“Deze bus is een space shuttle naar Mars”. Onze gids Mahmoud bereidt ons voor op de Wadi Rum woestijn in Jordanië. Hij heeft geen woord te veel gezegd. De Hollywoodfilm The Martian is hier opgenomen. En dat is niet zo gek. De uitgestrekte zandvlaktes, de grove rotsformaties en rode gloed van het droge landschap zien er uit zoals ik me de planeet Mars voorstel.

De belangrijkste snelweg door Jordanië brengt ons naar de buitenaardse woestijn. Van Aqaba naar Wadi Rum is het ongeveer vijf kwartier rijden. De weg kronkelt tussen hoge, kale bergen. Wie goed kijkt ziet donkerrode en -groene lijnen door de rotsen lopen. “Brons en koper,” legt Mahmoud uit. Van boven moet dat er spectaculair uitzien! De droge grond is rijk en vruchtbaar. Dat zou je niet zeggen. Maar nog geen vijfentwintig meter onder het oppervlakte liggen natuurlijke waterbronnen die worden gebruikt voor de landbouw. Het bewijs zien we verderop, waar immense tomatenvelden het bruine landschap kleur geven.
 

Bedoeïenen

De Wadi Rum woestijn is 720 vierkante kilometer groot. Dat is ruim drie keer zo groot als Amsterdam. Indrukwekkend! Een grote poort markeert de toegang tot het beschermde natuurgebied. Een kaartje kost 5 Jordaanse dinar, omgerekend ongeveer € 6,60. Kinderen jonger dan 12 jaar en gehandicapten mogen gratis naar binnen.

We krijgen een kleine introductie in het leven van de Bedoeïenen. Dat zijn de Arabische woestijnbewoners. Onder een traditionele Bedoeïenentent van geitenhaar worden kleine souvenirs verkocht. Ik laat de cadeautjes even voor wat ze zijn. Ik vind de tent veel interessanter. Het geitenhaar is zo gevlochten dat de frisse woestijnwind er dwars doorheen blaast, maar het zand blijft buiten. Zo is het altijd lekker koel in de tent. In de winter neemt het haar het vocht van de dauw of regen op, waardoor het uitzet en de tent als vanzelf waterdicht is. Slim!

Safari door de Wadi Rum woestijn

Voorbij de toegangspoort worden we in groepen van zes in de achterbak van grote jeeps geladen. Als de colonne de zandvlakte op rijdt stappen we een andere wereld in. Alsof we de Dakar race moeten winnen scheuren we over de zachte, gele heuvels. Ons enige spoor is de grote stofwolk die we achterlaten.
 

 
Onder een hoge rotswand staan tientallen kamelen opgesteld. Een handjevol toeristen klautert ongemakkelijk in het zadel van gekleurde doeken. Mijn reisgezelschap krijgt ook een kudde toegewezen. Ik twijfel. De beesten zien er mager uit. Zou dat zo horen? Sjouwen ze echt voor hun plezier al die toeristen op een neer? Zo lang ik niet zeker weet dat het geen kwaad kan, loop ik liever. De Wadi Rum wordt er niet minder mooi door.
 

Lunchen met de Bedoeïenen

In de verte doemen twee enorme rotswanden op, waar een brede strook zand met groene struiken doorheen snijdt. Tussen de bosjes liggen grote tapijten. Hier mogen we samen met de Bedoeïenen lunchen. Terwijl de groentestoof op de gloeiende houtskolen gaart worden wij vermaakt met traditionele gebruiken. Zo leer ik dat de woestijnbewoners vrolijke mensen zijn. De oude Abouhoussein woont in dit gebied. Hij is speciaal gekomen om een vrolijk lied voor ons te spelen. Mahmoud legt uit dat de Bedoeïenen zingen over de liefde en de schoonheid van de vrouw. Hij speelt op een zelfgemaakt instrument van geitenvacht en paardenhaar.

Abousalem, een ander lid van het nomadenvolk, toont trots zijn zoons. Drie van hen zijn vandaag meegekomen. Thuis heeft hij nog zeven andere kinderen bij twee vrouwen. De Bedoeïenen leven in kleine gemeenschappen. Neven en nichten die trouwen is niet ongebruikelijk en mannen met meerdere vrouwen ook niet. Hij wil wel even poseren voor de camera.
 

 
Achter de struiken verderop zitten twee Bedoeïenenvrouwen verstopt. Hun speelse ogen turen nieuwsgierig door de gleuf van hun zwarte niqaab. Met een verlegen knikje gebaren ze ons om dichterbij te komen. Ze bakken het traditionele platbrood op een grote, ronde schaal die op een vuurtje staat. Ik mag het ook even proberen. Het deeg bolt snel op door het bloedhete metaal. Bij het omdraaien van het brood brand ik mijn vingers. Oef! De vrouwen moeten giechelen om mijn onhandigheid.
 

Intense stilte

Als ik kan sneak ik even weg van de groep. Ik wil een wandeling maken door het zachte zand. Alleen. Na een kwartier sloffen zoek ik een plekje op een rots. Een paar honderd meter voor mij staat een gigantische zandstenen bult. Links en rechts woestijn met hier en daar een dorre struik. Geen levende ziel te bekennen. Ik luister goed. Ik hoor niks. Er zijn maar weinig plekken in de wereld waar het zo intens stil is.
 

Zonsondergang

In een stuivende colonne scheuren we door het gele zand op zoek naar de beste plek om de zon te zien verdwijnen. In deze tijd van het jaar wordt het al vroeg donker. Gids Mahmoud zet ons om vier uur af bij een rotspartij die een natuurlijke tribune vormt. We zijn niet de enige. Ik tel zo’n dertig andere toeristen die hun selfiesticks al in de aanslag hebben.

De lucht is heiig en de zonsondergang troebel. Echt mooie plaatjes schieten lukt zo niet. Stiekem vind ik dat niet erg. Nu kan ik mooi even rustig genieten van omgeving. “Enjoy the moment!” Hoor ik Mahmoud roepen vanuit de verte. Dat advies neem ik graag ter harte. De lucht kleurt langzaam geel en het zand verandert van oranje naar donkerrood. Ik zie de andere toeschouwers geconcentreerd gebogen over hun camera’s. Een groepje meiden staat met hun rug naar het spektakel. Smile! Nog, maar even een selfie voor thuis. Zouden ze eigenlijk wel zien wat voor moois zich hier afspeelt, voor hun neus?

Desert Camp

Als de zon achter de bergen is verdwenen stappen wij weer in de jeeps. Op naar het Rahayeb Desert Camp, waar we vannacht blijven slapen. Het tentenkamp is omringd door hoge bergen. Het pad ernaartoe gezellig verlicht met brandende lampionnen. Het kamp is speciaal voor toeristen ingericht; in het midden een vuurpit, links de slaaphutten en een grote, open eetzaal.

De tenten zijn net kleine huisjes. Geen ritsen of stoffen flappen om naar binnen te gaan, maar gewoon deuren. Binnen staat een comfortabel bed en er is zelfs een kleine badkamer met een echte wc en tegels aan de muur.
 

 
De koks hebben een uitgebreid maal bereid in een ondergrondse oven. Het buffet is alles behalve primitief. Dit is meer het soort kamp dat ik me voorstel bij een sjeik die op doortocht is met zijn gevolg. Laat ik er maar extra van genieten dan.

Ook de Wadi Rum bezoeken?

Ga je naar Jordanië? Dan mag je de Wadi Rum niet overslaan. Vanuit Aqaba worden dagtochten georganiseerd. Maar het is leuker om in een tentenkamp in de woestijn te overnachten.

Op eigen houtje de woestijn ontdekken is geen goed idee. Je raakt snel gedesoriënteerd, zelfs als je een ervaren wandelaar bent. Een tour met of zonder overnachting boek je gemakkelijk vanuit Aqaba. Waarschijnlijk biedt jouw hotel allerlei mogelijkheden voor dagjes weg. Of je informeert en boekt bij het Aqaba Tourist Information Center. Ter plekke boeken is altijd goedkoper dan vanuit Nederland of België plannen. Let op; als je een overnachting in de Wadi Rum boekt, zorg ervoor dat je dan ook echt ín de Wadi Rum verblijft. De tentenkampen in het natuurgebied kun je alleen bereiken per jeep. Als je er met een bus afgezet kunt worden, slaap je net buiten de Wadi Rum. Dat is meestal goedkoper, maar waarschijnlijk niet wat je wilt.

Neem warme kleding mee als je blijft overnachten in een tentenkamp. Overdag is het misschien warm, maar ’s nachts kan het flink afkoelen in de woestijn.

Foto’s en video van de Wadi Rum en Jordanië

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk

1. Mijn eerste kennismaking met Jordanië in kuststad Aqaba
2. Is het wel veilig? Waar je juist nu naar Jordanië moet!
3. Iran: ze slachten een kip voor mij (en ik ben vegetariër)
4. Namibië: toen die man er met onze auto vandoor ging
5. Stappenplan: zo bezoek je de Taj Mahal zonder toeristen