“Welcome to Iran!” Wandelend door de straten van Teheran worden we welkom geheten door willekeurige voorbijgangers. Giechelende meiden zwaaien verlegen, mannen komen een stevige hand schudden: “Waar kom je vandaan?” Dat is steevast de eerste vraag die we krijgen. “Ah! Holanda! I love Holanda. Wil je een kopje thee?”

De kunst van taarof

De grenzeloze gastvrijheid en oprechte interesse is Iraanse etiquette en wordt ’taarof’ genoemd. Het is een vorm van uitzonderlijke beleefdheid en nederigheid die komt uit het oude Perzië. Wie de kunst van taarof uitvoert, behandelt zijn gasten beter dan zijn eigen familie en zal er alles aan doen om een uitstekende gastheer of -vrouw te zijn. Wij ervaren taarof vanaf het moment dat we aankomen in de hoofdstad Teheran.

Koffie en wifi

De nachtbus uit Tabriz zet ons om 7 uur ’s ochtends af in het centrum van Teheran. Ook hier komt het leven op dat uur nog maar net op gang. We kunnen het niet maken om nu al naar ons logeeradres te gaan, dus zoeken we een café met koffie en wifi. Vier taxichauffeurs raken verstrikt in een uitbundig overleg na ons verzoek. Als de mannen instemmend naar elkaar knikken, mogen we bij één van hen instappen. “No English. Koffie. Wifi.” Bevestigt de bestuurder en start de motor.

Een kwartier later zet hij ons af bij een vrolijk koffietentje met cupcakes in de vitrine. ‘Wifi’ staat er in grote letters op het raam. De deur zit dicht. Op de stoeprand rookt een jongen een sigaretje. Ze zijn nog niet open. Maar als hij onze teleurgestelde gezichten ziet twijfelt hij geen moment. “Kom binnen! En vergeef me als de koffie wat langer duurt. We moeten alles nog klaarzetten.”
 

Simkaart

Na de verfrissende latte met bloempatroon gaan we op zoek naar een winkel waar we een simkaart kunnen kopen. De eerste persoon die we om de weg vragen spreekt geen Engels en loopt dus wel even mee naar de winkel. Dat is makkelijker dan uitleggen.

Aan de balie van telefoonprovider MCI zijn direct drie mensen in de weer om ons te helpen aan een simkaart. Als we willen mogen we wel wachten in het kantoor van de baas. “Daar staan comfortabele stoelen.” We slaan het aanbod af en nemen plaats in de wachtruimte. Terwijl de baliedame onze gegevens noteert brengt een andere medewerker twee koppen thee.

Nadat zeker vijf mensen ruim een uur bezig zijn geweest met ons lastige verzoek is de conclusie dat het vandaag niet gaat lukken. Er zijn problemen met het systeem. Na uitgebreide excuses en zonder er naar te vragen biedt de manager aan om ons naar de concurrent te brengen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt.

Verjaardagstaart

Onze nieuwe simkaarten worden pas na 24 uur geactiveerd. Daar hebben we nu niet veel aan. We gaan terug naar het koffietentje met wifi waar we de dag begonnen zijn. Onder het genot van nog zo’n goeie latte laat ik onze gastvrouw weten dat we in de stad zijn en over een uurtje haar kant op komen. Wanneer we aanstalten maken om te gaan worden we tegengehouden door een jonge meid met een flink stuk chocoladetaart in haar handen. Het is haar verjaardag en ze zou het een eer vinden als wij een stukje taart met haar delen. We schuiven aan bij haar vriendinnen en beantwoorden alle vragen die de nieuwsgierige meisjes voor ons hebben. “Wat vind je van Iran? Hoe lang blijf je? Wat ga je allemaal doen?”
 

Part of the family

Tijdens onze voorbereidingen kom ik via reisorganisatie Better Places in contact met de Iraanse Nasim. Zij deelt haar suggesties voor de mooiste plekken in haar land en helpt ons op weg met wat handige tips. Zonder bijbedoelingen vertel ik dat we nog geen slaapplaats hebben in Teheran en of ze misschien een leuk hostel weet. Nasim aarzelt geen moment en biedt ons aan om bij haar te komen slapen.

We komen ’s middags aan in het appartement van Nasim. Ze ziet aan onze hangende oogleden dat we kapot zijn van de lange reis. In plaats van ons te onderwerpen aan de verplichte formaliteiten, laat ze ons meteen met rust. “Neem een frisse douche en ga lekker wat rusten. Hier staat water. Daar de thee. Eten jullie vanavond mee?”

Na een welverdiende powernap schuiven Patrick en ik aan bij Nasim en haar ouders. Speciaal voor ons hebben ze een traditionele maaltijd klaargemaakt, met rijst, stoofvlees, yoghurt en sla. Met de hulp van Nasim als tolk kletsen we over onze reisplannen, de windmolens in Nederland en de favoriete bestemming van haar ouders: Scheveningen. Daar zijn ze al vaak geweest. Het is alsof we elkaar al jaren kennen. Na het eten is het tijd voor een potje backgammon tussen de mannen. Want zo gaat dat in Iran.
 

Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!

1. Dit zijn de beste vegetarische restaurants in Iran
2. 9 vreemde regels en originele oplossingen voor het leven in Iran
3. De halve wereld in historisch Esfahan
4. Is het wel veilig? Waarom je juist nu naar Jordanië moet!
5. Op safari door de buitenaardse Wadi Rum woestijn in Jordanië