By 

Met de trein door India. Hoe (bijna) alles hier anders is


Honderden mensen zitten op de grond of leunen tegen muurtjes. De mazzelaars hebben een bankje kunnen bemachtigen. We lopen tussen de hekken door om ons in de massa te voegen. Een bewaker met een groot wapen houdt ons tegen: “Ticket?”, vraagt hij, terwijl hij ons streng aankijkt. Reizen met de trein door India is een avontuur op zich. Hier is (bijna) alles anders.

Namasté

We zijn onderweg naar Hampi en hebben een tussenstop op Bangalore Centraal. Vanochtend om half 10 vertrok onze eerste trein vanuit Tiruppur. Over ongeveer 45 minuten vertrekt onze tweede trein. Dit is geen Nederland, waar treinen spoorboekloos en elke 10 minuten van grote stad naar grote stad zoeven. Hier gaan er 1, 2, hooguit 3 per dag en duurt een treinrit makkelijk 7 tot 12 uur. En dan moeten wij ook nog overstappen op een volgende trein. Totale reis- en wachttijd vandaag: 21 uur. Ik ben nog steeds de Benjamin van het reizen, dus alles is nieuw. Ik verwonder me, kijk mijn ogen uit, lach of krijg tranen in m’n ogen en zeg soms per ongeluk namasté tegen mensen die liever Engels spreken. Zo ook hier, op perron 8.
 

Alles is anders in de trein in India

Hier op het station val ik van de ene verbazing in de andere. Ik stap voorzichtig tussen alle groepen door die gezellig zitten te praten of een spelletje spelen. Daisy en ik lopen een stukje verder en vinden een plekje om te staan. We zetten onze backpacks tegen een pilaar en ik kijk zwijgend om me heen. Het valt me op hoe anders alles is. De mensen wachten geduldig en ogenschijnlijk zonder geklaag vanwege een trein die ernstig vertraagd is. Tegelijkertijd vormt er geen nette rij bij het winkeltje, maar geldt de wet van de slimste voordringer. De paar prullenbakken die er staan zitten propvol en er is niemand in de buurt die verantwoordelijk is voor het legen. Het overige afval wordt daarom, volgens Indiase traditie, keurig op grond gegooid. Er is niemand die er iets van zegt.

Langste trein

Het station is oud en in het donker een beetje griezelig. Langzaam rolt er een trein het perron binnen. Het is de langste trein die ik ooit heb gezien. Dit zou zomaar de trein van Utrecht naar Amsterdam kunnen zijn, maar dan letterlijk. Een oud vrouwtje in een rolstoel wordt door een man vlot vooruit geduwd. Ze moet waarschijnlijk de trein halen. Er komt geen medewerker om haar te helpen of een schans neer te zetten. Uit ervaring weet ik dat zelfs de korte benen van Daisy moeite hebben om de trein in te klimmen. Dus dit kan nog wel eens lastig worden.
 

Liefde op het perron

Ik buig me naar voren om Daisy een kus te geven. “Liever niet hier”, zegt ze. “De mannen kijken al zo naar me.” Liefde op het perron is lastig, dat is duidelijk. Op het bankje naast ons zit een man uitgebreid z’n haar te kammen. Hij en z’n zoontje zien er Westers uit: een buikje en moderne kleding. De jongen zit geconcentreerd op z’n smartphone te pielen. Een vrouw komt jammerend op de man af en steekt haar hand uit. Hij wuift haar weg. Dan draait ze zich om naar mij en met pijn in mijn hart zeg ik ook ‘nee’. Er komen elke dag tientallen bedelaars op me af en ik kan niet iedereen helpen: don’t judge me! Met een trieste blik in m’n ogen kijk ik naar het babytje op haar arm terwijl ze verder loopt.



Ik mag voor

De trein komt piepend tot stilstand. De man met de kam kijkt om en staat op. Hij zegt iets tegen z’n zoon, die gehaast z’n tas pakt. Dan zegt z’n vader nog iets en de jongen pakt het plastic zakje dat hij heeft laten liggen en gooit het in de prullenbak. De deuren gaan open en 4 mannen lopen in de richting van de rolstoel. Met z’n allen lukt het hen om eerst de vrouw en dan de rolstoel in de trein te tillen. Terwijl de trein in beweging komt springen de laatste mensen de open deuren in. Ik loop naar het winkeltje om een flesje cola te kopen, dat volgens de geruchten helpt tegen de buikproblematiek. Ik kom tegelijk aan met een meisje. Vriendelijk gebaart ze dat ik voor mag.

Chaaaaai!

Terwijl ik terug loop naar Daisy zie ik een jongen met de trein meerennen. Hij geeft handkusjes aan een Indiase schoonheid die uit het raam hangt. Lachend zwaait ze terug. Liefde bestaat toch op het station. Verderop zie ik de vrouw met de baby. Ze krijgt thee van een jongen die twee grote thermoskannen meedraagt en af en toe hard “chaaaaai!” roept.
Daisy en ik gaan op de plek van de haar-kammende man zitten. De helft van de mensen is verdwenen. Daisy bestudeert onze ticket. “We zitten in wagon A1”. Op elektronische borden zien we dat we niet op de juiste plek zijn en we pakken onze tassen. We lopen verder over het perron en vinden A1.
 

Ruilen

We hebben een derdeklas ticket. Als we onze wagon binnenstappen zien we het verschil met onze tweedeklas tickets van eerder vandaag. Drie bedden boven elkaar in plaats van twee. Alles is krapper. We liggen niet eens naast elkaar. Een jongen komt aanlopen met een oudere man. Hij vraagt of er iemand wil ruilen want zijn vader ligt helemaal bovenin, maar kan niet meer klimmen. Daisy biedt haar bed op de tweede verdieping aan. Een oma, moeder en twee kinderen zitten om ons heen. De vader komt gehaast langs gelopen en praat in het Engels. Ook hij is op zoek naar iemand die wil ruilen.

Alles is anders, behalve soms

Het gezin is ingedeeld in twee verschillende wagons. Maar natuurlijk slapen ze liever bij elkaar. Wij ruilen onze plekken en nemen allebei in een andere coupé op 3 hoog plaats. Ik tegen het raam en Daisy schuin tegenover me. Als ik in mijn te korte bed onder de dekens kruip denk ik na over het afgelopen uur. Alles is anders. Behalve dat we helpen als er iemand in een rolstoel zit. Dat mensen hier soms ook aan kinderen leren om afval in de prullenbak te gooien. Dat handkusjes werpen hier ook tot het nationale spel der liefde behoort. En dat bedelaars soms wel en soms niet genegeerd worden. Alles is anders, behalve soms.

Snurkende man in

Terwijl ik lig te lezen luister ik naar het helse kabaal naast me. Daisy gaat rechtop zitten en ik kijk haar aan. Ze doet haar oordopjes uit. “Zelfs met deze dingen in kan ik niet slapen.” Ook in de trein in India snurken mensen. Het geluid van een boom die wordt doorgezaagd is niet te negeren. Stiekem steek ik m’n hand uit en knijp in de teen van de snurkende man. Hij wordt geschrokken wakker en ik duik weg achter m’n e-reader. Waarschijnlijk ben ik hoofdverdachte, maar hij durft niks te zeggen. Langzaam valt de man weer in slaap, maar het geluid is gereduceerd tot een zacht gegrom. Net even anders, ik houd ervan. Slaap lekker!
 

 

De All Day Every Nieuwsbrief

Word je ook helemaal enthousiast over reizen met de trein in India? We schrijven vaker dit soort verhalen en delen onze beste tips. Meld je aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief en je mist nooit meer een artikel. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen 😉 Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.

Genoten van dit artikel over de trein in India? Lees meer:

1. Waarom ik een wandeling maak door de grootste sloppenwijk van India.
2. Het best bewaarde geheim van Kerala: Marari Beach House.
3. Op en top India: dit is er te doen in de roze stad Jaipur.
4. Ik ben in India: de geluiden, kleuren, smaken en het ongemak.
5. Spiritueel India: tussen leven en dood in Varanasi.

Patrick
Over mij

Maak kennis met Patrick, een liefhebber van lezen én schrijven. Hij heeft zijn baan in het Nederlandse boekenvak opgezegd om de droom van zíjn Daisy te verwezenlijken: een wereldreis. “Inmiddels is het ook mijn droom geworden”, zei hij gekscherend, toen een Britse toerist vroeg of hij inmiddels al naar huis wilde. Hij gelooft in de boodschap die Daisy uitdraagt en helpt haar om een groot publiek te bereiken. Want alles wat hij leert zouden anderen ook moeten weten.

Dit vind je ook leuk!

Bangladesh hospitality
10 redenen waarom je vooral NIET op wereldreis moet gaan
February 19, 2022
India - All Day Every Daisy
Ik ben in India: de geluiden, kleuren, smaken en het ongemak
February 13, 2022
Family picture Maden Homestay Cambodia
Reizen maakt gelukkig, maar dan moet je wel weten hoe!
January 06, 2022
10x originele en duurzame kerstcadeaus waar je de show mee steelt
December 17, 2021
zeilen fair ferry
Mee met een zeilschip naar Zuid-Amerika: “Eind 2022 steken we de Atlantische Oceaan over”
October 08, 2021
koken voor je buren
Zet je in tegen eenzaamheid en kook ook eens voor je buren
September 24, 2021
lekkerste koffie van utrecht
De lekkerste koffie van Utrecht drink je bij Carla’s Conditorie
July 28, 2021
uitwisbaar notitieboek
Wow! Check deze notitieboeken waar geen boom voor is gesneuveld
July 23, 2021
Glamping East Nomads
Glamping in de Achterhoek: bij East Nomads kampeer je op stand
June 07, 2021

2 Comments

Loes
Reply 2 december 2017

Ik ontdek jullie blog om de zoveel tijd weer opnieuw, wat mooi geschreven en wat een fijne platen! Lang in het openbaar vervoer is echt maar relatief. Dank dat ik zo een beetje mee mag liften en ik wens jullie nog een goede reis!

    Daisy
    Reply 3 december 2017

    Hoi Loes, wat leuk om te horen dat je geniet van onze verhalen en zo een beetje mee kunt reizen. Daar doen we het voor :-) En er komen nog veel meer verhalen aan! Dankjewel!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. De velden met een * zijn verplicht.