Op dit verborgen, tropische eiland kom je dus echt geen toeristen tegen

Met tientallen tegelijk nemen we een selfie op het ‘onontdekte’ strand uit de Lonely Planet. Het is even zoeken naar de juiste hoek. Staat er niemand op de achtergrond? Klik! Off the beaten track reizen we allemaal naar dezelfde tropische paradijsjes. We willen Bountystranden, eindeloze zwembaden die uitkijken over zee en – als het even kan – cappuccino’s met rosetta’s en detox smoothies met lijnzaadpoeder. Niets mis mee; de Bali’s en Ko Phi Phi’s van Azië zijn prachtige bestemmingen. De zon schijnt, het zand is wit, de zee turquoise en je vindt er alle comfort die je van thuis gewend bent.

Voor de avontuurlijke reiziger heb ik iets anders in gedachte. Wat dacht je van palmbomen, een blauwe zee met aangename temperatuur, heel veel zon, geen auto’s en toeterende brommers én de garantie dat je niet één landgenoot tegenkomt? Ik heb het over Saint Martin’s Island in het zuiden van Bangladesh.

Verwachtingsmanagement

Wacht nog even met het boeken van een ticket. Om teleurstellingen te voorkomen moet je eerst werken aan je verwachtingen. Bangladesh is geen Thailand en Saint Martin’s is geen Bora Bora. Het eiland in het uiterste zuiden van het land is niet geschikt voor de veeleisende vakantieganger. Hoewel de welvarende Bangladeshi hun weg naar Saint Martin’s allang gevonden hebben, is het toerisme tussen de palmbomen nog amper ontwikkeld.

Saint Martin’s is weliswaar bewoond, je vindt er geen pittoreske dorpjes of gezellige boulevards. Op wat ‘Made in China’ plastic rommel na valt er niets te shoppen. Er zijn geen strandtenten en er wordt nergens alcohol geschonken. Zelfs een koud glas cola kan al teveel gevraagd zijn. Alle accommodaties noemen zichzelf een ‘resort’, maar niet één voldoet aan de verwachting die dat woord wekt. Er is een gebrek aan stromend water, elektriciteit en opgeleid horecapersoneel. En er is al helemaal geen georganiseerd vermaak. Maar als je dat allemaal toch niet nodig hebt zou ik vooral doorlezen.

Hier lees je wat mijn eerste indruk was van Bangladesh.

Chique tickets

Op de boot van Teknaf naar de haven van Saint Martin’s worden ons 2 dingen duidelijk: we hebben – zonder dat te weten – tickets geboekt aan boord van de meest chique boot én we zijn de enige buitenlandse toeristen op weg naar het eiland.

In de kustplaats Cox’s Bazar is het lang zoeken naar een touroperator die bootkaartjes verkoopt en ook nog eens voldoende Engels spreekt om ons te kunnen (en willen) helpen. Een retourtje Saint Martin’s kost 18 euro per persoon. Dat lijkt mij wat veel voor Bangladesh. Als ik vraag of er ook ‘cheaper tickets’ zijn kijkt de verkopen me aan alsof ik vraag of hij ook tickets naar de maan heeft. Om het toch al moeizame gesprek niet nog ingewikkelder te maken, gaan we akkoord met 2 zitplaatsen aan boord van de Keari Cruise & Dine.

Gluren en kaartspelletjes

In Teknaf liggen om 9 uur ’s ochtends 4 boten klaar voor vertrek. We nemen plaats aan een gedekte tafel in het ‘upper deck’ en zien dat de 3 andere boten tot de nok toe volgeladen de haven verlaten. In het midden van de ruimte staat een buffet. Dat moet het ‘dine’ gedeelte van onze dure tickets zijn. Maar de zilveren bakken zijn leeg en de borden en het servies zijn niet meer dan symbolische verwijzingen naar de aanwezigheid van voedsel. Wie iets te eten wil kan – tegen betaling – een bordje rijst of noodles krijgen bij de bar.
De boottocht naar het eiland duurt zo’n 2,5 uur. We vermaken ons met kaartspelletjes, boeken en naar buiten kijken. Onze medepassagiers doden de tijd met het maken van selfies, waarbij wij goed op de achtergrond te zien zijn. De meer bescheiden Bengaal houdt het bij stiekem gluren en giechelend wegkijken als we ons plotseling omdraaien.

Fietskarren en gemarineerde vis

Het lijkt alsof alle bewoners van Saint Martin’s zich hebben verzameld in de kleine haven. De 4 boten komen maar 1 keer per dag aan en vervoeren vooral dagjesmensen. Dit is hun enige kans om wat geld te verdienen. Langs de weg staan tientallen fietskarren opgesteld om de toeristen rond te rijden. Restauranthouders hebben verse, gemarineerde vis uitgestald en de barbecue al aangestoken. Wij pakken de eerste de beste fietskar naar ons resort. Onderweg worden we nagewezen en vrolijk geroepen. Het gebeurt niet vaak dat blanke toeristen het eiland bezoeken.

No booking

In het resort is het een drukte van jewelste. Een stuk of 12 mannen staan rond de geïmproviseerde receptie over elkaar heen te schreeuwen. Ik gebruik mijn backpack om me een weg naar voren te banen. “We hebben gereserveerd voor 2 personen.” “No booking!”, krijg ik terug. Hoezo no booking? Ik heb het Facebookgesprek met de bevestiging in mijn telefoon staan. “No possible. No booking.” De eigenaar is vergeten zijn personeel in te lichten over onze reservering. Er is geen kamer voor ons. Welkom in Bangladesh.

Een enkeltje speedboot

Het is niet de eerste keer dat we dachten dat een afspraak rond was en later blijkt dat niemand op de hoogte is. Het is te warm om er een punt van te maken. Ik Google snel dat andere resort wat ik gezien had en bel de eigenaar en vraag of er nog plek is. Een half uur later zitten we in een speedboot naar het Music Eco Resort. Er gaat geen weg naar dit afgelegen deel van het eiland. Het is kiezen tussen een half uur lopen met onze zware tassen in de zengende hitte of een enkeltje snelboot voor omgerekend 20 euro. Het laatste stukje moeten we lopen door het ondiepe water.

Music Eco Resort

In het meest zuidelijke puntje van het eiland ligt het paradijselijke Music Eco Resort. De plek is ver afgelegen van de bewoonde wereld. De ‘music’ in de naam van dit resort verwijst naar de eindeloze melodie van vogels, het ruisen van de wind en het klappen van de golven. Met onze voeten in het warme zand zoeken we een plekje in de schaduw van een palm. Het is laagseizoen; we zijn de enige gasten. We kunnen kiezen tussen een tent of een zeecontainer. Onze gastheer Osman opent een jonge kokosnoot, terwijl de kok Solaiman verse vis op de barbecue legt. Het fenomeen vegetariër bestaat hier niet. Het alternatief is witte rijst en een beledigde kok. We eten wat de pot schaft: vers gevangen vis van de barbecue.

Er is hier geen elektriciteit en dus geen Wi-Fi. Als ik toch niet kan werken, kan ik er maar beter van genieten. We wandelen uren in het zachte zand, koelen af in het heldere zeewater en wiegen in een hangmat met een goed boek. Als de nacht valt en het resort zwak verlicht is door lampjes op zonne-energie verschijnen miljoenen heldere sterren aan de zwarte hemel. Ik zie ‘m meteen; de Grote Beer! Wat is dit mooi.

Sint Maarten of St. Martin’s

Vlak voor onze tijd op het kleine eiland erop zit kletsen we nog wat in gebroken Engels met onze gastheer. Hij is nieuwsgierig naar mijn geboorteland. “Many sun in your country?” Nee, in Nederland is het een stuk kouder. Maar er is een stukje Holland waar de zon wel het hele jaar schijnt. Ik leg hem uit dat er nóg een eiland is met de naam Sint Maarten en laat hem de stip op de kaart zien. Dat het eiland bij Nederland hoort krijg ik niet uitgelegd. Ik denk terug aan mijn bezoek aan het tropische Sint Maarten: torenhoge luxehotels, glimmende jachten, enorme cruiseschepen, winkelstraten vol juweliers en schreeuwende ’tax free’ uithangborden. Maar ook de giftige afvaldump en de arme achterkant. Als ik moet kiezen, nou dan weet ik het wel.