By 

Vluchtelingen. Geen pubers op zomerkamp


Tussen het puin en de hekken van het Jaarbeursplein staat een groepje mannen. Het zijn er een stuk of zestig denk ik. Vluchtelingen ja. Een handjevol dames in oranje hesjes verdelen de gevluchte mannen over Utrechters die vanavond voor ze gaan koken. Patrick en ik komen ook ‘onze’ vluchtelingen ophalen. Behalve dat het mannen zijn, weten we niks van ze. Ik las ergens dat er in Utrecht alleen ‘single mannen’ worden opgevangen.

Nadat we ons melden bij een vrijwilliger worden er drie mannen aangewezen. Wij hebben opgegeven dat we plek hebben voor drie gasten. Een vierde man blijft als een klein kind bij het groepje staan. Hij wil ook mee. Er wordt druk overlegd in een taal die ik niet versta. Het blijkt dat de vierde man bij de vrienden hoort en hij wil niet alleen achterblijven. Geen probleem, onze eettafel is lang genoeg!

Ahmed, Sharif, Akil, Hisham, Patrick en ik, mijn broertje Pieter en vriendin Femmie zijn er ook. Het is een ongewoon gezelschap in de bus richting Overvecht. We herhalen elkaars namen een paar keer, in de hoop dat we het kunnen onthouden. ‘Paatriek’ is Frans, constateert Ahmed. En Daisy lijkt op crazy. Ze krijgen er de slappe lach van.

Foto’s van de kinderen

De mannen komen alle vier uit het Syrische Aleppo. Ze spreken Arabisch en gebrekkig Engels. Een paar woorden Nederlands: dankjewel, hoe gaat het en koffie.

Waar moet je met een vluchteling over praten? In de brief van de organisatie staat dat we beter niet kunnen vragen naar familie of kinderen. Het kan zijn dat die nog in Syrië zijn. Of erger nog, omgekomen tijdens de oorlog of de vlucht. Meteen in de bus al gaat het gesprek toch die kant op. Je familie is je identiteit. Als je je voorstelt aan een vreemde vertel je nou eenmaal over je familie.

Het zijn geen single mannen, zoals ik heb gelezen. Alle vier zijn ze vader. Ze pakken meteen hun telefoons tevoorschijn om foto’s te laten zien. Ik zie een meisje van vier verkleed in een glimmend prinsessenpakje. “Julia” zegt Akil, wijzend naar zijn kleine meid. Sharif en Hisham hebben allebei een dochter en een zoon. Sharif straalt van trots als ik zeg dat zijn zoon sprekend op hem lijkt. Ahmed voelt zich de koning te rijk met wel vier kinderen. De jongste is pas geboren. Ze was nog maar een maand oud toen hij vertrok.

Vluchtelingen - All Day Every Daisy

Thank you, thank you

Het is best veel, vier onbekende, volwassen mannen in huis. Maar ze maken zich klein. Kleiner dan ze zijn. Bescheiden en haast verlegen bedanken ze ons voor elke stap die we zetten. “Thank you, thank you, thank you.” Terwijl het eten nog niet eens op tafel staat.

Met handen en voeten en Google Translate lukt het ons om een gesprek te voeren. Ik klets met Ahmed over zijn leven voor de oorlog. Hij laat een foto zien waarop hij in een korte broek poseert voor een palmboom langs een gracht met marmeren tegels. Het is Aleppo, een prachtige stad zegt Ahmed. Hij belooft me dat hij het me zal laten zien als de oorlog voorbij is. Dan ben ik ook welkom in zijn huis, in zijn stad en in zijn land, net zoals hij welkom is bij ons.

Litteken

Sharif staat op het balkon te roken als hij vertelt dat hij de oorlog maar net heeft overleefd. Hij laat een litteken in zijn nek zien. De kogel die hem had moeten doden heeft alleen zijn huid beschadigd.

Buiten knalt er vuurwerk. In onze wijk begint dat al vroeg. Alert en met grote ogen vertelt Sharif dat je dit geluid de hele dag hoort in Syrië. Het zijn de bommen die zijn stad verwoesten. Hij is zijn schoenenwinkel door zo’n bom verloren. Ahmed zag zo zijn huis weggevaagd worden. Gelukkig was er niemand thuis.

Het kamp

De mannen hebben allemaal een knalrood bandje om met de woorden ‘Dutch Comic Con’. Ahmed vraagt of comic misschien kamp betekent. Ik probeer uit te leggen dat het waarschijnlijk de overgebleven bandjes van een stripfiguren evenement zijn. Een feest in het teken van helden in een fantasiewereld waar kinderen ’s nachts van dromen. Een groot contrast met de werkelijkheid.

De mannen ‘wonen’ al ruim een maand in de opvang achter het station. Het kamp noemen ze het. Zeven verdiepingen hoog. Op een foto zie ik een immense hal met grijs plastic op de vloer. Er zitten tientallen mannen in kleermakerszit op de grond. Sommigen lezen een boek, andere spelen kaart. Meer is er niet. Geen tafels en stoelen; niks. In de slaapzaal staan rijen stapelbedden. Iedereen heeft een eigen bed en een eigen kastje. Buiten staan mobiele douchecabines. Vijftien hokjes voor vijfhonderd man. Maar ze klagen niet. Ook niet over het ontbijt van witbrood en pindakaas. Dat kennen ze niet en echt lekker vinden ze het ook niet. Liever eten ze een appel en een banaan in de ochtend. Ik hoor ze nog steeds niet klagen. Ze zijn blij met alles wat ze krijgen. Terwijl ik alleen maar kan denken aan de televisiebeelden van Nederlandse gevangenissen. Daar hebben ze tenminste nog een eigen tv.

Vluchtelingen - Geen pubers op zomerkamp

Vrienden

Tijdens het eten is het even stil. Niet ongemakkelijk, maar gewoon omdat we genieten. Sharif schept iedereen wat aardappels op, terwijl de salade rondgegeven wordt. De stilte wordt verbroken als Hisham aan de zoutmolen draait boven zijn biertje. Hij knijpt er een citroen bij uit en roept “Mexicana!”. Ik kijk verbaasd en mag proeven van zijn veel te zoute biertje. Bah! Mijn vieze gezicht maakt iedereen aan het lachen. We gedragen ons nu al als echte vrienden.

Om half tien moeten de mannen weer terug zijn in het Beatrixgebouw. Dat voelt toch raar. Het zijn volwassen kerels die ooit een normaal leven hadden, met vrouw en kinderen, een huis en werk. Die moeten zich nu op tijd melden bij de leiding, als een stel pubers op zomerkamp. We wisselen telefoonnummers uit. Ahmed vraagt me of ik hem wil helpen Nederlands spreken. Dat mag officieel pas als hij een verblijfsvergunning heeft, maar dat kan nog jaren duren en hij wil zo graag onze taal spreken. Hij voegt er nog wel aan toe dat hij deze week waarschijnlijk wordt overgeplaatst naar een ander kamp.

Dit initiatief wordt georganiseerd door Stichting Eet Mee! en Present Utrecht. Samen organiseren zij Come & Eat voor vluchtelingen in het Beatrixgebouw in Utrecht. 

Vind je dit een mooi artikel? Dan vind je dit ook interessant:

1. Kinderen op het Victoriaplein willen vlinder, prinses of tijger zijn
2. Naar de Balkanroute: van Athene naar Macedonië
3. Athene: geen zon, zee en strand, maar vluchtelingen helpen
4. Op een echte vluchtelingenboot met Rederij Lampedusa
5. Zij slijten hun dagen op de koude tegels van Athene

Daisy
Over mij

Ontmoet Daisy, freelance reisjournalist, filmmaker en kookboekenauteur. Sommigen kennen haar als kliekjeskoningin, anderen als reisverslaafde of wereldverbeteraar. Daisy is niet in een hokje te stoppen. Ze reisde een jaar lang als reisreporter voor Expedia door Nederland, hield een TED-talk over voedselverspilling, schreef 2 kookboeken over minder verspillen en won de enige, echte vakprijs voor de reisjournalistiek met een artikel over haar verblijf bij de nomaden in Iran. Met deze website wil Daisy laten zien dat duurzaam leven, reizen en eten niet moeilijk is en juist heel waardevol en verrijkend is.

Dit vind je ook leuk!

Bangladesh hospitality
10 redenen waarom je vooral NIET op wereldreis moet gaan
February 19, 2022
India - All Day Every Daisy
Ik ben in India: de geluiden, kleuren, smaken en het ongemak
February 13, 2022
zeilen fair ferry
Mee met een zeilschip naar Zuid-Amerika: “Eind 2022 steken we de Atlantische Oceaan over”
October 08, 2021
koken voor je buren
Zet je in tegen eenzaamheid en kook ook eens voor je buren
September 24, 2021
lekkerste koffie van utrecht
De lekkerste koffie van Utrecht drink je bij Carla’s Conditorie
July 28, 2021
uitwisbaar notitieboek
Wow! Check deze notitieboeken waar geen boom voor is gesneuveld
July 23, 2021
Glamping East Nomads
Glamping in de Achterhoek: bij East Nomads kampeer je op stand
June 07, 2021
wat te doen op vlieland
Wat te doen op Vlieland: 10x de leukste bezienswaardigheden en excursies
April 20, 2021
reis naar zuid-afrika
10 redenen om een reis naar Zuid-Afrika te maken
January 12, 2021

20 Comments

Linda | Meisje van de Wereld
Reply 27 oktober 2015

Wat een bijzonder verhaal en een mooi initiatief zeg. Goed dat jullie hier aan mee hebben gedaan!

    Daisy Scholte
    Reply 27 oktober 2015

    Thanks Linda :-) Leuk om te horen! We hebben er onwijs van genoten en heel veel geleerd ook. Wat hebben wij het goed zeg! Wij reizen de wereld over om vervolgens ermee te doen wat we het leukste vinden: schrijven. Zij reizen de wereld over op zoek naar veiligheid en worden door zoveel mensen uitgekotst. Gelukkig kunnen we zo op kleine schaal laten zien dat niet iedereen er zo over denkt in Nederland.

Jenny - ikreis.net
Reply 27 oktober 2015

Wat heftig en wat goed dat je dit gedaan hebt! Waar kun je je opgeven als vrijwiliger? Dit zou ik ook willen.

Dit weekend publiceerde ik een blog van een ontmoeting die ik had in de buurt van Alleppo. Toen was ik te gast. Nu wil ik gastvrouw zijn.

    Daisy Scholte
    Reply 27 oktober 2015

    Leuk! Ik ga je verhaal opzoeken :-)

    Je bent niet de eerste die het vraagt, dus nu heb ik het maar even onder het artikel gezet. Haha! Het wordt dus georganiseerd door Stichting Eet Mee! en Present Utrecht. Dit initiatief noemen ze Come & Eat. Volgens mij de tweede keer dat ze het organiseren. Het was echt heel tof!

ivonne
Reply 27 oktober 2015

Goed verhaal Daisy! Het laat een kant zien die op dit moment, met alle discussies, misschien wel ondergesneeuwd dreigt te raken.

    Daisy Scholte
    Reply 27 oktober 2015

    Thanks Ivonne. Wat leuk om te horen! Je hebt gelijk en daarom vond ik het belangrijk dit te delen. We hebben zo'n ontzetten leuke avond gehad met die mannen. En ik heb er ook nog eens veel van geleerd :-)

Daphne | LiveTheLifeYouLove
Reply 27 oktober 2015

Wat een goed initiatief! Ik vind het echt top dat je dit gedaan hebt en wat bijzonder moet het zijn geweest. Schrijnend ook denk ik!

    Daisy Scholte
    Reply 27 oktober 2015

    Ha Daphne :-)
    Ja, hoe gezellig en bijzonder het ook was, het is heel erg dat het nodig is. Ik ben blij dat we dit gedaan hebben en ik meld me een volgende keer ook zeker weer aan!

Emma
Reply 27 oktober 2015

Wat een hartverwarmend verhaal, dankjewel! Zulke mooie initiatieven, echt geweldig dat jullie er aan mee hebben gedaan! Wat had je precies gekookt?

    Daisy Scholte
    Reply 28 oktober 2015

    Dank je wel Emma :-) Het was heel spannend vooraf, maar we zijn blij dat we het gedaan hebben. Volgende keer doen we het zeker weer!
    We hebben lang nagedacht over het eten. Eerst dachten we Hollandse stamppot. Maar toen bedacht ik me dat alleen Nederlanders dat lekker vinden, dus waarom zouden we ze daarmee lastigvallen. Haha! Toen dacht ik een grote pan pasta. Maar dat vond ik niet speciaal genoeg. Uiteindelijk is het een pompoensoep met brood en humus vooraf geworden. Vispakketjes met rozemarijn-aardappeltjes uit de oven en een groene salade als hoofdgerecht en toch een beetje Hollands; vla als toetje. Ze vonden het heerlijk en alles ging op. Een geslaagde avond waar we veel te veel voor bedankt zijn.

Daisy
Reply 27 oktober 2015

Wat een mooi en ontroerend verhaal. Dat je met zoiets kleins zoveel kan betekenen voor iemand. Inspirerend. Hopelijk kan ik ook een keer iemand welkom heten aan onze tafel

    Daisy Scholte
    Reply 28 oktober 2015

    Dankjewel :-) Lief dat je dat zegt. Ik vond het ook heel inspirerend en bijzonder. Het heeft me ook echt weer laten zien hoe goed wij het hebben hier. Alleen al het feit dat we hier veilig zijn is al zo'n groot geluk! Zeker doen, Daisy! Het is een verrijkende ervaring!

Mellisa
Reply 27 oktober 2015

Lijkt me heel bijzonder zeg. Wat heb je voor ze gekookt? Zie dat de noodopvang stopt op 10 november en dat het misschien niet meer georganiseerd zal worden! Wellicht in andere steden dan?

    Daisy Scholte
    Reply 28 oktober 2015

    We hebben een pompoensoep met brood als vooraf voor ze gemaakt. Als hoofdgerecht gebakken aardappels met rozemarijn en knoflook, vispakketjes en een salade met van alles erdoorheen. Topper was toch wel het toetje: vla met hagelslag. Vonden ze geweldig! Haha!
    Ze gaven inderdaad al aan dat ze waarschijnlijk binnenkort overgeplaatst worden. Dat zal wel te maken hebben met dat de opvang in Utrecht stopt. Het was een hele bijzondere ontmoeting en als ik nog eens de kans krijg doe ik het zeker weer!

Eva - eighty7
Reply 23 december 2015

Wat een fijn stuk om te lezen dit; echt super tof dat jullie dit gedaan hebben. Hoe fijn moet dat even voor die mannen geweest zijn. Kreeg er een glimlach van op mijn gezicht. :)

    Daisy Scholte
    Reply 24 december 2015

    Dank je wel :-) Wat een lieve reactie! Het was ook voor ons een hele bijzondere ervaring! Ik hoop dat we dit nog vaker mogen doen!

Sandra
Reply 24 december 2015

Jeetje. Wat een indrukwekkend verhaal Daisy. Dat moet indruk gemaakt hebben op je! Ik vind het stoer van je dat je dat hebt gedaan, heel lief van je!

    Daisy Scholte
    Reply 24 december 2015

    Jeej! Wat een geweldige reactie! Dank je wel! Het heeft grote indruk op ons gemaakt. Mijn broertje (14) heeft er zelfs een spreekbeurt over gehouden op school. Het is heel bijzonder om de indrukwekkende verhalen van deze mannen te horen. Het heeft me heel erg diep geraakt!

Silke
Reply 12 februari 2016

Wauw, prachtig geschreven... ik kreeg er echt kippenvel van! Het is leuk eens een de andere kant van een verhaal te lezen in plaats van de vaak negatieve commentaren op internet. Heb je achteraf nog contact met ze gehad? Het is in ieder geval een heel mooi initiatief!!

    Daisy Scholte
    Reply 12 februari 2016

    Dank je wel :-) Wat fijn om te horen. Ik heb mijn nummer aan de mannen gegeven en gezegd dat ze me altijd mochten bellen als ze vragen hebben, hulp nodig of gewoon om nog eens af te spreken. Helaas bleek dat ze drie dagen na onze ontmoeting werden overgeplaatst naar Leeuwarden. Maar we gaan dit zeker vaker doen!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. De velden met een * zijn verplicht.