Help! Ik word reisblogger! (En dat komt door India)
Het is 9 uur ’s ochtends als ik de laatste hap neem van mijn streetfood-ontbijt. Het was verrukkelijk. En nu sta ik een beetje hulpeloos met mijn lege bordje midden op straat in de drukke stad Mumbai. Een Indiër met een keurige stropdas bestelt hetzelfde gerecht als ik. Een jongen met een veel te grote rugtas staat, net als ik, te zoeken naar een oplossing voor zijn lege bord. Twee mannen op een motor stoppen en lopen direct richting het kraampje. Daisy staat haar handen te wassen bij een klein, viezig kraantje. Plots word ik overvallen door een gevoel waar ik in India al langer bang voor was: de drang om dit allemaal op te schrijven. Om met de rest van de wereld te delen wat ik eet, waar ik loop, wat ik zie, wat me opvalt en wat ik leuk vind. Dan realiseer ik me plotseling wat er aan de hand is…Help! Ik word reisblogger!
#instavloggerpatrickboone
Gedurende de dag denk ik na over het gevoel dat mij zo heeft overvallen. Ik ben de laatste tijd aanzienlijk meer gaan Instagrammen. Ik heb een app die bijhoudt hoeveel kilometer ik afleg en die ik (vooral in het begin) trouw aanvul met foto’s en verhalen ter illustratie van onze reis. En de hashtag #instavloggerpatrickboone is inmiddels al een keer of 12 gebruikt in mijn Instagram Stories. Maar thuis ben ik helemaal niet zo’n actieve gebruiker van sociale media. Waarom nu wel? Is het de nieuwe omgeving? Komt het omdat ik ver weg ben en ik geloof dat vrienden en familie het leuk vinden om te lezen wat ik aan het doen ben? Of is het dat ik graag wil laten zien hoe ik de rest van de wereld ervaar die ik nu eens van dichtbij mag bekijken?
Vreemd land
Later op de dag zit ik in een taxi die ons heeft opgehaald bij Dhobi Ghat, de grootste handwas wasserette ter wereld. Ineens schiet het antwoord me te binnen. Het is niet dat ik per se blogger wil zijn of aandacht wil voor hetgeen wij doen. Het is gewoon zo dat het land waar we nu doorheen reizen zo vreemd is. India zorgt voor verbazing, plezier, of een gevoel van misselijkheid en afgrijzen. Soms weet ik gewoon even niet wat ik ermee aan moet. Deze conclusie wordt bevestigd als we uiteindelijk arriveren bij de Chor Bazaar, waar elk vreemd moment wordt opgevolgd door een volgend nog vreemder moment. En nog een. En nog een.
De raarste 2 uur van mijn leven
De taxichauffeur parkeert zijn auto midden op straat en zegt dat we er zijn. “Verderop de steeg in!” Het smalle straatje waar we doorheen lopen was ooit geasfalteerd, maar is nu zanderig en vol kuilen. Een man die op de grond voor een winkeltje zit laat een keiharde boer. Verderop zit een vrouw met haar handen in een bord rijst te kneden. Haar zoontje rent half naakt en met een vies T-shirt rond. In een winkel zie ik dat er iemand zonder oogbescherming zit te lassen. Als ik weer voor me kijk word ik bijna omvergelopen door een geit met een knobbel op z’n neus. De vrachtwagen die we al enige tijd slenterend achtervolgen, besluit zonder te kijken toch achteruit te rijden. Ik doe een stap naar links om niet geraakt te worden. Daisy pakt mijn arm en trekt me opzij omdat ik ruimte moet maken voor een man met een deur op zijn hoofd. Dit zijn de raarste 2 uur van mijn leven.
Afval en koeienpoep
De geur van eten komt me tegemoet, maar die maakt al snel plaats voor de stank van afval en koeienpoep. Een bejaarde man spuugt een grote klodder rood slijm voor mijn voeten. Pruimtabak. Dan realiseren we ons dat we verdwaald zijn. De eerste behulpzame local zegt dat we de verderop links moeten. De tweede heeft het over ‘aan het einde rechts’. De derde is overtuigd dat we rechtdoor moeten. Hij lacht z’n tanden bloot, allebei.
Autowrak
Als we uiteindelijk de bazaar bereiken, blijkt het meer een verzameling straten met winkeltjes dan een markt. Autobanden liggen 10 hoog in rijen van vijf gestapeld voor de grauwe puien. Mijn oog valt op een autowrak. In een steeg van maximaal zes meter breed, waar voetgangers lopen, scooters rijden en koeien niet voor je aan de kant gaan, zijn vijf mannen bezig de auto te demonteren. Met vereende krachten proberen ze de bumper van de auto te trekken. Een paar stappen later klinkt het geluid van een autotoeter. Ik spring van schrik opzij. Maar ik zie geen auto. Het is afkomstig van drie jongens in een soort garage, die alledrie toeters repareren. Of ze zitten gewoon voor de lol lawaai te maken, dat kan ook.
Vintagelampen en borsten
Plotseling verdwijnt de herrie. We zijn in de antiekstraat beland. Hier wordt niet getoeterd of gehamerd. Hier koop je een vintage lamp voor 280 euro. Of een klok die volgens de verkoper ooit op het centraal station van het Amerikaanse Boston heeft gehangen. De winkel ernaast verkoopt allerhande prullaria en videocamera’s waar nog een bandje in moet. Antiek is hier ook een plastic telefoon in de vorm van een vrouwenlichaam met een bikini aan. De borsten zijn de haak waardoor je praat.
Twee roze kippen
Terwijl we teruglopen richting de hoofdweg passeren we een klein restaurant. Twee roze gespoten kippen bewegen zich tokkend tussen de zes geiten die zich voor de winkel ophouden. Het is totaal niet duidelijk waarom de kippen roze zijn. Niemand lijkt het raar te vinden. Als we verderop proberen een taxi aan te houden, blijkt de avondspits roet in het eten te gooien. Tientallen volle én lege taxi’s rijden ons voorbij. De miljoenen forenzen in Mumbai zijn tegelijkertijd op zoek naar een rit. Verschillende groepjes jongeren in schooluniformen passeren ons. ‘Selfie! Selfie!’, roepen ze. Met twee vingers in de lucht maken ze selfies van ons, zodat ze later op Facebook kunnen vertellen over hun Westerse vrienden. Ook dat is de gewoonste zaak van de wereld. Uiteindelijk worden we thuisgebracht door de enige chauffeur in Mumbai die nog wel een plekje in zijn taxi heeft. Hij licht ons voor zeker 300 roepies op. Maar ook dat zijn we inmiddels gewend en ik laat het voor deze keer maar even zitten. Misschien kan hij daar later zijn toeter van repareren.
Iedereen is gek
Ik weet niet precies wat een lezer heeft aan dit verhaal. Het illustreert vooral de gekte die ik hier tegenkom. Als relatief onervaren reiziger heb ik soms moeite om niet uit te schreeuwen dat iedereen in dit land gek is. Ik wil mensen door elkaar rammelen omdat ze afval in een prullenbak moeten gooien in plaats van op straat. Ik wil roepen dat dieren in een stal horen en geen file zouden moeten veroorzaken op een kruispunt van een metropool. Dat mensen niet in m’n oor moeten boeren terwijl ze naast me in de bus staan. En dat smakken met open mond niet aan anderen laat zien dat je het eten lekker vindt, maar dat je aan anderen je eten laat zien. Punt. Maar dat kan niet, want hier gaat het nou eenmaal zo.
Je moet het meemaken
Het enige wat ik kan doen is het opschrijven. Dan ben ik het even kwijt. En als ik het teruglees moet ik er om lachen. En hopelijk bereid ik iemand een klein beetje voor op de gekte, wanneer ze zelf naar India gaan. Roze kippen, een geit met een knobbel en een man met een deur op z’n hoofd. Dat verzin je niet, dat moet je meemaken. En misschien als ik later groot ben, kent iedereen #instavloggerpatrickboone en heb ik genoeg invloed om af en toe te zeggen dat afval in de prullenbak hoort. Tot die tijd laat ik het maar even zo en haal ik diep adem op momenten dat er niemand in m’n gezicht staat te boeren.
De All Day Every Nieuwsbrief
Vond je het leuk om te lezen hoe Patrick reisblogger wordt? We schrijven vaker dit soort verhalen en delen onze beste tips. Meld je aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief en je mist nooit meer een artikel. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen 😉 Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.
Genoten van dit artikel over reisblogger Patrick? Lees verder!!
1. 7 simpele tips om minder (wegwerp) plastic te gebruiken op reis
2. 7 hoogtepunten om te doen in Kochi, India
3. Het best bewaarde geheim van Kerala: Marari Secret Beach
4. Inspirerend hotel: op schattenjacht in Inle Lake bij A Little Eco Lodge
5. Nepal: wandelen met neushoorns, fietsen met locals en dromen met Dhurba
- 18 November 2017
- 11 Comments
- 4
Linda
18 november 2017Haha, ontzettend goed en leuk geschreven! Ik zie het zo voor me. Ik denk dat je zeker door moet gaan als 'reisblogger'.
India klinkt buitengewoon fascinerend, maar toch denk ik dat het me te heftig is. Dat wist ik al, maar door jouw beeldende verhaal wordt het me weer eens duidelijk. Keep up the good job!
Patrick
19 november 2017Hoi Linda! Ik hoop niet dat ik je nu ga weerhouden van een reis naar India. Ondanks alle gekte is het stiekem ook heel leuk namelijk. En er zijn heel veel plekken die rustiger zijn en ook heel erg mooi (En je toch een India gevoel geven). Prachtige stranden, berggebieden, eeuwenoude monumenten en hele lieve mensen. India heeft het allemaal. Maar goed, ze zijn dan ook met veel en het land is groot. Misschien dat je een reisgenoot kan vinden? Dat maakt het iets makkelijker is mijn ervaring. Dankjewel voor het compliment! I will keep going!
Jenna
19 november 2017Wat super leuk !
Ik ben totaaaal geen bloglezer of volger maar jouw verhaal is zo leuk geschreven dat ik er gelijk helemaal in zat en alles heb gelezen. Heel leuk geschreven en door je manier van schrijven had ik het idee dat ik er zelf stond. Dank!!
Patrick
19 november 2017Fijn om te lezen! Misschien dat de technologische vooruitgang er binnenkort voor gaat zorgen dat we er ook nog een geur beleving bij kunnen creëren. Dan lijkt het helemaal alsof je er zelf staat. Alleen ruikt je huis (of je kantoor) dan wel naar koeienpoep. ;)
Helena
19 november 2017Leuk blog. 'Hij lacht zijn tanden bloot. Allebei.' ?
Patrick
19 november 2017Die vond ik zelf ook erg leuk! ;)
Christophe
19 november 2017Beste Patrick, welkom in de club! Mooi geschreven, ik ga zeker volgen als je zulke mooie verhalen blijft vertellen.
Patrick
19 november 2017In dat geval ga ik mijn ogen en oren open houden. En mijn uiterste best doen. Dankjewel voor het mooie compliment!
frans
20 november 2017ga maar lekker door, de foto's zijn verder ook van grote klasse!!! groet en toitoi, Frans.
Juli
24 november 2017Sorry, kan het niet laten even deze aanvulling te geven: kippeneieren worden geverfd zodat er schattige gekleurde (groene, blauwe, roze) kuikentjes uit komen. Leuk als huisdier voor de kinderen. De meeste gaan al vrij snel dood - maar sommige overleven het en groeien uit tot volwassen kippen met een kleurtje!
Verder: superleuke blog, geeft een mooi beeld van de drukte van Mumbai. Heel veel plezier in India en ik kijk uit naar je volgende stukje!
Patrick
28 november 2017Hallo Juli,
Dankjewel voor je compliment! Ik beloof dat mijn volgende blog snel online komt :). Met betrekking tot de gekleurde kippeneieren ben ik het volledig met je eens. Het op die manier misbruiken van dieren ben ik ook tegen. Ik denk alleen dat er op deze Indiase straat iets anders aan de hand was. Deze kippen leken namelijk eerder slachtoffer van een soort poeder dat wellicht was aangebracht om ze te herkennen. Misschien was het kleurpoeder dat je veel in India ziet? Hoe dan ook, ze vielen vooral heel erg op in de stoffige straatjes dus vandaar dat ze op deze manier in het blog naar voren komen.
Leuk dat je meeleest! :)
Groet,
Patrick