Live op televisie: over zenuwen en onzekerheid

Ik probeer de zenuwen te onderdrukken. Maar intussen knaagt de angst om te falen de hele week al aan me. ‘Wat nou als ze een vraag stelt waar ik geen antwoord op heb? Als de broodtaart mislukt. Voel ik daar een pukkel opkomen?’

Het is al even stil op mijn blog en dat is niet zonder reden. De afgelopen twee weken heb ik werkelijk geen minuut de tijd gehad om er eens goed voor te gaan zitten. Ik vierde de lancering van mijn boek, werkte extra uren bij Bluecircle, deed het ene interview na het andere, propte er ‘even’ een workshop tussendoor en werd ook nog eens uitgenodigd om live op televisie over mijn boek te vertellen. Say what?

Vandaag vertel ik je over de zenuwen en onzekerheid, de voorbereidingen en leuke én minder leuke reacties die ik kreeg na de boekpresentatie en mijn verschijning bij RTL Live.

Boeklancering

Zondag 12 februari is het eindelijk zover: de officiële lancering van ‘Lekker koken met restjes’. Een moment waar ik al weken naar toe leef. Zoals dat gaat komt de voorbereiding aan op laatste-moment werk. Nog even wat boodschappen hier, spullen ophalen daar. Heeft er eigenlijk wel iemand aan de gastenlijst gedacht? Ik vind het moeilijk om dingen uit te besteden. Ik denk altijd: als ik het zelf doe weet ik tenminste zeker dat het gebeurt. Heel lelijk.

Mijn vriend Patrick pusht mij om zoveel mogelijk klusjes uit te besteden. Dat werkt wel een beetje tegen hem, want nu rijdt hij het hele weekend rond om spullen te kopen en materiaal te verzamelen. En daar ben ik hem heel dankbaar voor.

Zenuwen

Op zondagochtend meld ik mij bij restaurant SYR. Daar mag ik vandaag mijn feestje vieren. We installeren het geluid en stallen de boeken uit, terwijl de koks Syrische hapjes voorbereiden. Mooi op tijd komen de eerste gasten binnendruppelen. Nu gaat het echt beginnen. Gek genoeg ben ik nerveus. Terwijl ik dit soort dingen toch vaker doe.

Ik weet wel hoe dat komt, dat ik uitgerekend voor dit publiek zenuwachtig ben. Het is omdat ik iedereen ken die hier vanmiddag is. Het zijn mijn vrienden en familie. Juist voor hen wil ik het goed doen. Want zij zijn de mensen die keer op keer weer in mij geloven en mij door dik en dun steunen. Dus juist hen kan ik niet teleurstellen.

De officiële overhandiging door Charley en Catrien van de uitgeverij. Foto: Birgit Schuch

Gelukkig gaat alles goed. En wat niet goed gaat, dat heeft niemand gemerkt. Mijn gasten zijn super enthousiast over mijn boek. Ze vliegen als warme broodjes over de toonbank. Ik krijg mooie cadeautjes en lieve wensen. De koks van SYR verwennen ons met heerlijke hapjes: doperwtenfalafel, halloumnikroketten, gevulde bladerdeeghapjes. Alles gaat op, er wordt niks verspild.

Persaandacht

De lancering van mijn boek markeert meteen het moment waarop de echte persaandacht komt. Ik leef al dagen in spanning voor de recensie die NRC journalist Sam Voogt gaat publiceren. ‘Straks vindt hij het helemaal niks’ spookt het door mijn hoofd. De lokale huis-aan-huiskrant publiceert een mooi verhaal over de boekpresentatie, ik ben op drie verschillende radiostations te horen en allerlei magazines starten winacties om mijn boek te promoten. Dat is allemaal niets vergeleken met wat nog komen moet: live op televisie.

Thuis filmen

Donderdagmiddag ben ik te zien bij RTL Live. Op woensdag komen twee meiden van het programma bij mij thuis filmen hoe ik een taart van oud brood maak. Na een vrolijk radio-interview in Amsterdam moet ik gauw naar huis voor de opnames. Onderweg jump ik nog even binnen bij fair fashion-winkel Nukuhiva op zoek naar een leuk jurkje voor morgen. Met de hulp van vriendin Femmie ben ik in minder dan 10 minuten geslaagd. En doorrrr…

Ik heb mijn jas amper uit of de schelle bel rinkelt al. “Wij zijn van RTL Live en komen filmen.” Kom binnen! Deze opnames zijn niet live en dus half zo spannend. Wat mis gaat kan opnieuw. De enige zorg die ik heb is of de broodtaart wel goed lukt. Want die moet ik morgen meenemen naar de studio.

Na een uurtje zijn de meiden alweer vertrokken. De taart is precies geworden zoals die hoort en ik kan me nog snel even voorbereiden op de workshop ‘koken met restjes’ die ik morgen na RTL Live in Noordwijk geef.

RTL Live

Ik begin de ochtend van de grote dag met het wegwerken van achterstallige mail. Even mijn gedachten verzetten. Daarna bak ik een flinke voorraad oudbrood-koekjes voor de workshop van vanavond. Als ik nog een uurtje heb voor vertrek lees ik nog één keer mijn eigen verhaal door. Puur ter geruststelling, want eigenlijk zit het gewoon in mijn hoofd.

De studio is in Eemnes, in de oude Gouden Kooi villa waar ook Koffietijd wordt opgenomen. Op weg naar het stadje word ik een paar keer ingehaald door dure, glimmende auto’s. Jep, ik ben in ’t Gooi.

Van buiten ziet de studio er uit als een chique huis. In de tuin ligt een azuurblauw zwembad. Daar lijkt het me nu wat te koud voor. Ik zie een mooie tuin en een gezellig terras. Bij aankomst word ik meteen aangesproken door een man in een zwart bomberjack met het bekende V’tje erop. “Jij bent vast Daisy?” Hij mompelt wat in zijn walkietalkie en gebaart mij dat ik mag doorlopen.

In de villa word ik opgevangen door een jongen met een oortje en een clipboard. Ik krijg wat te drinken en mag plaatsnemen op de bank in de wachtruimte. Aan tafel zitten twee tieners met hun ouders. Zij komen ook op televisie. De ouders zijn druk aan het speculeren over hoe het allemaal zal gaan, straks. De jongens zijn stil en gespannen.

Gedachten kalmeren

Ik blader nog eens door mijn aantekeningen zonder ze echt te lezen. Het duurt nog ruim een uur voor de uitzending begint en dan zit ik ook nog in het laatste deel. Ik had een boek mee moeten nemen. Ik probeer mijn gedachten te kalmeren, maar merk dat ik nerveus word van de opgewonden stemmen van de ouders in de hoek. Gelukkig word ik al snel geroepen voor de visagie.

Mijn haar gaat in de krul en de vlekken op mijn gezicht worden professioneel weggewerkt met een mooi laagje poeder. Ik krijg er ook nog wat gratis tips bij voor het aanbrengen van mijn oogmake-up. Als ik in de spiegel kijk stijgt mijn zelfvertrouwen als een raket. Wauw, wat zie ik er goed uit!

Powerposen op het toilet

Ik heb nog een kwartier voor ik bij presentatrice Quinty en haar gast schrijver Kluun aanschuif. Ik zonder me even af op het toilet. Wat bij mijn Tedtalk zo goed werkte doe ik ook nu weer: powerposing. Ik bal mijn vuisten en zet kracht met mijn armen alsof ik moet laten zien hoe sterk ik ben. Van binnen grom ik alsof ik een middeleeuwse vijand intimideer. In de spiegel zeg ik hardop tegen mijzelf ‘knallen Daisy! Je kan dit.’ Ik kijk nog even op om er zeker van te zijn dat hier geen camera’s hangen. Ach, wat zou het ook.

Mijn power-ritueel heeft geholpen. Ik ben de zenuwen kwijt. Ik ga zitten aan tafel alsof ik bij bekenden aanschuif. Ik zíe de camera’s niet eens meer. Terwijl Quinty begint te praten voel ik mijn hersenen de vraag aan de ene kant registreren en aan de andere kant een antwoord klaarleggen. Intussen ben ik me heel bewust van mijn houding. Vriendelijk kijken en glimlachen. Niet aan je neus zitten, ook al heb je jeuk. En vergeet niet dat Kluun naast je zit.

Ik heb op elke vraag een antwoord. De broodtaart valt goed in de smaak bij Kluun. En die pukkel? Dat was maar fantoompijn. In mijn hoofd worden overuren gedraaid, maar gelukkig zie je daar op televisie helemaal niks van. Of zie jij het wel?

Lieve berichtjes

Voor ik het weet zit de uitzending er alweer op. Na afloop nog even op de foto met Quinty en Kluun. Quinty bedankt mij voor mijn enthousiasme en wenst me heel veel succes met het verspreiden van mijn boodschap. Zij vindt het ook heel erg dat er zoveel eten wordt weggegooid. Kluun bladert nog even door mijn boek en zegt “zet ‘m op!”.

Met een goed gevoel verlaat ik de villa. Volgens mij sta ik er prima op. Nu snel door naar de workshop in Noordwijk. Mijn telefoon loopt over van de berichtjes, lieve woorden en vreemde Facebookverzoeken. Een paar kijkers hebben de moeite genomen om mijn emailadres op te zoeken en me op een vervelende manier te laten weten dat ze het niet eens zijn met mijn verhaal. Negeren, zegt mijn moeder. Haters gonna hate! Ik focus me op de tientallen positieve reacties. Daar krijg ik energie van. Dus dank jullie wel voor alle lieve woorden.