers die nog gaan komen. Dat lees je goed: duizenden. De afstanden hier in Australië zijn immens. We zijn vandaag pas één dorp gepasseerd en rijden al uren door eindeloze landschappen met dorre bomen en af en toe een verdwaalde koe. Ons plan is om de Big Loop van Australië te doen. Dan rijden we van Darwin langs de westkust naar Perth. Vervolgens naar Adelaide en door het midden richting Cairns. Daarna langs de oostkust weer naar beneden. Dan eindigen we als het goed is in Melbourne. Maar ja, zoals je inmiddels wel gewend bent van ons, veranderen onze plannen net zo vaak als dat we ze maken.
 
omgekeerde cultuurshock australie

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. Eilandhoppen, van de gebaande paden af en down under. Dit zijn onze plannen voor 2019
2. Een jaar op reis! Dit zijn de leukste statistieken en weetjes van 365 dagen wereldreis
3. Een scooterongeluk: dat zal mij niet overkomen. Toch?
4. Dit zijn de leukste en minder leuke momenten na 6 maanden wereldreis
5. Reizen en werken: zo ziet mijn leven als digital nomad eruit

By

In Azië wemelt het van de wilde katten en straathonden. Soms hangen ze rond in bewoonde gebieden, op zoek naar etensresten. Andere keren liggen ze midden op straat te genieten van het door de zon verwarmde wegdek. Tientallen keren heb ik ze uitgescholden voor “domme hond” en “stupid cat”, als het weer eens een haartje scheelde. Het moest een keer fout gaan. En dat is nu gebeurd. We hebben een hond aangereden en zijn doorgereden.

De dag van de Heer

We rijden van Oost-Sumba in één keer naar het westen van het eiland. Het is zondag, dus de lange-afstandsbussen gaan vandaag niet. Sumba is een overwegend protestants eiland: er wordt niet gewerkt op de dag van de Heer. Althans, officieel niet. De taxichauffeurs nemen het niet zo nauw met de regels van de kerk. We vinden een bestuurder die het wel ziet zitten om een paar extra rupiah te verdienen. Hij spreekt geen Engels. We onderhandelen over de prijs door de bedragen op mijn telefoon in te voeren. Na een stevig potje handjeklap zijn we het eens en stappen we in de auto voor de 4 uur durende rit naar Tambolaka.

Klamme handjes en kamikazepiloten

Links en rechts rolt het heuvelachtige landschap in sneltreinvaart aan ons voorbij. Ik hang met mijn hoofd uit het raam om de sigarettenwalmen te ontwijken die vanuit de bestuurdersstoel mijn kant op komen. De wegen zijn goed en de chauffeur trapt het gaspedaal diep in. Ik krijg allang geen klamme handen meer van kamikazepiloten die als malloten door de bergen sjezen. Zo gaat dat aan deze kant van de wereld. Hier heb je geen 40 uur aan rijlessen nodig. In Indonesië zijn rijbewijzen gewoon te koop.
 
een klap... we hebben een hond aangereden

Wat was dat?

Het is nog een uur rijden tot de eindbestemming. Ik staar met slaperige ogen door het raam naar de prachtige omgeving. Patrick lacht af en toe hardop om een grap die in zijn podcast gemaakt wordt. Plotseling word ik opgeschrikt door een harde klap gevolgd door een hobbel. Ik draai me geschrokken naar Patrick en roep: “Wat was dat?” Meteen schiet de gedachte door mijn hoofd dat we een kind hebben aangereden. Ik voel paniek opkomen. De chauffeur reageert niet. Alsof hij niets gemerkt heeft. Hij rijdt gewoon door.

We hebben een hond aangereden

Ik draai me om kijk door het achterraam, bang voor wat ik ga zien. Mijn hart begint keihard te bonzen. In de verte zie ik een lichtbruine hond op het asfalt liggen. Hij rolt heen en weer. Zijn pootjes in de lucht. Nee! We hebben een hond aangereden. “It was a dog! We hit a dog!” Roep ik naar de chauffeur, die nog altijd stoïcijns voor zich uitkijkt en blijft doorrijden. “Wat moeten we doen?”, vraagt Patrick met paniek in zijn ogen. Ik vouw mijn handen voor mijn gezicht: “Nee! Nee! Nee!” en begin te huilen. Ik kan er niks aan doen. Ik kan het niet stoppen. Ik vind het zo vreselijk.

Moeten we terug?

De chauffeur kan mijn paniekerige gesnik niet langer negeren en parkeert de auto langs de weg. “I’m sorry. I’m sorry,” herhaalt hij, terwijl hij uitbeeldt hoe de hond plotseling voor zijn auto voorbij schoot en hij niet meer kon stoppen. “I’m so sorry.” Hij stapt uit en loopt een rondje om de auto. “Wat moeten doen? Moeten we terug?” Vraag ik aan Patrick. “Ik weet het ook niet.” We kijken allebei achter ons. We zijn kilometers van de plek vandaan. Als de chauffeur weer instapt zeg ik dat we terug willen. Hij begrijpt me niet en rijdt door.

Bang voor wraak

Met elke kilometer die we verder rijden wordt het gevoel sterker dat we terug hadden moeten gaan. Dat ik duidelijker had moeten zijn tegen de chauffeur. “Misschien durft hij niet,” merkt Patrick op. “Hij bleef wel heel erg gefocust doorrijden.” We kennen de verhalen van bestuurders die worden aangevallen door bewoners die claimen dat het aangereden dier van hun is. Als er toeristen bij betrokken zijn willen ze geld zien en halen ze de corrupte politie erbij. Er gebeuren hier wel vaker vreemde dingen. We kunnen het hem niet vragen. De tranen rollen onophoudelijk over mijn wangen. Ik kan de gedachte maar niet loslaten… het gewonde dier op het harde asfalt.

Schuldgevoel

We zitten in stilte op het bed. Ik staar naar de witte muur van onze hotelkamer. Is hij wel dood? Heeft hij veel pijn? Zorgt er nu iemand voor hem? “We hadden terug moeten gaan,” doorbreekt Patrick de stilte. Hij heeft gelijk. Ik voel me vreselijk ellendig. Wat hadden we kunnen doen? Er zijn geen dierenartsen in Sumba. Honden zijn hier geen huisdieren. Hier worden ze verhandeld en opgegeten. Maar we hadden het beestje kunnen aaien. Gerust kunnen stellen. Een heel klein beetje liefde kunnen geven.
 
animals welfare koh lanta

Honden en katten leven op straat

Als je me 2 jaar geleden had verteld dat ik vandaag niet kan stoppen met huilen om een onbekende hond, dan zou ik je voor gek verklaard hebben. Ik was nooit echt een dierenvriend. Ik ben allergisch voor zo ongeveer alle harige huisdieren. Van honden en katten krijg ik opgezwollen ogen en moeite met ademen.

Hier in Azië leven honden en katten op straat. Ze zijn overal. Hoe armer de mensen, hoe armzaliger het leven van de dieren. Meer dan eens worden we geconfronteerd met uitgemergelde puppy’s en zieke kittens. En steeds vaker breekt mijn hart. Ik kan niets doen voor al die honderden, misschien wel duizenden ondervoede en zieke huisdieren.

Mijn straf

Ik haat het dat we een hond hebben aangereden. Ik haat het nog meer dat we niet teruggegaan zijn. Die avond lig ik wakker in bed. Het geluid van de klap en de beelden van de hond op het asfalt blijven door mijn hoofd razen. Ik kan het niet uitzetten en accepteer het als mijn straf. Patrick stelt voor om een donatie te maken aan Lanta Animal Welfare. Dat is een stichting in Thailand die straathonden en -katten opvangt, verzorgt en een welkom thuis voor ze zoekt. Wij hebben ze maanden geleden opgezocht en gezien wat voor fantastisch werk ze doen. Dat is het enige wat we wel kunnen doen. En dat schuldgevoel? Dat slijt hopelijk vanzelf.
 
koh lanta animal welfare foundation

Meer persoonlijke reisverhalen

1. Namibië: toen die man er met onze auto vandoor ging.
2. Een scooterongeluk: dat zal mij niet overkomen. Toch?
3. Reizen en werken: zo ziet mijn leven als digital nomad eruit.
4. Van rokende carnivoor tot reizende vegetariër (zonder verspilling).
5. Ik moet, maar ik kan niet meer. Over de zwaarste dag van de EBC.