Na de zoveelste onwerkelijke nieuwsreportage over aangespoelde lijken en onderkoelde kinderen in kapotte reddingsvesten lig ik slapeloos in bed te malen over de vluchtelingencrisis. De crisis houdt aan en ik verwijt mezelf steeds meer dat ik niks anders doe dan het nieuws volgen en mijn mening verspreiden. Wat is mijn antwoord als over twintig jaar mijn kinderen vragen wat ik gedaan heb toen die duizenden mensen de oorlog ontvluchtten en onder verschrikkelijke omstandigheden naar Europa kwamen. Zeg ik dan: “Ik las het nieuws en ik vond het heel erg.”

Ik gooi ‘m er maar meteen in: het supercliché tijdens humanitaire rampen. “Ik heb het gevoel dat ik iets moet doen!” Hoe banaal dat gevoel ook is, het domineert al maanden mijn gedachten. En dat ben ik zat. Het is tijd voor actie. Als ik de oproep van Stichting Bootvluchteling voorbij zie komen twijfel ik geen moment. Dit moet ik doen. Ik ga naar Athene om als vrijwilliger bij Stichting Bootvluchteling hulp te bieden aan vluchtelingen die na een barre reis uitgeput voet aan land zetten in Europa.

Stichting Bootvluchteling

Tientallen vrijwilligers zijn al maanden namens de stichting actief in Griekenland op de plekken waar vluchtelingen vanuit Turkije in gammele bootjes aankomen. Zij helpen doorweekte kinderen aan droge kleding; geven de hongerige mensen na dagen zonder voedsel wat te eten; en ze delen spullen uit, zoals maandverband, zeep en tandpasta. Daarmee kunnen de vluchtelingen verder trekken.

Waarom ik?

De stichting heeft geen geld. Elke euro die binnenkomt wordt geïnvesteerd in goederen die nodig zijn voor de vluchtelingen. Ze kunnen hun werk alleen blijven doen als er genoeg vrijwilligers zijn. En ik ben op dit moment van mijn leven in de perfecte positie om een kleine bijdrage te leveren: ik ben mijn eigen baas en kan zonder al te veel problemen vrij nemen van werk. Ik heb gespaard en kan een ticket naar Griekenland en mijn eten en drinken ter plekke betalen. Ik ben gezond en sterk genoeg om daar te bikkelen. En het allerbelangrijkste nog, ik ben in de positie om de verhalen van de vrijwilligers en de vluchtelingen die ik ga ontmoeten te delen met jou op mijn blog.

Voor wie doe ik het?

Ik doe het voor de kinderen, vrouwen en mannen die alles achter zich laten in de hoop op ons prachtige continent een veilig bestaan op te kunnen bouwen. Dat zijn mensen zoals de Syrische Ahmed, Sharif, Akil en Hisham die bij ons kwamen eten en hun verhaal met ons deelden.

Een lieve vriendin wees mij op de ontroerende documentaire (22 min) van filmmakers Philip Brink en Marieke van der Velden, waarin vluchtelingen en vakantiegangers elkaar spreken over oorlog, geluk, werk en lievelingsfilms. Als je dit ziet hoef ik je niet meer uit te leggen waarom en voor wie ik het doe.
 
[vimeo id=”145786022″ width=”600″ height=”350″ autoplay=”no” apiparams=”” class=””][/vimeo]
 

Volg mij

Ik ben van 14 januari tot en met 26 januari in Athene om voor Stichting Bootvluchteling te werken. Ik wil proberen om tussendoor zoveel mogelijk foto’s, video’s en verhalen te delen, maar kan niet garanderen dat ik regelmatig updates plaats of meteen reageer op vragen of berichten. Ik hoop dat je mijn keuze om ter plekke te helpen waardeert en mijn bijzondere avontuur de aankomende weken gaat volgen. Voor updates kun je mij volgen op Facebook en Twitter.

Een slecht begin of de perfecte start? Hier lees je hoe mijn reis naar Athene is gegaan.

Onder de indruk van dit verhaal? Dan wil je dit ook lezen:

1. Kinderen op Victoriaplein willen vlinder, prinses of tijger zijnf=
2. Zij slijten hun dagen op de koude tegels van Athene
3. Top 7 meest duurzame reizen
4. Een slecht begin of de perfecte start?
5. Giechelen… en tranen in mijn ogen