Wereldreizigers zijn net veganisten. Ze blijven maar doordrammen over hun fantastische ervaringen, hoe het hun leven voorgoed veranderd heeft en waarom jij dat ook echt eens zou moeten proberen. Intussen vertellen ze niet hoe gevaarlijk, duur, vies en vreemd het allemaal is. Twijfel je nog of je niet beter gewoon thuis kunt blijven? Ik geef je 10 redenen waarom je vooral NIET op wereldreis moet gaan.
Ze spreken geen Nederlands
Met ‘ze’ bedoel ik natuurlijk al die vreemde mensen in vreemde landen, die nog vreemdere talen spreken. Er zijn maar weinig landen waar je met ons knullige taaltje terechtkunt: België, Suriname, Aruba, Sint Maarten en wie hard zijn best doet redt het redelijk in sommige delen van Zuid-Afrika en Namibië. In de rest van de wereld zal niemand begrijpen wat je zegt wanneer je ‘een halfje wit’ bij de bakker bestelt. Stel je alle misverstanden toch eens voor! Verdwaalde taxichauffeurs, obers die de verkeerde gerechten serveren, hotelpersoneel dat je de duurste kamer verkoopt, onleesbare menukaarten met honger tot gevolg…
Het eten is vreemd en onbekend
Tenzij je jouw backpack vult met een eindeloze voorraad pindakaas en hagelslag, is de kans groot dat je op wereldreis regelmatig vreemde en onbekende dingen moet eten. In verre landen eten ze insecten, organen, veel te pittige curry’s, harige lychees en groenten met gekke namen als lady fingers. Waarom zou je jezelf dat aandoen, als je ook gewoon thuis kunt blijven met een heerlijk bordje macaroni met smack of een vertrouwde boterham met boerenmetworst?
Zet het nieuws aan en je wordt meteen geconfronteerd met alle vreselijke dingen die er in de rest van de wereld gebeuren. Overstromingen, ontvoeringen, berovingen, wervelstormen, terrorisme.. Moet ik nog doorgaan? Bekijk het van land tot land en je kunt beter helemaal de grens niet meer over. In Iran wonen alleen maar terroristen. In India word je op elke straathoek lastiggevallen door handtastelijke mannen. In Australië wachten giftige slangen en spinnen op hun volgende slachtoffer. In Mexico weet je nooit zeker of je op een fiësta of in een bendeoorlog bent beland. Kortom; je kan maar beter veilig thuisblijven.
Wist je dat je in sommige landen zittend op de grond eet? Of erger nog… met je handen! En dan die ongemakkelijke momenten dat je je bord leeg eet, een tweede portie weigert en daarmee de kok vreselijk beledigt. Hoe moet jij dat weten? En dan heb ik het nog niet eens over hurk-wc’s en bum guns. Thuis weet je tenminste waar je aan toe bent. Wel zo makkelijk.
Nergens slaap je lekkerder dan in je eigen, vertrouwde bedje. Waarom zou je er vrijwillig voor kiezen om elke avond in een vreemd bed te slapen? Weet jij veel wie er voor jou in dat bed heeft gelegen. Of – erger nog – wat die persoon in dat bed gedaan heeft. Je mag van geluk spreken als je de lakens niet hoeft te delen met bedwantsen.
Een comfortabel (koop)huis, die mooie designbank, auto voor de deur… Geloof me; het past niet in je backpack. Al die fijne dingen moet je opgeven als je op wereldreis gaat. En voor wat? De wonderen der natuur zien? Die zijn ook indrukwekkend op je 70- inch smart tv. Bijzondere mensen ontmoeten? Heb je überhaupt al eens kennis gemaakt met je buren? Just saying…
Je moet je baan ervoor opzeggen
Stoppen met werken en al je collega’s in de steek laten. Wie gaat jouw mail beantwoorden als je op wereldreis bent? Dat bedoel ik. Ga je lang op reis, dan moet je jouw baan – en daarmee alle zekerheid op een stabiele toekomst – opzeggen. Wel eens gehoord van een pensioengat? Wie werkt bouwt tenminste een fatsoenlijke oudedagvoorziening op. Als je echt zo graag wil, dan kun je ook op je zeventigste nog op wereldreis gaan. Dan heb je er in elk geval geld voor.
Wereldreizen is heel duur
Een beetje wereldreis van één jaar kost je al snel 15.000 euro. Dat wordt flink sparen. Terwijl je al dat geld ook aan andere dingen kunt uitgeven. Zoals die 70 inch televisie. Goede Tijden, Slechte Tijden is nooit meer hetzelfde. Je kan je geld maar één keer uitgeven. En binnenkort komt de nieuwste iPhone uit. Wees dus verstandig en geef je geld uit aan dingen die je écht nodig hebt.
Je maakt nóg meer vrienden
Als je niet uitkijkt, maak je op wereldreis een hele hoop nieuwe vrienden. Terwijl je er thuis al meer dan genoeg hebt. Eenmaal thuis moet je ze toevoegen op Facebook en Instagram en feliciteren als ze jarig zijn. En dan al die likes op hun posts. Stel je voor dat je nieuwe vrienden je komen opzoeken in Nederland. Dan moet je ze zeker ook nog een logeerbed aanbieden?
Je leven zal nooit meer hetzelfde zijn
Elke keer als ik met iemand spreek die een lange wereldreis heeft gemaakt, vertellen ze me dat hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Ze zijn anders naar de wereld gaan kijken; hebben meer compassie gekregen voor mensen uit vreemde culturen; ze gaan anders om met tegenslagen en uitdagingen; ze hebben veel geleerd, gezien en ervaren… Gaap! Zo cliché allemaal. En laten we eerlijk zijn, wie heeft daar nou werkelijk tijd voor?
Heb ik je niet overtuigd en ga je toch op wereldreis?
Mooi zo! Natuurlijk meen ik helemaal niets van dit lijstje met redenen om NIET op wereldreis te gaan. Toch zijn dit allemaal argumenten die ik maar al te vaak hoorde, voor wij op ons grote avontuur vertrokken. Ben je een echte huismuis en word je heel gelukkig van twee weken Kreta. Do it! Wereldreizen is echt niet voor iedereen.
Droom je al je hele leven van een wereldreis, maar laat je je tegenhouden door angst, onzekerheid en wat anderen daarvan vinden? Kijk dan nog eens goed naar dit lijstje en realiseer je dat al deze redenen totaal overtrokken, bevooroordeeld en belachelijk zijn. Laat je niet gek maken door wat anderen vinden en volg je hart. Je krijgt er geen spijt van!
Kun je wel wat hulp gebruiken bij het plannen van je wereldreis? Luister dan deze uitgebreide podcast, boordevol tips en adviezen voor jouw eerste wereldreis.
Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!
Zo’n drie weken geleden komt er abrupt een einde aan onze wereldreis. We stappen in het vliegtuig van Kampala naar Amsterdam. Daar wacht ons een vreemde wereld. Geen ontvangstcomité op het vliegveld, geen welkom-terug-feestjes, zelfs geen huilende moeders in de aankomsthal. Na bijna drie jaar reizen voelt thuiskomen in tijden van corona onwerkelijk en absurd. We krijgen vaak de vraag hoe het nu met ons gaat, waar we wonen en hoe het is om weer thuis te zijn. Ben jij ook benieuwd? Je leest er alles over in dit log.
Moeizame terugreis
Op vrijdag besluiten we naar huis te gaan, op zaterdag zitten we in het vliegtuig. Vlak voor middernacht moeten we overstappen in Nairobi. Daar aangekomen wordt al snel duidelijk dat er iets aan de hand is. De vlucht is vertraagd en piloten en stewardessen lopen met bezorgde blikken en snelle passen heen en weer. Wat blijkt? Toen het vliegtuig vanuit Nederland aankwam in Nairobi zat er een passagier in met hoge koorts. Het toestel moet eerst chemisch ontsmet worden en dat kan een paar uur duren.
Mondkapjes en handschoenen
Iedereen heeft begrip voor de situatie en we wachten rustig af. In de gate zitten gezinnen met kleine kinderen, ouderen, mensen met mondkapjes, handschoenen, zonnebrillen en sommigen zelfs met gasmaskers op hun gezicht. Er hangt een vreemde spanning, maar ook een gevoel van saamhorigheid: we willen allemaal zo snel mogelijk naar huis. Om drie uur ’s nachts meldt de piloot dat het erom spant. Als het toestel niet op tijd vrijgegeven wordt, mogen de piloten niet meer vliegen. Ze zijn dan te lang aan het werk. Om vier uur is het duidelijk dat we het niet gaan redden. We worden in groepjes over hotels in de omgeving verspreid. Morgen een nieuwe kans.
We gaan naar huis
De volgende dag zit de gate vol met dezelfde – maar nu extra vermoeide – mensen. Als een half uur voor het boarden de piloten en stewardessen binnenkomen, begint iedereen te klappen. Zij blijven gewoon werken, terwijl ze weten dat ze extra risico lopen om ziek te worden. Dat is een applausje waard. Met nog wat meer vertraging stijgen we die middag dan toch op. Pas als we hoog boven het Afrikaanse continent hangen realiseer ik me: we gaan na twee jaar en acht maanden terug naar huis.
Geen feestjes, blijdschap en tranen van geluk
Natuurlijk hebben we gefantaseerd over onze thuiskomst. De feestjes, de blijdschap, de tranen wanneer we elkaar na zo’n lange tijd weer zien. Dat kan allemaal niet. Patricks moeder valt in de risicogroep. We willen haar niet per ongeluk besmetten en dus blijft ze thuis. Hetzelfde geldt voor mijn moeder. Zij werkt met ouderen en mag nu geen risico lopen. En dus worden we door mijn jongste en oudste broer en mijn stiefvader opgehaald op het vliegveld. We geven elkaar wat onhandig een armstoot. Het nieuwe groeten. Ineens zijn we er weer. Daar heeft niemand zich op voorbereid.
Thuis zonder voorbereiding
Voor we vertrokken hebben we onze woning opgegeven en alle spullen verkocht. Ons plan was om vóór onze terugkomst langzaamaan op zoek te gaan naar woonruimte. Patrick zou een paar weken ervoor alvast gaan solliciteren. Al die voorbereiding hebben we nu niet gehad. De eerste anderhalve week slapen we in de Airbnb van onze vrienden in Amersfoort. Daar hebben we de tijd om een tijdelijke woning in Zeist klaar te maken. Mijn middelste broer woont op de begane grond, wij gaan boven slapen. Wat een geluk dat we daar voorlopig terechtkunnen. Via Marktplaats en de hulp van vrienden en familie verzamelen we genoeg spullen om enigszins comfortabel te leven. We kunnen koken, werken en slapen. What else do we need?
Vrienden en familie
Vrienden. Familie. Dat is what we need. Ik heb mijn moeder nu één keer gezien. Geen knuffels. We lieten ruim twee meter tussen ons in. Voor de zekerheid. Dat is gek en ongemakkelijk. We proberen af en toe een auto te lenen, zodat we onder het balkon van Patricks moeder kunnen zwaaien. We hebben vrienden gezien op het beeldscherm van mijn laptop en we hebben geborreld via Houseparty. Maar dat is toch niet hetzelfde als elkaar in het echt zien.
Alsof we nog op reis zijn
Eigenlijk leven we alsof we nog op reis zijn. Daar konden we onze vrienden ook alleen digitaal zien en telefonisch spreken. De hele dag op elkaars lip zitten, thuis werken, leven met beperkte middelen, ons aanpassen aan een nieuwe situatie en vreemde regels… Dat is gesneden koek voor ons. Dat deden we op reis elke dag. De grote uitdaging zit in de onzekerheid. Krijg ik straks weer werk? Kan Patrick een baan vinden? Waar gaan we wonen? Hoe gaan we weer aarden?
Het was echt!
Het gekste is nog dat het voelt alsof we nooit zijn weggeweest. Er wordt niet gepraat over onze herinneringen en avonturen. Het gaat alleen maar over corona. Dat is heel begrijpelijk. Als ik me bedenk dat ik anderhalve maand geleden nog oog in oog stond met de berggorilla’s in Oeganda, moet ik mezelf even knijpen om te voelen dat ik niet droom. Het was echt! Ach, als de dingen straks weer normaal zijn, komt dat gevoel vast wel weer terug. Want hoe je het ook wendt of keert, we hebben een onvergetelijke reis gemaakt. Dat pakt niemand ons af!
De All Day Every Nieuwsbrief
Wil je na dit verhaal over thuiskomen na een wereldreis nooit meer een verhaal missen? We schrijven vaker dit soort verhalen en delen onze beste tips. Meld je aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief en je mist nooit meer een artikel. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen 😉 Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.
Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!
De kogel is door de kerk. We gaan naar huis. We hebben duizend-en-een afwegingen gemaakt en zijn tot de conclusie gekomen dat het met de ontwikkelingen rondom het coronavirus niet verstandig is om verder te reizen. Voor ons niet, maar ook niet voor de mensen om ons heen. Morgen stappen we in het vliegtuig van Kampala naar Amsterdam en komt er onverwachts een einde aan onze prachtige wereldreis.
De gevolgen van het coronavirus
Zoals de meeste van jullie weten, was het ons doel om zonder te vliegen terug te reizen naar Nederland. Helaas is die missie onmogelijk geworden door de verspreiding van het coronavirus. De boot van Israel naar Italië, die we eind mei zouden pakken, is nu al gecanceld. Israel, Egypte en Sudan hebben hun grenzen gesloten. De eerste besmettingen zijn in Kenia en Ethiopië vastgesteld. Steeds meer landen annuleren vluchten van en naar Nederland. Hoe langer we wachten, hoe groter de kans is dat we ergens stranden en we het risico lopen dat we in onveilige situaties terechtkomen.
Wachten tot het overwaait
Waarom we niet wachten tot het overwaait? Tsja, het is moeilijk inschatten wat er de aankomende weken en maanden gaat gebeuren. We hebben overwogen om ergens een tijdje te blijven hangen en de situatie aan te kijken. Maar toen werden de eerste klussen gecanceld. De reisindustrie heeft het zwaar en bezuinigt als eerste op zzp’ers. Er komt voorlopig geen geld binnen en niemand weet hoe lang dat gaat duren. Ergens blijven wachten kost geld en we willen niet blut thuiskomen. Daarnaast verandert de situatie elke dag. Gisteren konden we Sudan nog in. Vandaag niet meer. We merken ook argwaan van de mensen om ons heen. Wij zijn immers Europeanen en worden door sommige mensen als wandelend coronavirus gezien. Als hier de paniek uitbreekt kan de sfeer richting buitenlanders zomaar omslaan. Nou ja, je snapt het.
Geen sociale vangnetten in Afrika
Ik maak me vreselijke zorgen om de inwoners van veel Afrikaanse landen. De ellende gaat hier nu pas beginnen. Hier zijn geen potjes voor bedrijven die over de kop dreigen te gaan. Geen sociale vangnetten voor mensen die hun baan verliezen. Wie het ziekenhuis überhaupt kan betalen moet nog maar afwachten of ze de hulp krijgen die nodig is. Denk maar niet dat er een thuishulpprogramma is voor kwetsbare ouderen en gehandicapten. De meeste mensen wonen hutje mutje op elkaar en delen soms met meer dan tien een eenkamerwoning. Zelfquarantaine is praktisch onmogelijk. Wat een geluk dat wij een vliegticket kunnen kopen naar een veilig en goed georganiseerd land als Nederland.
Verdrietig, opgelucht, nerveus
Hoe we ons voelen? In de war. Verdrietig. Opgelucht. Nerveus voor wat komen gaat. Eerlijk gezegd dringt het nog niet tot me door dat we de volgende week beginnen op Hollandse bodem. We hebben gisteren de vliegtickets afgerekend. Toen voelde ik wel wat tranen opkomen. Wat jammer dat we onze wereldreis op deze manier moeten afsluiten. Aan de andere kant zijn we dankbaar voor de onvergetelijke tijd die we hebben gehad. Voor alle mooie herinneringen en bijzondere mensen die we hebben ontmoet. Voor onze lieve vrienden en familie die het vreselijk jammer voor ons vinden, maar stiekem ook dolblij zijn dat we nu al terugkomen. We realiseren ons meer dan ooit dat we ontzettend veel geluk hebben dat ons wiegje in Nederland stond.
We blijven nog lang nagenieten
In Nederland kunnen we de eerste dagen terecht in de Amersfoortse Airbnb van onze lieve vrienden Taco en Ronald. Dat is tegelijkertijd de plek waar we onze wereldreis op 4 augustus 2017 begonnen. Het cirkeltje is rond. Dan hebben we mooi de tijd om een tijdelijke kamer bij mijn broer Richard in huis klaar te maken. Vanuit daar zoeken we verder naar een huurwoning in Utrecht. Onze wereldreis zit er erop, maar dat betekent niet dat onze verhalen op zijn. We hebben nog honderden avonturen die we nog niet met jullie hebben gedeeld en die we hopelijk de aankomende weken, misschien wel maanden voor jullie gaan opschrijven. Ik hoop dat jullie nog lang blijven nagenieten van onze wereldreis. Dat gaan wij in elk geval wel doen.
Op 4 augustus 2019 vierden we een mijlpaal: we zijn alweer twee jaar op wereldreis! Precies een jaar geleden deelden we de leukste statistieken en cijfers van 365 dagen wereldreis. Dit jaar doen we het anders. We vroegen wat jullie willen weten over ons en onze reis. De vragen stroomden binnen! De één nog leuker en persoonlijker dan de ander. Nu is het tijd voor de antwoorden. Na het lezen van dit blog weet je echt alles over ons. Nou ja, bijna alles dan…
Twee jaar op wereldreis: hoe houden we dat vol?
Ria: “Hoe hebben jullie het ervaren dag en nacht samen te zijn?”
Patrick: Ik heb het nooit als vervelend ervaren. Integendeel zelfs. We hebben altijd plezier en tegelijkertijd heb je elkaar nodig. Dat zie ik als iets heel positiefs. Samen mooie avonturen beleven is (bijna) nooit moeilijk of zwaar. Maar als je 14 uur in een bus zit, waar de stof door open ramen waait en de muziek op vol volume staat, moet je elkaar soms helpen om niet helemaal gek te worden. Dus dat we dag en nacht samen zijn, versterkt juist wat we hebben. Daarnaast hebben we gelukkig niet zo vaak ruzie. In Nederland was dat al zo, tijdens deze reis nog steeds. Dus dat maakt het een stuk makkelijker.
Monique D: “Hoe houden jullie het zo lang vol? Dan bedoel ik vooral op de moeilijkere tijden?”
Daisy: Het helpt dat we allebei positief ingesteld zijn. En dat we vrij nuchter zijn. Daarnaast leer je relativeren tijdens een reis als deze. Als we in de knel zitten, dan weten we dat het wel weer goedkomt. Een paar dagen slapen bij een Cambodjaans gezin dat bijna niets heeft zet onze ‘problemen’ in een ander daglicht. De echt moeilijke tijden zijn de momenten dat er belangrijke gebeurtenissen zijn in Nederland. Trouwerijen, kindjes geboren en zelfs begrafenissen. Op dat soort momenten nemen we bewust de tijd om even ergens te gaan zitten en erover te praten. Het is misschien een cliché, maar het allerbelangrijkste is dat je blijft communiceren.
Is het na twee jaar op wereldreis tijd om naar huis te gaan?
Ellis: “Op welke momenten denk je soms: ik wil naar huis!”
Toen Jelle, Marlijn en Annelies baby’s kregen. Toen Sjoerd en Carli gingen trouwen. Toen Gerben werd aangenomen op de musical academie. Toen Richard zijn nieuwe vriendin voorstelde. Toen we afscheid moesten nemen van lieve Nicoline. Toen Rick even een goeie knuffel kon gebruiken. Toen Femmie haar eerste workshop gaf. Toen Sander niet zo goed wist waar hij wilde werken. Toen de hond van mama overleed. Toen mijn ouders een nieuw huis kochten. Toen de nieuwe vriendin van Michel naar Nederland kwam. Toen Carlijn en Pieter hun diploma kregen. Toen Saskia vertelde dat ze zwanger is. Toen Anne ging verhuizen. Samen proosten, samen huilen; dat zijn de momenten waarop we even naar huis willen.
Saskia: “Denken jullie vaak aan Nederland? En is er iets wat jullie het meeste missen?”
Wat we het meeste missen zijn de momenten met familie of vrienden, die je tijdens zo’n reis niet of nauwelijks hebt. Even bij je ouders eten, met vrienden een potje FIFA spelen op de Xbox, een kopje koffie in de stad met vriendinnen. Of zelfs gewoon even op de fiets springen en boodschappen doen bij een supermarkt waar je alles makkelijk kan vinden. Tegelijkertijd krijg je zoveel moois terug tijdens zo’n reis. Herinneringen die je nooit meer vergeet. En we weten allebei ook dat het leven supersnel weer ‘gewoon’ zal zijn als we terugkomen. Dus tussen al het missen door, proberen we vooral te genieten van wat we allemaal meemaken!
Een plek onder de zon?
Manon: “Mis je niet je eigen stekkie op een gegeven moment?”
We verbazen ons er steeds weer over hoe snel we gewend kunnen raken aan een nieuwe plek. We voelen ons snel thuis. Dat helpt. Maar er zijn zeker momenten dat we het comfort van een eigen stekkie missen. Lekker met een kop thee en een dekentje op de bank een filmpje kijken of koken met je eigen, handige spulletjes. Dat zijn dingen die we wel eens missen. Maar we weten ook dat we dat weer terugkrijgen.
Yvonne: “Hebben jullie na zo’n lange tijd niet behoefte een eigen slaapkamer? Waar niemand op de gang loopt, met potten rammelt in de keuken of op de deur van de buren staat te bonken.”
Daisy: Jij bent zeker ook een reiziger 😉 Ik ben een lichte slaper en we hebben allebei veel rugklachten. Ik slaap het beste in een goed bed, in een donkere kamer, zonder lawaai. Eigenlijk ben ik dus helemaal niet gemaakt voor deze levensstijl. Als we een paar nachten in een eenvoudige homestay op een rieten matrasje zonder kussens hebben geslapen, dan wisselen we dat het liefst af met een paar nachten extra comfort in bijvoorbeeld een boetiekhotel. Bovendien hebben we het geluk dat we voor ons werk op veel bijzondere plekken mogen slapen, waar het meestal we goed zit met dat comfort. Als we langere tijd ergens verblijven, dan huren we een appartement en zijn we best kritisch voor we een keuze maken. Zo hebben we regelmatig het gevoel dat we toch een eigen slaapkamer hebben.
Zijn we het na twee jaar wereldreis al zat?
Marieke en Donna: “Worden jullie het reizen wel eens zat?”
Patrick: Ehm, ja. Dat wil zeggen, ik houd het vol omdat ik weet dat het eindigt. Tot nu toe ben ik het reizen zelf niet zat, maar ik weet dat ik het niet oneindig kan doen. Maar goed, voor vertrek zei ik ook wel eens dat ik na 9 maanden weer terug zou zijn…
Daisy: Na 2 jaar reizen ben ik het nog steeds niet zat. Ik merk wel dat we in een ander tempo reizen en niet meer zo de behoefte voelen om alles te zien. Hoewel ik zeker weet dat ik reizen op zich nooit zat word, kijk ik er ook naar uit om volgend jaar weer thuis te zijn.
We kunnen niet alles zien
Suzanne S.: “Nu hebben jullie bijna alles wel gezien maar welk land had je eigenlijk nog heel graag willen zien en waarom?”
Patrick: Pakistan. Toen we uit Nederland vertrokken besloten we om zo min mogelijk te vliegen. Maar een route vinden waarbij dat lukt (visums, gesloten grenzen, conflictsituaties) is niet makkelijk. De beste route leek via Turkije en Iran, maar Pakistan was te gevaarlijk. Mede door het negatief reisadvies in een groot deel van het land. Gedurende onze reis zijn we echter mensen tegengekomen die wel door Pakistan zijn gereisd en die daar heel positief over zijn. Met de kennis van nu en de reiservaring die we in de afgelopen jaren hebben opgedaan, zou ik wel door Pakistan willen reizen.
Daisy: Ik had heel graag naar Japan gewild. Het lijkt me een bijzonder land, omdat het totaal anders is dan de andere landen in Azië die we wel gezien hebben. Het was alleen veel te ingewikkeld om zonder te vliegen in Japan te komen en vanuit daar weer verder te reizen.
Over baarden en zonnenbrillen
Tom: “Ik ben ook een baardmans. Wat zijn je ervaringen met de barbiers?”
Patrick: Dit is nog eens een leuke vraag! Iedereen die mij op Instagram volgt heeft in de afgelopen jaren regelmatig foto’s en video’s van mij gezien bij plaatselijke barbiers. Van kleine, stoffige hokjes van 2 bij 2 tot luxere kappers met hippe, bebaarde pro’s. De ene kapper is de ander niet en het is wel eens korter geknipt dan ik wilde. Maar uiteindelijk groeit het gelukkig altijd weer terug. Ik ga zo ongeveer eens in de 6 tot 8 weken. Met als hoogtepunt mijn ervaring in Nepal, waarvan ik op Instagram een leuke story maakte die je hier kan zien. En geniet vooral ook van de fotocollage!
Suzanne van D.: “Hoeveel zonnebrillen heeft Daisy al versleten tijdens de reis?”
Patrick: Daisy houdt niet van nieuwe spullen kopen, dus dit is een pijnlijke vraag. Ze vertrok uit Nederland met een bril die ze al jaren had en waar ze erg aan gehecht was. Tijdens het waterfestival in Myanmar werd de zonnebril door een brandweerspuit van haar hoofd gespoten en kwam in het donkerbruine water terecht. Onvindbaar. De zonnebril die ze als vervanging kocht was na 3 weken versleten. De volgende zonnebril was Thais en hield het iets langer vol, maar op Bali besloten we toch voor een kwaliteitszonnebril te gaan. Helaas sneuvelde die toen de scootertaxi waar Daisy op zat een botsing kreeg en ze op haar zonnebril landde. Op Flores kocht ze een zonnebril waardoor de wereld iets geler werd, maar die was binnen enkele weken helemaal bekrast. In Australië heeft ze recent een zonnebril gekocht die het tot nu toe volhoudt. Maar goed, het is dan ook al een paar maanden winter aan deze kant van de planeet ;-). Het antwoord is 6 (ongeveer).
Twee jaar op wereldreis doet wat met je!
Suzanne van D.: “Is Patrick echt zo gek als hij er uitziet op de foto’s?”
Daisy: Ja! Gekker nog. Hij is een kei in het maken van ongemakkelijke opmerkingen bij vreemde mensen. De pijnlijke stiltes die volgen, daar geniet hij ontzettend van en kan hij achteraf keihard om lachen. Als er ergens een microfoon is, grijpt hij zijn kans om zijn versie van Ed Sheerans ‘Perfect’ te zingen. Ja, zelfs bij de kinderkaraoke op de camping. Twee jaar op wereldreis doet wat met je.
Sander: “Ik vraag me af waarom Patrick altijd zo raar moet kijken op de foto’s?”
Patrick: Pure onzekerheid. Daisy: Ik ook…
Er is ook ruimte voor lastige vragen
Mario: “Waar blijft de tijd?”
Patrick: Waar de tijd blijft is lastig te zeggen. Maar je bent, als mens. Op een plek, tijdens een gebeurtenis. En een gebeurtenis heeft een plaats, maar ook een tijdstip. Een object heeft bepaalde afmetingen in de ruimte, maar ook in de tijd indien het gedurende een zekere periode bestaat. De lineaire, voortschrijdende tijd wordt vaak gepersonifieerd als een man met baard. Dus wat dat betreft lijkt de tijd een beetje op mij. Waar de tijd blijft weten we niet. Maar de tijd is in ieder geval nu. En zal zijn, tot in de eeuwigheid. En ik ben hier. Beantwoordt dat je vraag?
Twee jaar op wereldreis? Waar doen we het van?
Afra: “Werken jullie op reis? En zo ja, hoe wat waar?”
Daisy: Voor we vertrokken werkte ik al als reisjournalist. Het leek ons een mooie kans om dat te blijven doen tijdens onze reis. Zo kunnen we meer betekenis geven aan de reis en het bovendien langer volhouden. Gaandeweg is Patrick mij steeds meer gaan helpen. We doen verschillende dingen. We schrijven veel voor deze website, al verdienen we daar geen geld mee. We maken video’s, voor onszelf en voor opdrachtgevers, zoals Better Places en FNV Mondiaal. We schrijven artikelen voor reisorganisaties die ze op hun eigen website plaatsen. Af en toe mogen we bijzondere accommodaties of activiteiten uitproberen en daarover schrijven.
Claudia: “Waar doen ze het van?”
Voor we vertrokken hebben we hard gespaard. Bovendien hebben we al onze spullen verkocht en onze kosten in Nederland tot nul gebracht. Maar we hebben ook inkomsten doordat we zo’n 3 á 4 dagen per week werken. De totale maandelijkse uitgaven op reis zijn gemiddeld lager dan de kosten die we in Nederland hadden. We hoeven dus niet zoveel te werken als we in Nederland deden, om toch aardig rond te komen. We kiezen ervoor om niet fulltime te werken. We zijn tenslotte vooral op reis. Aan het eind van de rekening verliezen we elke maand een beetje geld. Dat gaat van ons spaargeld af. Daardoor kunnen we dit niet tot in het oneindige doen.
Claudia: “Is de insteek van het delen van de reisverslagen om geld te verdienen?”
We schrijven onze verhalen om mensen te inspireren, om ze te laten zien wat voor moois er allemaal te zien is, maar ook om ze mee te nemen op onze avonturen. Er is niets leuker dan een verhaal schrijven en van een vreemde te horen dat ze genoten hebben van ons artikel. Dáár doen we het voor. Omdat het hebben en onderhouden van een website een hoop geld kost, zoeken we wel naar manieren om wat extra’s te verdienen. Zo werken we bijvoorbeeld met een affiliate-programma. Als je bijvoorbeeld een aankoop doet bij Bol.com via een linkje op deze website, dan krijgen wij een percentage van de winst. Dat kost jou niets meer, maar levert voor ons wel wat op. Hetzelfde geldt voor het boeken van sommige hotels via onze website. Op die manier kunnen we onze verhalen gratis blijven delen.
Random vragen over van alles en nog wat
Janne: “Wanneer komt jullie boek met prachtige reisverhalen, mooiste logeeradressen en do’s and don’ts uit?”
Haha! Dat zou superleuk zijn! Eerlijk gezegd spelen we zelf al met dit idee. Aangezien we allebei contacten hebben bij uitgeverijen en Daisy ervaring heeft met self-publishing, zou het zomaar kunnen gebeuren. Maar een datum hebben we nog niet. Keep you posted!
Dennis: “Komt er nog een nieuwe aflevering van de podcast?”
Leuk om te horen dat we gemist worden! Het is niet altijd even makkelijk om een nieuwe aflevering op te nemen. Niels heeft een drukke baan in Nederland en ik ben steeds onderweg. Met het tijdsverschil is het soms even puzzelen naar een moment waarop we beiden kunnen en ik ook nog eens een goede internetverbinding heb. Het is gelukt! Hier vind je de nieuwste aflevering van Reisgenoten.
Dennis: “Hebben jullie je stappenteller aangezet?”
Jazeker! We gebruiken Polarsteps. Dat is een app die precies bijhoudt waar we zijn geweest, hoe lang we al op reis zijn en hoeveel kilometer we hebben afgelegd. Volgens Polarsteps hebben we in de afgelopen 739 dagen 107.922 kilometer in 25 landen afgelegd. We hebben gelukkig niet alles gelopen, maar als je dat zou omrekenen naar stappen komt dat uit op: 143.860.026 stappen. Je kunt ons trouwens ook volgen op Polarsteps!
Twee jaar op wereldreis is wel lang!
Monique de J.: “Wanneer is de terugreis gepland?”
De terugreis is in zekere zin al begonnen. Want hoewel het nog even gaat duren voordat we terug zijn, gaan we vanuit Zuid-Afrika naar het noorden, waardoor we steeds dichterbij Nederland komen. Daarnaast zitten we sinds een paar weken weer in dezelfde tijdzone als Nederland, waardoor het voelt alsof we al een stuk dichter bij huis zijn ;-).
De All Day Every Nieuwsbrief
Wil je verhalen zoals alle vragen en antwoorden over twee jaar op wereldreis niet meer missen? Meld je dan aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen! Meld je aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.
Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!
Ja, je leest het goed! We gaan Australië verlaten en vervolgen onze wereldreis in Afrika. Helemaal zoals jullie van ons gewend zijn gooien we de plannen weer eens flink om. En daar hebben we goede redenen voor. In dit artikel vertel ik je waarom we het roer omgooien, wanneer we vertrekken, waarom we naar Zuid-Afrika gaan en wat onze plannen zijn. Lees je mee?
Het ging allemaal net even anders
We hadden grote plannen voor Australië. Te grote plannen eigenlijk. 4 maanden geleden kwamen we aan in Darwin en kochten we een busje. Het idee was om een heel rondje om het gigantische eiland te rijden. Onderweg wilde Patrick een baan zoeken in het boekenvak en zouden we een paar maanden settelen in een grote stad om te werken. Dat ging allemaal iets anders dan we hadden gedacht.
Patrick heeft een baan! Of toch niet?
Na een wekenlange rondreis langs de westkust van Australië is het zover: Patrick vindt een baan in zijn eigen vakgebied. Hij mag aan de slag al boekenverkoper voor een kleine uitgeverij van kinderboeken. Geweldig! We sjezen in 7 dagen van het zuidwesten naar het oostelijke Brisbane waar hij meteen aan de slag kan. En dat gaat goed! Op zijn nieuwe schoenen in de auto van de zaak is hij in minder dan 10 dagen de op één na beste verkoper van het hele team. We maken plannen voor de volgende bestemmingen: 1 week verkopen in Sunshine Coast, een weekje in Newcastle, dan een maand in Sydney en misschien wel 2 in Melbourne.
Maar dan wordt hij gebeld door een oververhitte collega: “stop waar je mee bezig bent!” Wat blijkt? Er is helemaal niet voldoende werk voor de extra verkopers die ze net hebben aangenomen. De nieuwkomers moeten er als eerste uit. Patrick is zijn baan na 2 weken alweer kwijt.
Balen als een stekker
Accommodaties cancelen, afspraken afzeggen. We balen als een stekker. Niet in de laatste plaats omdat het gewoon ontzettend leuk was voor Patrick om een paar maanden in vreemd land te werken. Het is maar de vraag of het zin heeft om nog eens op zoek te gaan naar een andere baan in het boekenvak. De meeste bedrijven reageerden de eerste keer al niet op zijn mailtjes. Bovendien hebben we geen zin om wekenlang te wachten met de kans dat het niks wordt. Het geld dat die tijd ons zou kosten besteden we liever aan mooie avonturen.
We missen iets in Australië
Patrick en ik maken lange wandelingen langs het strand in Brisbane en kletsen uren over ons gevoel bij Australië, de tegenvallers en de nieuwe mogelijkheden die we plotseling hebben. Het duurt even voor we allebei durven toe te geven dat we Australië niet zo fantastisch vinden als we van te voren hadden gedacht. We missen iets. Het contact met de lokale bewoners is afstandelijk en zakelijk. Terwijl we in Azië juist zo genoten van alle bijzondere ontmoetingen. Daarnaast merken we dat we constant van highlight naar highlight hoppen, zonder dat we echt een connectie maken met de plek of de bewoners. Zelfs als we een urenlange wandeling in de wildernis maken komen we nog waarschuwingsbordjes, aangelegde uitkijkpunten en metalen trappen tegen. Het voelt gewoon niet echt.
We voelen dat we moeten gaan – naar Zuid-Afrika
Begrijp me niet verkeerd. We hebben ontzettend genoten van de waanzinnig mooie natuur in West-Australië. De diepe, donkerrode kloven, eindeloze vlaktes, de onverbiddelijke wildernis; het maakt allemaal grote indruk op ons. Hoe onbegrijpelijk het misschien ook is om al die plekken die we nog niet gezien hebben over te slaan, we voelen heel sterk dat het tijd is om te gaan. Dus laten we er geen gras over groeien en boeken meteen een ticket naar Zuid-Afrika. Eind juli gaan we al!
Zo min mogelijk vliegen
Maar waarom Afrika, hoor ik je denken. Jaren geleden verloor ik al eens mijn hart aan het continent. Ik reisde maandenlang door de zuidelijke landen en denk nog vaak terug aan de bijzondere avonturen die ik daar meemaakte. Ik weet dus stiekem al dat ik daar graag ben.
Een andere belangrijke reden is dat we zo min mogelijk willen vliegen. Dat we een vlucht pakken om weg te komen uit Australië hadden we ingecalculeerd. We hadden eerst bedacht om ook naar Nieuw-Zeeland te gaan en daarna naar Zuid-Amerika, voor we teruggaan naar Europa. Die route betekent minimaal 3 vluchten voor we weer thuis zijn. Van Sydney vliegen we rechtstreeks naar Johannesburg. Dat is één vlucht en hopelijk de laatste. Want vanaf Zuid-Afrika willen we zonder te vliegen terug naar Nederland reizen.
We krijgen vast een voorproefje
De laatste 2 weken hebben we veel gecouchsurft en op die manier heel veel te gekke mensen ontmoet. Op dit moment zit ik in een appartement aan de rand van Sydney achter mijn laptop. Patrick en onze gastvrouw Miemsie staan in de keuken gezellig te kletsen terwijl ze het avondeten bereiden. Geloof het of niet, maar onze hosts Miemsie en Henning, komen oorspronkelijk uit Zuid-Afrika. Zo krijgen we alvast een klein voorproefje van onze volgende bestemming.
Het volgende avontuur wacht
In Zuid-Afrika verblijven we eerst een volle maand in Johannesburg, waar we fulltime gaan werken. Één van mijn opdrachtgevers heeft een groot project waar ik de komende tijd druk mee ben. Te gek, want zo kunnen we weer even een buffer opbouwen voor het avontuur dat ons in Afrika te wachten staat. Daarna reizen we rustig aan door het zuiden van Afrika, voor we ons een weg naar boven werken. Of we via de westkust of oostkust gaan is nog de vraag. Beide routes hebben zo hun voor- en nadelen. Aangezien lange termijn plannen voor ons niet werken, focussen we ons voorlopig op de eerste stap: onze tassen inpakken en het vliegtuig halen. Afrika, here we come!
De All Day Every Nieuwsbrief
Nu weet je waarom wij binnenkort naar Zuid-Afrika gaan. Wil je dit soort verhalen niet meer missen? Meld je dan aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen 😉 Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.
Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!
We zijn alweer eventjes in Australië. Een nieuw continent met nieuwe plannen en uitdagingen. De bus is duur en geeft weinig vrijheid en vliegen is geen optie. Dus waren we de afgelopen tijd druk met het zoeken naar een alternatief. Met onze nieuwe camper gaan we de aankomende maanden dit gigantische land verkennen. Maar niet voor ik jullie vertel over de omgekeerde cultuurshock die we ervaren en hoe de zoektocht naar ons huis op wielen verliep. Kortom; een wereldreis update!
Na anderhalf jaar reizen door bekende en vooral onbekende plekken in Azië, zijn we toe aan verandering. Patrick kijkt ernaar uit dat alles wat gemakkelijk gaat. Dat de zaken beter geregeld zijn. Dat je weet wat je kan verwachten. Ik ben toe aan een plek met minder plastic rommel in de natuur en een stukje wereld waar ik even niet meer dagelijks geconfronteerd word met armoede en ellende.
In het straatarme Oost-Timor pakken we het vliegtuig naar Darwin in Noord-Australië. Het is de kortst mogelijke rechtstreekse vlucht naar Australië. De vlucht wordt 2 dagen uitgesteld. Er is te weinig personeel. Zo gaat dat in Azië.
Er zijn hier zelfs fietspaden
Voor dag en dauw landen we op het kleine vliegveld in Darwin. In Oost-Timor kostte het ons een hele middag om ons visum uit te printen. Er wordt niet eens naar gevraagd. In Australië is je visum gewoon digitaal gelinkt aan je paspoort. Duh. De taxichauffeur rijdt ons over strak aangelegde wegen met duidelijke wegmarkeringen en werkende stoplichten naar het buitenwijkje waar onze AirBnb zich bevindt. Onderweg wordt niet één keer getoeterd. Ik zie geen enkele brommer, laat staan dieren op de weg. En dan die brede stoepen. Er zijn hier zelfs fietspaden!
Omgekeerde cultuurshock
De eerste dagen in Darwin moet ik wennen. Ik had er zoveel zin in, maar voel me moe en inspiratieloos. Eerst geef ik mijn ongesteldheid de schuld. Maar ik merk dat Patrick ook geprikkeld en futloos is. Dan snap ik wat er aan de hand is. We hebben last van een omgekeerde cultuurshock. Alles is hier zo anders. Ik mis de nieuwsgierige blikken van de locals. De gezellige praatjes met vreemden die willen weten waarom we hun land bezoeken. Ik mis het eeuwige avontuur van uitzoeken hoe alles werkt. De geur van eten en brandend hout op straat; de bedrijvigheid; de gekte en al die dingen die ik niet begrijp.
Het gezin waar we slapen doet er alles aan om ons thuis te laten voelen. We krijgen een eigen plank in de koelkast en mogen de fietsen lenen. De aankomende dagen struinen we het internet af op zoek naar een tweedehands auto. We werken aan de website, doen wat extra klussen voor onze klanten en bereiden ons voor op de grote road trip die we in Australië willen maken.
De meeste reizigers slaan Darwin over. Het is daarom lastig om hier een geschikte auto te vinden. Even twijfelen we of we met een huurauto naar een populairdere stad moeten rijden. We vragen offertes op en schrikken ons wild van de prijzen. Waarom hebben we ook alweer bedacht om zo min mogelijk te vliegen?
Alles wat we nodig hebben
Patrick springt op van zijn stoel. “Ik heb een camper gevonden!” Een Frans stel eindigt hun rondreis in Darwin en moet afscheid nemen van hun geliefde busje. De volgende dag nemen we een kijkje. De witte bus is uitgerust met alles wat we nodig hebben. In de achterbak hebben ze een bed en een keukenkastje gebouwd. De spullen, zoals de tafel, stoelen, pannen, bordjes, bestek en zelfs het beddengoed zijn bij de koop inbegrepen. We laten ‘m uitgebreid checken door een monteur, onderhandelen de vraagprijs van 6.500 Australische dollar naar 5.700 en zijn 2 dagen later de trotse eigenaren van een Mazda E1800.
Een huis op wielen
Ik zou mezelf niet zijn als ik vond dat de bus klaar was om te gaan. Naast een paar kleine reparaties, hebben we de keuken geschilderd, gordijntjes gemaakt en gezellige lampjes opgehangen. Na 1,5 jaar ‘dakloos’ voelt het alsof we weer een huisje hebben. Maar dan eentje op wielen. En de naam? Tsja, in de onderhandelingen krijgen we ‘m alleen voor onze prijs als we beloven de naam te houden. Onze witte bus heet ‘Duuuude’ met vier u’s en op z’n Frans uitgesproken: djoud.
Terwijl ik dit typ, zit Patrick rechts naast me achter het stuur. We hebben er vandaag al meer dan 400 kilometer op zitten. We zijn ontzettend blij met onze Duuuude en kijken uit naar de duizenden kilometers die nog gaan komen. Dat lees je goed: duizenden. De afstanden hier in Australië zijn immens. We zijn vandaag pas één dorp gepasseerd en rijden al uren door eindeloze landschappen met dorre bomen en af en toe een verdwaalde koe. Ons plan is om de Big Loop van Australië te doen. Dan rijden we van Darwin langs de westkust naar Perth. Vervolgens naar Adelaide en door het midden richting Cairns. Daarna langs de oostkust weer naar beneden. Dan eindigen we als het goed is in Melbourne. Maar ja, zoals je inmiddels wel gewend bent van ons, veranderen onze plannen net zo vaak als dat we ze maken.
Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!
Afgelopen week vierden wij het nieuwe jaar voor de tweede keer op rij in het buitenland. Vorig jaar dronken we op het nieuwe jaar in de bergen van Nepal. Dit jaar vlogen de vuurpijlen ons om de oren op het tropische eiland Nusa Lembongan. Het contrast kon niet groter zijn.
Met de komst van het nieuwe jaar is het hoog tijd om onze plannen voor 2019 met jullie te delen. Zo gaan we de komende weken eilandhoppen, willen we ver van de gebaande paden af naar een land waar amper toeristen komen en gaan we toch proberen om Australië zonder te vliegen te bereiken. Lees je mee?
Plannen zijn er om te veranderen
Een paar maanden geleden schreef ik dat we overwogen om per vrachtschip naar Australië te reizen. Het idee was om in Singapore aan boord te gaan en in ongeveer 10 dagen naar Freemantle te varen. Er zijn alleen een paar problemen met dat plan. Allereerst is het onwijs duur. Je betaalt 150 euro per persoon per dag om tussen de containers en zonder wifi vervoerd te worden. Oké, aan boord heb je een sportschool en een zwembad. Echt goedkoop is het niet. Daarnaast moet de schipper weken van te voren zeker weten dat we mee gaan. Dat is een probleem omdat wij niet zo goed zijn in plannen. Als laatste moeten we een heel eind terugreizen om naar Singapore te gaan. En dat voelt gewoon niet goed.
Australië is niet zo van de boten
Het grote probleem van varen naar Australië is dat ze daar op het grote eiland niet zo van houden. Ze doen er alles aan om illegale vluchtelingen buiten te houden. Die komen meestal over zee. Dus wordt het praktisch onmogelijk gemaakt om per boot het land te bereiken. Tenzij je een vakantie boekt op een cruiseschip. Maar dat is nou niet bepaald een milieuvriendelijk alternatief voor vliegen.
Eilandhoppen door Indonesië
Het alternatieve plan: eilandhoppen door Indonesië om zo dichtbij Australië te komen als mogelijk. Dan kunnen we ter plekke alsnog proberen om aan boord van één of ander jacht de oversteek te maken. We zijn nu op Lombok in Indonesië. Dat is nog ‘maar’ 4 eilanden verwijderd van down under. In de aankomende weken reizen we door over Flores, Sumbawa, misschien wel met een uitstapje naar Sumba, en dan op en één of andere manier door naar Timor. Daar moeten we uiterlijk op 5 februari de grens over naar Oost-Timor.
Van de gebaande paden af in Oost-Timor
Stiekem kijk ik heel erg uit naar onze aankomst in Oost-Timor. Ik heb wel eens gelezen dat je daar alles hebt wat je in de rest van Zuid-Oost Azië ook kunt krijgen, maar dan zonder toeristen. Het land was eeuwelang een kolonie van Portugal. Toen ze zich daar eindelijk van hadden bevrijd plantte Indonesië een vlag op het eiland en regeerde bijna 25 jaar met harde hand. Pas in 2002 werd Oost-Timor officieel onafhankelijk verklaard. Het toerisme in het land is nog niet ontwikkeld, maar er zijn wel heel veel redenen om er naartoe te gaan. Je kunt er prachtig duiken, je vindt er ongerepte natuur, ruige bergen, tropische bossen en parelwitte stranden. En de bewoners kunnen de inkomsten uit het toerisme goed gebruiken. Oost-Timor is één van de armste landen ter wereld.
De kans is groot dat het niet lukt om over land naar Australië te gaan. Op verschillende fora lees ik dat het elk jaar maar zo’n 5 of 6 toeristen lukt om per boot de oversteek te maken. Natuurlijk hopen we dat wij 2 van die 6 zijn. Maar als dat echt niet lukt, dan hebben we een plan B. Dan nemen we de kortst mogelijke rechtstreekse vlucht naar Australië. Die vertrekt in Dili, de hoofdstad van Oost-Timor en landt in Darwin. Dat is 5 kwartier vliegen.
De plannen voor Australië? Die hebben we eigenlijk niet. We hebben wel een idee van wat we willen, maar er zijn veel onzekerheden. Patrick heeft een visum waarmee hij mag werken. Als hij een leuke, tijdelijk baan vindt dan blijven we ergens in Australië een paar maanden hangen. Lukt dan niet, dan gaan we waarschijnlijk alleen een maand of 2 rondreizen met een camper. Die moeten we dan eerst nog wel even ergens kopen. We willen ook graag een paar weken op een biologische boerderij werken om alle ins en outs van permacultuur te leren, zodat we in de toekomst thuis ons eigen eten kunnen verbouwen.
Wat doen we na Australië?
Hoe verder we in de tijd kijken, hoe onzekerder ons plan wordt. We willen erg graag naar Nieuw Zeeland. Aangezien we dan wel heel dichtbij zijn, is het slim om nú te gaan en niet ooit nog eens als we daar 20 uur voor moeten vliegen. De grote droom is om daarna via Zuid-Afrika helemaal over land terug te reizen naar Nederland. Of wordt het toch Zuid-Amerika? Misschien slaat de heimwee wel toe en kopen we van onze laatste centen een ticket terug naar huis. Wie weet…
Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!
Reizen en werken. Je ziet het vast al voor je. Een parelwit strand met een azuurblauwe zee. Languit in een hangmat onder een grote palmboom. Een cocktail in je hand en je laptop op schoot. Dat is het leven van een digital nomad. Toch? Nou, nee. Al is het maar omdat er geen stopcontacten in palmbomen zitten, de wifi aan zee doorgaans erg beperkt is en zand en toetsenborden geen goede combinatie zijn. In dit artikel vertel ik je wat een digital nomad is, hoe ik dat ben geworden en hoe wij geld verdienen om te kunnen reizen.
Als ik 10 jaar geleden mijn ouders had verteld dat ik later digital nomad wil worden, hadden ze me waarschijnlijk vierkant uitgelachen. Terecht ook. Want wat is dat nou eigenlijk, een digitale nomade? Volgens Wikipedia zijn het ‘personen die het internet gebruiken om hun werk locatie-onafhankelijk uit te voeren’. Het zegt dus helemaal niks over het type werk wat je doet, maar vooral dat je niet meer dan een laptop en wifi-verbinding nodig hebt om geld te verdienen.
De 4-urige werkweek
Het begon allemaal met het zogenaamde flexwerken. Steeds meer mensen ontdekken dat werken op een willekeurige plek niet per definitie betekent dat je minder productief bent, maar eerder een gevoel van vrijheid met zich meebrengt die je juist productiever maakt. Toen Timothy Ferriss in 2006 ‘The 4-Hour Workweek‘ publiceerde was het hek van de dam. “Vergeet hard werken tot aan je pensioen en stel je dromen niet langer uit,” vertelde hij ons. En dat is precies wat Patrick, ik en al die andere digital nomads doen. Al is een 4-urige werkweek wel erg optimistisch.
Zo ben ik digital nomad geworden
Nu over mij. Wat doe ik voor mijn geld en hoe is dat zo gekomen? Om dat uit te leggen moeten we een paar jaar terug in de tijd. Na mijn HBO-opleiding en stage als verslaggever bij het jongerenplatform van de NOS ontdek ik hoeveel plezier ik heb in het vertellen van verhalen en het maken van video’s. Na het behalen van een master in Film Productions in Londen besluit ik dat ik niet gemaakt ben voor een 9-tot-5 kantoorbaan. Ik wil mijn eigen baas zijn. Reizen voor mijn werk. Elke dag een nieuw avontuur beleven.
Minimale lasten, maximaal leren
Terug in Nederland woon ik antikraak om mijn lasten laag te houden en werk ik parttime in koffietentjes om mijn rekeningen te betalen. De tijd die ik daardoor overhoud besteed ik aan wat ik écht belangrijk vind: beter worden in verhalen schrijven en heel veel oefenen met video’s maken. Ik doe allerlei klussen voor veel te weinig geld en bouw langzaam maar zeker een serieus portfolio op.
Het was niet altijd makkelijk. Mijn vrienden kunnen met hun vaste contracten op vakantie, kopen auto’s en huren mooie appartementen in de binnenstad van Amsterdam. De twijfel slaat toe: gaat dit ooit lukken of vergooi ik nu mijn kansen op een carrière? Tegen alle adviezen in blijf ik stug volhouden. “Jouw tijd komt nog wel,” belooft mijn moeder. Zij heeft er alle vertrouwen in, meer dan ik.
Het roer om
Na de zoveelste ongepaste opmerking van een vies mannetje die denkt dat serveersters verkapte strippers zijn ben ik er helemaal klaar mee. Ik wil weg uit de horeca! Maar ik heb geen betaald alternatief. Totaal onverstandig zeg ik toch mijn contract op en stop ik al mijn spaargeld in een vliegticket naar Nepal. Ik heb niet de illusie dat ik mezelf opnieuw ga uitvinden met zo’n reis. Maar ik weet wel dat ik even weg moet uit ‘normaal’ om mijn creativiteit een boost te geven.
Een maand zonder wifi wandelen in de Himalaya doet me goed. Ik kom met frisse moed terug, ga er vol tegenaan en word 3 weken later aangenomen als gezicht van een campagne tegen voedselverspilling. Een onderwerp waar ik me dan al jaren druk over maak. En het mooie is, ik krijg betaald om te doen wat ik het leukste vind: filmpjes maken waarin ik mijn inspiratie deel.
Dit ben jij!
De campagne Hoezo50kilo is een groot succes en wordt met een aantal maanden verlengd. Uiteindelijk schrijf ik zelfs 2 kookboeken over het voorkomen van voedselverspilling. Maar dat terzijde. Als de campagne tegen haar einde loopt stuurt een collega mij het mailtje dat alles verandert: “dit is echt wat voor jou!” zegt ze. Ik klik door en krijg een filmpje te zien waarin reisorganisatie Expedia op zoek is naar een pionier die een jaar lang door Nederland reist en daar een inspirerend blog met verhalen en filmpjes over bijhoudt. Ik solliciteer met deze video:
Expedia Pioneer bootcamp
Van de honderden aanmeldingen blijf ik samen met één andere kandidaat over. Gonnie en ik worden uitgenodigd om naar Londen te komen en volgen daar een 10-daagse bootcamp. Het klinkt precies zoals het is: keihard bikkelen. Elke dag krijgen we workshops en presentaties over social media, bloggen, fotografie, websites bouwen en SEO. We leren werkelijk alles over het leven van een blogger. Aan het eind van elke middag brengen we de nieuw vergaarde kennis in de praktijk. En zo schrijf ik mijn allereerste blog voor Expedia. Na de bootcamp krijg ik niet alleen de baan, maar houd ik er ook een goede vriendin aan over. Vorig jaar bezochten we Gonnie in Sri Lanka.
All Day Every Daisy
Dan neemt mijn leven als reisblogger a.k.a. digital nomad een snelle vlucht. Bepakt met een laptop, camera en schrijfblok reis ik een jaar lang naar alle uithoeken van Nederland. Ik slaap zelden in mijn eigen bed en kom op zóveel plekken dat ik soms niet meer weet waar ik de dag ervoor vandaan kwam. Hoewel het werk loodzwaar is (plannen, budgetteren, boeken, reizen, beleven, schrijven, online zetten, fotograferen, bewerken, filmen, monteren, social media), geniet ik onwijs van dit krankzinnige avontuur. Als het jaar bij Expedia voorbij is wil ik doorgaan als reisjournalist. Dus richt ik mijn eigen blog op: in september 2015 ziet www.alldayeverydaisy.com voor het eerst het levenslicht.
Reizen en werken
Na 2 jaar van persreizen, netwerkborrels, bloguitjes en heel veel leuke klussen voor mijn eigen website en voor andere bedrijven is het tijd om mijn lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Mijn vriend Patrick, die inmiddels wel gewend is aan mijn onstuimige leefwijze, zegt zijn kantoorbaan op. We verkopen al onze spullen, geven ons huis terug aan de huurbaas en trekken samen de wijde wereld in. Niet als vakantie, maar als levensstijl. En nu reizen en werken wij ons al 15 maanden een weg door Azië.
Geen laptops op het strand en al helemaal geen 4-urige werkweek voor ons. Patrick en ik werken gemiddeld zo’n 3 á 4 dagen per week aan All Day Every Daisy en klussen voor opdrachtgevers. Dat doen we meestal in zogenaamde co-working spaces (gedeelde werkplekken), in het hotel of in de trein. We verdienen ongeveer 75% van onze reisuitgaven terug. (We zijn trouwens geen budgetreizigers.) Voor vertrek hebben we natuurlijk flink gespaard en zo kunnen we dit reizen wel even volhouden.
In tegenstelling tot wat veel mensen denken, verdien ik mijn geld niet met mijn blog. Ik word niet betaald om al die verhalen en tips te delen en jij hoeft ook niet af te rekenen als je iets gelezen hebt. Maar een website onderhouden kost, naast heel veel tijd, ook geld. Daarom schrijf ik af en toe een gesponsord verhaal, zoals deze, om die kosten te kunnen dekken. Als ik een verhaal schrijf over een accommodatie die wij heel bijzonder vinden of een product dat wij graag gebruiken, dan zet ik daar een affiliate-link in. Zoals hierboven, naar het ‘The 4-Hour Workweek’ boek. Als je via die link een boeking maakt of aankoop doet, krijg ik daar een klein percentage van, zonder dat het voor jou duurder wordt. Op die manier kan ik in elk geval de kosten van mijn website dekken.
Zo verdienen wij geld
Maar hoe verdienen we dan wel geld? Ik heb door de jaren heen een aantal opdrachtgevers om me heen verzameld waar ik graag voor werk. Zo schrijf ik artikelen voor websites, vertaal ik content van Engels naar Nederlands, verkoop ik foto’s en produceer ik video’s in opdracht van derden. Op dit moment schrijf ik ook een boek, wat hopelijk op termijn geld gaat opleveren. Af en toe mogen we gratis in een mooi hotel slapen of toffe activiteiten doen. Daar verdien ik dan niets mee, maar het scheelt wel geld.
Ook al zitten we niet met een laptop op een tropisch strand; we zijn er wel heel dichtbij. Daar komt bij dat het leven aan deze kant van de wereld een stuk goedkoper is dan thuis. We kunnen dus met minder werk nog steeds comfortabel leven. Het is absoluut een droom die uitkomt en we zijn voorlopig nog niet van plan te stoppen. Wil je onze droomreis volgen? Op Instagram, Facebook en Polarsteps houden we je op de hoogte van onze avonturen.
Heb je na het lezen van dit artikel vragen of wil je zelf de stap maken naar een leven ‘on the road‘? Stuur ons gerust een mailtje of laat een reactie achter in de comments.
Reizen kost geld. Dat is helemaal niet erg, want vaak geef je geld uit aan onvergetelijke ervaringen. Dat ene leuke guesthouse met die lieve eigenaar. Dat kleine Indiase restaurant met die hemelse curry. Of die safari waar je al jaren van droomt. Maar er zijn ook kosten die je liever niet maakt. Zoals pinkosten. Wij hebben inmiddels in veel landen geld uit de muur gehaald en hebben ontdekt dat dat best duur is. In dit verhaal delen we onze ervaringen en handige tips over pinnen in het buitenland zodat je hoge en onnodige pinkosten voortaan kan voorkomen.
1 keer geld halen, 3 keer geld betalen
Contant geld opnemen buiten de EU kost 3 keer geld. De zichtbare kosten komen van de lokale bank. Op het scherm van de pinautomaat verschijnt de mededeling dat ze kosten verbinden aan het opnemen van contant geld. En dan zijn er de onzichtbare kosten. Je Nederlandse bank rekent een vast bedrag, omdat je geld opneemt in het buitenland. Vervolgens wordt er ook een koersopslag gerekend, die de bank beschermt tegen schommelingen in wisselkoersen. Één keer raden wie dat betaalt. Jij!
Onderaan dit blog zet ik de belangrijkste tips op een rijtje. Maar laten we eerst eens kijken naar de basisprincipes voor pinkosten in het buitenland.
Al doende leert men
Daisy en ik waren ons bij vertrek uit Nederland onvoldoende bewust van de hoge kosten die bij pinnen komen kijken. Weet jij bijvoorbeeld exact wat de pinkosten van je Nederlandse bank zijn? Weet je wat koersopslag betekent en welk percentage daarbij hoort? Wat rekent die ene bank in Thailand ook alweer per transactie? En hoe zit dat in Nepal? Als je daarop eenmaal het antwoord hebt, dan wordt het al een stuk overzichtelijker.
Aan de andere kant: als je niet oplet lopen de kosten snel op. In de afgelopen 12 maanden zijn we ons bewust geworden van deze verborgen kosten. Toch kost pinnen ons vaak nog tussen de € 50,- en € 80,- per maand.
De Hollandse kosten bij pinnen in het buitenland
Nederlandse banken rekenen twee keer met je af. Je betaalt een vast bedrag én koersopslag, dat wordt uitgedrukt in een percentage van het bedrag dat je opneemt. Sommige banken rekenen in plaats van de koersopslag een vast bedrag van € 0,15. Hieronder zie je een overzichtje van de kosten die de belangrijkste Nederlandse banken rekenen:
[table id=1 /]
Uit bovenstaande cijfers wordt duidelijk dat Triodos, ASN Bank en ING voordeliger zijn dan Rabobank en ABN-Amro. Bij de laatst genoemde betaal je zelfs twee keer koersopslag als je met je pas betaalt.
*Dit overzicht is samengesteld in augustus 2018. Ik ben bij alle banken uitgegaan van één bepaald pakket dat bij deze banken beschikbaar is. De kosten kunnen verschillen als je een ander pakket hebt. Ik raad je aan om je goed te informeren over de kosten bij het pakket dat je afneemt.
Actuele wisselkoersen
Om altijd op de hoogte te zijn van de actuele wisselkoers, is het handig om een app te installeren waarmee je snel en gemakkelijk de wisselkoersen van verschillende landen kan zien. Wij gebruiken de Currency App. Voer 200 Thaise baht in en je ziet in één oogopslag hoeveel euro’s, ponden of dollars dat bedrag waard is. Bedenk wel dat banken soms andere wisselkoersen hanteren, dus het uiteindelijke bedrag kan iets afwijken. Je kan natuurlijk ook zelf de koers uitrekenen die de bank hanteert, gebaseerd op het bedrag dat is afgeschreven (in euro’s) nadat je een bepaald bedrag (in lokale valuta) hebt gepind. De algemene rekensom voor het uitrekenen van de wisselkoers is:
Lokale valuta / bedrag in euro’s = wisselkoers
Dus als je het bedrag dat je hebt opgenomen deelt door het bedrag op je afschrift, dan heb je de wisselkoers die van toepassing is op jouw geldopname. Toch?
Welk bedrag staat er op je afschrift
Het antwoord op die laatste vraag is ‘nee’. Het bedrag dat op je afschrift staat is het opgenomen bedrag in euro’s, plus het bedrag dat je bank rekent én het bedrag dat de lokale bank heeft berekend. Dat was het moment waar ik (als amateur privé-boekhouder van All Day Every Daisy) me afvroeg hoe het nou precies zit. Welke kosten tellen er dan wel? Om zeker te zijn dat ik reken met het juiste bedrag heb ik het aan Triodos Bank gevraagd, de bank waar wij ons geld bewaren. Dit is het antwoord:
“De wisselkoers is de prijs van een munt uitgedrukt in een andere munt. Het gaat dus inderdaad om de verhouding tussen het ontvangen lokale bedrag en het afgeschreven bedrag minus de kosten van Triodos en de kosten van de buitenlandse bank.”
Het bedrag op je afschrift is dus het totaal van zowel het opgenomen bedrag als de kosten die beide banken rekenen.
Voorbeeld van pinkosten in Thailand op 05-06-2018
Om het bovenstaande te illustreren geef ik een voorbeeld van één van onze pintransacties. In Thailand nemen we 10.000 baht op. Op basis van onze ervaring is dit het maximale bedrag dat we kunnen pinnen. Het bedrag dat op 05-06-2018 van mijn rekening is afgeschreven bedraagt € 279,59.
Het vaste bedrag voor pinnen in het buitenland bedraagt bij Triodos € 2,25. De koersopslag is € 2,75. De koers die wordt gehanteerd is gebaseerd op het bedrag inclusief de lokale kosten. De lokale bank rekent 220 baht. Op basis van een koers van € 0,027 is dat € 5,91. Dat betekent dus dat 10.000 baht pinnen zo’n € 10,91 kost. Het bedrag waarmee je vervolgens de door de bank gehanteerde wisselkoers uitrekent is dus:
Berekening van het bedrag: € 279,59 – € 5,- = € 274,59 (Gepinde bedrag-bankkosten-koersopslag)
Berekening van de wisselkoers: 274,59/10.220= 0,02686791
In bovenstaand voorbeeld is 1 baht dus 0,027 euro waard. Of 1 euro is 37,22 baht waard. Maar als ik mijn app raadpleeg, dan zou de koers 37,85 baht moeten zijn. Dat betekent feitelijk dat als je € 500,- opneemt, je nog eens 315 baht (€ 8,46) verschil hebt ten opzichte van wat je handige app je vertelt. Dat is nogal een verschil als je via de app je uitgaven bijhoudt.
Pinnen in het buitenland: Think big!
In elk land loop je vervolgens tegen een maximaal op te nemen bedrag aan. Dat hangt af van de bank waar jij in Nederland klant van bent, maar ook van de pinautomaat waar je toevallig bij terecht komt. Bij dit maximum bedrag blijven de vaste kosten gelijk. Als je 400 euro kan pinnen valt dat mee. Maar als je maar 90 euro kan pinnen, wordt het plotseling een groot percentage van het totaalbedrag. De belangrijkste tip is dan ook: neem altijd zoveel mogelijk geld op!
De VISA Worldcard: soms best handig, altijd duur
Banken hebben eigen voorwaarden voor het gebruik van een creditcard. Triodos heeft geen creditcard service, dus hebben wij een ICS VISA Worldcard bij ons. De voorwaarden voor creditcards wijken af van de betaalpassen. Ik ga niet alle voorwaarden op een rijtje zetten, maar ik ga wel een trucje delen dat wellicht interessant kan zijn om hoge kosten bij pinnen in het buitenland te voorkomen.
Voor geld opnemen met onze Visa-kaart betalen we een percentage van 4% per transactie en 1,5% koersopslag. Het grote verschil met je debetkaart is: hoe meer geld je met je creditcard opneemt, hoe hoger de kosten. Echter, je kan ook geld storten op je creditcard.
Een voorbeeld
Je positieve saldo wordt door ICS beloond. Als je namelijk geld pint vanaf dat positieve saldo, dan blijft de koersopslag gelijk, maar de transactiekosten dalen naar 1%. Bij het pinnen van kleinere bedragen kan dat veel geld schelen. Zie het voorbeeld hieronder:
[table id=2 /]
In de bovenstaande voorbeelden is geen rekening gehouden met de kosten van de lokale bank. Zoals je ziet zijn de kosten met een creditcard met een negatief saldo aanzienlijk hoger dan wanneer je geld stort op je creditcard. Pinnen met je debetkaart blijft goedkoper, maar het komt voor dat je die niet kan gebruiken. Dan is het fijn om een creditcard achter de hand te hebben die niet gelijk voor hoge kosten zorgt.
Enneh, als je meer dan 500 euro stort, dan krijg je ook nog eens 0,3% rente over het bedrag dat je in de plus staat.
De belangrijkste tips en trucs voor pinnen in het buitenland op een rijtje
1. Neem altijd een zo groot mogelijk bedrag op
Bij een debetkaart geldt dat de vaste kosten gelijk blijven. Kies daarom voor het hoogste bedrag dat je kan pinnen, dan hoef je minder vaak te pinnen. Het is wel aan te raden niet al je contanten op dezelfde plek te bewaren. In het geval van diefstal of als je per ongeluk je portemonnee verliest, heb je altijd iets achter de hand.
2. Pin ‘without conversion’
Soms kan je bij de lokale pinautomaat kiezen voor ‘with or without conversion’. Kies dan voor ‘without conversion’. Dat is bijna altijd voordeliger, omdat jouw eigen bank een standaard conversie hanteert. De andere optie is aanzienlijk voordeliger voor de lokale bank, die dan met een voor jou slechtere wisselkoers rekent.
3. Google de ‘beste bank’ voor Nederlandse passen
Voordat je op reis gaat is het handig om online alvast te zoeken naar de meest gunstige lokale bank. Het bedrag dat je maximaal kan opnemen verschilt soms per bank, waardoor je vaker moet pinnen dan nodig. Ook de gehanteerde wisselkoers verschilt soms per bank. En zelfs de transactiekosten die de lokale banken rekenen kunnen verschillen. In Vietnam kan je op veel plekken bijvoorbeeld maar 2 miljoen dong (zo’n € 80,-) opnemen. Bij de Military Bank kan je 5 miljoen dong (zo’n € 190,-) pinnen. En ze rekenen geen transactiekosten. Doordat je dat van tevoren uitzoekt, kan je daar rekening mee houden en veel geld besparen.
4. Betaal met je pinpas in plaats van contant geld
Als een hotel, restaurant of winkel je de mogelijkheid geeft om met een pas te betalen (ook een creditcard) dan is dit vrijwel altijd goedkoper dan betalen met je duur gepinde contanten. Let wel goed op, want als het restaurant vervolgens 3% bovenop het te betalen bedrag toevoegt, dan ben je toch duurder uit. Dit geldt dus alleen als er geen extra percentage wordt gerekend voor betalen met de credit- of debetcard Vergeet niet dat je bank ook bij een directe betaling buiten de EU gebruik maakt van koersopslag!
Overige tips voor bankieren in het buitenland
Zorg ervoor dat je pas is ingesteld op “Wereldwijd”
Download een app die (het liefst ook offline) de meest actuele koers laat zien.
Download en activeer de ‘Internetbankieren app’ van je eigen bank en de ‘ICS app’ voordat je vertrekt.
Neem meer dan 1 pinpas mee op reis en bewaar deze op verschillende plekken.
Neem een creditcard mee, voor het geval Maestro kaarten niet worden geaccepteerd.
Koop je vreemde valuta nooit van tevoren in Nederland. Dat is altijd duurder dan geld opnemen of wisselen in het buitenland.
Houd jij je uitgaven ook goed bij?
Het exact bijhouden van alle uitgaven is erg lastig als je zo lang op reis bent. Ongetwijfeld vergeet je een keer iets op te schrijven. Of misschien betaal je wel eens teveel, zonder dat je het doorhebt. Al dat gekke geld in al die vreemde landen kan behoorlijk verwarrend zijn. Het bijhouden van wat je precies uitgeeft wordt ook minder makkelijk door wisselkoersen, onzichtbare kosten en hoge tarieven van je betalingsverkeer. Exact op 0 uitkomen aan het einde van de reis lijkt me vrijwel onmogelijk. Behalve als accountant bent, misschien ;). Ik hoop dat dit verhaal kan helpen bij de beheersing van alle kosten die komen kijken bij het pinnen. Zowel tijdens een lange reis, als bij een korte vakantie.
Pinnen in het buitenland: blijf goed opletten!
Dit verhaal is gebaseerd op onze eigen ervaringen met pinnen in het buitenland en correspondentie met onze bank. Wij zijn geen financieel experts en willen met dit verhaal vooral inzicht geven in hoe wij rekening houden met de kosten die pinnen in het buitenland met zich meebrengen. Vaar dus niet blind op de bovenstaande informatie en zoek zelf goed uit welke voorwaarden jou bank hanteert en ga uit van je eigen situatie. Heb je een foutje gespot in dit verhaal? Houd je zelf je uitgaven ook bij en heb je een tip? Of heb je gewoon een algemene opmerking? Laat het dan vooral weten! Wij leren graag door, want we zijn voorlopig nog niet thuis.
De All Day Every Nieuwsbrief
Wil je dit soort verhalen niet meer missen? Meld je dan aan voor onze All Day Every Nieuwsbrief. Je krijgt 1 keer in de maand een selectie handige, altijd leuke, soms grappige verhalen en tips in je inbox. We spammen je niet, we vermaken je alleen! Meld je nu aan en krijg een selectie van handige digitale recepten uit Lekker koken met restjes cadeau! Klik hier om je aan te melden. Wil je elke week een mailtje krijgen met de nieuwste verhalen? Klik dan hier voor de All Day Every Update.
Een jaar geleden stonden wij langs de snelweg in Bunnik met onze duimen omhoog, hopend op de eerste lift richting het oosten. Nu, 365 dagen later, staan we op het punt om de bus te pakken van Vietnam naar Cambodja. In dit blog blik ik terug op het afgelopen jaar, met leuke statistieken en grappige weetjes over onze wereldreis. En we kijken natuurlijk ook vooruit naar alles wat nog komen gaat. Geniet je mee?
Halverwege onze wereldreis maakten wij een lijstje met de leukste en minder leuke momenten na 6 maanden reizen. Dat verhaal lees je hier.
Langzamer dan we dachten
In ons appartement in Utrecht hing een grote wereldkaart. Meer dan eens volgden we met onze vingers de route die we zouden afleggen. 3 weken hier, 2 weken daar. In het tempo dat we in gedachte hadden zaten we nu inmiddels in Australië. In werkelijkheid ging het iets anders. Reizen over land kost tijd. Bovendien komen we langs allemaal verrassende plekken die we stiekem ook wel willen ontdekken. We hebben de tijd en nemen die ook. En zo kan het dat we precies een jaar later pas in Vietnam zijn.
Tijdens onze wereldreis houden we in ons digitale kasboekje precies bij hoeveel en waar we ons geld uitgeven. Zo kunnen we een beetje op ons budget letten. (Hoewel we consequent meer uitgeven dan we begroten.) In het overzicht kunnen we ook zien hoeveel bussen we hebben genomen, wat het duurste hotel was en hoeveel we uitgeven aan eten. Dat levert een paar leuke statistieken op die ik graag met jullie wil delen! Komt -ie:
De statistieken van onze wereldreis
In 365 dagen hebben we op 2 continenten 18 landen doorkruist. Dat betekent dat we 9% van de wereld hebben gezien. We namen 30 treinen, waarvan 6 met bed in plaats van stoel en 73 bussen, waarvan 7 ’s nachts reden. Zo legden we 41.802 kilometer af. Helaas moesten we ook 3 keer vliegen, vanwege onze veiligheid of plotseling gesloten grenzen. We kozen altijd voor de kortste vlucht. Het hoogste punt wat we beklommen is 5.546 meter. De verste stad ligt hemelsbreed 9.511 kilometer van Utrecht. Het duurste hotel kostte € 80,- voor 2 personen en 1 nacht. Het goedkoopste € 7,94 voor een tweepersoonskamer. In totaal hebben we € 5.603,91 aan eten en drinken uitgegeven. Dat is gemiddeld € 15,35 per dag.
Leuke weetjes en hilarische momenten
In de afgelopen 365 dagen hebben we heel wat meegemaakt. En daar zaten soms hilarische en onvergetelijke momenten bij. Zo werden we in India geïnterviewd door de lokale televisie. In Nepal stonden we oog in oog met een neushoorn. In Iran werd er speciaal voor ons een kip geslacht. Patrick werd vegetariër en nu zijn we beiden veganist. Tijdens onze hele reis gebruikten wij nauwelijks plastic flesjes water. Ik onderging een wortelkanaalbehandeling en viel een meter naar beneden in een donkere grot. (Op een paar flinke blauwe plekken na, liep dat goed af!) Patrick liet in 6 verschillende landen zijn baard knippen. En we lieten allebei bloed prikken voor het goede doel in Laos.
De plannen voor de toekomst
Ongelooflijk, wat gaat de tijd snel. Soms lijkt het alsof we de sleutel van ons appartement pas net hebben ingeleverd. Maar als ik terugkijk naar alle dingen die we gedaan hebben, de plekken die we bezochten, de mensen die we hebben ontmoet, dan lijkt het alsof we al jaren op reis zijn. En toch krijg ik er maar geen genoeg van. We hebben voorlopig nog geen plannen om naar huis te gaan. We reizen eerst via Cambodja naar het zuiden van Thailand en door naar Maleisië. Daar pakken we de veerboot naar Indonesië, waar we zeker een maand of 2 willen rondreizen. Eind november hopen we de oversteek naar Australië te maken!
We hebben veel plannen, dromen en wensen voor de aankomende maanden. Patrick gaat zijn duikbrevet halen in Cambodja, zodat we voortaan samen kunnen duiken. Ik wil een paar weken stilte in Indonesië, zodat ik mijn jeugdboek kan afschrijven. Patricks vader komt ons halverwege oktober opzoeken in Jakarta en reist dan 3 weken met ons mee. We hopen dat we zonder te vliegen, via Kalimantan, Borneo kunnen bereiken. De droom is om daarna vanaf Singapore in 10 dagen met een vrachtschip naar Freemantle in Australië te varen. Daar wil Patrick een paar maanden gaan werken in het boekenvak. Ik wil die tijd gebruiken om me te verdiepen in permacultuur. En dan… door naar Nieuw Zeeland? Wie weet.
Genoten van dit artikel? Dan vind je dit ook leuk!
